Poeh ik vind het echt verschrikkelijk! Mijn dochter is nogal een dromer en sluipt heel stilletjes weg.. Dus ben haar een aantal keer kwijt geweest... Ook een keer in het tuincentrum vlak voor sluitingstijd heb het gelijk gemeld aan een medewerker en we zijn met z'n 3-en gaan zoeken was in tranen... Dochter stond bij de zwembaden.. Kijk mama hier is ons zwembad ook... Nu hebben we (grappig genoeg net als het topic) zo'n tuigje want het was niet meer te doen!
Toen mijn dochter 4 jaar was was ik ze ook eens kwijt in de kledingwinkel. Even op het rek naar iets kijken en weg was ze. Ik, als een gek haar roepen en tieren naar buiten gelopen haar zoeken voor de winkel...komt mevrouwtje tevoorschijn van tussen het kledingsrek. Ze had haar tussen de kleren verstopt. En lachen dat ze deed toen ik haar vond. Nu kan ik er wel mee lachen maar op dat moment sloeg mijn hart toch ook over.
Niks doorhebben is al compleet geschift. Hoe kan je nu zo'n eind weg zijn en niet doorhebben dat je dochter er niet bij is? Maar dan ook nog niet dankbaar zijn dat jij haar dochter vindt en haar helemaal naar hen brengt :x. Ik had het kind opgenomen, gebeld en gezegd "ik sta hier op plaats x, kom haar maar halen, ik blijf wel effe bij haar". En dan is er nog de luck dat ze tenminste wel een telefoonnummer om had.