toen ik een jaar of 11 was bijna verdronken. (ik kon niet zwemmen). Het was een zwembad dat van 1,5m plots zonder waarschuwing een duik nam naar 2,5m. Ik herinner mij dat ik over die rand stapte en het volgende dat ik herinner is dat ik op de zwembadrand zit en enorm aan t hoesten ben. Daartussen is alles gewoon weg. Mijn broer zei dat hij mij met mijn haar omhoog getrokken had en hij toonde mij de hele strengen haar in zijn hand. Niets van gevoeld. Wel herinner ik mij dat ik mijzelf zag zweven in het water.
Waar zijn al die badjuffen en meesters die we zo hard nodig hadden Gebeurd best veel dat er kinderen verdrinken of bijna verdrinken...
wel het was in een stedelijk zwembad en het waren jobstudenten die badmeester waren. En deze bij mij vond het veel leuker om een meisje af te lebberen dan op t zwembad te letten
ja ik 7 dagen nog op de ic maar ik voelde niks gelukkig. Weet alleen doordat ze door het vocht kreeg ik zou een buis in m'n nek voor het bloedprikken. Dat voelde k wel
Mijn zoontje had ook apgar score 0, had geen hartslag, ademde niet, was blauw reageerde dus nergens op. Gelukkig hebben ze hem bij kunnen brengen. Dus het bestaat wel degelijk
Toen ik 6 was ben ik bijna verdronken, in het zwembad waar ik vanaf m`n 4de zwemles kreeg. Een grote speelmat klapte om, hieronder kwam ik terecht en toen zat ik vast met mijn hand tussen de kant en de mat. Ik kreeg de mat niet omhoog geduwd en mijn hand niet los getrokken. Maar goed dat ik als kind belachelijk lang m`n adem kon inhouden, want het duurde even voordat de badmeester zag waar ik was gebleven. Gelukkig hebben ze me net op tijd er onderuit gevist, had net in flinke hoeveelheid water "ingeademd". De schrik zat er goed in en ik kan me het voorval haarscherp herinneren...
Ik ben tot 2 x toe in de buurt geweest en tot 2 x toe "gered"door mijn zus. De eerste keer sprong ik van de duikplank en bleef ik op de bodem liggen (zwem trauma als gevolg) en de tweede keer gebeurde toen ik de ziekte van pfeiffer had, ik ging toen de treinrails oversteken en schijnbaar gingen op dat moment de slagbomen naar beneden (ik kreeg dat gewoon niet binnen omdat ik te traag van begrip was.) ik hoorde iedereen wel mijn naam roepen maar ja... ineens kwam mijn zus van achteren gerent en die heeft mij net op tijd mee getrokken.
Pfff... wat een heftige verhalen hier soms zeg.. Hier bij mijn weten nog niet een bijna dood ervaring gehad..
Ik ben ook bijna gestikt in een salmiak bal, zo'n hard zuigsnoepje zeg maar. In het handarbeid lokaal, hij schoot in m'n keelgat en vervolgens zat iedereen inclusief docent me aan te gapen. Ik weet nog de machteloosheid dat ik dacht: nu ga ik dood en niemand doet iets! Ben voorover over een stoel gaan hangen en toen kwam het snoepje eruit met een vaart.