Dit zijn echt tropenjaren. Een peuter en een dreumes in huis en jij nog 2 dreumesjes. Mijn dochter kon nog een extra ochtend naar de psz. Misschien is dat bij jullie ook wel mogelijk? En inmiddels zit ze vanaf 9 mei al op de basisschool. Je merkt dan dat ze die uitdaging gewoon nodig heeft. Het is gewoon saai bij mama thuis.
Ik heb vandaag een snipperdag genomen omdat ik het even niet meer trok. Zoontje naar schoonmoeder dus echt vrij! maar voel me zo'n loser omdat ik maar twee en een halve dag werk en maar 1 kindje heb, zou toch makkelijk te handelen moeten zijn? Hoe doen andere moeders dat dan? Nouja, blijven ademen, het gaat allemaal voorbij
Vandaag is overigens een vrij goede dag hij is naar de psz geweest vanmorgen en toen ik hem ophaalde had hij een vaderdagskado in de handen Thuis gekomen zei hij even wachten mama ik ben zo terug en liep naar boven en verstopte het kado onder zijn bed.... Zo zegt ie toen ie weer beneden kwam..zo kan papa hem niet vinden he mama... dan smelt je weer he Maar voordat hij op de psz was vanmorgen had hij het hele huis alweer op stelten staan hihihi Het ergste van alles vind ik wel het gillen en krijsen denk ik...de tweeling begint hem nu na te doen dus dan heb ik er ineens drie aan het gillen....huilen of krijsen....
Weet je er zijn dagen dat ik er naar uit kijk om te mogen gaan werken... even geen gehuil en geschreeuw aan mn kop...gewoon even Silvia zijn en niet een politieagente... Maar als ik dan eenmaal op mn werk ben wil ook weer zo snel mogelijk naar huis omdat ik mn kinderen mis....
Ik herken dit zo goed, al is mijn zoontje nog net geen 3. Het is sowieso al een druk ventje maar de laatste maanden lijkt het alleen maar erger te worden. Ik ben er best vaak verdrietig over en weet ik niet meer hoe ik moet reageren. Je zit dan echt in dat bekende cirkeltje. Vorige week was het cb hier voor mijn zoontje van nog net geen 4 weken en daar heb ik wat advies gevraagd. Ze gaf aan het zoveel mogelijk te negeren maar dat is moeilijker dan ik dacht. Nu komen ze volgende week een keertje langs om echt te kijken waar ik tegen aan loop, ik moet dan een dagschema opschrijven van hoe het een dag hier aan toe gaat en wat voorbeelden van wat ik dan moeilijk vind. Ik heb dan geen tips maar je bent niet de enige dat is altijd al fijn om te weten.
Dat hebben wij ook gedaan hoor, zo'n huisbezoek en dat heeft ons enorm geholpen. Toevallig was het vandaag weer, maar 2 jaar gelden hebben wij dat dus ook al gedaan. Waarom zou je je daarvoor schamen als je het zelf even niet meer weet? Knuff en hoop dat het je helpt!
Lieve Sil, Zo herkenbaar! Dat hebben meer moeders hoor. Maar dan is het toch juist fijn als je weer lekker naar huis kunt en helemaal opgeladen weer met Silvia-energie naar je kindjes kan? Nog even een dikke knuff!
Als Marijn zo aan het gillen,huilen en krijsen is werkt er maar een ding en dat is hem zonder wat te zeggen even op zijn kamer te zetten. Hoe meer ik dan wel praten of uitleggen hoe harder hij gaat hij gillen,huilen of krijsen. Na twee minuten ga ik naar hem toe en neem ik hem op schoot, ik vraag hem om te stoppen met huilen en leg hem kort uit wat ik wel verwachte van hem. Ik wordt niet boos omdat hij huilde etc maar leg alleen nog een keer uit wat ik van hem verwachte of aan hem vroeg. Dan een kus en kroel en uitvoeren wat ik had gevraagt. Geen idee of het echt een goede manier is maar het werkt hier wel.
