Hoi, Zijn er dames die hier ervaring mee hebben? Mijn zoontje is nu 18,5 mnd. Ruim voor zijn eerste verjaardag zij hij papa en mama en brabbelde hij. Na de zomer hoorde ik steeds meer woordjes: banaan, peer, toetje, buiten, jas aan, wasmachine en nog meer. Natuurlijk niet precies de goede uitspraak, maar het was wel duidelijk dat hij deze woorden zei. Sinds ongeveer 2,5 mnd zegt hij niks meer. Hij heeft een soort van piepgeluidje in verschillende intonaties en gebaart veel. Hij brabbelt ook nauwelijks. Hij weet zich wel perfect duidelijk te maken. Gisteren was ik bij de huisarts omdat hij sinds zaterdag al ziek was. Hij blijkt een oorontsteking te hebben. Ik vroeg daar tussen neus en lippen door wanneer we ons zorgen zouden moeten maken om de spraakontwikkeling. De huisarts vond het zeer vreemd dat hij wel is begonnen met praten, maar nu compleet gestopt is. Hij heeft daarop de kinderarts gebeld. Deze heeft overlegd met zijn collega's en nu willen ze dat ons zoontje onderzocht wordt door de kinderneuroloog. Ik heb me geen zorgen gemaakt om zijn spraakontwikkeling en doe dit nog steeds niet. Ons mannetje hoort goed, snapt ontzettend veel van wat we zeggen/ vragen, kan alles aanwijzen wat we vragen, wil de hele dag dat we dingen benoemen. Motorisch is hij sterk. Hij loopt goed, rent, eet zelf met zijn vork en eet ook zelf zijn toetje met een lepel. Zelf vermoed ik dat hij de oorpijn al langer heeft. De laatste 2,5 mnd zat hij in een sprong, kreeg hij meerdere tanden tegelijk en ik denk dus ook dat hij toen al oorpijn had (als ik nu terug kijk). Is er iemand die iets in dit verhaal herkend? Iemand die er ervaring mee heeft? Ik vind de kinderneuroloog en alle bijhorende onderzoeken erg heftig namelijk en sta hier niet achter. Ik hoor het graag. Alvast bedankt
Of het erg is weet ik niet, maar het is wel apart dat hij nu niks meer zegt. Wat vind het consultatiebureau ervan? Die horen zoiets vast wel vaker. Ik zou wel navragen bij de huisarts wat er dan uit dat overleg is gekomen, waar ze aan denken/ Vermoeden ze een ontwikkelingsstoornis? (Dat wil je dan wel uitgezocht hebben, lijkt me.) Mijn dochter zegt ook soms bepaalde woorden een tijdje niet. Of anders (mama is momenteel b.v. Hmm-ma). En ze piept veel. Speelt met woorden ook. Maar helemaal niks zeggen , nee dat herken ik niet.
Ik zou navragen waarom ze het onderzoek willen, wat zijn de twijfels? Kinderen die oorproblemen hebben lopen vaak wat spraakachterstand op, maar niet op de manier zoals jij beschrijft. Mijn zoon had 2,5jaar constant oorontstekingen en ziektes, maar brabbelde gewoon door. Je merkte vooral aan zijn uitspraak dat hij niet heel zuiver hoorde.
Het zou dan gaan om epilepsie. Ze zeggen zelf al dat de kans heel klein is, maar ze willen het uitsluiten.
Ah. En dat kan niet thuis, door goed observeren, eventueel nachtcamera erbij voor het geval je ovderdag niks ziet?
Ik zou gewoon even kinderarts afspraak afwachten zodat hij kijkt, neuroloog en ik zou zelf ook naar kno arts gaan. Het stoppen met praten voor lange tijd kan diverse aanleidingen hebben hierbij handig het totale plaatje in kaart brengen. Is lastig op forum iets bedenken wat we kennen je zoontje niet. Als huisarts vond het dat het nodig is en naar aanleiding van belletje kinderarts ook (wat vrij uitzonderlijk is want ha stuurt niet zo 1-2-3 naar neuroloog) dan blijkbaar heeft ha iets bij opgemerkt of geschiedenis van je zoontje speelt mee etc. Succes!
Hoi, Wat een nare situatie meid! Ik zou in ieder geval alle onderzoeken doen, mocht je het niet gedaan hebben en er blijkt wel iets te zijn ga je jezelf straks enorm schuldig voelen! Liefs en veel sterkte
Als je er niet achter staat moet je het natuurlijk niet he? Je kunt het altijd even aankijken om vervolgens op het moment dat het je te lang duurt alsnog de check-ups te laten doen in het ziekenhuis. Aan de andere kant.. Schaadt het jullie zoontje die in eerste instantie korte bezoekjes? Waarschijnlijk niet en het kan misschien wel iets meer verduidelijking geven. Zou zelf overigens ook veel begrip hebben voor jullie eigen visie hierin hoor. Vanwaar ook het vermoeden van epilepsie? Waar is dat dan op gebaseerd op alleen het nu niet meer praten na? Denk persoonlijk niet dat je hierin nu een direct foute keuze kunt maken, want levensbedreigend is het natuurlijk allemaal niet en met even afwachten wordt het dat ook niet, met een korte controle in het ziekenhuis wordt hij er ook niet slechter van. Dus volg jullie gevoel!
