niet geheel on topic, maar: denk je nu niet de hele tijd: wist ik maar of het dat was? Dan ben je er straks vanaf en kan je “zorgeloos” werken. Ik ben ziek thuis (waarschijnlijk geen covid) maar vind het dus zo dom dat onze provincie (tegen de zweedse richtlijn in) personeel niet test. Iedereen die het doorgemaakt heeft kan straks gewoon op meer risicopositie worden ingezet! Nog los van dat ik nu ruim een week thuis ben met lichte klachten, waarmee ik als het gewoon verkoudheid is gewoon kan werken. En we hebben nou niet bepaald super veel artsen-overschot ofzo.
Als ik het toen niet had, ... dan heb ik het nu wel. Ik weet zeker dat de zorg het meest besmet is en zeker de mensen op de long. Die werkte al weken met mensen met vreemde luchtwegen klachten. Ik maak mezelf er echt geen zorgen over. Wat niet wegneemt dat ik echt wel pro flatten the curve ben hoor!
overal eigenlijk maar vooral mijn benen. Nog steeds koorts en hoest wat en hoofdpijn maar gelukkig niet doodziek.
Bang? Nee.. maar ik wil wel op de hoogte zijn van alles. En ik zou ook graag willen weten of wij besmet zijn of niet. Ivm kinderen, en omdat mijn man chronisch ziek is. Hij is wel bang, dat als hij het krijgt zijn lichaam het niet aan kan. Elke keer als ik hoest of mijn temperatuur geeft verhoging aan, is hij zenuwachtig. Mijn temperatuur wisselt erg. Vanmorgen rectaal 37,9 daarna gezakt. Net met oorthermometer 38,2.. rectaal gewoon 37,2 Vlammend gezicht Hoesten wordt wat meer, maar nog niet heel erg. Verder voel ik wel al een paar dagen wat druk en vervelend gevoel in borst/rug. Het begon overigens met zeer pijnlijke steken en druk achter borstbeen. Maar dat was maar 1 avond Hoofdpijn ene moment wel, andere moment niet. Kinderen beginnen wat te hoesten en mijn man heeft ook lichtjes wat druk op de borst. Maar kan ook omdat hij zich zo druk maakt
Ik zou ook best zien dat er meer getest had kunnen worden. Heb echt lichte klachten, maar mag dus niet naar werk komen. En eigenlijk ben ik wel nodig op mijn werk en kan ook niet veel thuis werken. Heb wat last van mijn keel, hoofdpijn, van het weekend 1 dag koorts gehad en nu ook hoesten erbij.. kán corona zijn, kan ook een simpele verkoudheid zijn. Voel mij totaal niet ziek, maar zit wel thuis Nouja deze quality time met mijn zoontje vind ik ook niet heel erg, maar dit gaat zo tegen mijn gevoel in om hiervoor thuis te zitten...
Ik geef het niet graag toe, maar ja, ik ben bang. Terwijl ik normaal gesproken best een harde tante ben die dingen snel aanstellerij, overdreven of onzin vindt en van het principe: ‘niet zeuren, maar doorgaan’ is. Misschien komt het omdat ik pas bevallen ben en alles me, door alle hormonen, meer pakt dan normaal. Ik ben bang dat iemand uit mijn familie of ikzelf het krijg, ik ben bang voor een lockdown en ik ben bang dat mijn oude vertrouwde leventje nooit meer terug komt. Om de meest simpele dingen voel ik de tranen achter mijn ogen branden; bij een berichtje van de juf dat ze de kinderen zo mist, bij de gedachte dat we vorige week nog een uitje van school hebben gehad... Ik hoop echt dat dit heel snel voorbij is.
Ben normaal ook erg nuchter er onder, maar als ik hoor dat ook in onze leeftijdscategorie ook mensen door corona op de IC terecht komen terwijl ze verder gezond zijn vind ik wel enigszins beangstigend. Daarbij denk ik, met al het thuiswerken (ben verkouden) en begeleiden van de kids met schoolwerk (als ze niets te doen hebben kom ik overigens helemaal nergens meer aan toe) ben ik elke avond gesloopt, m.a.w. mijn conditie wordt er niet beter op. En dat zal voor heel veel mensen gelden. Dan denk ik, en als je dan corona krijgt, hakt het er dan niet harder in?
Ja, ik ben zeker bang. Ik ben bekend met angstklachten en hypochondrie en ben daarvoor in behandeling. Nu wil het toeval dat er een paar weken geleden een mooie tijdelijke uitdaging op mijn pad kwam. Ik werkte een paar uren als huishoudelijke hulp op invalbasis, maar een bedrijf had een paar weken extra handen in de zorg nodig en meerdere dagen per week. Na een gesprek met mijn psycholoog besloten dit voor die beperkte periode aan te gaan, hopend dat het me zou helpen om in de toekomst makkelijker dingen aan te durven gaan. Toen ik begon was alles nog 'normaal' en vond ik het enorm zwaar (ik hield me echt vast aan het eindpunt), maar intussen is alles veranderd, vallen steeds meer verzorgenden weg en kan ik eigenlijk niet meer weg. Daar komt ook nog eens bij dat ik zelf ook al een week last heb van mijn keel en een vervelend hoestje, maar zolang ik geen koorts heb, moet ik gewoon werken (zei mijn leidinggevende) en ben ik als de dood dat ik de kwetsbare ouderen waar ik mee werk ook nog eens besmet (mocht ik het wel hebben). Ik ga bijna onderdoor aan de angst en spanning (voor het virus, angst voor naasten, faalangst en het gevoel dat ik helemaal vast zit), maar ik probeer thuis mijn rust actief te pakken en ga gewoon door totdat alles hopelijk weer een beetje normaal wordt, maar die spanning en onzekerheid vind ik echt killing.