Nynke, probeer er wel voor te waken dat hij zijn kamer dan gaat zien als de plek waar hij heen moet als jullie hem even 'niet meer willen zien', want zo vat hij dat misschien op. Dat is een tip die wij meekregen. Ik herken het en doe het volgende: ik zeg en vraag niets meer, laat hem uitrazen en ga zelf op een vaste plek op de grond zitten. Ik speel evt. met mijn dochter of lees een tijdschrift, maar blijf 'open'. Meestal komt hij dan naar me toe en houdt zelf op met huilen. Dan kan ik hem ook weer alles vragen. Hij heeft dat gillen en krijsen gewoon nodig, ook even 'om zich heen slaan'. Ik bepaal daarin alleen de kaders van veiligheid, maar geef hem wel ruimte om te ontladen. Hier helpt vragen of hij wil stoppen (met huilen) nooit. Werkt juist averechts... Hoop dat Bright je ook nog op weg kan helpen, maar wilde hier zo even op reageren.
Het probleem is dat we in een heel klein appartement wonen en er dus geen ander ruimte is waar ik hem kan afzonderen. Hem laten gaan heeft totaal geen zin. Hij gaat dan zijn zussen slaan, de hond schoppen en gooien met spullen. Op zijn kamer is hij binnen twee minuten ook echt rustig, soms komt hij met binnen die twee minuten alweer naar me toe. Gelukkig komt dit echt niet dagelijks voor en gaat hij nog steeds met plezier naar zijn bedje toe. Heel soms loopt hij uit zichzelf al naar zijn kamer om vervolgens de deur dicht te slaan en na 1 minuut weer verder te gaan spelen. Marijn is verder gewoon een knul van drie die het zijn moeder gewoon soms even "lastig"wil maken. Mag als je drie bent namelijk gewoon.
Allereerst: als het werkt, je er een goed gevoel bij hebt en het is met respect voor elkaar en de ander dan is het bijna altijd prima wat je doet!!! Het belangrijkste in je uitleg is dat je onderscheid maakt tussen: - gillen en huilen vanuit het even niet kunnen handelen (overvraging) - gillen en huilen vanuit boosheid omdat hij zijn zin niet krijgt Zoals jij het omschrijft klinkt het als veelal de eerste. Even niet weten waar hij met zijn gevoel heenmoet en vanuit frustratie dan maar gillen, krijsen e.d. Dus lijkt het me prima zoals je het doet!!! Je grijpt in op het moment dat je nog in kunt grijpen zonder straf te moeten geven. Als je niet ingrijpt gaat hij dus zijn zussen slaan e.d. en dan is corrigeren belangrijk. Wanneer dat aan de orde is, zou ik een andere plek gebruiken als strafplek en niet zijn slaapkamer. Bijv. onderaan de trap, of in de keuken, of.... waar je maar plekje hebt (kolenhok misschien ). Smak
@Juud; dank je wel he, en inderdaad ik hoef me er niet voor te schamen. Het is gewoon niet altijd even makkelijk, en dat is niet alleen bij ons thuis. En als ik wat tips kan krijgen om beter te reageren en het daardoor wat leuker te maken voor ons gezin dan is dat erg fijn. Ben benieuwd.
@lisabet: wat je vergeet is doordat je 2,5 dag werkt en je man waarschijnlijk fulltime.. Is dat je eigenlijk continu aan het werk bent. Ik weet van mijn moeder (fulltime huisvrouw toen ik klein was) dat ze het weekend veel meer zag als vrije tijd. Ze deed vanalles in het weekend maar als het zo uit kwam deed ze toch een stuk relaxter dan dat ik me voel in het weekend Voor mij is weekend de tijd om nog even gauw 4 wasjes te draaien want daar kom ik doordeweeks niet aan. En zo zijn er nog 14 klusjes en boodschappen voor op zaterdag (probeer bewust op zondag dus hooguit even te wassen en verder niet) Dus loser zou ik je niet willen noemen. We leven onszelf gewoon door 2 dingen tegelijk te willen.
