Ik ben voor alles donor behalve mijn ogen. Waarom? Geen idee, voelt niet goed. Ook ben ik stamceldonor. Mijn zoon heeft leukemie gehad en leeft nog dankzij de stamcellen van een onbekende donor.
Sinds de invoering van de nieuwe donorwet ben ik geen donor meer. Daarvoor 25 jaar geweest Stamceldonor ben ik ook niet. Ik moet vanwege leeftijd zelf mijn aanmelding betalen en de kans dat ze me nodig hebben is minimaal.
En heb je niet bedacht hoe nodig donoren zijn. Er is nu een serie bij eo over mensen die wachten op een orgaan. En stel dat jij de perfecte match zou zijn en je uit chagerijn als nee hebt geregistreerd. Dan moet de ontvanger nog langer wachten of het niet halen. En je wilt als jouw nieren of lever het begeven zelf ook niet getransplanteerd worden?? Ik ben al jaren geregistreerd. Helaas zijn mijn eigen nieren niet 100 procent maar ik heb kerngezonde ogen dus die mogen met alle liefde hebben. Twee knikkers erin en niemand die wat ziet.
Ik ben plasmadonor. Voor mijn organen na overlijden heb ik aangegeven dat mijn partner / familie mag beslissen. In principe sta ik er voor open, maar ik heb een aantal heftige verhalen gelezen waarbij het allemaal erg snel ging en de nabestaanden er achteraf geen goed gevoel bij hadden. Dus ik laat de keuze bij hun. Daarbij speelt ook mee dat de kinderen nu nog vrij jong zijn. Het is voor mij belangrijk dat het voor hun ook goed voelt en dat ze er positief op kunnen terugkijken.
Daarom heb ik voor nee gekozen. Zo hebben nabestaanden alle tijd die ze willen om afscheid te nemen (of niet, je weet nooit vooraf hoe het gaat lopen). Ik heb ook heel veel gelezen onder andere dat er geen tijd is om waardig afscheid te nemen in veel gevallen maar ook waar er nog reactie was en door het medisch personeel werd afgedaan als nonsens. Het idee dat ik het nog zou beseffen wat ze gaan doen maar niet kan reageren houdt me helemaal tegen. Daar tegenover staat dan ook dat ik zelf niet wil ontvangen. Dat heb ik bij de huisarts aangegeven en staat in mijn dossier. Het idee dat de persoon waar ik een orgaan van krijg nog besef had wat er gebeurde daar kan ik niet mee om. Ik zou me een moordenaar voelen. Ik sta wel beperkt open voor donatie bij leven.
Nee, ik ben geen orgaandonor en mijn man (en kinderen, alhoewel die natuurlijk niet officieel geregistreerd hoeven te zijn) ook niet. Bloed doneren wil ik nog wel gaan doen, maar eigenlijk houd ik niet van naalden Maar daar kan ik me ook wel overheen zetten. Aan stamcellen heb ik nog niet gedacht, ik zal dat eens gaan bekijken.
Dat herken ik wel. Dat heeft bij onze beslissing ook meegespeeld. Als mijn man of kinderen iets overkomt en het einde nadert, dan wil ik ze vasthouden en bij me hebben tot het moment dat ze er echt niet meer zijn. En daarna ook. Tot het moment dat ze worden begraven. Ik wil niet in een ratrace terechtkomen dat één van mijn geliefden met spoed afgevoerd wordt door artsen, opengesneden wordt en ze daarna oncompleet bij me terugkomen. Dat voelt zó niet goed. Ik wil ook niet voor dilemma´s of onder druk van artsen komen te staan op zo´n moment. Ik wil mijn kinderen teruggegeven zoals ik ze heb ontvangen. En dat geldt ook voor mezelf, mocht er iets met mij gebeuren dan wil ik niet dat mijn man en familie voor een moeilijke keuze komen te staan. Of dat er met spoed dingen besloten moeten worden. Ik wil sterven in het bijzijn van mijn naasten (hopelijk) en niet op een operatietafel. Dat is één van de redenen waarom wij geen orgaandonor zijn als gezin. De kinderen mogen uiteraard zelf beslissen als ze 18 jaar zijn. Gelukkig mag iedereen zelf over zijn/haar lichaam beslissen en mogen we hierin onze eigen afgewogen keuze maken. Het geeft mij rust dat mijn man en ik het op deze manier hebben laten vastleggen. En dat, mocht er iets gebeuren, we ook niet voor nare of moeilijke keuzes hoeven staan mocht er iets gebeuren met één van onze kinderen. Die keuze is al gemaakt.