Ben ik veranderd? Ja natuurlijk, mijn wereld is veranderd dus ik ben ook veranderd maar valt dat erg op? Misschien voor de één meer dan voor de ander. Mijn lichaam is wat slapper maar verder nog redelijk hetzelfde maar mijn hoofd.. Als ik aan het werk ben (en dat is voor mij een absolute must (niet financieel trouwens) dan ben ik dezelfde als voorheen maar mijn prioriteiten zijn apeduidelijk: mijn kids. Dus gebeurt er iets, ook tijdens werktijd met mijn kinderen.. tja, dan gaat dat voor. Gelukkig kan dat ook met mijn baan en is het tot nu toe twee keer voorgekomen. Mijn vriendinnen laten me weten dat ik niet veel veranderd bent. Ze zeggen dat ik ook moeder zoals ik voor die tijd ook was. Omdat mijn wereld veranderd is, heb ik ook andere interesses. Ik vind het leuk om te winkelen (dat was altijd al zo) maar nu vooral voor mijn kinderen. Ik kon altijd al goed organiseren en plannen en dat is alleen maar beter geworden. Mijn geduld is toegenomen en mijn emoties zijn scherper geworden (ik huil nog steeds veel makkelijker dan voorheen). Het meest is veranderd de relatie met mijn man. Tja, dat is toch iets wat snel ondersneeuwt. Nu moet ik er echt aan werken terwijl dat voor de kinderen vanzelf ging. Het gaat goed maar het is echt anders.. niet alleen wij als ouders maar ook wij 'samen'. Ik geniet enorm van mijn kinderen maar geniet ook enorm van tijd die ik even zonder ze kan doorbrengen; werk, de avonden, afspraken met vriendinnen etc etc. Thuismoederen zou niets voor mij zijn maar ik heb met gemak een aantal uren ingevelerd en dat vind ik prima.
Ik denk dat ik ook veranderd ben. Mijn prioriteiten liggen bij mijn kinderen, mijn man en mijzelf komen op plaats 2 en 3. En dat vind ik helemaal niet erg. Ik geniet meer van de simpele dingen in het leven, en leer veel door te kijken door de ogen van mijn kindjes. De eenvoudigheid van dingen raakt mij meer. Daarnaast is kinderleed voor mij moeilijk te verteren. Of het nou die zedenzaak in Amsterdam is, de kindsoldaten in Afrika,of kinderarbeid in India. Vroeger vond ik dat ook erg, maar vergat ik het weer. Nu laat ik er tranen om, en hoop dat mij zoiets nooit overkomt. Kinderen hebben maakt je ook kwetsbaar.
moet wel zeggen de veranderingen die er zijn..idd zoals jezelf op 3 zetten...daar was ik juist heel erg aan toe, DAT wilde ik juist, dus die verandering is iets wat ik heel bewust heb willen voelen! Ik was klaar met het met mezelf bezig zijn, nutteloze dingen doen..als roken, uitgaan..je sociale leven constant bijhouden..etc etc...ben blij dat ik daar vanaf ben...
Mooi gezegd..... Dat is idd zo! Wat grappig, het klinkt allemaal heel herkenbaar! Wbt de discussie werken / thuisblijven.... Ik zal eerlijk zijn en zeggen dat thuisblijven me vroeger super luxe en makkelijk leek. Maar daar kom ik nu wel van terug. Ik heb de rol van werkende vrouw hard nodig, vind het heerlijk als ik me straks langer dan 10 minuten aan een stuk met een ding kan bezig houden en moet bekennen dat ik me de afgelopen ontzettend ondergewaardeerd heb gevoeld . Ik heb geen rotvent, hoor, maar op mijn werk krijg ik vaker complimentjes. Niks voor mij dus, het thuisblijven! Ik kan geen wasmachine meer zien! En diepe vakkundige gesprekken met mijn dochter zien er ook nog niet in...ik heb eerder het gevoel dat ik in een musical meespeel zoveel zingen we. Knap dat vrouwen het kunnen!
