ik ben bijna 29 en wil eigenlijk al jaren een kindje. ik heb geen relatie en dat zie ik er ook niet aankomen ( heb niet zo de behoefte) nu op dit moment zit ik bij het ggz ( voorheen het riagg) daar ga ik twee dagen in de week heen. ( helaas niet voor een peuleschil) ik zit in de bijstand en werk twee halve dagen als vrijwilliger. ik weet dat ik nooit fulltime zou kunnen werken en dit zou ik ook niet willen als ik een kind heb. maar zou dan wel minimaal 4 halve dagen willen werken. graag zou ik rond mijn 30st zwanger willen worden. ik heb hier alleen nogal negatieve reacties op gehad in het verleden. zoiets van "je kan niet eens voor je zelf zorgen" wat ik nou eigenlijk wil weten is of ik nou egoistisch ben of niet.
ach meid, kop op....je biologische klok loopt gewoon en helaas houdt die geen rekening met man of geen man, geld of geen geld. wie weet kom je die perfecte man, die jou heel graag een kindje wilt geven, heel snel tegen.
Aangezien je niet voor een peuleschil bij instanties loopt denk ik dat het belangrijk is om eerst een paar doelen te bereiken, zoals die 4 halve dagen gaan werken. doe de dingen stap voor stap. wat vind jij belangrijk om voor elkaar te hebben VOORDAT je zwanger probeerd te raken
Ik denk dat je dat zelf het beste kunt beoordelen. Jij weet wat er precies speelt, hoe je in je vel zit. Ben je er ECHT helemaal klaar voor? Of eigenlijk niet, maar hoop je dat een kindje de situatie leuker maakt, of verbeterd? Ik zou gewoon eens heel eerlijk tegen jezelf zijn, diep in je hart weet je het zelf het beste.
ik weet dat ik het kan dat is het probleem niet. en ja het zal krap worden maar mijn gelukigste jaren waren de jaren dat mijn moeder in de bijstand zat. en ja eerst maar eens het ggz afmaken, ik zou mijn kindje echt niet willen opschepen met problemen uit mijn verleden. ( al zal het altijd wel wat mee krijgen)
Aan de manier waarop je schrijft denk ik dat jij heel goed in staat bent een kindje te krijgen. Ondanks dat je bij het Riag loopt. Los hiervan... ik ben zelf zonder vader opgegroeid (heeft me vanaf mn derde min of meer achtergelaten met mijn moeder) en dat is niet altijd makkelijk geweest. Bewust een kind op laten voeden als één ouder ben ik persoonlijk heel erg op tegen. Als een situatie zo loopt dat er uiteindelijk 1 opvoeder overblijft is het wat anders, maar bewust die keuze maken... nee, dat kan je (in mijn ogen) niet maken en vind ik persoonlijk idd erg egoistisch. Dan nog een kleine andere opmerking: mijn moeder en ik zijn opgegroeid in de bijstand. Dit was financieel verre van makkelijk. Als je dan nog (vrijwilligers)werk erbij doet voor 2 of 4 ochtenden in de week... het is best pittig allemaal hoor zonder relatie. Hoe dan ook wens ik je veel sterkte met het nemen van een beslissing. Je moet iig doen wat voor jou goed voelt, dat is altijd de beste keuze. En verder moet je iedereen gewoon laten ouwehoeren want iedereen heeft wel een mening (zoals ik haha) maar het gaat om jou en evt jouw kindje. Het allerbelangrijkste is liefde en dat is het enige wat eigenlijk, als puntje bij paaltje komt, het belangrijkste is. Zolang je zeker weet dat je kind dat voor 200% van en bij jou zal krijgen dan zou ik aan de andere kant niet weten wat je tegen moet houden xxx sterkte met de knoop doorhakken Liefs Linda
bedankt linda voor je mening. nou kan ik me voorstellen dat je er tegen bent dat vrouwen een kindje krijgen zonder man. maar ik heb het anders meegemaakt. mijn ouders zijn gescheiden toen ik 1,5 was en waren daarna nog goede vrienden. totdat mijn vader een vriendin kreeg die dat dus niet kon hebben. daar bij zijn mijn moeder en ik naar de andere kant van nederland verhuisd voor haar werk. in het begin ging dat goed maar later zag ik hem steeds minder. en als ik dan in het weekend bij hun was had ie amper tijd voor mij, want zijn leven ging ook door! het volgende probleem is dat het tussen ons( mijn zus en ik) en mijn stiefmoeder niet klikt( mijn zus en ik hebben dezelfde problemen met haar) eigenlijk is mijn familie na mijn moeders dood uitelkaar gevallen. ( gek he therapie ) en ja dat is ook een vraagstuk, wat gebeurt met mijn kindje als ik kom te overlijden. maar je kunt je misschien voorstellen dat ik liever alleen doe dan ik zou min kindje nooit in de steek laten.
