Dames, Wie heeft hier ook zo'n last van? Ik ben vandaag precies 39 weken zwanger en ben sinds mijn verlof bang dat het op het laatste moment nog mis gaat. Dat ik te laat aanvoel dat ik de kleine te weinig voel, dat mijn placenta niet meer voldoende functioneert of dat er iets mis gaat met hem tijdens de bevalling. Ik heb een hele voorspoedige zwangerschap en het voelt nu alsof het niet zo goed kan blijven gaan. Volgens mijn VK mag ik niet klagen over de hoeveelheid beweging die ik voel. Tijdens rustige dagen en uurtjes voel ik de kleine eigenlijk altijd wel een paar keer per uur. En tijdens drukkere dagen en uren soms continue. Toch maak ik me enorme zorgen als ik de kleine maar een of twee keer per uur voel. Ik ben bang dat ik niet op tijd aan de bel trek en de kleine toch iets overkomt. Vandaag voel ik de kleine weer iets minder na een drukke avond. Bovendien heeft de kleine nog geen hikjes gehad vandaag, terwijl ze afgelopen dagen 3 x per dag de hik heeft gehad. Reden om mezelf weer even druk te maken of dit wel goed is... Zijn jullie er ook veel meer mee bezig dat het op het laatst nog mis kan gaan?
Ik ben tot het einde toe bang geweest. Dat gevoel ebde bij mij weg toen de weeen begonnen. Ineens had ik toen een rotsvast vertrouwen dat alles goed zou komen. En dat was ook zo. Maar tot die tijd ging ik van mijlpaal naar mijlpaal, met in elke fase mijn eigen angsten..... Had ook vrij veel in mijn omgeving meegemaakt, dus tja... Sterkte ermee. Hopelijk begint de bevalling snel en kun je je kindje in je armen nemen.
Ik herken je gevoel, ik geloof t allemaal pas als ik ons spruitje levend en gezond in mijn armen heb. Komt ook door alle spookverhalen die ik gelezen heb op internet denk ik.. Ik heb al 2 gezonde kinderen dus waarom zou het deze keer niet goed gaan denk ik dan.. maar t blijft eng.
Ik ben nog niet eens zover en ben er nu al zo verschrikkelijk bang voor... Dagelijks spookt het wel door mijn hoofd, terwijl ik daar helemaal niet mee bezig wil zijn. Ik geniet enorm van het zwanger zijn, maar wat betreft die angst mag het van mij ook wel achter de rug zijn. Ik wil die kleine gewoon gezond en wel in mijn armen hebben, dan pas zal ik denk wat geruster zijn. Heb veel nare dingen van dichtbij meegekregen, denk dat dit ook wel meespeelt, maar ik probeer er toch vertrouwen in te hebben dat alles goed zal komen en het bij ons wel goed mag gaan. Hoe moeilijk ik dat ook vind... Sterkte, hopelijk heb je snel jullie kleintje in je armen!
Er is idd nog een kans van ongeveer 1% dat het misgaat. Ik herken je gevoel wel, maar probeer het los te laten. Je hebt er namelijk weinig invloed op. Houd de bewegingen in de gaten, bel je vlos bij twijfel en meer kun je niet doen. Probeer nog te genieten van de laatste dagen!
Meid, bij 39 weken (echt) kreeg ik het ineens in mijn hoofd dat mijn kindje het down syndroom had. Ik was er heilig van overtuigd. Toch was het niet zo Ik denk dat met 39 weken de spanning zo hoog oploopt, het komt zo dichtbij...maar maak je niet te druk hoor, het komt helemaal goed!
Bij de eerste helemaal niet gehad, maar nu wel, door de spanning in de eerste helft van de zwangerschap. Nu zeggen ze dat alles goed is, maar er is een stemmetje in mn hoofd dat zegt "ja ja, eerst zien, dan geloven". Ik denk dat ik pas echt ga genieten als ik mn baby vast gehouden heb, en ze na een week nog steeds goed gezond is
Jeetje, zo veel? Daar schrik ik van, 1%... Ik heb het zelf ook wel, deze zwangerschap. Het komt omdat ik (hier) teveel trieste verhalen heb gelezen. Bij de eerste stond ik er heel anders in, naief en dus onbezorgd. Achteraf was dat veel fijner, maarja...
Ja ik weet precies wat je bedoeld. Ik heb de de hele zwangerschap al een onbestemd gevoel, heb al heel vaak gezegt van waarom wou ik een 3e?? ik heb het gevoel dat ik het lot aan het tarten ben enz...... Ben zo bang dat er iets is of er iets gebeurt in deze zwangerschap.... Het begon met 18 weken met bloedverlies....toen kreeg ik te horen dat mn placenta waarschijnlijk in het litteken van de ks was gegroeid, dus schrok heel erg maar had zoiets van kom op het komt goed! Met 20 weken gelukkig een goede echo gehad en alles was oke met de kleine, maar het gevoel bleef... Met 27.5 weken begon mn buik steeds onrustiger te worden veel krampen en steken en harde buiken en ben toen aan de weeenremmers gekomen die ik nog steeds 3x per dag slik tot de 34 weken. Nog steeds is mn buik vaak onrustig dus heb verplichte rust..... Toch blijf ik een raar gevoel houden en zit volgens mij elke week in het ziekenhuis.... heb de afgelopen 2 weken 2x een Ctg gehad extra bloedonderzoeken na klachten..... Ben blij dat ik altijd mag komen, maar oh wat zal ik blij zijn als ik mn ventje over 5 weken gezond in mn armen mag houden......denk dat er dan een hele last van me afvalt...
Bedankt voor jullie reacties. Bij mij wordt dit gevoel vooral gevoed door vervelende verhalen uit mijn omgeving. Je weet dat je het los moet laten, maar onbewust ben ik de laatste weken veel mee bezig. En hoe meer je op internet zoekt, hoe meer je van dit soort verhalen leest. Ik besef me heel goed dat je als (a.s.) moeder vanaf nu altijd kwetsbaar zult zijn en met de angst leeft dat iets met jouw kindje kan gebeuren. Maar rationeel zijn vind ik gewoon een beetje lastig aan het einde van mijn zwangerschap...