Nee, gelukkig niet. Mijn man zit regelmatig een paar dagen (of langer) in 't buitenland voor zijn werk. Lijkt me erg vervelend als ik dan steeds iets zou moeten regelen omdat ik bang ben in mijn eigen huis. Ik kan overigens wel heel slecht tegen alleen zijn, dus er komt dan wel vaak iemand 's avonds langs, maar dat is niet omdat ik bang ben .
Nee. De vrouw van mijn zwager wel, toen hij 2 weken in het buitenland was vroeg ze steeds mijn schoonmoeder of ze daar kon overnachten... Vind dat zo raar, ze heeft gewoon 4 kinderen. Wat voor een voorbeeld geef je dan aan je kinderen?
Ik ben in dit huis niet bang als ik alleen ben, ons vorige huis wel.. Vaak ben ik alleen ivm wisseldiensten van mn man, die draait heel veel nachtdiensten (ik zeg altijd voor de gein dattie me niet wil zien hahaha, maar ja honden beveiliging dus veel nacht en avond werk) J. is dan vaak ook nog uit logeren omdat ik hem anders super vroeg moet wekken om bij opa en oma te brengen. Dus ik ben dan echt alleen, op onze adhd hond na haha. Die ligt altijd onderaan de trap als ik naar beneden kom, die waakt dan echt als zn grote baas er niet is.
Ik ben ook absoluut niet bang, maar ik ben wel alerte als ik alleen ben.. En hoor meer om het huis. Een vriendin van mij is ook bang, die slaapt als haar vriend weg is voor het werk ook bij haar ouders. Snap wel dat je wat gezelschap opzoekt, maar een week niet in je eigen huis komen vind ik gekken werk.
Ja ik ben wel een schijtert! Mijn vriend ging (nu gelukkig niet meer) één keer in de vier weken naar school. Dan zat hij daar intern. Dan pakte ik mijn boeltje op en logeer ik bij mijn moeder samen met mijn zoon. Hartstikke gezellig, maar ook lastig. Want je ben gelijk compleet uit je doen.
Was ik maar eens bang, dan vergat ik nooit de boel af te sluiten. Ben van het zomer vaak zat naar bed gegaan met de achterdeur open
het voorbeeld wat je dan geeft is niet goed. Maar sommige dingen heb je gewoon niet onder controle. De angst kan groter zijn dan het goede voorbeeld voor je kinderen. Toen ik net samen woonde met mijn man, ging ik ook met mijn 2 hondjes bij mijn ouders slapen, als manlief niet thuis kwam. uit angst maar zeker ook voor de gezelligheid en ik zeg ook altijd als ik mijn man niet had leren kennen had ik nu nog bij mijn ouders gewoond maar inene dacht ik tis toch te gek voor woorden, heb een heerlijk bed en een eigen thuis. Vanaf die dag nooit meer weggegaan als ik snachts alleen was. Maar prettig vond ik het nog steeds niet Toen de oudste werd geboren was ik na de kraamweek gelijk de eerste week de hele week alleen. Ik zag er enorm tegenop, maar het is bijzonder goed gegaan. Dat heeft ongeveer een half jaar geduurd iedere week alleen, tot manlief het genoeg vond en meer thuis wilde zijn...heerlijk was En nu na 9 jaar manlief lekker om me heen te hebben gehad, ben ik sinds een maand weer de hele week alleen. Ik ben wel waakzamer maar bang ben ik niet meer... En om de beurt slapen die meiden wel eens bij me, maar niet uit angst maar gewoon voor de gezelligheid!!
Ik heb gestemd op Ja, maar het is niet echt bang voor het alleen thuis zijn, maar wel bang in de zin van, als er wat gebeurt dan ben ik toch alleen. Ik schrik bijvoorbeeld dan als bij de buren iemand op de raam klopt of onze hond ineens opspringt uit zn mand terwijl ik daar niet echt op reageer als we allemaal thuis zijn. edit; dan bedoel ik wel alleen snachts, tot een uur of 23.00 vind ik het prima. daarna vind ik het toch wel vervelend als ik alleen zit
Ja ik ben best bang 's nachts. Dit komt omdat er bij mij een keer is ingebroken terwijl ik alleen thuis was en ook de confrontatie met deze inbreker ben aangegaan. Sindsdien is het nooit meer hetzelfde en ben ik nog vaak angstig.