Dit. Ik zou denken dat een check door de KNO het eerste is wat je doet, ook al is het niet-spreken wel heel extreem voor een orenklantje. Maar lijkt me toch dat je eerst even goed wilt weten of de problemen daar echt niet vandaan komen. Maar ik zou dus ook willen weten waarom je dan direct al naar de neuroloog moet. Wat is er, naast dat niet-spreken, dan zo verontrustend dat er hiernaar verwezen wordt?
Geen ervaring mee. Maar als ik naar mij en mijn kinderen kijk zou ik juist graag willen weten wat de oorzaak hiervan is, zeker of misschien wel juist omdat artsen het vreemd vinden. Stel dat er iets uitkomt wat een relatief simpele oorzaak heeft en dus makkelijk is op te lossen. Maar iets wat bij langer termijn grotere gevolgen kan hebben. Ik zou mezelf dan voor mijn kop slaan als ik dat zover zou laten komen. De oorzaak is al aanwezig, dus wat het ook is, je kan het niet veranderen door te doen alsof het er niet is. En als er geen oorzaak is, dan weet je dat ook weer. Natuurlijk zou ik mijn kinderen niet 'blind' alle onderzoeken laten doen. Dus als voor jou niet bekend is wat ze denken of waarom ze willen onderzoeken zou ik dat wel eerst willen weten. Wat is je reden om niet te gaan, wat is je angst?
Bedankt voor alle reacties! Waarom ik er niet achter sta... Ik ken ons mannetje natuurlijk erg goed. De laatste maanden was hij gewoon zichzelf niet. Er gebeurde veel tegelijk: sprong, tanden en dan die oorontsteking (incl flinke griep afgelopen week). Ik denk dat hij daar achteraf al langer last van heeft gehad, voel me erg schuldig naar hem toe dat ik dit niet eerder na heb laten kijken. Sinds gistermiddag en vandaag helemaal brabbelt hij weer volop. Hij is weer vrolijk, actief, ons oude mannetje komt langzaamaan terug. Hij maakt weer dierengeluiden, zegt af en toe zelfs weer mama. Hij heeft zichzelf de laatste tijd zo ontzettend in de weg gezeten en voelde zich gewoon niet goed. Mijn gevoel zegt heel sterk dat dit de oorzaak is. Hij is nog niet beter, grijpt nog regelmatig naar zijn oor en is nog snipverkouden, maar als ik het verschil tussen een aantal dagen geleden en nu al zie, zie ik een enorme vooruitgang. Daarom hebben wij besloten het nog een maandje aan te kijken. We willen hem de kans geven om weer te herstellen. Is er dan nog niks veranderd, dan maken we de afspraak.
Ik zou, met je laatste verhaal, verwijzing KNO vragen dan. Neuroloog lijkt me dan echt veel te veel van het goede... En KNO zou ik geen maand mee wachten, (al helemaal niet omdat je ws sowieso niet direct terecht kunt).
In die maand zou ik zeker naar de KNO gaan, vooral op basis van de klachten die je zoon nu nog steeds heeft en je beschrijving hoe lang het al aan de gang is.
De verwijzing voor de KNO heb ik al proberen te krijgen, maar niet gekregen Hij heeft trouwens nog antibiotica t/m as maandag, hij is pas net met de kuur begonnen. Mocht hij dan nog in zijn oor zitten te porren, dan ga ik die verwijzing zeker wel 'eisen'.
Hmm, ik weet niet of je wat aan mijn antwoord hebt, maar het is mijn evrvaring dat de taalontwikkeling alles behalve lineair verloopt. Mijn oudste begon met 10 maanden met haar eerste woordjes. Binnen een week of twee kende ze zeker 50 woordjes, misschien wat meer. Net voor haar eerste verjaardag stopte ze echter compleet met praten. Dit was in een periodedat ze ook zeer veel ziek was, maar ik weet uiteraard niet of dit er mee te maken had. Na ongeveer een maand of drie kwam haar taal weer goed op gang en dit keer ging het in een heel rap tempo. Het was net alsof ze die drie maanden echt wel gebruikt had om te leren, maar gewoon niets hardop had gezegd. Met 16 maanden sprak ze bijna ineens in zinnen met vier of vijf woorden, terwijl ze dus rond haar verjaardag niets zei . Mijn theorie (alleen gebaseerd op mn dochter, haha ) is dat ze het omgaan met ziek zijn veel van haar vergde en ze haar energie daarom niet stak in praten, maar dat de cognitieve ontwikkeling die ten grondslag ligt aan het praten wel degelijk gewoon doorging in die tijd. Succes en sterkte! Hopelijk voelt hij zich snel beter!