Het is echt zwaar, merk het zelf ook. Bij ons neemt mijn man wel veel op zich als hij thuis is. Ik ga dan vaak even douchen (in rust) of even relaxen. Verder brengt humor vaak even een andere sfeer. Soms lach ik ik er maar gewoon om of gaat mijn dochter met een klittenhoofd naar school. Tsja, het maakt haar niet uit.
Mijn man doet thuis ook heel veel. Maar ik haal de kinderen altijd uit school en ben dan een paar uur alleen met ze. Als ik dan al de hele dag gewerkt heb, merk ik echt dat ik snel tegen mijn grenzen aanloop. Nu bijvoorbeeld, levend voorbeeld. Ik heb ze opgehaald, ze hebben nog lekker gespeeld op het schoolplein. Geen haast, geen stress. Komen ze thuis, beginnen ze meteen te zeuren om een koekje. De oudste begint er dus mee en de jongste gaat er lekker in mee. Ik heb van alles klaarstaan hier, kleine bolletjes mozzarella (vinden ze heerlijk), kerstomaatjes en druiven. En daar wordt niet van gegeten, maar er wordt met een krijsstem geschreeuwd om een 'chocoladekoekje'. Terwijl ze dat nooit krijgen, hoogstens een granenkoekje doordeweeks. Ze weten dat ook. Ik kan hier dus niet tegen. Ze begint dan ook vaak met zo'n babystem te praten. Ik weet niet wat het is. Ik geef haar alle positieve aandacht (zo voelt het voor mij toch), en het lijkt wel nooit genoeg. Sorry als ik wat dramatisch klink, maar er staan er hier twee te krijsen. Ik zit in de negeermodus
Ik lees eventje mee. De oudste (5) van ons is ook zo dwars en luistert niet.. De jongste neemt het over.
Als ik zoet in huis heb, vragen ze. Als ik niks heb, vragen ze niks. Scheelt mij ook weer extra kilo's haha. Ik zou in dit soort gevallen zeggen dat de koekjes bijna op zijn (morgen is er dus niks meer) en een bordje maken met dat koekje en ook die andere lekkere dingen erop. Even een filmpje kijken, lekker eten en jij kunt opladen. En neem vooral zelf ook een koekje.
En wel kort en krachtig herhalen dat jullie in huis met gewone stemmen praten. Ik zou gewoon meer uitleggen, kinderen kunnen dan ineens best redelijk zijn.
Dank je Liva! Ze nemen nu genoegen met een granenkoekje (de lekkere koekjes zijn ook echt op, was een overschot van haar verjaardag dit weekend en die hebben we gisteren opgegeten) en ze kijken rustig tv. Ondertussen ben ik aan het koken Als ze zo schreeuwt probeer ik altijd met een kalme stem en oogcontact te zeggen dat we zo niet praten in dit huis, maar het gaat het ene oor in en het andere oor uit, denk ik. Het lijkt net of niets indruk maakt op haar. Dat is waarschijnlijk ook mijn frustratie. Ze had net wel opeens een verhaal over kinderen uit een hogere klas die niet lief zijn en die haar hebben omgeduwd. Misschien vindt ze het toch niet zo leuk op school...
Ik zou in zo'n situatie dus gewoon heel duidelijk uitleggen dat er deze dag geen koekjes gegeten worden en dat ze kan eten wat je hebt klaargezet. En wie verder zeurt gaat naar haar kamer. Klaar. Punt. Einde discussie. Oh, en ik zou ook aangeven dat je graag wil dat er op een normale manier gepraat wordt. Geen geschreeuw en gekrijs. Mijn kinderen kunnen er ook wat van, zeuren om van alles en nog wat terwijl er genoeg alternatieven zijn, maar ik ga daar dus echt geen discussie over aan. Nee is ook een antwoord .
Vind ik ook...maar heb het idee dat ik dus de hele dag aan het 'corrigeren'en nee zeggen ben en vind dat niet echt gezellig en ook best vermoeiend Bij nagenoeg elke reactie die ik deze topic lees zit ik van 'ja, dat bedoel ik...dat doet zoontje ook ...en ja zo reageer ik ook' en die herkenning is op zich eigenlijk best fijn
Wat een herkenning. Hier de laatst weken ook oostindisch doof. Nu zal het een combinatie zijn dat hij na de mei vakantie start op een nieuwe school, maar man man man.... vandaag had hij z'n oren ergens in z'n broekzak gestopt. Tegenstrijdig en precies het tegenovergestelde doen wat ik zeg. Ik hang daar wel duidelijke consequenties tegenover.
Bedankt voor alle reacties en herkenning! Ik ben net bij de juf geweest en open even een nieuw topic.
