Nee ben daar veelste koppig voor. Ik denk overal 20 keer over na, heb een sterke eigen mening. Ik zou nooit zomaar met de meute meegaan.
Nee, heb er geen last van (sterker nog, vind het altijd heel vervelend als mensen daar wel last van hebben, ook al kunnen ze er niets aan doen). Mijn man heeft die neiging ook wel een beetje, maar is de laatste jaren al behoorlijk veranderd erin. Mijn zoontje komt nu al eens thuis "maar iedereen heeft dat". AAh, kan ik echt niet tegen en is bij mij juist een argument om dat betreffende ding niet te kopen.
Hangt er van af... Zoals geld inleggen voor de PV doe ik wel omdat anderen dat ook doen, dan ben ik niet iemand die zegt nee doe ik niet Maar met mijn zoon ben ik consequent. Als hij later op bed ligt dan heb ik hem er mee te pakken en mezelf... dus ben er consequent in. Hij is dan heel chagarijnig en sikkeneurig de volgende dag. En ik ben niet iemand die graag met de neus vooraan staat! Sommige moeders/ouders hebben dit enorm! ik dus totaal niet... ik ben liever op de achtergrond
Vroeger absoluut wel. Ik kon dan ook geen nee zeggen, trok me alles aan wat anderen zeiden en was erg gevoelig over wat men wel niet van me dacht. Dus maar alles doen zoals anderen vonden dat het moest want anders... tja wat anders dan?? Niet veel dus bleek na jaren van in de knoop zitten met beslissingen waar ik zelf eigenlijk totaal niet achter stond! Door schade en schande wijs geworden en tegenwoordig vind ik mezelf te weinig gevoelig er voor. Het kan me namelijk een rotzorg wezen wat anderen er van vinden want ik moet er mee leven en de ander niet. En soms kom ik dan wel over als bitch of stug ofzo...tja. Dat is dan de andere kant van de medaille. Het kan echter vervelend worden als anderen een beetje proberen te sturen dat ik zoiets toch doe. Want dan stuur ik automatisch 100% de andere kant op. Ben altijd al wel koppig geweest maar tegenwoordig wordt ik soms moe van mezelf Dit trouwens niet met mijn mening want die is wel te veranderen als je met goeie argumenten komt. Maar zo niet dan is mijn mening mijn mening en zal ik die niet veranderen omdat een ander wat anders zegt (dat kan me nml ook niet zo boeien... tot voor mijn gevoel de argumenten kloppen)
Nee totaal geen last van. En ik ben altijd heel duidelijk, als ik ergens geen zin in heb dan zeg ik dat gewoon. En zo ook op mijn werk! Wordt vaak juist gezien als hard en niet geinteresseerd maar ben nogal gesteld op mijn eigen ding/privacy.
Ik ben niet makkelijk te beinvloeden, maar ik heb wel geleerd dat t toch verstandig is om niet altijd t achterste van mijn tong te laten zien. Vroeger zei ik echt wat ik dacht, en dan kon ik wel eens mijn eigen glazen ingooien. Ik heb wel een stukje tact geleerd. Maar als ik iets niet wil of niet zie zitten dan ga ik dat ook niet doen, ik kan daar heel fel in zijn. Ook dat is gelukkig al tactischer geworden.
ik kan heel goed nee zeggen, als ik iets niet wil dan ga ik ook niet meedoen omdat "de rest" wel meedoet. soms denk ik wel oh ze zullen wel denken maar daar trek ik me gelukkig weinig van aan. ik doe waar ik me goed bij voel en wat ik wil.
Ik ben eigenlijk nooit bang voor wat andere mensen misschien zullen denken, maar het is wel een soort tweede natuur van me om te kijken hoe mensen om mij heen iets doen en dat van ze te kopieren. Als kind deed ik dat al (observeren en nadoen) en ik doe het nog steeds. Ik heb het dan niet over enorm grote dingen, maar dingen als 'welk mesje gebruik je om boter op je brood te smeren in een restaurant'. Mijn vriend is daar veel makkelijker in dan ik; hij is wat minder gegeneerd om zich als een 'barbaar' te gedragen .
Verder vind ik het een groot goed om mensen niet onnodig tegen je in het harnas te jagen, maar om te proberen een prettige omgang met zo veel mogelijk mensen te hebben. Niks mis met een gezonde dosis diplomatie! En ik vind dat het nergens voor nodig is om altijd maar te zeggen wat je vindt.
Ik ben er soms gevoelig voor... Althans, ik betrap me erop. Ik vind het best lastig om ergens niet naartoe te gaan als de rest het wel doet. Ik vind mezelf dan een beetje een party-pooper. Aan de andere kant zit ik er dan zo tegenop te hikken dat ik er letterlijk niet lekker van wordt. De laatste tijd denk ik... pff... nou laat ze maar lekker denken. Ik voel me er niet goed bij, dus ik doe het gewoon niet. Jammer dan... Met kinderen daarentegen.... Ik ben ( vooralsnog... weet namelijk niet hoe 'week' mijn eigen kleine me dadelijk maakt ) erg consequent met kids en zal duidelijk mijn grenzen aangeven, ook als andere ervoor kiezen de opvoeding op een 'zachtere' manier te benaderen. Ik vind het belangrijk dat grenzen worden bewaakt en als daar een standje geven bijhoort, dan zal ik dit absoluut niet laten... Ook niet als mensen hun wenkbrauwen erbij optrekken.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik een koude heks ben w.b.t. opvoeding hoor... Maar ik zie soms wel eens mensen... .
Nope, niet gevoelig voor. Wel ben ik altijd zorgvuldig in het kiezen van mijn woorden en als ik denk dat ik mensen kan kwetsen met mijn keuze/antwoord, hou ik het zo beknopt en vriendelijk mogelijk. Ik denk dat je het ook 'leert' naarmate je ouder wordt, dat is bij mij tenminste wel het geval. Toen ik jonger was, zo in mijn tiener- en twintiger-jaren was het vaak zo dat ik mensen niet wilde teleurstellen of tegenvallen en deed ik meer 'mee'. Nu wéét ik dat je soms nu eenmaal mensen zult teleurstellen en ook dat je geen klik kunt hebben / 't eens kunt zijn met iedereen, dus doe / zeg ik wat ik denk dat goed voor mij is of mijn gezin, ongeacht hoe dat 'valt' bij anderen.