Een collega van mij kondigde gisteren haar tweede zwangerschap aan. Ze was bijna 9 weken en zou die avond de eerste echo krijgen. Haar oudste kindje is een paar weken voor L* geboren. Twee weekjes na haar bevalling kwam voor ons het nieuws dat ons kindje niet meer leefde. Nu dus weer zwanger. Gisteravond had ze een collega gebeld om te zeggen dat er geen hartslagje was. Ze moet dus een miskraam gaan krijgen en mijn gevoel is nu in tweestrijd. Enerzijds leef ik met haar mee maar anderzijds is er ook een ander gevoel wat minder aardig is. Eerder hard. Namelijk het "stel je voor dat je niet 8,5 weken maar 37 weken was" gevoel. Moeilijk vind ik het ook te zien dat collega's zo ontzettend lief reageren terwijl ze mij zo'n beetje ontlopen hebben toen. Of in elk geval het onderwerp. Zulke lieve dingen hebben ze tegen mij niet gezegd toen. Althans, een enkeling wel, maar de meeste niet. En ik heb voor L* ook een miskraam gehad en toen ben ik ook echt even heel verdrietig geweest dus natuurlijk, dat mag echt allemaal wel. Ik begrijp het echt wel, dat zeg ik; mijn gevoel is in tweestrijd. Maar ergens ben ik gewoon harder geworden. Mijn referentiekader is anders. Het is echt een heel lieve collega die ook 3 weken na haar bevalling bij ons op de uitvaart zat, die wél de moeite nam om iets te zeggen. Ze verdiend mijn nare gevoel helemaal niet. Dat vind ik helemaal zo stom. Herkenbaar voor iemand? Overigens was ik op het werk toen het slechte nieuws kwam en dan was er ook een collega die dan op zo'n onprettige manier naar mij keek. Zo vol medelijden. Alsof zij wel even aan L* dacht. Enerzijds prettig natuurlijk maar om nou op zo'n manier (vol medelijden) aangekeken te worden en verder niks.... meh.
Ergens snap ik je gedachte wel, misschien niet heel vriendelijk maar zal ongetwijfeld voort komen vanuit jouw grote verdriet en gemis. Wat betreft de reacties.. Een miskraam is voor velen denk ik 'bekender' en minder eng om op te reageren en mee om te gaan dan een kindje die met 37 weken geboren wordt. Ik vermoed dat veel mensen het doodeng vinden om te vragen hoe het gaat en/of hoe je je voelt omdat velen er (gelukkig) niet bekend mee zijn. Dit neemt natuurlijk niet weg dat het geheel onterecht is, ik kan mij zo voorstellen dat je met alle liefde en trots verteld over je mooie kindje ondanks de verschrikkelijke ervaring en het verdriet. Sterkte, het lijkt mij een ontzettend moeilijke situatie en ik kan mij niet eens voorstellen hoe je je voelt.
Weet je Megacarls, ik denk dat mensen het gewoon heel moeilijk vinden om te weten wat ze moeten zeggen tegen iemand die zo veel verdriet heeft. Dus zeggen mensen niks. Of heel goedbedoeld iets dat totaal verkeerd is. (Denk aan de opmerkingen in de categorie "Gelukkig ben je nog jong.") Of ze zeggen iets wat misschien voor de een misschien wel mooi / troostend zou zijn en bij de ander helemaal verkeerd valt. Soms zijn mensen denk ik ook bang om het verdriet weer op te rakelen ofzo. Net alsof dat verdriet en die herinnering zonder die 'aandacht' niet constant een deel van je uitmaken. Alsof het weg is, zolang ze je er maar miet aan herinneren ofzo. Dus durven ze niks te zeggen. Of weten niet wat en houden dan maar hun mond. Ergens snap ik je gevoel wel. Niet wat betreft het verlies van jullie *L, want dat heb ik nooit meegemaakt. Maar wel wat betreft de reacties van anderen op mijn verdriet. En ik ben nu wel zo ver dat ik dat min of meer naast me neer kan leggen. Ik ben gewoon dankbaar voor de reacties die wel troostend / verwarmend zijn. En sluit me dan maar af voor de reacties die verkeerd 'vallen' of die helemaal niet komen. Ik schaar dat dan maar onder onwetendheid of 'ongemakkelijk voelen' van die ander, in plaats van het bij mezelf binnen te laten komen. Beetje lastig omschreven misschien. En nog lastiger uit te voeren. Maar ik kan niks veranderen aan de dingen die anderen wel of niet doen of zeggen in reactie op mijn verdriet. Ik kan wel iets veranderen aan de manier waarop ik daar dan weer (in mezelf) op reageer. Dus doe ik dan dat laatste maar. Oh, ik reactie op je topictitel; het is duidelijk dat je dit niet daadwerkelijk tegen je collega gaat zeggen omdat je haar dit verdriet ook niet gunt. Dus nee, ik vind je absoluut niet evil. Ik denk wel dat het voor jezelf fijner zou zijn als je op de één of andere manier kunt zorgen dat je dit gevoel niet meer hebt, want het voelt voor jou ergens blijkbaar wel 'verkeerd'. Maar hoe je dat kunt doen, weet ik ook niet. Ergens denk ik namelijk ook weer wel dat het redelijk normaal is om zo'n gevoel / gedachte even te hebben op zo'n moment.
Lieve Megacarls, Ik denk dat dit soort gevoelens volkomen normaal zijn. het hoort bij verdriet en rouw, en komt meer daar uit voort denk ik dan dat het iets zegt over jouw persoonlijkheid wees niet te streng voor jezelf, voel wat je voelt, je hebt je kindje verloren.. ik vind het helemaal niet gek. Niets is gek als je ke kind verloren heb, en al helemaal niet "evil". misschien niet heel aardig nee, maar ja, dat is dan maar zo. krijg je verder wel genoeg steun en begrip van vriendinnen? Dat kan missch helpen. dikke knuff
Meid het is echt niet gek dat je die gevoelens hebt, straf jezelf daar niet op af. Ik kan me goed voorstellen dat dit voor jou heel dubbel voelt (de tweestrijd, niet het verlies want dat ken ik niet) en dat maakt je echt niet evil. Ik denk dat veel mensen ook bang waren om het verkeerde tegen je te zeggen. Ze realiseren zich soms alleen niet dat niks zeggen misschien nog wel erger is dan het verkeerde zeggen. Er staat ook niet op je voorhoofd hoe je aangesproken wilt worden, dus iemand doet dat op z'n eigen en soms onhandige manier. Zie de blik vol medeleven dan ook niet als zielig gevonden worden, maar als iemand die niet vergeten is dat jij dat verdriet kent. Wat betreft je collega, laat haar weten dat je met haar meeleeft en misschien kun je op een later tijdstip als je haar spreekt laten weten dat het voor jou ook verdriet naar boven bracht.
No way dat je evil bent!!! Het is volkomen normaal. Wat goed dat je dit hier durft aan te geven! Meestal zijn dit de gevoelens die wij voor onszelf houden... Mijn gedachtes gaan soms nog wel verder....en dan meen ik het allemaal niet, maar het is dan gewoon even het gevoel van het moment.... In mijn blog invisible mom | My life Blogs staat ook een stukje over dat ik me vals voel....misschien leuk om te lezen.../....herkennen?! En wat de dames hierboven allemaal zeggen is zoooo waar!!! Liefs Nathalie