@saskia78, je hebt wel een punt ja. in het weekend ben ik zelfs blij dat ik even kan poetsen zonder gestoord te worden omdat m'n man dan met tijl bezig is. Eigenlijk gekkenwerk! Dat gaan we voortaan even anders aanpakken
Helemaal mee eens, dat het mag als je drie bent!!! Zo zien wij dat ook hoor... Maar hier werkt dat afzonderen dus niet, en het is juist beter om bij hem te blijven als hij 'zo' is... Zo zie je maar, dat alle kinderen toch net weer even anders zijn. Maar hier lijkt er dan dus echt wel een wild dier in hem te huizen. Hij is echt helemaal 'door het dolle'... Ik denk dat ik het met Bright eens ben: als het werkt en jij voelt je er goed bij....
Thanks Bright. Ik zal goed kijken of het voortkomt uit frustratie of doordat meneer NEE hoort of geen zin heeft. Ze zeggen wel ik ben twee en zeg NEE maar een drie jarige kan er ook wat van hoor.:x Ik probeer het woordje nee echt te vermijden maar dat is soms best lastig. Op alles wat ik vraag is het antwoord standaard NEE. Hij wacht vaak niet eens tot ik ben uitgepraat. Wat dan wel weer grappige reactie's opleverd. Laatst was ik aan het vertellen dat we over 5 minuten de schoenen aan gingen doen. NEE gilt Marijn en loopt weg. Ik praat rustig door tegen de meiden en vertel hun dat we dan naar de speeltuin gaan. Marijn weet niet hoe snel hij terug moet komen, gilt al ver van te voren Sorry mama en trekt heel snel zijn schoenen aan.
Hier is Mathijs vaak tegen de avond nog extra lastiger omdat hij dan moe word.... Nu ben ik net thuis van mn werk en is hij me aan het uitdagen.... heb hem nu meerdere malen gewaarschuwd en ik denk dat ik zo maar doorpak en hem op bed leg... mischien doet ie dan wel een dutje en word ie wat rustiger... Hier heeft ie vaak een strafminuutje op de trap, maar de laatste tijd doet dat ook niet zoveel meer voor hem..en als de minuut voorbij is komt hij gewoon lachend weer binnen om verder te gaan daar waar hij gestopt is.... *zucht* Ik denk dat hij echt heel erg bezig is om de grenzen op te zoeken en mama en papa af te tasten....en ik weet best dat dat normaal is enzo maar het maakt mij wel heel verdrietig want ik voel me gewoon een niet lieve moeder terwijl ik echt stapelgek ben op mn kinderen. Mischien komt het allemaal wel door de mmm dat ik hem op een voetstuk gezet heb vanaf zijn geboorte en dat hij daar nu misbruik van probeert te maken???
@silvia: juist als liefhebbende moeder wil je natuurlijk wel dat kinderen hun grenzen kennen. Daar heeft uiteindelijk iedereen incl je zoontje profijt van maakt je eerder een verantwoordelijke, zorgzame moeder dan een slechte. Hier maar 1 kindje dus dat scheelt wel natuurlijk. Ze is vooral eh.. "arbeidsintensiever" als ze moe word. Maar omdat ze alleen is is dat denk ik net makkelijker op te lossen door bijv. te helpen koken of op de aanrecht te zetten. dat is met 2 of 3 wat onhandiger
Hey lieverd, Ik zal even proberen om je wat tips te geven. Wie weet heb je er iets aan, wie weet niet.
Ik sluit me aan bij de vorige post; een goed plan hebben van tevoren helpt echt! En je er consequent aan houden, erg belangrijk. Je vroeg nog naar een goed boek. Ik vind "screamfree parenting" van Hal Edward Runkel een goeie. En nee, je hoeft niet per se te schreeuwen om veel aan dit boek te hebben. Het gaat er vooral om dat je zelf altijd kalm blijft en daarmee het goede voorbeeld geeft. Zeker aan je tweeling die je zoon gaan copieren moet je juist daar een rustige reactie tegenover stellen. Zelf vind ik oogcontact erg belangrijk. Zoals men zegt "if you don't have their eyes, you don't have their heart", oftewel ze horen je vaak niet eens. Dus eerst aan laten kijken, dan pas zeggen wat je van hem verwacht. Wat overigens ook erg positief werkt is als je dit ook doet als hij iets goed doet. Dus eerst aan laten kijken en dan zeggen hoe goed hij het heeft gedaan en dat je trots op 'm bent. Gaat ie glimmen, let maar op! Succes! En deze fase gaat over en nee, je bent geen slechte moeder!!