hallo marikef. jij moet beslissen of jij je kindje alles zou kunnen geven wat het nodig heeft, zou je kunnen pampers , eten, pap, verzorgingsproductjes enzo kopen voor je kindje. en ook om later naar school te gaan? ook moet je denken , ik vind het belangrijk dat mijn dochter zoals elk kindje een kadotje krijgt met sinterklaas kerst pasen verjaardag enzovoort. ik bedoel niet dat je dit niet kunt maar ik wil je gewoon helpen in je beslissing. en waar je zoal aan moet denken. veel succes grace
Ik snap helemaal wat je bedoelt hoor. En dat je het liever helemaal alleen doet begrijp ik ook. Dat heb ik ook steeds gedacht. En voordat ik mijn man leerde kennen en droomde van zwanger worden, liep ik in gedachten ook alleen achter de wagen en bedacht ik alleen een naam. Maar vergeet niet dat er zoveel goede mannen zijn. Mijn man zou zijn kinderen ook nooit in de steek laten. Het zijn maar zo weinig mannen die zo zijn. En wij hebben beide net de foute getroffen. Op zich ook knap Zonder gekheid: ik snap je gevoel, maar het is niet eerlijk om op voorhand een keuze te maken dat een toekomstig vader niet goed voor zn kind zal zijn. Als het puur je angst is om een slechte vader voor je kind, ipv dat je gewoon alleen een kind wilt opvoeden, dan denk ik wel dat dat stof tot nadenken is. Ik wou trouwens altijd een kind op mn 25e maar dit werd mijn 31e. En achteraf was dat ook prima. Ondanks dat ik mn doel niet had gehaald
tja moeilijk om te ''oordelen'' over iemand die je niet kent, maar alleen een kort verhaaltje leest! Ik zal toch proberen om voorzichtig mijn mening te brengen. Ik ben er wel van overtuigd dat je echt alles op de rails moet hebben om een kindje te kunnen op laten groeien. Alles op de rails, qua financiën maar ook je eigen leven! Een kindje is niet niks, wat je zomaar ff doet. Het brengt heel veel met zich mee, en ook moeilijke tijden, en in die moeilijke tijden is het juist zo belangrijk dat je ook zelf met beide benen op de grond staat en sterk in je vel zit! Ik vind dat als je aan kinderen begint je juist goed na moet denken of je een kind echt alles kunt geven/bieden wat ze nodig hebben.. En een kind heeft vooral een stabiele omgeving nodig om op te groeien. Stabiele omgeving is belangrijk maar wat nog belangrijker is, is dat je als ouder(s) een stabiele factor bent voor je kind, en als je zelf nog niet alles op de rails hebt moet je je afvragen of je je kind wel een stabiele omgeving kan bieden. Succes
Jouw wens is heel natuurlijk en gezond. Ik kreeg die oerdrang ook, ben van jouw leeftijd, maar had het geluk dat mijn omstandigheden verder ideaal waren qua relatie, eigen mentale gezondheid etc. Ik vind je niet egoistisch, je hebt het over een wens! Maar, ik zou je wel echt iets op het hart drukken: ga door met het investeren in wat je nu bij de GGZ aan traject volgt. Zorg dat je alles op de rails hebt voor jezelf. Ik kan niet beoordelen of jouw niet aan een relatie toe zijn niet indirect iets zegt over hoe klaar je 'echt' bent om dan wel een kind te hebben, voor een kind moet je een stabiele omgeving kunnen creeeren, en ik denk dat dat op zijn minst een stuk makkelijker is qua praktische maar ook emotionele dingen, als dat vanuit een stabiele en liefdevolle relatie gebeurt. Dan praktisch: kinderen gaan geld kosten. Je kan dat natuurlijk zo duur maken als je zelf wilt, maar je zult altijd meer kwijt zijn dan aan jezelf alleen. Als je nu op dit moment 1. alleen bent en 2. nog niet een baan hebt waar je een kind en jezelf kan onderhouden, dan kan het enorm zwaar worden. Rond je dertigste is een mooi 'ideaalbeeld', dat vond ik ook altijd. Maar ik denk dat het voor een kind veel belangrijker is dat je het echt kan bieden wat het nodig heeft, of je dan een paar jaartjes ouder bent of niet.
