Ben ik nou zo een zeur??

Nee natuurlijk stel je je niet aan en je bent absoluut geen zeur!

Kan me voorstellen dat het niet leuk is om te horen dat iemand in je directe omgeving zwanger is terwijl je zelf net een miskraam hebt gehad..

Mocht je schoonzusje dit gaan vertellen, probeer blij voor haar te zijn, natuurlijk ben je dat ook wel, maar ik kan me ook voorstellen dat het voor haar niet leuk is als jij op dat moment je verdriet laat zien..

Hoop dat je begrijpt wat ik bedoel want ik wil je verdriet absoluut niet bagataliseren!

 

Ik vind niet dat je je aanstelt. .

En als s zus weet van je miskraam dan vind ik dat ze je dit ook wel zelf van te voren mag zeggen inplaats van onder een etentje waar iedereen bij zit.


Als ik jou was zou ik ook willen dat mijn vriend haar weer op belde.. en als hij boos zou worden had hij toch een probleem. . Heel logisch dat je dit graag voor zo'n etentje wil weten.

Jij stelt je helemaal niet aan

 

Ik begrijp jouw reactie denk ik wel, je hebt ook nog hormonen in je lijf en een miskraam is niet niks.
Je vriend maakt het ook "maar" vanaf "de zijlijn" mee, en ziet (en voelt) dingen anders denk ik. Boos worden is ook weer niet nodig, maar iedereen reageert anders denk ik dan...
Veel sterkte en niet te veel zitten met je vriend noch zijn zusje zorg eerst dat jij weer lekker in je vel komt.

 

Toen ik net mijn mk gehad had was een goede vriendin net zwanger...vond het ontzettend moeilijk maar heb haar gefeliciteerd en was wel oprecht blij voor haar. Ik heb mij toen groot gehouden omdat ik haar geluk en blijheid niet wil verpesten.

 

Tja.. Enerzijds denk ik dat je ermee moet leren omgaan dat anderen misschien eerder zwanger raken dan jij, hoe rot die miskraam ook is. Anderzijds is het een beetje vreemd dat je vriend er zo van uit zijn stekker gaat.
Doet hij vaker zo ongevoelig? Want zo komt hij nu over.. Al horen wij wel maar een klein stukje natuurlijk.

Sterkte met het verwerken van je mk! Hopelijk snel weer zwanger

 

Dan snap ik heel goed dat het pijn doet! 6 jaar mmm is niet niks. Waarom zou je dat voor je omgeving verzwijgen? Beetje steun is misschien wel fijn..

 

Ik snap je helemaal. Je bent echt geen zeur. Natuurlijk wil je op dat nieuws voorbereid zijn. Weet ze dat je vorige maand een miskraam hebt gehad? In dat geval zou het wel aardig zijn als ze het je eerder verteld zodat jij er op voorbereid bent.

Na mijn mk vertelde iemand in mijn directe omgeving zwanger te zijn en niet te weten of ze het wilde houden. ik vond dat erg moeilijk om te horen en heb daar ook gewoon met haar over gepraat zodat zij wist wat ik voelde.

 

Ik denk dat hij geen idee heeft hoe jij je hierbij voelt.. Dat hij er weinig van snapt.. Misschien nog maar een keer met hem bespreken, want het lijkt me handig dat hij weet hoe ontzettend moeilijk jij het hiermee hebt.

 

Mannen ervaren het gewoon heel anders, zij hebben ook geen last van al die hormonen.

Is ze al getrouwd, misschien gaan ze wel trouwen.
Voor een zwangerschap zou ik niet iedereen uitnodigen voor een etentje, zeker niet als ze weet dat je een miskraam hebt gehad.

Misschien kan je zelf een gesprek met haar aangaan en haar uitleggen dat je liever niet in een groot gezelschap hoort dat ze zwanger is, ik neem aan dat ze van je miskraam op de hoogte is.

