Ik voel me vies, me aangerand. En dat door mijn bevalling, ik hou niet van lichamelijk contact met vreemden. Ik hoef al geen knuffel of hand op schouder arm van een vreemde laat staan dat diegene zijn hand in mijn vagina steekt. Mensen die aan je zitten in je zitten. Je vervolgens nog eens pijn doen daarmee ook. Ik kan er nog misselijk van worden al is het zo goed als twee jaar geleden. Seks heb ik geen behoefte meer aan. Het heeft zo een hoop stuk gemaakt. Vaak denk ik had ik maar nooit een kinderwens gekregen. Niet om ons kind, die is werkelijk waar fantastisch. Maar ik ben mezelf helemaal kwijt. Ik geniet niet meer van seks, voel me daarna zelfs vies. Allemaal sinds die bevalling. Vroeger genoot ik zoals bijna ieder ander van seks. Het was leuk en fijn. Ben ik nu werkelijk de enige die zich zo voelt? Ik weet dat je het niet kan vergelijken met een verkrachting of aanranding. Want dat word gedaan met veel geweld en door iemand die absoluut niets goeds met je voor hebt. Ik wil ook niet mensen tegen het zere been schoppen. Maar ik HAAT dit. Me zo voelen, zo zijn.
Wat een vervelend probleem! Heb je een moeilijke bevalling gehad? Is er misschien een andere reden dat je dit zo naar ervaren hebt? Heb je het met je partner besproken? Het lijkt me heel goed als je hiermee naar een professional gaat. Je zult echt niet de enige zijn, maar je blijkt er wel altijd last van te hebben. Ik heb het zelf niet op die manier ervaren, maar ik wil je wel veel sterkte wensen. Het lijkt me niet prettig om je dag in, dag uit zo te moeten voelen ivm de bevalling.
Misschien zou ik eens hulp moeten zoeken maar zou niet weten wat ze eraan moeten doen. Ik heb er wel eens met bekenden over gesproken en die schrikken er vooral van. De bevalling was vrij heftig ja. Uiteindelijk een keizersnede geworden. Met mijn vriend het er wel eens over gehad, maar die snapt het niet.
Wat rot dat je je zo voelt Als ik jou was zou ik professionele hulp zoeken hierbij. Lijkt me loodzwaar om hier alleen mee te dealen. Dapper trouwens dat je hier je verhaal durft neer te zetten.
Ik denk dat door erover te praten met iemand die begripvol is al veel kan doen. Als je wellicht bij een psycholoog terecht komt: deze mensen weten zoveel manieren om dit "trauma" te verwerken. Ik noem het even trauma omdat het zo op mij over komt. Ik zou het echt een kans geven, het lijkt me erg moeilijk om op deze manier intiem te zijn met je partner. Wel moeilijk dat je man moeite heeft om dit te begrijpen
'k zou hulp zoeken, want vind het idd erg heftige reacties op iets moois wat je er voor terug heb. gekregen. Je hebt heftige bevalling gehad geef je aan, dus kan het enigszins plaatsen je reactie maar vind het erg overtrokken zeker na 2 jaar. Dus zou zeggen ga hulp zoeken, zodat je weer kunt genieten van je man en niet blijft hangen bij de bevalling.
Je bevalling is duidelijk traumatisch geweest voor jou. Dat kan op veel manieren zijn, voor jou is dat geweest dat al die vreemden zo aan je zaten zonder dat je daar controle over had. Ik vond dat zelf ook niet prettig hoor!! Een psycholoog kan je helpen om dat trauma te verwerken zodat je het vervelende gevoel misschien kwijt kan raken en weer eigenaar wordt van je eigen lichaam.
