Yep, ik ben echt 100% mama geworden. Dacht altijd dat ik kinderen er wel even bij zou doen, maar nu gaat echt bijna alles om/voor/met mijn kindjes. Gelukkig werk ik nog wel, dus daar kan ik toch nog even mijzelf zijn ipv mama, maar ben blij als het weer 17.00 uur is en ik mijn meisjes weer mag gaan ophalen. Ben gelukkiger dan ooit!
Nee ik ben dezelfde type moeder als die ik verwachtte te zijn. ik ben wel veranderd sinds ik moeder ben geworden, maar dat was je vraag niet.
ja! ook ik ben 100% moeder geworden ( ''vroeger'' wilde ik helemaal geen mama zijn!!) en kijk nu..mama van 2 prachtige kids en ik ben gastouder dus heb meerdere kindjes om me heen alle dagen weer opnieuw genieten van mijn kindjes! ( en de andere kindjes natuurlijk )
Ik had verwacht dat ik veel geduldiger zou zijn en meer 'pedagogisch verantwoord' zou opvoeden, zoals uit de boekjes of zoals de Nanny doet. Rustig blijven, op ooghoogte, alles uitleggen etc. Ik val mezelf af en toe vies tegen Ook had ik verwacht dat ik veel meer zou ondernemen. Meer met vriendinnen afspreken en met mijn vriend uit eten etc. Dat doe ik echt veel minder dan ik had verwacht.
Leuk onderwerp Voordat ik mijn eerste dochter kreeg; liet ik me best veel beinvloeden door wat anderen zeiden, ik dacht dat ik dat zelf ook zo wilde doen. Mijn dochter zou vanaf dag 1 op haar eigen kamer slapen, laten huilen mocht ook best, niet te veel oppakken etc. Daar ben ik snel van teruggekomen Bij mijn tweede dochter heb ik het helemaal gedaan zoals IK dacht dat het beste zou zijn . Zelf besloten wat goed en niet goed was tijdens de zwangerschap, een natuurlijke bevalling hoe ik het wilde. Dochter redelijk lang borstvoeding gegeven, niet laten huilen en lekker lang bij me op de kamer laten liggen.
@Maja ook heeeel erg herkenbaar wat jij schrijft hahaha. @Supermummy ooooh zo herkenbaar! Bij de eerste dacht ik ook vaak dat ik het misschien wel eens fout kon doen maar nu bij de tweede totaal geen last van. Nou ik ben eigenlijk wel zoals ik dacht dat ik zou zijn...maar ik ben wel totaal niet meer nuchter als het op mijn kinderen aankomt. Ik maak me namelijk niet zo snel druk over dingen, dat komt wel goed denk ik dan...maar mijn kinderen!!! OOh dan kan ik me heeel erg druk maken...jammer vindt ik dat hoor want het is een hoop stress hahahaha.. Maar misschien wordt het met de jaren wat minder? Ik riep ook altijd al dat ik mama wilde zijn en het is ook het enige waar ik nooit over heb getwijfeld....dus ik ben ook helemaal happy nu hoor!
Nou dat is een beetje dubbel.. Ik ben eigenlijk wel gewoon zoals ik al was, dus dat ik nu moeder ben heeft aan mijn karakter niks veranderd.. Ik ben alijd vrij hard en een niet aanstellen type geweest en zo ben ik ook bij mijn kindje (Ik ben wel lief hoor ) Maar verder.. Ik had mezelf nooit echt als moeder gezien.. ben vrij onverwachts zwanger geraakt en had daarvoor niet echt nagedacht over hoe ik als moeder zou zijn, omdat ik er nog niet over uit was of ik wel kindjes wilde. Maar nu denk ik wel dat ik het (net zoals alle andere mama's) best wel goed doe..
Als je soms moeders hoorde over een kindje wat wat ziekig was dan dacht ik al snel "stel je niet aan" en "doe niet zo overbezorgd". Maar ik merk dat als het je eigen kindje is ik zelf ook wel snel bezorgd ben. Ik sta niet direct bij de HA ofzo maar maak me dan ook wel eens wat zorgen. Mijn zoontje heeft gemiddeld 1x in de maand een ooronsteking (of een dubbele).
Ik blijk toch niet zoveel geduld te hebben als ik dacht, en ik ben inderdaad ook niet altijd even pedagogisch verantwoord bezig. aan de andere kant hou ik zo ontzettend veel van die kinders, ik had van te voren nooit kunnen bedenken hoe dat voelt.
Hier ben ik ook wel wat anders dan ik van te voren had gedacht. Ik riep altijd ik wil wel 6 kinderen....nou ik vind 2 nu meer dan genoeg. Hahaha heb mijn handen er vol genoeg aan. Ook merk ik dat ik soms echt te weinig tijd aan mezelf besteed door idd een avondje weg te gaan of iets dergelijks. Ik heb wel alles gewoon op mijn gevoel af gedaan en dat is iets wat ik eigenlijk van te voren niet gedacht zou hebben.
nee, ik ben precies de moeder die ik wou zijn, ik heb ook bijna mijn hele leven erop gewacht. ik wilde bij wijze al een gezin toen ik 14 was. (ik denk omdat je thuis veel miste ofzo en tochal veel wijzer dan leeftijdgenootjes was) ik ben alleen en paar illusies armer over hoe ik wilde dat het zou zijn en hoe ik alles zou doen. ik had van te voren precies voor ogen wat ik wel wilde en niet wilde voor de kinderen. toen moest ik scheiden op advies van de artsen. een dikke streep door de rekening. dat was iets wat ik nooit maar dan ook nooit voor ogen had gehad een alleenstaande moeder worden. toen kreeg ik een zoon met ppdnos/adhd die amper te sturen is waardoor we keuzes hebben moeten maken die ik geen enkele moeder gun ooit te moeten maken. en nu hij een puber is wordt het allemaal nog moeilijker. ik ben dus sinds die tijd lichtelijk allergisch voor mensen die allemaal wel even vertellen hoe het moet. die illusie had ik vroeger ook dat ik dacht met veel liefde goede regels en sturing gebeurd er bij mij zoiets niet. mijn kind zal nooit...dit of dat...doen. ben ik even op mijn bek gegaan zeg. ook zijn er een heleboel dingen waar ik wel trots op ben en waarvan ik 25 jaar geleden ook geen vermoeden had. dus al met al ben ik niet heel veel anders dan ik dacht te zijn ( gedachtes en belevingen en ik ben voor 1000 procent moeder en voel me daar enorm gezegend en gelukkig mee) maar ik ben wel het nodige tegenkomen en daar erg door gekwetst, getekend, gehard en veranderd.
qua kind-moeder relatie, nee, het gaat eigelijk zoals ik altijd gedacht had! Maar ik had niet kunnen denken dat het zó´n impact op je relatie heeft. Gelukkig maar, anders hadden we nu geen kinderen gehad .