niet het gevoel dat ik dood zou gaan, maar ik heb 4 jaar geleden knokkelkoorts opgelopen in Suriname en blijkbaar waren mijn bloedwaarden zo slecht dat ik echt het loodje heb kunnen leggen.. heb wel 4 dagen in het ziekenhuis gelegen daar maar nooit bang geweest dat ik dood zou kunnen gaan omdat ik dacht dat het alleen bij verwaarlozing kon gebeuren maar ondanks behandeling bleven mijn waarden zakken....
Als baby zijnde, bijna dood geweest, daar weet ik gelukkig niets van. Met het restant daarvan leef ik dagelijks.
Ik was 9 of 10 jaar, stiekem naar het zwembad met vriendinnetjes, ik kon toch nog niet zo goed zwemmen.. en werd in die tijd altijd gepest door bepaalde jongens en toen ook in het zwembad, een duw in het diepe bad, totaal in paniek kon niet boven komen had me vriendinnetje me gelukkig uit het water gevist, gelijk naar huis gegaan.. Maar brr vergeet ik ook nooit meer!
Jeetje, echt heftige verhalen hier zeg. De enige keer dat ik het gevoel had dat ik doodging, was tijdens de bevalling van de oudste. Had een ruggenprik en op een gegeven moment raakte mijn baarmoeder in een kramp, waardoor de kleine het dus benauwd kreeg. Ik kreeg acuut weeënremmers in gespoten, de gyn waarschuwde nog dat het akelig voelde. Maar zo akelig..ppff....hart sloeg op hol, alles werd zwart voor mijn ogen, zweten...nee dat was geen fijn gevoel
Ja, na de bevalling van jongste ben ik bijna dood gebloed door een vast zittende placenta. Ik had een bloeddruk van 20 over 40 ofzo. Ik kon bijna geen adem meer halen, ik viel weg, alles werd koud. Ik dacht echt dat ik de pijp uit ging.
Ja, door hellp syndroom. Uiteindelijk nog goed vanaf gekomen, 1 nier verwijderd, en een hersenbloeding gehad.
Een paar jaar geleden in een gekantelde bus op tenerife 10 meter voor een ravijn stil komen te liggen. Heb nog nooit zo staan trillen!
Ik 2x. Om eigenlijk hetzelfde. Ik heb een of ander soort allergie, of intolerantie voor narcose. Is een afwijking die 1 op de 50000 mensen voorkomt, heeft ook een moeilijke naam, die ik nieteens kan uitspreken. Het komt er in elk geval op neer, dat ik heftiger reargeer op narcoses dan andere mensen. Het werkt bij mij zwaarder zeg maar.. De eerste keer, werd ik geholpen aan mijn amandelen, vrij laat, ik was al 11, en op het moment dat ze me bij wilden laten komen uit de narcose, stopte ik met ademhalen. Ik weet dat nog, ik had het gevoel dat ik stikte, en ze moesten me rechtop zetten. En de tweede keer, was na een andere operatie, ook op bijna hetzelfde moment, dat ze me van de narcose afhaalden, en ook toen stopte ik weer met ademhalen, alleen konden ze toen vanwege de ingreep mij niet rechtop zetten. Toen hebben ze met een kapje en zo'n ballon ervoor gezorgd dat die ademhalingsprikkel weer terug kwam. De eerste keer kan ik me meer van herinneren dan de tweede keer, omdat de tweede operatie ook een stuk zwaarder was. Na die tweede operatie is het ook onderzocht wat er is. Bloed laten prikken. En toen kwam dit eruit. 1 op de 50000 mensen, en ik ben 1 van die gelukkigen!!
Een keer in het zwembad waren jongens aan het ouwehoeren en pesten en zo ook gingen ze op mijn nek zitten met mijn hoofd onder water. Ik heb een aantal auto ongelukken gehad, waarvan ook 1 waar ik me zelf niets meer van kan herinneren. Het enige wat ik nog weet is tot half 10 die avond en het ongeluk is om 12 uur die avond gebeurt en drie dagen later werd ik weer wakker. Heb jaren lang niet durven auto rijden, want het waren allemaal ongelukken waarbij ik zelf nog geen rijbewijs had, maar met anderen mee reed.
Een keer mijn ex had mij zo hard en veel op mn hoofd geslagen dat ik knock out ging. toen ik bij kwam was hij op me in aan het trappen en dacht ik echt als ik nu weer wegval word ik nooit meer wakker.
ja, ik ben bijna dood gegaan, tijdens de bevalling, net als mijn uk, volgens de arts zijn we echt door oog van de naald gekropen
Jep. Ik was net 4 en tijdens een 'vakantie' gaan zwemmen met mn moeders toenmalige vriendje. Ik wou van de glijbaan, hij zou me opvangen maar deed dat dus niet. Ik ging kopje onder. Hou daardoor nog steeds niet erg van zwemmen. En vorig jaar tijdens de bevalling van mn kleine. De weeen duurden al zo'n 21 uur, ik was op, weeen zakten af en toen spoten ze wee-opwekkers in. Ik kon niet meer normaal ademen en het werd steeds zwart voor mn ogen waardoor ik veel niet heb meegekregen.