 

Voor je man zal het heel anders voelen. Jij voelt je anders in een zwangerschap omdat er wat in je groeit etc. Voor je man was het heel onwerkelijk. Voor hen begint het pas als ze wat kunnen zien en voelen.
Dat je zelf zegt dat je jankend wegloopt vind ik eerlijk wel wat bot. Houdt je emoties in bedwang en toon blijdschap voor hen. Op de wc of thuis kun je je even laten gaan. Anders zou het moment in hun ogen misschien verpest zijn. Zij zijn zo euforisch nu net zoals jij was toen je zwanger was.

 

Mannen snappen het allemaal niet zo goed. Jouw vriend zal het ook wel erg vinden van jullie miskraam maar een man beleeft dat anders en zit ook niet met de hormonen. Jouw vriend zal dus echt blij zijn als zou blijken dat zijn zus zwanger is, voor hem is dat losgekoppeld van jullie miskraam. En vanuit zijn beleving vat hij het dus niet dat jij zegt jankend weg te lopen als zijn zus zou zeggen dat ze zwanger is.

 

Je mag zeker boos en verdrietig zijn. Maar je kunt niet van anderen verwachten dat ze zich aanpassen aan jou (en je sz het jou eerder verteld, wat ik echt goed kan begrijpen), als ze niet het hele verhaal weten. Dat is niet eerlijk tegenover hun. Je verwacht iets wat ze niet waar kunnen maken.

Je vriend, hoe vervelend ook, zal het ook niet goed kunnen begrijpen. Hij heeft die mallemolen ook niet meegemaakt, en heeft dus echt geen enkel idee wat voor impact dat heeft.

Dus ja, je mag je boos maken, maar begrijp ook dat je vriend en wss schoonfamilie reageren zoals ze wss doen, omdat ze domweg het hele verhaal niet kennen.

Dus ik denk dat het zaak is dat je met vriend gaat praten EN met je schoonfamilie ...

 

Je bent echt geen zeur. Alle hormonen gieren nog door je lijf. Wacht volgende week af......misschien willen ze wat anders vertellen, mocht ze wel zwanger zijn.......probeer oprecht blij te zijn. Je schoonzus zal dat ook waarderen.
Hoe moeilijk dat ook is......geeft niks als je dan moet huilen, blijdschap/verdriet door elkaar heen.

Evt kun je je schoonzus op een later moment in vertrouwen nemen over je mmm????

 

Nee je zeurt niet, maar zijn weten dit allemaal van jou ook niet natuurlijk.

Even advocaat van de duivel, kan het niet zo zijn dat het jouw vriend ook zoveel pijn doet, maar dat hij dat op een hele rare manier er uit gooit? Ik weet dat bij mijn bbz mijn vriend zicht echt even geen houding wist te geven. Natuurlijk ging alle aandacht naar mij toe uit, gezien de spoed operatie maar ik heb bijna elke dag er voor gezorgd dat hij ook zijn ei kwijt kon. Hij had zich nog nooit zo machteloos gevoeld. Hij was ook zijn kindje opeens kwijt terwijl we er net aan gewend waren.

Ik weet het niet hoor, maar ik kan me dat wel ergens voorstellen.

Maar goed, laten we eerst eens afwachten waar het zich eigenlijk om gaat. Misschien wel iets heel anders. En misschien wel een zwangerschap. Dat zal pijn doen, dat weet ik, maar daar kom je ook wel doorheen meid.

 

Maar misschien even afwachten. Misschien wil ze iets heel anders vertellen.
Als ze wel zwanger blijkt te zijn, probeer je groot te houden, lukt het niet ga dan even naar de toilet en jank even uit. Klinkt raar, maar je wil niet haar speciale moment ook weer niet verpesten toch? (Ik ben ook na mijn eerste mk naar de wc gevlucht, mijn collega vertelde helemaal trots en tweeling te verwachten na mmm. Ik was oprecht blij voor hun, maar ja gevoel is gevoel hè) je hoeft je iig niet schuldig te voelen ofzo, je gevoelens zijn normaal.
En wat anderen al hebben gezegd, praat met je vriend! Ja, hij ervaart het anders, maar je weet niets als je niet met elkaar praat.