De eerste bevalling die ik had was van ons overleden kindje, dat kindje is halverwege de zwangerschap gestorven. Hiervan moest ik dus normaal bevallen. Die bevalling heeft aardig wat uurtjes geduurd. Waarna ik door mocht naar de OK vanwege een niet afkomende placenta. Ik had nog nooit in een ziekenhuis gelegen en nog nooit iemand dichtbij me was overleden. Hiervoor heb ik EMDR gehad wat niet hielp. Hierna raakte ik zwanger wat een miskraam werd bij 10 weken. Weer ziekenhuis ditmaal curetage. Derde zwangerschap verliep qua gezondheid van het kindje prima. Ik zelf heb best last van deze zwangerschap gehad doordat ik continu bang was ons kindje kwijt te raken. De zwangerschap is ingeleid mede hierdoor. En in het ziekenhuis kwam alles terug. Uiteindelijk heeft het 3 dagen geduurd voor ze een keizersnede hebben gedaan. Het is niet overtrokken, het is een gevoel en dat schakel je niet uit. Vind het ook niet netjes van je dat je dat neerzet. Ik zet hier mijn verhaal neer om het van me af te schrijven en om (al hoop ik dat voor die vrouwen eigenlijk niet) lotgenoten tegen te komen, zodat ik me niet helemaal gek voel. Als je je niet kan identificeren met iemand prima, als je je niet kan inleven ook prima. Maar houd ajb dat soort commentaar lekker voor je.
Wat heb je het zwaar gehad meid jammer dat EMDR voor jou niet geholpen heeft. Misschien dat je psychomotorische therapie kan proberen? Het heeft mij heel goed geholpen toen ik in een depressie zat (is wel heel iets anders dan jou probleem natuurlijk) misschien dat het kan helpen? Hierbij ga je bewegen ipv echt praten, op een speciale manier natuurlijk. Klinkt een beetje vaag misschien, maar het hielp mij enorm omdat ik het heel moeilijk vond om echt over mijn problemen te praten. Of om precies te vertellen wat me precies dwars zat. Ik denk als je het Googled dat je wel wat info hierover kan vinden?
ik herken je verhaal juist heel goed! nu ben ik weer zwanger en heb ook angsten om te gaan bevallen. weer iedereen die aan me zit en inderdaad inwendig moet voelen. ik voel me daar ook niet prettig bij. nu met alle onderzoeken die ik heb gehad voel ik me ook vies. krijg kriebels als ik naar het ziekenhuis moet en ben al bang als mijn broek uit moet. zo heb ik vorige week de intake gehad van de kraamverzorgster maar zij mag absoluut geen controles bij mij uitvoeren of naar mijn wond kijken, dat laat ik aan mijn partner over. ook ik ben bevallen van een kindje dat is komen te overlijden en toen ben ik heel discreet en netjes geholpen. mijn eerste bevalling daarintegen was ook drama, heb daar hele nare onpersoonlijke gevoelens aan over gehouden. deuren open gelaten terwijl ik daar met mijn benen wijd lag. iedere keer een ander persoon aan mijn bed. ik heb nu de kriebels en angsten al voor het moment straks als ik bevallen moet. ik deel je gevoel volkomen.
Dat zijn een aantal heftige ervaringen die je achter de rug hebt. Iedereen reageert daar anders op, maar ik denk dat dit bij de meeste vrouwen wel op de één of andere manier zou blijven 'hangen'. Bij jou uit zich dat op deze manier. Je koppelt het nare gevoel van aangerand te zijn vooral aan je laatste bevalling. Maar als ik tussen de regels door lezen, denk je zelf ook wel dat er een link is met de ervaringen in de vorige zwangerschappen. Na twee jaar mag je wel zeggen dat je hier zelf blijkbaar niet uitkomt. Ik wil je echt dringend adviseren om hierbij echt professionele hulp te zoeken. Vaak lees je over EMDR en dat daar goede resultaten mee worden gehaald. Maar dat is zeker niet de enige aanpak die gebruikt kan worden bij posttraumatische stress (want ik denk dat we het daarover hebben in jouw situatie.) Probeer of een andere therapie voor jou wel werkt. Ik weet dat het een enorm zware route is, maar het eindpunt is echt die moeite waard: Weer meer kunnen genieten van je relatie, gezin en je leven. Goed dat je hier je verhaal al komt doen. Dat is een eerste stapje! Ik wens je veel kracht toe om ook de volgende stappen te zetten.