Ik ben in dingen zeker anders geworden, zekerder van dingen want als ik zelf al niet zeker in het leven kan staan hoe kan ik dat dan ooit aan mijn kinderen leren? Verder ben ik niet zo van in babytaal praten maar tegen de kinderen praat ik toch wel op een andere toon dan tegen mijn vriend en als ik dan in een gesprek met mijn dochter zat kan ik ook rustig tegen mijn vriend zeggen even wachten hoor, mama moet even....... verder zie ik nu dat ik toch dingen doe waar ik van tevoren van zou zeggen als ik een kindje krijg zou ik dat nooit doen, inzichten zijn dus zeker veranderd en ik ben er alleen maar blijer door geworden
In tegenstelling tot de andere moeders heb ik niet zo het gevoel dat ik veranderd ben. Mijn leven is natuurlijk wel totaal verandert. Hoewel het allemaal weer wat 'normaler' voelt nu ik weer aan het werk ben. En met 'normaler' bedoel ik net als vroeger, voordat mensen de conclusie gaan trekken dat ik thuisblijf-mama's abnormaal vindt. Maar ik zelf ben volgens mij niet veranderd. Ik ben nog net zo'n sloddervos als voorheen. Het journaal is voor mij nog steeds gewoon het journaal. Ik ben hooguit iets rustiger gaan autorijden, maar dan ook alleen als de kleine achterin zit. (Niet dat ik anders als een dolle rijd hoor, ik rij zelden te hard. Maar ik vind het nog wel eens leuk om vlot op te trekken of de auto lekker door een bocht te trekken. En dat doe ik dus niet met mijn zoontje achterin.) Maar verder ben ik nog gewoon ik. Er is "alleen" een kind bij gekomen, dus ik heb wat meer te doen.
Ik weet niet of het wel heerlijk is. Ik had denk ik ergens toch stiekem een beetje gehoopt dat ik nu net zo georganiseerd, netjes en opgeruimd zou worden als mijn eigen moeder. Maar helaas. In de zwangerschap leek ik even wat structuur te vinden. Maar het is weer helemaal weg. Chaos in mijn hoofd en in huis. Zo heb ik pas geleerd dat een nieuwe autosleutel 275,- kost.... Proef ik uit jouw reactie dat het jou wel heerlijk lijkt als je niet veranderd was? Zijn er veranderingen die je niet prettig vindt?
Dit had ik zelf ook kunnen schrijven! hahaha Wat dat betreft ben ik idd nog hetzelfde, maar qua gevoel ben ik wel heel anders geworden. Ik kan idd heel slecht tegen kinderleed. Zo zat ik laatst de flair te lezen waarin een artikel stond van een moeder wiens dochter na 11 dagen een agressieve vorm van kanker bleek te hebben. Na 11 maanden is ze overleden. Om de een of andere reden MOET ik dat soort artikelen altijd lezen, maar de tranen rollen over mijn wangen! En verder komt in alles mijn zoon eerst. Eerst eet hij 's morgens, hij wordt eerst aangekleed, als ik ga shoppen, koop ik voor hem. En zelfs als ik doodop ben, ga ik eruit als hij een hoestbui heeft of wat dan ook. Maar goed, als ie dan tegen me aanligt, geniet ik voor de volle 100%. Al ben ik idd ook wel blij dat ik een baan heb. Dan is het heerlijk om thuis te komen en mijn mannetje weer te zien. En de dagen met hem alleen blijven bijzonder.
