Klinkt mij ook volkomen gezond in de oren hoor!! Jij zorgt er op deze manier dat je spruitje zelfredzaam wordt. Wat mij betreft ben je dan een prima ouder!
Hier net zo hoor. Ben sowieso best hard voor hem. Maar als hij valt negeer ik het, of zeg ik boem oid. Pas als hij per direcht uilt na zijn val ga ik hem troosten. Gaat hij na 15 sec ofzo pas huilen omdat hij bijv denkt dat hij zou horen te huilen nu (ook dankzij bezorgde fam) dan zeg ik joh, nieta aan de hand, gewoon spelen.
Nou Shampoo, hier valt ze ook wel eens om of beetje hard op haar achterwerk. Ik hoor altijd precies of het nephuilen is of echt huilen. Als ze nephuilt, zeg ik zo op vriendelijke toon 'nou zo erg viel je nou ook weer niet he.' Dan is het gelijk over, hihi. Echt huilen troost ik natuurlijk wel. Je doet het hartstikke goed hoor, jij en je man. Je moet niet steeds gaan troosten, dat is ook niet goed voor haar. Ze leert er ook van.
Zo herkenbaar!!! Helaas hier ook een opa&oma die precies hetzelfde doen. Wat denken ze nou...dat ik mijn eigen kind laat vallen!! Maargoed, helaas zal dat overbezorgde er altijd wel wat inblijven en zolang het niet "TE" wordt, heb ik er niet zoveel problemen mee.
Ik doe het net als jij. Andere mensen reageren gewoon zo, omdat ze er niet constant bij zijn. Je bent het al gewoon en je laat de kindjes doen. Maar ik denk dat familie en zo reageren zoals wij reageerden de eerste keren onze kindjes vielen. Wij zijn het al gewoon. Je doet het goed en bent ZEKER NIET onverschillig.
Grappig om zoveel herkenning te lezen. Ik sta ook niet meteen in vanghouding als mijn mannetje weer een stunt uithaalt. Hij kan ook heel erg goed tegen stootjes. Zelfs wanneer hij best hard valt of stoot dan staat hij zo op en gaat gewoon verder. Wanneer we bij anderen zijn dan merk ik wel elke keer die voorzichtingheid en het OH dit en OH dat....ik wordt daar ook best moe van, laat hem toch lekker klauteren. Als iets gevaarlijk is of onverstandig dan laat ik dat heus niet toe. Maar goed, het is al vaker gezegd, gewoon lekker het ene oor in en het andere weer uit en jij moet gewoon jezelf blijven, jij weet en voelt wat je kindje nodig heeft.
Het is maar net wat je gewend bent. Kijk mijn zoontje is ook een brokkenpiloot. Vaak gaat het net goed maar vaak ook niet. Ik kijk er niet meer van op maar een vriendinnetje van mij wel. Die zegt altijd dat ze nog eens een hartverzakking van hem gaat krijgen. Zij heeft een dochtertje dat net zo oud is maar zij is gewoon veel voorzichtigger en dus valt ze niet zo vaak en is ze die ongelukjes van mijn zoontje ook niet gewend. Laatst zei mijn vriendin, ja ze heeft nu voor het eerst haar knietje open gevallen...hahaha mijn zoontje heeft toen hij 18 maanden was een gat in zijn hoofd gevallen....ja dat was wat minder geef ik toe en ja toen was ik ook in paniek.... Maar goed om een lang verhaal kort te maken. Wij reageren ook niet zo paniekerig als ze een keer vallen of stoten...wil er geen watjes van maken!
goed hoor meis ik heb er zo'n hekel aan als mensen zo overdreven gaan doen met aaaaaaaaaaaaaaaahhhhh kom maar hoor aaaah lieverd wil je er een kusje op???jaaaa dat doet pijn he?ja dan gaan ze wel huilen ja terwijl je ook kan zeggen oh boem en het niet teveel aandacht geven en doet het wel pijn laten ze echt wel van zich horen hoor!!
amore 1@ wij hadden bij onze oudste 2 kinderen plavuizen en daar zijn ze verscheidenen keren akelig op gevallen. mijn dochter was/is niet zo stabiel ( ze is autistisch) en die viel altijd achterover. ze heeft ook een joekel van een winkelhaak in haar lip en 2 zwarte tanden door die vloer. mijn zoon is sowieso heel wild dus ( die eheft adhd ) dus voor hem maakte het zo heel veel uit die bezeerde zich overal en nergens aan. we hebben nu bewust bij ons derde kindje gekozen om een laminaat vloer over de vloer te leggen want in dit huis zit een marmeren vloer en die is zo mogelijk nog harder. wat ik persoonlijk nooit meer zal doen zijn grindtegels buiten dat is pas echt een ramp.
@TS: het konden precies mijn woorden zijn die je schrijft. Ik begrijp ook precies je reactie en nee, je bent niet hard en nee, je bent niet onverschillig. Je laat je meisje de wereld ontdekken en troost haar als ze zich echt pijn doet, maar laat haar zelf deze grenzen opzoeken, tot op bepaalde hoogte dan. Vertrouw op je eigen gevoel en laat de anderen maar kletsen, probeer je er maar niet teveel van aan te trekken, wat jij doet, is goed!
over dat uchu uchu daar moest ik wel om lachen. we hebben een goede kennis die hier regelmatig komt en die kan uuhh....laat ik zeggen beter stoppen met roken met zo'n bijbehorend hoestje..... lars herkent inmiddels zijn auto dus al en als hij aankomt dan begint hij uchu uchu.... ik kijk dan buiten en ja hoor als hij binnen komt dan begint lars heel hard te grijnzen en uchu uchu te doen. gelukkig doet hij het niet de hele verdere dag. ik vind het op zich wel grappig dat hij dit soort verbanden al kan leggen.
