Ja, gelijk vanaf mijn 18e. Ook niet over na hoeven denken. Mijn vader is overleden aan leukemie; voor hem kwam een (toen nog) beenmergtransplantatie te laat, maar het idee dat ik mensen met leukemie zou kunnen helpen, vind ik heel mooi. Een keer ben ik gebeld voor een selectieproces, maar toen gaf ik nog bv.
Natuurlijk ben ik stamceldonor. Toen ik mij aanmelde stelde ik mij voor dat een vrouw van mijn leeftijd met ook een kindje of kindjes in een bed ziek ligt te zijn en dat ze aan het wachten is. Op de dood of op een stamceldonor. Het voelt onverdragelijk dat er mensen sterven terwijl met zoiets ‘relatief eenvoudigs’ die vrouw haar kinderen kan zien opgroeien en haar kinderen geen (half)wees zullen worden. Nee, vergelijkingen met Jehova’s getuigen snap ik niet. Ik geloof zelf niet in een god en heb een pestpokkepleuris hekel aan van die geloofdmafkezen die aan mijn deur komen te staan. Stamceldonorschap aanprijzen zie ik als iets volledig anders. De geloofsgekkies aan je die je willen komen redden zijn toch niet te vergelijken? Met stamceldonatie zou daadwerkelijk een leven gered kunnen worden. Ik haat een grieperig gevoel te hebben. Nijmegen of Leiden ligt niet naast de deur maar mocht ik ooit opgeroepen gaan worden dan zet ik die spuiten met gepaste trotsheid in mn buik of bil! Want de kans dat iemand zijn dochter of zoon, vader of moeder, broer of zus hopelijk niet zal kwijtraken.... Je zou toch zelf ook geholpen willen worden? Oké, misschien klinkt dit wat jehova achtig Maar is in wezen iets heel anders!
Ik kan mijn verhaal niet vaak genoeg doen en doe het dus gewoon nogmaals. In 2012 kregen wij een zoon. Toen hij 5 weken oud was kwamen we er bij toeval achter dat hij een hele agressieve vorm van leukemie had. Chemo was geen optie op genezing, alleen een stamceltransplantatie. Toen hij 5 maanden oud was heeft hij donorcellen mogen ontvangen. 11 maanden heeft hij in het ziekenhuis gelegen. Maar nu, is hij 6 jaar oud en blakend van gezondheid. Ik kan niet beschrijven hoe dankbaar we de anonieme donor zijn dat hij of zij de moeite heeft genomen naar Leiden of Nijmegen te gaan en zich een paar dagen wat grieperig te voelen. Want dankzij deze inspanning hebben wij ons kind nog
Voor mezelf sprekend: ja, ook dan zou ik het willen weten. Neemt niet weg dat het vanzelfsprekend velemalen fijner is, te horen dat jouw pogingen iemand te helpen succesvol bleken te zijn. Wat betreft het "laatste strohalm die alsnog breekt" aspect denk ik er hetzelfde over als bij orgaandonatie. Niet geschoten is sowieso mis. Dus ik vind dat voor mezelf geen reden om bij voorbaat al nee te zeggen. Zelfs niet als achteraf dan blijkt dat al mijn "moeite" voor niets is geweest.
Wat vreselijk dat jullie toen nog zo’n kleine mannetje zo ziek was maar wat GEWELDIG dat hij het dankzij die donor er nog is en hij nu een gewoon gezond kindje is. Als ik dit lees denk ik: ja!!!! Iedereen aanmelden!!! Vind het verhaal van die Oscar ook zo vreselijk... Hij was halfbloed NL/Indonesisch en er zijn niet genoeg gemengde types in die databank waardoor die jonge man gestorven is. Ik moet er nog regelmatig aan denken en mijn hart huilt voor zijn nabestaanden.
Een grieperig gevoel is heel vervelend... maar ik denk dat griep heel anders voelt als je weet dat je een laatste poging doet om iemands leven te redden. Gewoon griep is zo 'nutteloos' (nou ja... afgezien van een eventuele netflix marathon dan ) Maar als ik er iemand leven mee kan redden -ook al is er geen garantie- heb ik daar echt wel een paar dagen ploeteren voor over. Ik hoop dat een ander er net zo over denkt als ik of mijn naaste het ooit nodig heeft
Ik heb 1/8 Indonesisch bloed en weet dat er weinig donoren zijn met deze mix. Hopelijk komt er dan ook snel een aanvraag zodat ik iemand kan helpen. Ik zou zelfs hiervoor een week gaan kolven als dat nodig blijkt @sidmick wat ontzettend fijn dat jullie mannetje er nu nog is dankzij donatie!!
Ik ben wel geregistreerd als stamceldonor, maar vind deze beschrijving toch echt niet juist. Ik heb me vooraf heel goed ingelezen, en heb een bewuste keuze gemaakt om wel te registreren ondanks de mogelijke bijwerkingen. Het is geen "gewone" bloedafname, maar je moet medicatie krijgen om via het bloed stamcellen af te kunnen laten nemen. Daar kan de donor weinig last van hebben, maar als diegene pech heeft kan er tot 6 weken een griep-gevoel aan over gehouden worden. Gemiddeld wordt er uit gegaan van een paar dagen. En, het kan ook zo zijn dat het toch niet mogelijk blijkt via het bloed. In dat geval is de enige andere optie via het beenmerg, wat de impact van de ingreep groter maakt. Ik vind het belangrijk dat iedereen een bewuste keuze maakt, goed geïnformeerd. En niet in een roze wereld waarin het is alsof je standaard bloed laat prikken voor een reguliere controle. En als tegenhanger zijn de verhalen natuurlijk belangrijk van diegene wiens leven is gered door stamcellen. Dat heeft mij ook over de streep getrokken, zélfs al zou ik pech hebben en weken grieperig zijn.
Goed geschreven! Het is idd wel meer dan een simpele bloedafname. Je ligt een hele dag aan een apparaat en met een beetje pech 2 dagen. Met een stijve dikke naald in je arm, zonder bewegingsvrijheid. Het is helaas wel vaker met dingen (bv orgaan donatie) dat mensen alleen de roze kant belicht krijgen en dat vind ik ook niet juist. Ook zou men transparanter moeten zijn over de slagingskansen van een stamceltransplantatie.
Las voordat ik postte de oude donatietopics door en zag dat jullie mannetje op de folder staat. Is dit nog steeds het geval? Zo ja, wat een prachtig kereltje!!!
Zijn hier dezelfde eisen voor als bij bloed donatie? Ik mag namelijk geen bloed doneren ivm malaria. Dan zullen stamcellen ook wel niet mogen neem ik aan?
Ik voldoe helaas niet aan de gewichtseisen (heb lichte ondergewicht, jaren geprobeerd om op diverse manieren aan te komen, maar hooguit dat ik 1 kilo erbij kwam en dan ging het er weer af! Ik heb geen schildklierproblemen). Jaren terug ook geprobeerd om bloeddonor te worden, maar Sanquin wilde het risico niet nemen vanwege mijn gewicht (ik was toen precies 50 kilo). Had ik begrip voor, gezien mijn slanke lichaam. Verder ook nog afgekeurd, omdat ik uiteindelijk anemie bleek te hebben (Hb in mijn bloed was veel te laag, ik had ijzertekort). Omdat het me veel moeite en tijd kostte om dit alles op orde te krijgen, raakte ik gedemotiveerd. In de toekomst wil ik het ondanks alles alsnog proberen.