Natuurlijk gaat mijn zoontje altijd voor. Maar dat zie ik meer als een verandering in mijn leven. Maar ik vind dat niet een verandering van mij als persoon. Ik ben nog dezelfde die ik was. Alleen slaap ik wat minder . Ik geniet intens van onze zoon, dat is natuurlijk ook iets nieuws. Maar ook dat zie ik meer als een verandering in omstandigheden en niet als een verandering van mijzelf als persoon. Ik kan ook nog net zoveel genieten van de dingen waar ik voor zijn geboorte al van genoot. Ik kon altijd al slecht tegen kinderleed. Het komt nu misschien iets dichterbij, omdat ik me nog meer kan inleven in de ouders. Maar het is niet zo dat ik nu ineens vaker om dat soort berichten met huilen of er 's nachts wakker van lig, zoals je weleens hoort van nieuwe mama's
Nou, mss had ik gehoopt dat ik een wat meer stoere mamma was geworden. Het cb zei op een gegeven moment ook 'het kindje komt erbij, je had al een leven', ik vind het even lastig mezelf als meer dan mama te zien. Zoals jij het zegt klink je erg als een vriendin van me die ik erg om haar ouderschap bewonder. Haar zoontje is nu 9 maanden en zij was ook vanaf het begin erg haarzelf, maar met kind. Ik ben langzaam evenwicht aan het zoeken (had ik overigens niet verwacht, ik dacht ' dat doe ik wel even' )
@Zilvervosje: ik denk dat onze omstandigheden wat dat betreft ook anders zijn. Jullie hebben natuurlijk toch even een moeilijke start gehad. (Even offtopic, maar je schreef laatst dat het beter ging. Is dat nog steeds zo?) Ons zoontje maakt het ons gewoon erg makkelijk. Hij vind alle mensen leuk, lacht bijna de hele dag en huilt zelden. Eigenlijk huilt hij alleen als hij te moe is en dan is het onze eigen schuld, omdat we hem niet eerder op bed hebben gelegd. En vergeet niet dat ik ook net even 1,5 maand verder ben. Dat scheelt denk ik ook nog wel, op deze leeftijd. Het kost mij nu echt geen moeite om hem bij een ander "achter te laten" om te gaan werken of naar de kapper te gaan ofzo. Ik weet dat hij het wel naar zijn zin heeft en dat ik me geen zorgen hoef te maken. Da is het denk ik wel makkelijker om jezelf te blijven. De eerste weken voelde ik me ook wel heel erg mama hoor. Ik was alleen maar met hem bezig en lette op elk geluidje. Ik vond het toen ook niet prettig om hem bij steeds andere mensen op schoot te zien. (Dat deden we dus ook niet, we vonden hem daar te jong voor. Nu zie ik dat hij het zelf gezellig vindt. Dus vind ik het ook geen punt. Ik merk dat ik ook met andere dingen al een stuk makkelijker ben geworden. Ik weet dat hij zich wel laat horen als er echt wat is. Verder ontwikkelt hij zich goed en is hij erg tevreden. Zodra het met jouw meisje een tijd wat makkelijker gaat, zul je vast merken dat je zelf ook wat makkelijker wordt. Zeker als je dat zelf ook wilt.
Ja, dat is ook wel zo. We hadden niet verwacht een huilbaby'tje te krijgen Het gaat een stuk beter nu. Uiteindelijk heeft een combi van verschillende dingen geholpen. En, gelukkig! , komt er een heel lief en eigenwijs meisje achter de regenwolk vandaan. Ze communiceert nog steeds stevig, maar lacht vaker dan dat ze huilt. Het huilen zelf is ook veranderd, veel korter, communicatiever en liever. Een wereld van verschil! Mss word ik nu ook wel wat stoerder en meer mezelf Al kan ik van mezelf sowieso goed piekeren
Haha, ja dat laatste had ik al eens meer van je begrepen. Dus in wezen ben je zoveel niet veranderd. Het is lastig om ineens niet meer te piekeren, dat hoort bij je, Maar een 'stoere' mama zijn is voor een deel wel te leren, denk ik. Tenminste: als je dat zou willen. Loslaten is ook een kwestie van gewoon doen en zien dat er niks ergs gebeurd. En als je een paar keer kunt loslaten zul je merken dat je gewoon kunt genieten voor dingen van jezelf (even shoppen, naar de kapper maar ook met je kind op bezoek bij een vriendin, zond dat jij je zorgen hoeft te maken dat ze huilt) Maar geniet er nu eerst maar eens van dat het allemaal wat makkelijker gaat, dan komt dat allemaal wel.
Ik ben wat milder geworden sinds ik mama ben. Ik kon vroeger erg fel uit de hoek komen en nu heb ik meer een 'leven en laten leven' mentaliteit. Ik geniet erg van het mama zijn, maar ik waak er wel voor niet te verslonzen. Vind het nog erg belangrijk er goed uit te zien voor m'n man en ben nog steeds behoorlijk ijdel .
Ik ben heel erg beschermend geworden. Ook als ik thuis alleen ben met de kleine, of 's nachts. Ik slaap slecht, en hoor alles haha. Maar ja, denk niet dat dat iets slechts is Verder gingen we echt vaak zomaar even weg, dat is nu wel iets anders. Nu plan je meer, en je blijft korter op een verjaardag. Ik hou rekening met de uk heel veel eigenlijk. Als ik bv merk dat ik het nog wel leuk vind, maar mn dochter is erg moe en ze is het zat, ga ik naar huis. Terwijl ik anders wel langer zou blijven. Ook ben ik vaak moe, dus hou niet van onaangekondigd bezoek, wil nu alles liever plannen.