eh dan heb je het verkeerd begrepen. Ik snap heel goed dat het traumatisch kan zijn als je bevalling zo vervelend is geweest en zeker met dit verleden dat je vertelt. Ik vind het vooral erg naar voor je dat dit nu al twee jaar duurt. Ik zeg overtrokken reactie omdat hoe dan ook het niet nodig is na twee jaar nog zo er mee bezig te zijn. Daar kun jij, gezien de situatie niets aan doen maar daarom mijn advies hulp te zoeken,. Zonder hulp ga je er denk ik niet uitkomen.
ok niet zo heftig als bij jouw maar ik herken het wel! Zeker na de eerste. Had ook tijdenlang geen seks, intens bang voor alles daaronder, wel een normale bevalling maar toucheren deed vreselijk pijn! De uitdrijving vond ik afschuwelijk, nier vanwege pijn maar het gevoel.. Bij de tweede deed de toucheren nog veeel meer pijn, bevalling was een eitje maar vond het zo vreselijk dat gevoel... En durf nu weer geen seks ofzo daar. Wel mezelf maar geenander. Heb het bevolkingsonderzoek ook uitgesteld voor 5 jaar.. Voel me ook onbegrepen omdat ik goede bevallingen had.. Succes meid zet m op..
Qau hulp zoeken: dat is denk ik persoonlijk en net hoe je verdere leven loopt. Ik kan het aardig vergeten overdag, hebben een goed huwelijk alleen geen gemeenschap. Dat kan nog komen natuurlijk.. Maar zolang het geen druk geeft is het te doen. Als jouw parnter anders is wordt het wel moeilijk denk ik.. Ik merk dat het nu weer dichterbij komt nu mn zusje bevallen is. Meteen alles weer doen, dan voel je je wel echt alleen staan ja. Ik voel me nog steeds anders beneden! Fietsen durfde ik pas na een half jaar, etc. maar komt vast goed!
Je bent inderdaad niet de enige... Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik ken iemand die (ook bijna 2 jaar na haar bevalling) ook nog heel veel last heeft van de heftige bevalling die ze heeft meegemaakt. Als ik jou was, zou ik echt professionele hulp gaan zoeken. Je huisarts zal je hier vast verder mee kunnen helpen. Succes met de verwerking en ik hoop dat je snel beter gaat voelen. Digiknuffel!
Wat ongelofelijk heftig zeg! Ik ben nog nooit bevallen, maar ben er wel enorm bang voor dat ik me ook zo ga voelen.. Ik heb in het ziekenhuis vele röntgenfoto's van m'n rug moeten laten maken en mocht dan alleen m'n onderbroek aanhouden. Ik heb daarna op m'n slaapkamer altijd liggen brullen van het huilen.. Uiteindelijk rugoperatie gehad, kon zelf niks meer, en werd dus ook elke dag gewassen, ook daar beneden.. Weer elke keer brullen. En nu na elke inwendige echo ook telkens weer liggen brullen thuis.. Dus als ik daar al zo mee zit, hoe wordt het dan wel niet na de bevalling, want dat is allemaal nog veel en veel heftiger en meer gewroet.. Sterkte, ik hoop dat er een oplossing voor te vinden is, dat dit ooit een plekje kan krijgen bij je en dat je weer kunt genieten van aanrakingen e.d.!
Ik zou zeker professionele hulp zoeken, want als je er na 2 jaar niet zelf uit kunt komen en ook geen behulpzaam sociaal netwerk hebt, dan kom je er gewoonweg zelf niet uit. Mochten de kosten een probleem vormen: als ik het goed begrijp wordt de vergoeding van geestelijke gezondheidszorg vanaf 2014 een stuk gunstiger. Geen maximum behandelingen meer en geen eigen bijdrages. Je kunt dan zelfs een beetje shoppen. Verder wil ik je adviseren om te overwegen om in de hulp het seksuele gedeelte als uitgangspunt te nemen, niet het bevallingsgedeelte. Je trauma voelt voor mij niet als trauma ten gevolge van de bevalling, maar daadwerkelijk als seksueel trauma. Een psycholoog of psychiater met als extra specialisme seksuologie lijkt mij daarom een goed idee. Zo iemand kan je dan ook helpen om niet alleen de hele tijd terug te kijken op het trauma, maar ook vooruit te kijken, namelijk met kleine stapjes weer genieten van seks met je partner.