De vraag zegt het al. Ben jij materialistisch? Ik moet bekennen dat ik (hoewel ik liever anders zou zijn) dat wel ben. Ik hou van mooie spullen en kan ook gelukkig worden van bijv. winkelen, nieuwe meubels of een nieuwe auto. Op dit moment hoef ik hier niets voor te laten maar ik denk dat als ik moest kiezen tussen thuis met de kinderen zijn en nooit meer mooie spullen kopen of werken en wel mooie spullen kunnen kopen dat ik niet thuis blijf. Ik zou voor een middenweg gaan en bijv. 50% gaan werken zodat ik 50% van mijn luxe kan behouden. Ondertussen voel ik me weer heel slecht (en oppervlakkig) dat ik zo denk want als moeder moet de tijd met je kinderen toch op nr. 1 staan maar blijkbaar vind ik spullen toch ook belangrijk. Ik besef me heel goed dat liefde geluk en gezondheid niet te koop is maar ondertussen kan ik dus gelukkig worden van veel andere dingen die wel te koop zijn en weet ik niet of ik ondanks onze gezondheid en liefde ook zo gelukkig zou zijn als nu als het stukje kopen weg zou vallen.
Absoluut! Schaam me er ook niet voor Vakanties dure kleding vaak meubels vernieuwen Alles willen hebben wat me " leuk" en handig lijkt nee dat maakt me blij!
nee, zeker niet! Ben blij dat we kunnen kopen wat nodig is, maar ik koop het liefst zo weinig mogelijk. Winkelen wordt ik absoluut niet blij van.
Ja zeker wel materialistisch en schaam ik me niet voor. Ik hou van mooie spullen. En mijn man ook. Zeker met tv's, computers en game consoles. Altijd nieuwste van het nieuwste. Er zullen altijd mensen wat van vinden. Kan er niet zo mee zitten. Laat ons maar lekker matetialisch zijn
Niet materialistisch, wil niet veel spullen om me heen want daar word ik zeker niet gelukkiger van. Wat we kopen is dan ook weer wel kwaliteitsspul. Daar geven we gerust extra geld aan uit. Gaat langer mee, minder afval, beter voor milieu enz.
Nee totaal niet, als ik al iets koop is het tweedehands. Vind het wel fijn om een prettige sfeer in mijn woonomgeving te hebben en dat is voor mij rustig en wel met een paar dingen die ik echt mooi vind, maar ik geef niets om kleding en dure spullen en vind winkelen saai en vermoeiend.
Ik heb er ook echt niks mee. Als ik de folders krijg denk ik niet: oh wat een mooie tv, die moet in hebben. Of wow mooie bank, kopen. En houd ook helemaal niet van kleren kopen. Maar het enige waar ik nu mee zit is dat ik wel een groter huis zou willen (als dit huis op een magische wijze 2x vergroot zou kunnen worden.. want wil hier ook niet weg uit de wijk). Dus dat is ook wel soort materialisme denk ik. En ik vind juist mensen helpen leuker dan spullen kopen. Ik help goede doelen met juridische dingen, ga elke week langs bij een oudere dame om te helpen/voor de gezelligheid, help een Syrische familie met vanalles en nog wat. Daar krijg ik wel een warm gevoel van. En van mooie vakanties
Maar waarom zou je je daarvoor schamen? Ik hoef in principe niet te werken, we kunnen eventueel rondkomen van enkel het salaris van mijn man. Maar ik vind het fijner om gewoon te kunnen leven zonder ergens over na te denken. Dat maakt mij toch geen slechte moeder? Althans, ik vind van niet en ik denk dat jij ook vindt van niet. Dus waarom zou je je schamen? Let it goooo!!!
Ik heb de laatste dagen niet veel kunnen doen (aan bed gebonden ivm gezondheid) en word daar altijd heel filosofisch van als ik tijd over heb (en ik ga online winkelen om me wat gelukkiger te voelen ). Hoe zal het komen dat bijv. de een wel heel gelukkig kan worden van spullen en de ander totaal niet? Wat maakt het verschil?
Nee echt totaal niet! Ik koop nauwelijks ietsbvoor mezelf, behalve knutselspullen. Ik heb niets met spullen/bezittingen en geef mijn laatste cent nog liever uit aan een leuk dagje uit of vakantie ofzo. (nu hebben wij een klein inkomen dus we hebben er ook het geld niet voor, maar vroeger toen we nog meer te besteden hadden kocht ik ook al heel weinig voor mezelf. )
Absoluut. Ik hou van mooie spullen (mijn man ook, trouwens) en fijne vakanties en hier geven wij graag veel geld aan uit. Ik schaam mij er niet voor, we werken hard en verdienen daarom goed. Hierdoor kunnen wij deze levensstijl vasthouden. Ik vind schamen enkel op z’n plaats wanneer je zwaar boven je stand leeft en jezelf in de schulden steekt voor spullen/vakanties die je eigenlijk niet kan betalen.
Ik denk dat ik in mijn gedachten een negatieve associatie heb met materialisme. En me er daarvoor schaam. De stel dat situatie: Dat ik dus liever kies voor werken en mooie spullen kopen dan thuis zijn bij de kinderen. Dat geeft aan dat ik dus net iets gelukkiger word van de spullen (voor mijn gevoel) dan van de kinderen. Dus daar ligt het stukje schuldgevoel dan ook. Moeilijk te verwoorden.
Wij investeren meer in duurzame spullen. En hechten weinig waarde aan prul. Wij shoppen niet voor onze plezier, maar omdat het moet. We hebben ook geen onnodige spullen. Alles in ons huis heeft een functie. Wij hechten ook totaal geen waarde aan luxe producten.
Twijfel! Ja ik hou van mooie spullen en op vakantie gaan, luxe dingen doen. En ja daarom geef ik best wat uit. MAAR wel altijd binnen de perken. Heus wel eens toffe schoenen maar de max is dan wel 150 euro. En ik probeer wel altijd korting te halen En ik ben erg opgeruimd dus overbodige spullen hebben we niet. Maar ik koop wel wat ik wil. Maar ik word daarnaast net zo gelukkig van met vrienden picknicken aan het strand wat niets kost.
Beetje dubbel. Ik hecht veel waarde aan zaken als duurzaamheid. Milieu overwegingen ed. Ik koop veel tweedehands, dat maakt me echt niet uit (autootje, meubels, speelgoed, boeken) Wel kan ik heel gelukkig worden van leuke kleding, voor mezelf en de kinderen en man, make up, een nieuwe tas etc. Maar dat doe ik weinig.
Hier hetzelfde hoor. Ik zou ook kunnen stoppen, maar nu kunnen we lekker veel sparen, veel leuke dingen doen en kopen en omdat ik maar 3 dagen werk heb ik genoeg tijd voor de kinderen. Schaam me er ook niet voor trouwens. Kan echt genieten van een mooie/leuke aankoop of mooie vakantie. Alleen auto's vind ik zonde geld haha Edit: als ik moest kiezen, dan zeker de kinderen. Zoo gelukkig word ik ook niet van shoppen.
Wij werken allebei parttime. Met als gevolg minder financiële ruimte, maar dat was een bewuste keus. We zijn echter allebei wel materialistisch, maar we hebben het van de kinderen kunnen genieten wel voorop gesteld. Maar soms baal ik er flink van hoor. Ik heb geen klagen, echt niet. Maar ik kan niet alles kopen wat ik wil. Ik zit nu bijvoorbeeld heel erg te twijfelen over een nieuw bankstel. Dat is nu in tegenstelling tot eerder een flinke aanslag op de spaarrekening, die we nu minder snel aan kunnen vullen.