En persoonlijk vind ik dat laatste juist onbeleefd en afstandelijk Voor ons is 'U' een volwassene op grotere afstand (of iemand die dat verlangd) en 'je' iemand die op gelijke moet met je staat. Zowel mij man als ik hebben onze ouders op deze wijze aangesproken. Zo ging net overigens ook met opa en oma alsmede de juf of meester en de buurvrouw. Allemaal personen waarvan ik het idee had dat ze dicht bij me stonden maar net iets te ver boven me om je/jij tegen te zeggen. Overigens speek ik mijn schoonouders ook zo aan dan is het vaak 'Ma ook nog een bakkie koffie?' of iets in die trant
Hier ook papa en mama en niet onze naam. Mijn kleinste van 2 zit nu in die fase dat ze ons bij voornaam gaat noemen en wij zeggen beiden, nee het is... papa/mama. Als ze het vaker doet dan negeren we haar vraag en dan schakeld ze vanzelf over op papa/mama en dan reageren we wel.
Nee, ik vind je niet te streng. Het is hier papa en mama en niet anders. Manlief ziet t ook graag dat ze ons met U aanspreekt, dat hoeft voor mij niet, dus daar zijn we het nog niet helemaal over eens. Alle anderen zoals opa en oma, ooms e.d. moet van ons met U zijn. Maar dat is nog niet aan de orde op deze leeftijd
u hoeven ze van mij niet te zeggen, als ze verder maar beleefd zijn naar ouderen toe. alsjeblieft en dankjewel wil ik altijd horen, dat heb ik zelf al vanaf dat ze dreumes zijn gezegd als ik ze iets aanbood of iets kreeg van mijn kinderen.
Ik zie dat je in Friesland woont, en dat verklaart het denk ik...iemand anders hier schreef dat het in het Fries gewoon is om te zeggen 'wil mem...?'. Denk dus dat het streekgebonden is, waar ik vandaan komt wordt er echt raar gekeken als iemand in de derde persoon wordt aangesproken, dan krijg je als antwoord 'ik ben je hondje niet', want dat wordt alleen bij huisdieren gedaan. U of jij tegen ouders, dat is heel persoonlijk vind ik. Ik ben opgevoed met u-zeggen, maar mijn ouders hebben het nooit vervelend gevonden als het een jij is, en dat geldt ook voor de kleinkinderen. Ik hou er niet zo van te zeggen dat iets moet.
Pa en ma is bij thijmen echt het enige wat ik actief zal corrigeren als ie dat ooit zegt. Ik zou het echt vreselijk vinden om zo genoemd te worden. Thijmen spreekt zijn ooms trouwens ook aan met de voornaam en bepaalde tantes van mij ook (die ik ook altijd bij de voornaam heb genoemd). Opas en omas zijn opa <voornaam> en oma <voornaam>, maar dat is meer als we het over hen hebben, anders is het zo onduidelijk over welke oma of opa het gaat. Ben het ook eens met dirksmama dat respect niet zo zeer zit in u zeggen of pertinent mama of papa zeggen. Ook eens met dirksmama op het gebied van aanspreken in de derde persoon. Had ik echt nog nooit van gehoord. Je krijgt dan van die rare constructies en het lijkt alsof je het tegen iemand anders hebt, komt een beetje over alsof je bepaalde mensen niet rechtstreeks mag aanspreken. Vind ik eigenlijk erger dan u.
Mijn kindjes noemen mij mama en dat heb in liever ook.. Maar toen ik klein ws noemde ik mijn papa bij de voornaam en dt vonden ze niet erg. Maar nu zg ik wel mama/ ppa tegen hun..
Ik zou het hier ook wel fijn vinden als ze mama en papa zegt en ons niet bij de voornaam gaat noemen, maar als ze zo klein zijn zal ik er niet te zwaar aan tillen als het eens gebeurt. U hoeft ze van mij ook niet te gaan zeggen, wel tegen mensen die ze niet kent en opa en oma, maar tegen ons echt niet. Over de derde persoon, dat is denk ik echt regiogebonden. Ik heb er nooit van gehoord en je zou er in mijn streek ook niet mee aan moeten komen, omdat ze het daar waarschijnlijk kleinerend vinden klinken. Een bevriend stel had problemen met hun zoon van 9, die van de een op de andere dag weigerde papa en mama te zeggen. Hij noemde ze steeds bij de voornaam. Ook titels als oom en tante liet hij opeens vallen. Tot hij er een klein broertje bij kreeg... toen waren papa en mama heeel snel terug
Ik til er niet zo zwaar aan geloof ik. Onze zoon noemt mij gewoon mama, maar hij zegt ook wel eens "Mijn mama V..." (V... is mijn naam ) als hij met vriendjes over mij praat haha. Is een fase denk ik. Mocht hij mij bij mijn voornaam roepen dan zal ik waarschijnlijk zeggen "Het is mama voor jou he!" , maar er boos of streng over zijn dat niet. Ik noem trouwens mijn ouders ook wel eens bij hun voornaam, voornamelijk als we ergens zijn waar veel mensen zijn en ik roep ze dan is het zoveel handiger om hun naam te zeggen. Op pap of mam reageren ze dan namelijk 9 van de 10x niet omdat ze niet door hebben dat het tegen hen gericht is haha. Onze zoon noemt de opa's en oma's ook wel eens "Opa R..." of "Oma G...", maar ook wel gewoon opa en oma. Ooms en tantes worden gewoon bij hun voornaam aangesproken en hij hoeft niemand uit de familie met u aan te spreken. Dat creeert naar ons gevoel (en zo denkt de hele familie erover) een bepaalde afstand die er niet is.
