Ik ben al vanaf mijn 15e donor, tot mijn 18e met toestemming van mijn ouders In het begin wou ik mijn hart en hoornvliezen graag houden omdat dat naar mijn mening zorgt dat ik leef en zag.. maar toen ik 17e was heb ik dit gewijzigd naar alles. Ik heb toen gekozen voor alles omdat een vriend van mij om het leven kwam en donor bleek te zijn, zijn ouders wisten dit niet. helaas was alles van hem zo kapot dat dit niet meer gebruikt kon worden.. Maar, daardoor heb ik wel besloten om alles weg te geven wanneer ik dit niet meer kan gebruiken.. Bloeddonor ben ik niet, ik voel me nooit goed bij bloed prikken, en dan elk halfjaar een zak geven dan ben ik een week van de kaart.. Maar soms, denk ik er wel even over
Ja dat heb ik besproken met mijn partner, en hij denkt er hetzelfde over. Heeft overigens niets met een (bekend) geloof te maken, meer met een overtuiging en gevoel.
Ik ben trouwens ook bloeddonor! Ik ben alleen niet geweest tijdens mijn zwangerschap en het zit hier in een heel onhandige hoek wat betreft openbaar vervoer - maar ik leer steeds beter de weg kennen dus wie weet ga ik over een tijdje wel op de fiets (en we gaan binnenkort waarschijnlijk ook weer verhuizen dus dan kiezen we een 'betere' hoek).
mijn (persoonlijke) mening is, dat als je bereid bent dingen te ontvangen wanneer nodig (huid, organen etc...) je ook deze af zou moeten kunnen staan wanneer je dood bent. En ja, ik ben dus voor mensen die zelf donor zijn hoger op de lijst te plaatsen. Geef me 1 niet hypocriete reden waarom je wel zou willen ontvangen, maar niet willen/kunnen geven...
Mijn zus is (ernstig) ziek, en kan geen bloed geven omdat zij bloedtransfusies heeft gehad. Ook zijn haar organen bijna moes door alle heftige medicatie/behandelingen. Dat is 1 niet-hypocriete reden bijvoorbeeld
Uiteraard...zeker nu ik moeder ben, besef ik hoe belangrijk het is. Stel dat ik er niet meer kan zijn voor mijn kids (afkloppen afkloppen afkloppen), wie weet kan mijn donatie er voor zorgen dat een andere moeder er wél voor haar kroost kan zijn. Om maar een voorbeeld te noemen...
... lijkt me logisch dat ik niet mensen bedoel die het ECHT niet kunnen ivm ziekte e.d. dat vind ik logisch. Ik bedoel gewoon normale, gezonde mensen.... die ervoor kiezen, of het niet kunnen omdat ze het 'eng' vinden ofzo....
Maar weet je: De meeste mensen die ECHT geen donor WILLEN zijn, en dat dus ook zo duidelijk uitspreken, willen over het algemeen ook geen donatie hebben, he? Dat wordt ook vaak vergeten.
Ja sinds mn 18 toen direct ingevuld. Ze mogen alles hebben zolang ik in de kist er maar uitzie als mezelf . Van mijn t ook zo zijn dat je t standaard bent en als je t niet wil je echt uit moet schrijven
Ik ben donor zonder limieten, ze mogen van mij alles uit/van mijn lijf hebben dat ze kunnen gebruiken. Als ik dood ben, heb ik het toch niet meer nodig.
Dit ook. Mijn man en ik zijn het erover eens dat áls er iets met onze kinderen gebeurt (please, please, please, please no) dat zij dan ook donor zullen zijn. Er is altijd een tekort aan kinderorganen, en wij vinden het dan een mooi idee dat we er een ander kind mee zouden kunnen redden.
Ja sinds mijn 15e, toen moesten mijn ouders er voor mee tekenen. Tevens was ik volbloed donor, ben ik plasma donor, en sta geregistreerd als stamceldonor. Met liefde zou ik een nier of een deel van mijn lever afstaan als dat nodig zou zijn en ik er iemand zijn leven mee zou redden.
Ik ben geen donor. Wel netjes geregistreerd vanaf het moment dat het kon. Ik wilde wel bloed gaan geven maar toen bleek ik zwanger. En doneren bij leven heb ik geen bezwaar tegen. Stel dat iemand die heel dicht bij me staat een noer nodig heeft en ik ben een match dan sta ik daar zeker voor open. Overigens wil ik ook niks ontvangen. Maar wie weet nu ik een kindje krijg. T kan zijn dan m'n mening bijdraait. Maar vind wel niet geven is niet ontvangen. Uitzonderingen daar gelaten.
ook al jaren donor. Huid ( auto imuum ziekte ) en ogen uitgezonderd. Bloeddonor mag ik niet en andere donor opties is mijn lijf niet sterk genoeg voor.