Zeer herkenbaar, maar dan met 1 van bijna 2, 1 van bijna 7 en 1 van 9. Pick your battles pas ik ook toe en sommige dingen moeten nu eenmaal. Ik probeer er geen strijd van te maken. Wat moet dat moet of je het nu leuk vind of niet. Mijn dochter heeft hele lange haren (tot haar billen) en het borstelen vind ze niet leuk want de knopen zijn niet fijn. Prima, maar of je borsteld zonder klagen of we gaan naar de kapper en de helft gaat eraf. Meestal helpt dit voor een paar dagen. De middelste is gewoon een stuiterbal, dus die laat ik door de tuin rennen en springen als ik gek van hem wordt. Kan hij zn ei kwijt en ik heb er geen last van. (Was zn eigen idee) De jongste is een ander verhaal, maar dat is gewoon een eigenwijze peuter die zn broer en zus na wil doen. Ik ben heel duidelijk in wat wel en niet mag. Op tafels en kasten klimmen mag gewoon niet en daar ga ik ook geen discussie over aan. Klieren met eten, 1x waarschuwen en dan is het klaar. Ze mogen een heleboel, maar ze moeten zich aan de afspraken houden. En natuurlijk zijn de afspraken voor een 5 jarige simpeler dan voor een 9 jarige, maar afspraak is afspraak. Het is begrijpelijk dat je er moe van wordt. Misschien kan je een keer op een rustig moment met haar praten en vragen waarom ze zo doet. Misschien verwacht ze op een andere manier aandacht van jou. (Dat is het hier vaak. Dan denk ik dat ik heel leuk bezig met 1 op maar dan hebben ze iets totaal anders in hun hoofd.)
Ik denk dat je hier een te snelle switch verwacht van haar. Ze is blijkbaar heel boos, dan zal ze niet in ene rustig met je gaan praten. Ik zou haar dan even tot rust laten komen en daarna met haar gaan praten. Wellicht ben je met haar in een negatieve spiraal beland en dat zal niet helpen jij hebt een korter lontje en corrigeert haar vaker en zij gooit daardoor haar kont tegen de krib waardoor je haar nog vaker gaat corrigeren. Ik zou proberen om haar gedurende de dag wat extra positieve energie te geven. Het opmerken als ze je helpt of als ze lekker speelt etc. Dat kan al best wat verschil maken.
Waarom niet? Ik snap wel dat op deze manier behoorlijk baalt van haar langere haar. Elke dag klitten die er uit moeten worden geborsteld, terwijl ze het liefst korter haar wil... Misschien kunnen jullie een keer met een kapper overleggen voor een kapsel wat jullie allebei zien zitten? Korter, maar niet meteen helemaal jongensachtig
heb niet alle reacties gelezen maar hier helpt het vaak om de dingen die goed gaan te benoemen. dus als ze dan tv heeft gekeken en niet bv op de kast is gaan liggen kan je zeggen wat fijn dat je even rustig tv hebt gekeken. werkt vaak veel beter dan het negatieve. misschien kan je ook eens een gesprekje met haar aangaan op het moment dat ze rustig is ( dus niet na een discussie oid) waarom ze bepaalde dingen doet. en wat betreft haar haren ik begrijp dat jij liever een ander kapsel ziet maar ik begrijp ook wel dat als zij zo graag kort haar wil dat er voor haar dan niks valt te halen. zij wil nl geen lange haren dus ziet het nut er niet van in? en dan moet ze ook nog steeds kammen.....dit is even vanuit haar oogpunt gezien dan
Dit is bij ons andersom, ik ben van t uitleggen waarom niet en benoemen wat ik bij dr zie. Mijn vriend is strenger kan meteen "op kop geven" zonder waarschuwing. Het kost mij nu ook meer moeite gezien extreme vermoeidheid bij mn zwangerschap maar probeer t wel en inderdaad momentjes samen pakken. Voor t slapen gaan altijd even samen kletsen, vind ze heel fijn. Merk dat uitleggen waarom iets niet mag/gevaarlijk is veel meer effect heeft. Tis nu meivakantie en nu is t luisteren ook lastig en treuzelen dat ze kan!!! Ze is bijna 5....
Ik negeer even je opvoedproblemen, want daar weet ik niks over maar ik las je harenkam-issue, en daar heb ik als kind echt drama aan over gehouden. Er zijn bij de drogist sprays te koop die je in het haar kunt sprayen en die dan dezelfde werking hebben als cremespoeling. Echt een aanrader, heb je dat issue in ieder geval al getackeld Verder wens ik je sterkte.
Over het haar kammen: dat gaat al een stuk beter. Ik kam het nu na de douche en doe het dan in vlechtjes. Vindt ze zelf helemaal geweldig en ze wil nu absoluut geen jongenskapsel meer Verder heb ik deze dagen echt erop gelet haar voldoende 1 op 1 aandacht te geven. Elke dag, voor het naar bed gaan, spreken we samen de dag door. Ik laat haar vooral vertellen en stel af en toe vragen. Ook lachen we veel meer samen. Ze kan echt al de slappe lach krijgen als ik eens iets 'geks' zeg. En ik moet daar ook om lachen en heb zelfs 's avonds nog energie De juf geeft haar ook meer 1 op 1 aandacht in de klas en benoemt vaker het positieve, dat ze flink is, etc., laat haar meer taken/verantwoordelijkheden hebben. Ik ben heel blij dat ik dit heb aangekaart bij haar. Ze is echt een ander kind, ook omdat ik zelf alles anders bekijk Bedankt, ik heb veel aan de reacties in dit en het ander topic gehad!
Geen aanvullende tips, wel herkenning. Ze kan behoorlijk brutaal en bijdehand uit de hoek komen en ik kan dan niet altijd even geduldig reageren. Ligt eraan hoe ik mezelf voel, logisch dat jouw lontje momenteel een stuk korter is. Wilde verder kwijt dat ik blij ben met dit forum, zo prettig al die strubbelende moeders en de herkenning.