De organen die je doneert maken iets langer deel uit van het levende deel van de circle of life... uiteindelijk komt de ontvanger van je organen ook te overlijden en worden jouw organen met hem/haar begraven of gecremeerd. Maakt het iets uit voor je, om er zo naar te kijken? Of wordt het dan alleen maar erger, omdat je niet weet of de ontvanger dezelfde keuze maakt als jijzelf t.a.v. begraven/cremeren/of nog anders...?
@kim11: wat beschrijf je je ervaringen en overwegingen mooi. Ik denk dat het inderdaad het stervensproces wel anders maakt, als er nog organen verwijderd moeten worden voor een donatie. Al weet je van tevoren nooit of je zo 'mooi' zult sterven als jouw moeder gegund is. (mijn excuses als dat een verkeerde woordkeuze is, maar het leest als een mooi, respectvol en heel intiem proces.) En je hebt groot gelijk, het is niet een keuze om even in 3 minuten te maken.
Ik ben zowel bloeddonor als orgaan- en weefseldonor. Nav het stukje van Kim11 wil ik toch iets toelichten qua orgaandonatie. Er zijn maar weinig mensen geschikt als orgaandonor omdat ze op de juiste manier dood moeten gaan (cru gezegd). Dus ze zullen je nooit uit huis halen om vervolgens je organen eruit te halen. Je kunt eigenlijk alleen donor worden als je redelijk gezond in het ziekenhuis komt te overlijden via een hersendood. Dus meestal mensen die een verkeersongeluk hebben gehad. Als jij zo om het leven komt moeten je nabestaanden hoe dan ook 'de stekker eruit trekken'. Of je wel of geen donor bent doet daar niets aan af. Anders gezegd: de manier waarop je sterft bepaalt of je donor kunt worden, niet andersom. Als je zo om het leven komt zullen nabestaanden hoe dan ook moeilijke en verdrietige keuzes moeten maken. Alleen weefseldonatie kan plaatsvinden zonder dat er een bloedsomloop in stand gehouden wordt en kan dus in theorie ook als je thuis overlijdt. Maakt dat de keuze voor potentieel donorschap anders?
Ja, ik ben zeker donor. Meteen aangevraagd toen ik oud genoeg was. Vind het een mooie gedachte dat ik iemand nog eventueel het leven zou kunnen gunnen terwijl ik dood ben/ga/kunstmatig in leven word gehouden. Is mijn overlijden niet voor niks geweest en liggen mijn bruikbare organen niet te rotten onder de grond (even cru gezegd maar zo voelt het voor mij). Er zijn zo weinig donoren en zoveel mensen die doodgaan hierdoor. Echt doodzonde.
Ik wil alleen donor zijn als ik weet naar wie het toegaat.. Ik heb geen idee of dat uberhaupt mogelijk is. Ik zou er niet mee kunnen leven als iets van mij naar een pedofiel gaat ofzo. Ik zou het liever helemaal niet doen, maar ik weet ook dat dat gigantisch egoistisch is. Want als ik ziek zou zijn, mijn man of een van mijn dochters zou ik ook blij zijn als er een donor is als het nodig is. Ik ga er dus binnekort eens wat meer over lezen, al hoop ik voorlopig nogniet de pijp uit te gaan.
[/QUOTE] je hart moet je niet weggeven want je hart heeft er altijd voor gezorgd dat jij de stappen kon maken die je wou.[/QUOTE] Dan ben ik toch blij dat niet iedereen er zo over denkt(want je verkondigd het alsof het een waarheid is),want dan was mijn man nu morsdood geweest.....en dat terwijl hij nog heel wat "stappen" wilden maken (en nu ook KAN maken)
Vind het wel grappig.. Als ik van dit topic statistieken zou maken zouden die echt niet overeen komen met wat de overheid ons vertelt..
Ja dat klopt ook weer, ik denk dat het vooral iets psychisch is en iets is waar ik me gewoon overheen moet zetten. Vandaar dat ik het ook steeds uitstel om 'officieel' ja of nee in te vullen want ik ben er nog niet uit. Maar goed, hopelijk heb ik nog wel een tijdje om te beslissen .