Het leven is niet maakbaar en daar kan ik over mee praten. In 2004 raakte ik onverwacht zwanger van mijn zoontje ( nu 5 jaar) Zijn vader en ik kende elkaar amper en hoewel we elkaar een kans gaven om samen dit kindje groot te brengen lukte dit echt niet. Na veel verdriet zijn we uit elkaar gegaan. 2 Jaar later heb ik de liefde van mijn leven ontmoet en omdat ik 35 was konden we niet lang wachten met kinderen, we wilde er zo snel mogelijk voor gaan. Maar toen kwam na een uitstrijkje de donderslag Baarmoederhalskanker!!! Na een operatie en goede behandelingen heb ik dit goed doorstaan en na een jaar mochten we dan toch onderzoeken starten om zwanger te raken. In Dec 2009 gingen we voor het eerst praten en de 1e onderzoeken starten en in Jan 2010 zijn we plots zwanger. Whow dat is snel en tof. Omdat nog niet alles goed was onderzocht gingen de onderzoeken tijdens mijn zwangerschap nog gewoon door. (lengte baarmoederhals etc etc) maar alles was goed!!!! Ik was dus goed instaat om een kindje op de wereld te brengen en wat waren we blij. Maar omdat ik ondertussen 36 was geworden wilde we toch voor een nekplooimeting gaan en vanuit die uitslag een punctie laten doen. ( als de npm goed zou zijn zouden we geen punctie laten doen) Ik dacht na alle onderzoeken een half uur pret echo te krijgen en toen de arts vroeg of ik zenuwachtig was moest ik lachen.... waarom zenuwachtig??? Ik mag een half uur naar mijn kind kijken. Maar toen hij zei dat de nekplooi wel erg dik was 0,4mm en ik dus de kans van 1 op 4 had op een kindje met een chromosoom afwijking storte onze wereld volledig in. Nee hoe kan dit. We hebben toen 2 dagen later een vlokketest laten doen en na 2 dagen kregen we inderdaad slecht nieuws: tripple 21 ofwel downsyndroom. Wij hadden bijde de mening dat we dit niet wilde en konden en dat we de moeilijkste keuze uit ons leven moesten maken. We hebben gekozen uiteindelijk om de zwangerschap af te breken en 2 dagen later lag ik in het ziekenhuis waar de bevalling opgewekt zou worden, ik was toen 16 weken zwanger. Om 9 uur kreeg ik de eerste tablet en Mees is die nacht om 3 uur geboren. We hebben hem in een heel mooi dekentje gewikkeld en meegenomen naar huis waar hij een paar dagen in zijn kamertje mocht liggen. We hadden toen rustig de tijd om hem nog te zien en om echt afscheid van hem te nemen daarna hebben we hem begraven op het mooiste plekje in de natuur wat wij kennen, hier gaan we regelmatig naar toe en het is heel mooi om te zien dat hij echt het mooiste plekje heeft. Niemand weet dat hij daar ligt en dit maakt het extra mooi. Nu 2 maanden later denk ik weer aan zwanger worden maar onze gyn. zegt dat de kans 1 op 4 is dat je een miskraam krijgt als je binnen een half jaar weer zwanger word. Hebben jullie de zelfde opmerking gekregen? Ik was 3 weken na mijn bevalling en curretage al weer ongesteld en ik heb ook deze maand al een eisprong gevoeld. Maar ik ben natuurlijk heel bang om weer zwanger te worden van een kindje met een lichaamlijke of en geestelijke afwijking en natuurlijk ben ik ook bang voor een miskraam. Geestelijk kan ik het wel aan denk ik want hoe vervelend dit ook allemaal was ik realiseer me ook heel goed hierdoor hoe mooi het leven verder is . Ik hoor de vogels fluiten en geniet meer van de dingen die ik heb dan voorheen. Ik hoop dat ik op deze mannier mensen tegen kan komen die het zelfde hebben meegemaakt en al verder zijn. Liefs Jil
Ik heb helaas geen antwoord op je vraag. Maar ik wil je wel veel sterkte wensen! Wat fijn dat jullie Mees* nog mee naar huis konden nemen, en hem een mooi plekje hebben kunnen geven! Liefs
Hai, vorige maand ben ik met 4,5 maand bevallen. Ons kind had trisomie 22 en dat is heel zeldzaam. Ik ben 37 en ook wij zijn het weer aan het proberen. De gyneacoloog zei tegen ons dat het niet uitmaakt wanneer je zwanger wordt, want lichamelijk is dat geen probleem. Geestelijk moet het goedzitten en dat zit het bij mij. Heel veel sterkte en succes.
ik denk dat wanneer het voor jullie goed voelt, het ook goed is. ik heb namelijk wel eens gehoord dat de kans op een miskraam groter is binnen die tijd als je het niet hebt verwerkt en een "vervanging" zoekt... als ik jouw verhaal lees denk ik niet dat dit het geval is. veel sterkte en doe waar jullie je goed bij voelen!!
Niet om een discussie op te starten in zo'n gevoelig topic, maar degene die dit tegen jou heeft gezegd kletst volledig uit z'n nek. Door zulke opmerkingen kun je je ongelooflijk schuldig gaan voelen als je een MK krijgt, boven op de achtbaan van andere emoties. De oorzaak van een MK is lichamelijk, hetzij bij de moeder, hetzij bij de vrucht. Jil, ik hoop voor je dat jullie nog een gezond kindje mogen krijgen. Veel geluk!
Jeetje wat een heftige periode hebben jullie achter je. Ik denk dat alleen jullie kunnen beslissen of de tijd rijp is om verder te proberen. Hier is er niets gezegd over het eerste half jaar niet zwanger worden, wel over de eerste maand, omdat (een curretage in mijn geval) toch een operatie is die alles van binnen weghaalt en de innesteling dan minder kan gaan. Maar die eerste maand ben jij al weer voorbij dus als het voor jullie goed voelt zou ik er zeker weer voor gaan!
Lieve Jill, wat een verhaal... Ik heb niet iets soortgelijks meegemaakt, maar ben er erg van onder de indruk... Liefs, Mrs. Hair