Ja kán, maar hoeft niet. Ik heb ook bepaalde angsten waar ik vooral in de wintermaanden mee geconfronteerd wordt maar als ik dan met mijn dochtertje ben probeer ik dat niet te laten merken. Op de een of andere manier is de angst dan ook minder aanwezig. M.b.t de vrouw van mijn zwager, moet er wel bij zeggen dat ze zowat náást mijn schoonmoeder woont. Dat maakt het toch ook wel anders.
Nee totaal niet... Kan er zelf wel eens van genieten om lekker alleen (met ons zoontje dan) thuis te zijn...
Ik ben vaker alleen dan samen met mijn man. Mijn man is militair en vaak in het buitenland. Ik ben nooit bang. Vindt het zelf heerlijk om alleen thuis te zijn. Maar goed, ik ben dit al 8 jaar gewend.
ik ben zelfs ontzettend bang voor onweer maar probeer ook die angst niet door te geven, dus wat je zegt dat de angst dan minder is klopt wel. Want mijn kids zijn er niet bang voor. Dus zij voelen mij angst niet Maar mijn oudste is bang voor spinnen, die wordt echt panisch zulke angsten bedoel ik dan, die overheersen al het andere. En zo kun je dit ook hebben als je bang bent om alleen te zijn Dat overheerst echt al het andere.
ik ben niet bang om alleen thuis te zijn, gezellig is anders. Maar wij hebben goeie buren en een vrij levendige doorgaande weg voor ons huis, dus echt aantrekkelijk voor een enge inbreker is het hier niet. Ik zorg wel dat de deuren op slot zijn als ik ga slapen en soms laat ik een lamp branden(sowieso buitenlicht bij voordeur). Mocht er een engerd ons erf opkomen(we hebben een boerderij), dan slaat toch eerst de hond aan. En anders hebben we nog wel ergens een hooivork of bijl in de hoek vd schuur staan, en mocht dat ook niet baten, laat ik onze stier wel los, haha! (zegt ze nu heel stoer, hihi)
Jeetje, dat moet je ook maar kunnen zeg...Heb diep respect voor vrouwen van militairen! Zo veel alleen en dan ook nog eens die onzekerheid of alles wel goed met hem gaat...
hier ook meer alleen dan samen. Mijn man werkt 4-5 dagen per week in het buitenland. Wij wonen buitenaf, maar gelukkig hebben wij buren die altijd goed op de hoogte zijn van wat er hier speelt (lol!). Goede sociale controle dus, maar alle gekheid op een stokje: ik hoop altijd maar dat het feit dat we 6 honden hebben engerds wel afschrikt. Verder denk ik er gewoon niet zo erg bij na, want dan maak je jezelf ook gek.
Tenzij er echt een goede reden voor is blijf ik bij mn standpunt dat ik het echt shockerend vind dat je bang bent om alleen thuis te zitten. Lijkt mij heel erg om zo afhankelijk van een ander te moeten zijn, want daar komt het dan wel op neer. Dan vraag ik me ook af of je überhaupt wel eens alleen hebt gewoond? Wat als je mn/vriend/ huisgenoot/ etc etc zou weg vallen, dan kun je toch moeilijk voor de rest van je leven bij je ouders gaan zitten? Ik doe echt mijn best om het te begrijpen, maar vind dat best moeilijk... Toen ik alleen woonde wist ik dat de vorige bewoonster 's nachts een keer een inbreker in huis heeft gehad. Ja, dat is even slikken, ik woonde in R'dam Zuid in een niet al te beste buurt. Maar goed, inbreken kunnen ze overal, dus ik ben erg nuchter en niet bang geweest omdat ze toevallig in mijn huis ooit hadden ingebroken..