En toen was ik witheet

Schoonouders, soms...

ik heb best aardige schoonouders hoor (hoewel ik steeds meer op mijn hoede ben), maar soms word ik helemaal kriegel van ze. In mijn ogen bemoeien zij zich veel te veel met ons. Ben er zo flauw van.
Maandag kreeg ik via msn (en ik stond nog wel offline) de vraag of mijn man al spullen had gekocht voor het omzetten van de verwarming. Ik heb het zuchtend genegeerd. Toen mijn man thuiskwam uit zijn werk zei ik dat tegen hem, maar ze hadden hem al gebeld. Duzzzz. Ik meteen vragen wat hij gezegd had, maar deze keer had hij van zich af gebeten. Hij is 32 en weet zelf ook wel dat de kinderkamer af moet en daar zijn wij ook druk mee bezig. Als we het zover hebben dan trekken we wel aan de bel. Goed zo!! Helder zou ik denken.
Nou niet voor mijn schoonouders. Gistermorgen om half elf komt mijn schoonvader het huis ingelopen, zet in keuken de prullebak aan de kant (die verwarming moet vervangen worden) en zit dat allemaal eens uitvoerig te bestuderen. Dus ik naar hem toe, wat ga je doen. Nou, hij had al het een en ander geregeld en hij vond dat hij er ook wel zelf mee kon beginnen. Waarschijnlijk was mijn gezichtsuitdrukking voldoende, want meer heeft hij ook niet gedaan.
Toen hij weer weg was heb ik mijn man gebeld en gezegd dat hij daar nu echt wat aan moet doen, anders trek ik mijn snufferd los en dat lijkt me momenteel niet zo'n goed idee (hormonen, hooikoorts en slapeloze nachten).
Ik ben echt heel blij dat ze zoveel voor ons willen doen hoor, daar gaat het niet om, maar ik ben er wel schijtziek van dat het allemaal dan ook meteen zo moet als dat zij het willen. En het grootste punt is gewoon dat het nooit adviserend is. Het is altijd heel belerend en daar kan ik niet tegen.
Ongevraagd opvoedkundig advies geven over hoe wij met de hond om moeten gaan. Flikker op, 't is mijn hond. En hij is harstikke goed opgevoed. Heb laatst al teruggekaatst dat ik geen ambities had om met de hond bij de politie te gaan. Werd ik even vuil aangekeken .
En dan nog mijn steeds groter wordende angst ten aanzien van de kleine. Ook daarin willen ze wel vanalles regelen. Ik was nog geen zeven weken zwanger had ik de papieren van de kinderopvang al in huis (laten we daar nou net niks mee kunnen).
En als ik kijk hoeveel mijn zwager en schoonzus slikken van wat er tegen hun gezegd wordt over hoe zij hun kinderen opvoeden, ik zou dat dus echt niet pikken.
En dan zeggen ze tegen mij dat mijn schoonzusje dan een beetje chagerijnig wordt. Dus ik met mijn grote bek: ja, zij wel. Van mij krijg je het terug.
Werd ik weer raar aangekeken. Ja, kom op zeg, dat zou ik van mijn ouders ook niet pikken. En zeker niet als ze zo praten waar de kinderen bij zijn. Ik heb wel eens op het punt gestaan om te vragen of ik mijn schoonzusje even moest helpen met het inpakken van de kleren en de bedden van de kinderen even op de aanhanger te zetten. Want schijnbaar kunnen opa en oma ze veel beter opvoeden, maar ik kreeg van mijn man een trap tegen de schenen. Die zag dat ik mijn snufferd los wilde trekken.
Nee, ik ben geen makkelijke.
Over het algemeen kan ik best met mijn schoonouders worden. Maar ik wil mijn eigen leven blijven leiden, ook als de kleine er straks is. En op zulke momenten kan ik best een valse pitbull zijn. Aanwezig zijn is goed, maar zo'n overheersende bemoeiende factor hou ik liever buiten de deur.


Sorry voor het negatieve verhaal, maar ik ben het weer even kwijt...