Ik geef je helemaal gelijk hoe jullie het doen bij jullie meisje en het is jullie opvoeding en je kan het beter zo doen dan meteen ah wat zielig en kom maar hoor schatje. Als ze dat weet dat ze meteen ookal is er nog niks gebeurd meteen getroost word, dan gaat ze idd. zoals jij al aangeeft nep huilen en gaat er dan gebruik van maken. Ons meisje is nu 61/2 maand en heeft zich ook wel eens gestoten en vaak begint ze te lachen of kijkt ze echt zo van oh wat is er nu gebeurd. Als ze zich echt hard stoot en begint te huilen dan troosten we haar en wrijven over de plek die ze gestoten heeft. Je doet er goed aan hoor, maak je maar geen zorgen.
Ik vind juist dat je op een goede manier met je kind omgaat. Je zorgt ervoor dat ze niet bij elk pijntje begint te huilen en aandacht vraagt. Je merkt namelijk zelf snel genoeg of het echt mis is, dan zet ze het wel op een krijsen. Ik ga op dezelfde manier om met mijn dochter als jij en ik vind dat niet te hard. Maar opa's en oma's kunnen geloof ik niet zo goed tegen huilende kindjes en willen ze dan graag knuffelen. Benoem je familie dat als er echt wat is dat ze zich wel meld en dat zij dit soort gedrag alleen maar opwekken met hun: hoe gaat het/heb je je pijn gedaan. Ik stoor me daar ook best aan en zeg er altijd wel wat van. Een baby/dreumes kan best wat hebben.
als jayla n keer valt en huilt pak ik haar zeker meteen op en bovenaan n trap laat ik haar ook absoluut niet alleen staan dat vind ik vragen om! ook als ze met haar hoofd bij n punt komt hou ik me hand ervoor dat is toch normaal?? als het gebeurd oke kan gebeuren maar ik ga het ook niet opzoeken.. of zich expres pijn laten doen terwijl ik het had kunnen voorkomen
Ik ben ook wel vrij makkelijk geloof ik. Ik zoek het natuurlijk niet op, als het even kan probeer ik wel te voorkomen dat hij valt, maar ik ben nu eenmaal niet zijn persoonlijke vangnet, dus ja, hier gebeuren dagelijks vele kleine ongelukjes. Nu is mijn jongste ook wel een echte bikkel hoor, die moet zich wel heel hard stoten, wil hij er om huilen. Maar meestal kijk ik even hoe hij zelf reageert en of hij echt gewond is geraakt, en als het wel meevalt, zeg ik vrolijk: "Oeps, gevallen, kan gebeuren. Gaat het?" En dan lacht hij en speelt hij gewoon door. Mijn zusje was hier vanochtend en haar dochtertje dat bijna even oud is, viel tegen de tafel aan en zij dook er echt bovenop. Kind huilde eerst helemaal niet, maar begon me toen toch een portie te bleren, haha. Mijn zus vindt dus ook dat ik wel erg makkelijk ben met mijn zoontje.
De mijne doet nog niet veel méér dan liggen en proberen te rollen maar heb wel ervaring met oma's enz die zo overbezorgd doen. Ik was eens bij een vriendin en haar neefje liep constant door huis te rennen. Oma er constant achteraan, want stel dat er wat gebeuren zou...! Natuurlijk stond oma net even 5 seconden de andere kant op te kijken toen neefje in vliegende vaart onder de eettafel door dacht te kunnen lopen. Hij realiseerde zich natuurlijk niet dat zijn hoofd niet stopte bij zijn ogen, dus BOEM! Keiharde borsing met de tafelpunt... Heel rot voor het kind, natuurlijk, maar zo zie je maar dat je het gewoon niet tegen kan houden: het gebeurt onvermijdelijk, dus je bespaart jezelf een hoop stress als je er relaxter mee omgaat.
vind helemaal niet dat je het verkeerd aanpakt. Als je gelijk naar een kind rent en schrikkerig reageert als hij/zij zich stoot of valt dan denkt je kindje juis tdat er wat is en gaat huilen als je gewoon iets zegt als oeps ben je gevallen? of boem lig je zomaar? dan reageert een kindje heel anders. Kijk als je kindje gevaarlijk valt of van iets hoogs ja dan zou ik er ook heen sprinten maar als Emma bijvoorbeeld zit en omvalt dan ren ik er echt niet gelijk heen. 9 van de 10 keer is er niks en als ze huilt dan ga ik alsnog erheen.
Mijn zoontje valt elke dag minimaal 1 keer op zijn hoofd. Tjah, je ziet heus wel wanneer het echt foute boel is en wanneer het meevalt. Het verbaast me hoe hard zijn ei is. Ik weet uit ervaring met andere kinderen dat als je drama's maakt van vallen dat de kids er nog een groter drama van maken. Als mijn zoontje valt, dan reageer ik daar heel luchtig op iets in de zin van: " Hopa! Dat is een mooie salto!" En hij lacht er alleen maar bij of zegt mij na.. Hij weet dat het lang niet altijd zielig is als hij valt. Mijn neefje van 3 gilt alles bij elkaar als hij valt en is pas rustig als hij een uur lang mag uithuilen bij een van zijn ouders. Dat komt omdat zijn vader verschrikkelijk overbeschermd is. Dus nee hoor, ik vind je niet te hard of onverschillig.