Ik vind niet dat je egoistisch bent, je bent een vrouw en je hebt moedergevoelens, daar is niets mis mee. Het is heel natuurlijk. Het is denk ik belangrijk om goed na te denken over wat je een kindje allemaal te bieden hebt en dan bedoel ik niet alleen materieel. Kinderen van rijke ouders zijn niet per definitie gelukkig of gelukkiger dan kinderen van minder bedeelde ouders. Wat Evenstar schrijft ben ik het volledig mee eens, blijf investeren in jezelf. Ga door met waar je mee bezig bent op dit moment. Misschien sta je er over een jaartje wat beter voor en kan je iets makkelijker beslissen. Ik wil je sterkte wensen bij waar je mee bezig bent en ik hoop voor je dat er straks betere tijden voor je zijn. Groetjes Jolanda
Ik vind het BAM moederschap een goed iets MAAR dan moet je sterk in je schoenen staan en een goede basis kunnen bieden, op wat je hier verteld kan je op dit moment dat niet echt en kan je beter daaraan werken (zoals idd 4 halve dagen werken om maar een voorbeeld te noemen) Een betrouwbare en stabiele leefomgeving heeft een kind nodig, niet alleen maar liefde (al is dat wel het belangrijkste) Ze zeggen vaak als je niet van jezelf kan houden en dus goed voor jezelf zorgen dan ben je nog n iet klaar om voor een ander levend wezen te zorgen. Je moet enorm sterk zijn om alleenstaande ouder te worden / zijn en al helemaal als je dat bewust gaat doen! Ja gevoelens zijn een moeilijk iets ik ben helemaal van je hart volgen maar wel met een portie gezond verstand erbij. Ik weet trouwens niet HOE je zwanger wilde worden maar via de officiele instanties moet je dus eerst slagen voor psychologische testen e.d. (dat was in mijn geval in elk geval wel zo, en vind ik ook een goed iets) je kan natuurlijk ook gewoon met vreemde mannen in zee gaan maar vind ik erg gevaarlijk (denk alleen al aan ziektes)
Wat een moeilijke vraag.. Ben je egoïstisch, en dat beoordelen op een beknopt verhaaltje.. Of je dat bent weet ik niet, ik kan je wel mijn mening in t algemeen geven.. Als je een kindje alleen krijgt, zal je ook alles alleen dragen, 24uur per dag, 7 dagen per week en hoe makkelijk je ook denkt tuurlijk dat hoort erbij, in de praktijk valt t best weleens tegen. Als ik je antwoorden lees kan ik er op uit maken dat je (helaas) geen moeder meer hebt om op terug te vallen, en als je het alleen doet geen schoonfamilie, heb je verder wel vangnetten als t allemaal echt eens in de soep loopt als een soort van back up? Want hoe leuk kids ook zijn, af en toe is het ook heel lekker om ze eventjes uit te besteden... Ik las in een van de reacties dat Liefde het belangrijkste is, dit wordt vaak gezegd, maar zonder geld ben je in deze maatschappij nergens! Pampers,voeding,kleding etc.etc. het kost allemaal bakken met geld..als dit er niet is komen er toch spanningen.. Ik wens je heel veel succes en sterkte met je therapie en zeker met welke beslissing je dan ook mag nemen! Groetjes Sientje