Ja, 3 jaar geleden toen ik een heel heftige astma-aanval kreeg (wist vanaf toen dus ook pas dat ik astma had). Volgens de arts was ik net optijd bij de HAP, en zo voelde dat ook wel want welke positie ik ook innam, er kwam voor m'n gevoel echt geen lucht meer door. Heb wel eens eerder aanvallen gehad (waarvan ik toen nog niet wist wat het was... dacht dat het met mijn chronische verkoudheid te maken had) maar die waren veel minder heftig.
Soms denk ik dat het wel fout af had kunnen lopen... Ex-man kwam zwaar dronken thuis en heel agressief, toen ik wat tegen hem zei schoot dat in zn verkeerde keelgat, hij sprong bovenop op me deed zn handen om mn nek en kneep mijn keel dicht, tot het zwart werd voor mijn ogen. Ik weet niet wanneer en waarom hij los liet maar toen ik mijn ogen open deed lag hij te slapen..op dat moment heb ik de keus gemaakt van hem te scheiden en de kids mee te nemen. Nog denk ik wel eens, stel dat hij s'ochtends was wakker geworden en ik had levenloos in bed gelegen..had hij dan de kids ook wat aangedaan en zichzelf? Brrr moet er niet aan denken!
Ja ik heb hellp gehad toen ik 30 weken zwanger was en toen was het kantje boord voor mijn dochter en mij. Ze is ook met 30+6 gehaald.
Ja, mijn paard vloog met een bloedgang op een drukke weg af tijdens een buitenrit, dacht echt dat ik geweest was. Ben dr 100 meter voor de weg afgesprongen, paard is wonder boven wonder veilig aan de andere kant gekomen, maar ik dacht echt dat ik dood zou gaan. Ook een keer keihard in mijn buik getrapt door een pony, kreeg geen lucht meer, en verging van de pijn, klaplong en permanent beschadigde lever. Als klein kind op de IC gelegen waar de doktoren mij opgegeven hadden, had paratyfus en wilde niets meer. Oh, en die keer dat mn pa met een mes tegenover mij stond, toen dacht ik ook dat ik er geweest was.
Ik was net 16 en super trots op mijn scooter. Ik was er alleen niet heel zuinig op en al snel was de verlichting stuk. Smorgens vroeg op de scooter naar school, super mistig en donker.. Het was een hele smalle weg, dus ik reed zowat in de berm om veilig te blijven. En toen uit het niets kwam er een auto aan die veel te hard reed. Ik kon nog op het nippertje uitwijken omdat ik in de berm reed.. Als ik niet in de berm had gereden was ik hardstikke dood geweest door de frontale klap. Hier was ik erg van geschrokken! 2de keer was met mijn ex in de auto savonds laat op de snelweg. Knallende schreeuwende ruzie, en dan ineens uit het niets een spookrijder voor ons neus. We konden gelukkig nog net uitwijken naar rechts.. anders was het ook toen einde verhaal geweest!! Bizar dat je je op een of andere manier echt realiseerd dat je door de oog van de naald gekropen bent!
als 16 jarige dacht ik dood te gaan doordat ik in de ardennen tijdens een kano tocht met kano en al vast kwam te zitten onder een boom. Kano ging daar met een noodvaart tegen aan en sloeg om met mij dr in. Uit automatisme zwom ik telkens omhoog, maar dat werkte dus niet. Toen de heldere geest naar voren te zwemmen, onder de boot uit en dan omhoog. En toen ik eenmaal boven was, was het vechten tegen de stroming want die was heel sterk. Gelukkig lukte het me om me vast te houden aan de takken van de bomen, maar ik was helemaal blauw en kapot toen ik aan de kant stond. Een paar weken later is daar een ander meisje om het leven gekomen, die ook op schoolkamp was. Daar was ik echt van geschrokken.
Ik had afgelopen november een kuurtje voor een blaasontsteking waar ik extreem allergisch voor bleek. Toevallig zaten we net in de auto op een route die vrij gemakkelijk naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis leidde, mijn man heeft me echt net op tijd bij de eerste hulp weten te krijgen (alle stoplichten op groen, hoe is het mogelijk). Ik was helemaal blauw aangelopen en viel weg, was al zover dat ik er vrede mee had dat het voorbij was, toen de medicijnen aansloegen en mijn hart en longen weer functioneerden. Mijn man heeft naast me gezeten in die chaos van artsen, slangetjes, plakkertjes, naalden, infusen en paniek in de wetenschap dat zijn vrouw dood ging. Wat dus op het nippertje niet gebeurde. Als ik eraan terug denk kan ik nog wel janken, wat was dat eng zeg. En vooral ook voor mijn man vind ik het heel erg, dat hij me zo heeft moeten zien. Wat ook heel eng was, dat ik vorig jaar een periode had waarin ik zulke ondraaglijke hoofdpijnen kreeg dat ik zeker wist dat ik of een hersentumor oid had of ter plekke dood zou gaan. Het was geen migraine, maar de artsen hebben niet kunnen vaststellen wat het wel was. Ik werd dan midden in de nacht plotseling schreeuwend van de pijn wakker en was zooooo bang. Mijn man helemaal in paniek. Dan gingen we samen urenlang onder de douche zitten in de hoop dat dat enige verlichting zou brengen en viel ik daarna van pure uitputting in slaap. De volgende dag was het dan gewoon over, en licht hoofdpijntje. Ik heb maandenlang amper durven slapen omdat ik zo bang was dat het terug zou komen. Gelukkig is het maar drie keer gebeurd en heb ik het daarna nooit meer gehad.