Jeetje wat een heftig verhaal.. Wel goed dat jullie gepraat hebben en nog bij elkaar zijn. Maar ik kan me heel erg voorstellen dat zoiets blijft hangen. Verschrikkelijk. Het maken van een lijstje (wat geopperd is) is misschien een idee, maar pas op dat je daardoor niet nog meer druk op jezelf legt. En dat je man niet nog meer kans ziet om je aan te vallen over dat je iets niet gedaan hebt. Je zou wel voor jezelf wat dingen op kunnen schrijven die je die dag of week gedaan wilt hebben en je man vragen ook wat te doen. Probeer de mening van anderen los te laten. En als mensen commentaar hebben, kort en stellig reageren. Bijvoorbeeld: Je hebt geen idee hoe ik me voel. Ik ga me niet verantwoorden tegenover jou. Bemoei je er niet mee. Als mensen geen interesse in je hebben, moeten ze ook geen leuke reactie verwachten. Lijkt me erg lastig als je man je niet begrijpt. Ook al accepteert hij het, je blijft daar aan denken. Maar ik doe ook niet veel in het huishouden hoor! Terwijl mijn zoontje best veel slaapt en ik best meer kan doen. Maar ik heb geen zin, heb ook zin in tijd voor mijzelf. Voor een kindje zorgen is niet niets. En nu ik weer werk helemaal. Ik doe wat hoognodig is. En mijn man begrijpt en accepteert dat ook. Als hij eens een dag alleen met onze zoon is vind hij ook dat de uren vliegen..! Misschien kun jij je man eens een dagje of een heel weekend alleen laten met je kindje. En dan zelf iets aan ontspanning gaan doen. Want volgens mij ben je er echt aan toe..! En zoals eerder gezegd werd: 9 maanden zwanger en 9 maanden ontzwangeren! En daarbij wennen aan je nieuwe leven én als je lichamelijk en/of geestelijk niet lekker in je fel zit, krijg je dat er ook nog eens bij. Is niet niets hoor! Ik zou je man ook vragen er niet steeds met anderen over te hebben. Als mijn man dat steeds zou doen, zou ik het hem ook een keertje heel moeilijk maken tegenover anderen. En vertellen wat jij allemaal doet en hij niet. Bekijk het maar. Het is wel lekker makkelijk en duidelijk: wekker gaat, aankleden, naar je werk, doen wat je moet doen, thuis, eten, tv kijken en weer naar bed. Dat is wel wat anders dan je dagen indelen met een baby en zo onvoorspelbaar als het kan zijn. Ik zou hem echt duidelijk maken hoe jij je voelt. Dat hij het kan begrijpen of niet, maar dat hij moet accepteren dat jij je zo voelt. Jullie zijn twee verschillende mensen, je kunt niet altijd begrijpen wat een ander denkt en voelt. En dat wat Stefanie zegt: misschien eens in detail beschrijven wat je die dag gedaan hebt. Veel sterkte, ook met je ziekenhuis kwestie (wat dat ook is). Blijven praten en ik denk echt dat je er even tussenuit moet gaan. Dikke knuffel vanaf hier!
Oja, en misschien kun je je man dit laten lezen. Misschien komt het meer over wat je voelt en bedoelt.
Ik had al eerder gereageerd, maar nog even: ik begrijp echt hoe je je voelt. Vaak zat ik er om 10 uur 's ochtends al helemaal doorheen en dan belde ik huilend mijn man, een vriendin of mijn moeder op. Ik krijg het idee dat jij het gevoel hebt dat je het allemaal zelf moet doen. Dat is natuurlijk niet zo! Vraag gerust eens hulp. Er zijn vast moeders die alles wel voor elkaar krijgen, maar ieder kind is anders! Ik was ook zo druk met voeden (elke 2 uur), en mijn zoontje sliep ook heel weinig, net als de jouwe. Sommige kindjes slapen zo 3 uur achter elkaar en dan kan ik me voorstellen dat je iets in huis kan doen (want het eerste ding dat ik doe als hij slaapt is toch echt thee drinken om bij te komen...). Dus als ik jou was, zou ik niet kijken naar waarom het jou allemaal niet lukt: niemand zit in jouw situatie. Jij zit er doorheen en niet alleen wordt jij er steeds ongelukkiger van: niemand wordt er beter van (ook je man niet!). Zie je geen manier om 1 dag(deel) in de week iets zonder je kindje te doen? Je zal zien hoe dat oplucht! Je kan dan opladen en dan kan je er weer even tegenaan. Als je graag het huishouden alleen wil blijven doen, kan er misschien even een familielid of vriendin langskomen om je kindje te vermaken terwijl jij even als een razende roeland door het huis gaat?