Mee eens. Me nichtje had een klein periode dat ze mijn tante bij haar voornaam noemde...daarna nooit weer gedaan. Ik roep me moeder weleens bij de voornaam wanneer ze me niet hoort, in een groepje mensen en ik al tig keer zeg mama...dan zeg ik haar voornaam en dan heb ik contact.. Maar anders gewoon mam en pap... Ik vind het ook zo onpersoonlijk..
Ik vindt dit erg moeilijk, hij zegt nu mama en papa. Daarin tegen weet hij heel erg goed onze voornamen en gebruikt die ook wel eens als die even de aandacht wil, ik heb er geen moeite mee, wel vindt ik het moeilijk van de opa's en oma's mijn moeder heeft er moeite mee oma genoemd te worden nu doet die dit wel, maar meer doordat haar naam te moeilijk is nog voor hem om et zeggen. Ik heb vroeger zelf ook mijn opa en oma bij de voornaam genoemd en nog. Wilden ze zelf. Ik zou dit heel fijn vinden als die dit bij mijn moeder ook gaat doen. Mijn schoonouders zijn echt opa en oma, daar verandert niets aan maar mijn opa en oma zijn ook opa en oma, die stellen het niet op prijs als ze oude opa en oma genoemd worden door onze zoon. zoals er gedaan wordt bij man thuis met zijn oma, Terecht trouwens want dat 15 jaar in leeftijd mijn opa en oma zijn ook nog heel jong, Voorlopig laten we het zo en als die ouder wordt mag die hier zelf keuzes in maken als die ze maar netjes roept en of over ze praat. Voor ooms en tantes zeggen wij ome..... of tante...... al sta ik hier niet volledig achter. Eigenlijk om dezelfde reden als bij de opa's en oma's . Is nog een puntje voor aandacht bedenk ik me nu als ik dit terug lees moet het voor zoonlief ook verwarrend zijn
Ik verbaas me echt dat er zoveel zijn die de ouders bij de naam noemen niet netjes vinden. Ik snap dat het leuker is om mama genoemd te worden maar als een jong kind je bij de naam noemt, is dat toch niet onbeschoft?
nou inderdaad zeg! Een klein kindje hoort afgezien van zn eventuele broers/zussen niemand ''mama'' tegen je zeggen... dan is het toch logisch dat hij/zij op een gegeven moment ook je voornaam gaat noemen. want ja dat hoort je kindje ook. ons zoontje begint daar ook wat mee , ik vind dat alleen maar schattig en in 99,9% is het ''mammaaa mama'' Pas als hij iemand anders mijn naam hoort zeggen dan probeert hij dat ook....
Laatst noemde Ryan me ineens Saskia, hoe ie er aan kwam? Maar ik vond t wel grappig, van mij mag ie me noemen zoals ie wilt. (het blijft voor hem toch mama) Tegen mijn ouders zegt Ryan opa en oma, tegen me schoonouders opa fred en oma hennie..is wat hun willen haha
Mijn dochtertje doet het ook wel eens, als ik niet snel genoeg luister naar mama bijvoorbeeld. Vind het niet erg hoor, ze hoeft ook geen u tegen ons te zeggen.
Mijn zoontje noemt me ook weleens bij de voornaam. Ik vindt het absoluut niet vervelend, grappig zelfs. Mijn man vindt het weer niet kunnen. Hij zegt ook weleens mama en dan mijn echte naam ervoor, ook geen probleem. Ik vind alles best.
Ik zou er geen probleem van maken, alle kinderen horen op een gegeven moment dat hun ouders worden aangesproken bij hun voornaam en dan is er een moment van nieuwsgierigheid, waarom noemt die je zo, je heet toch mama. Mijn dochter heeft het ook gehad, ik heb er niet zoveel aandacht aangegeven, uitgelegd dat andere mijn geen mama noemen omdat ik voor hun Jacqueline ben en voor haar mama of mam, was zo over.
heel veel kinderen hebben een periode dat ze hun mama of papa bij hun voornaam aanspreken, dat gaat wel weer over, niet te druk over maken!
Deed mijn zoon ook een tijdje en ik vond het best wel grappig klinken en heb er ook niets van gezegd. Mensen om ons heen begrepen dat niet zo en vonden het heel onbeschoft Hij zegt nu gewoon weer mama, maar het lijkt me normaal dat peuters dat een tijdje doen. Ze horen anderen je zo noemen en willen dat ook wel uitproberen, zoals ze dat ook met andere dingen doen.