Nog niet echt word er wel onzeker van. Ik ben nu 2 weken ziek begon met zere keel/ hoesten. Veel hoofdpijn en pijnlijke wangen. Maar werd daarba super verkouden en lichre verhoging. Dat maakt mij wat onzeker of het corona was of een flinke verkoudheid of dat ik dus nog wat kan krijgen. Vooral ook omdat ik met ouderen werk. Ik wil weten waar ik aan toe ben maar dat gaat helaas niet.
Ja ben best bang. Vooral voor mijn kinderen. Niet dat zij het krijgen maar wat als zij achter blijven? En mijn ouders, de laconieke 60+ers met onderliggende problematiek. "Ach nee het valt wel mee, we gaan lekker elke dag een rondje wandelen". Heb ze nu wel zover dat ze niet meer naar de winkel gaan gelukkig. Net een weekend doorgekomen met snotterende en hoestende kinderen, de jongste alleen een loopneus en af en toe een niesje. En toen werd mijn man ziek. Maandagmiddag zei hij dat hij druk op de borst had, dinsdag en woensdag was het een vaatdoek, maar aan de andere kant is hij dat bij elke mannengriep hahaha maar gelukkig knapt hij op. Maar wat als dat niet zo was geweest? Dus ja, ben best bang...
De benauwdheid is vandaag een heel stuk minder. Ik merk dat ik mij wat begin te ontspannen. Als dit de komende dagen zo blijft dan kan ik mijn draai weer gaan vinden. Dan zal het gaan zoals het gaat. En dan zien we wel stap voor stap hoe we met de uitdagingen om zullen gaan.
Ja, lastig hè, die twijfelgevallen. Gelukkig is het hier nog niet zo erg als in Nederland maar ga er vanuit dat het een kwestie van tijd is. Ik ga iig niet meer naar buiten sinds een aantal ddagen. Mijn man probeert drukke plekken ook te vermijden nu. Ook probeer ik extra goed aan mijn medicatie te denken aangezien ik dat nogal eens vergat...
Ik ben ook al een paar dagen niet buiten geweest, wil alleen voor het hoognodige naar buiten. Welke medicatie gebruik jij? Ik gebruik sowieso de snelwerkende (Bricanyl), maar de onderhoudsdosis (Pulmicort) heb ik al heel lang niet gebruikt. Ik heb 'm nu weer gehaald, maar ben bang om 'm te gebruiken. Ik heb voorbij zien komen dat ontstekingsremmende middelen het virus juist kunnen verergeren. Geen idee wat er waar van is..
Het lijkt wel of het vandaag pas echt tot me doordringt of zo. Ik ben verdrietig als ik weer zie hoe erg we getroffen worden in Europa. Maar ook hoe ons leven ineens zo op de kop staat. Echt een filmische en distopische situatie. Het virus maakt me niet eens bang. Wel de situatie eromheen.
Ik gebruik Qvar (ontstekingsremmer) en nog Ventolin indien nodig maar die heb ik dus ook al lang niet meer gebruikt. Ja, las dat ook mbt ontstekingsremmers, maar omdat er specifiek ibuprofen werd genoemd ging ik uit dat het daar specifiek over ging. Dat is wel een dingetje om even uit te zoeken dus goed dat je me daarop wijst!
Voor mezelf ben ik niet bang. Maar ik maak me wel zorgen voor de risico's om me heen (ouders, grootouders, neefje met longproblemen). Met hen heb ik kortgesloten zoveel mogelijk te videobellen ipv langs te gaan. Ik zoek de drukte ook niet op. Mijn man gaat naar de winkel. We doen op een normale manier boodschappen: gewoon voor de hele week. Ja, we halen soms wat extra's 'just in case'. Maar dat is dan enkel een pak macaroni. Of iets wat makkelijk in te vriezen is. Paracetamol enzo heb ik ook niet gehamsterd. Ik heb een doosje thuis en een doosje zetpillen. Als het nodig is, bestel ik die gewoon. Handen wassen deed ik al veel, nu misschien wel extra maar niet obsessief. Gewoon op een normale manier. Ik kom wel buiten, maar wel gewoon in een rustige omgeving. Even lopen met de honden. Gewoon even een blokje om wandelen, een frisse neus halen. Je moet toch iets als je 24/7 op elkaars lip, vanuit thuis moet werken en dan ook nog een kleine van anderhalf. Die moet ook even zijn energie kwijt. Gelukkig vindt hij het ook lekker om te wandelen en is hij daarmee tevreden. Mijn zus woont om de hoek, daar wandel ik wel eens naar binnen als geen van ons klachten heeft, zodat mijn zoon ook daar even kan ravotten in de tuin met zijn neefje, die ook klachtenvrij is. Ik doe gewoon wat goed voelt en houd rekening met de risicogevallen. Maar ik sluit mezelf niet 100% op. Als het mooi weer is, wandel ik dus gewoon een stukje en ga daarna weer naar binnen. Ik woon in een rustige wijk waar dat ook gewoon gerust kan zonder dat je de drukte tegenkomt. Waar ik wel bang voor ben? Die idiote mensen die alles leegschrapen in de supermarkt, personeel van drogisterijen bedreigen omdat er geen paracetamol is, die het allemaal verpesten voor de mensen die zo normaal mogelijk proberen te leven in deze gekke tijden. Die alleen maar aan zichzelf denken, maar ondertussen achterbaks om 8 uur gaan staan klappen voor de mensen die juist misgrijpen in de supermarkt omdat zij te egoïstisch zijn. Waardoor nota bene zelfs voedselbanken in gevaar komen. Dus niet het virus maakt mij bang. Maar wel het feit dat het virus de ware aard van de mensen laat zien.