vroeger wel, nu niet meer. iets met chronisch ziek, een lang traject om kinderen te krijgen, mijn man verloor twee keer zijn baan. nu kunnen al die spullen me niet meer interesseren. ik word er nl niet gelukkig van, het voegt niets toe. ik vind t wel belangrijk dat we er netjes uit zien bv, maar dat kan ook in iets tweedehands of uit de uitverkoop. de kinderen weten ook dat ze krijgen wat ze nodig hebben en dat dat het is. en dat er kinderen zijn die niets hebben, niet eens in afrika maar ook hun nichtjes en dat ze dan zelf even niets krijgen omdat ze nog genoeg hebben en mama voor hun nichtjes kleding gaat kopen.
Wij kopen vooral graag herinneringen. Vakanties, dagjes weg, etentje hier en daar. Dus materialistisch? niet echt maar niet bang om geld uit te geven.
Ja en nee. Ik kan heel erg genieten van mooie dingen die ik heb. Ben ontzettend blij met de nieuwe kast die ik heb gekocht, blij met bepaalde kleding voor mezelf of kinderen en man, blij metmijn auto. Dat vind ik een enorme luxe. Maar ik reed hiervoor in een 13 jaar oude Yaris waar ik ook verslingerd aan was. Het zit hem dus niet in de waarde van het object, maar in de waarde die het voor mij heeft. De grotere auto geeft mij de ruimte wat makkelijker de kinderen in te laden en genoeg spullen mee te nemen, maar ik heb heel erg gezocht naar de kleinst mogelijke en zuinigste optie voor wat we nodig hebben. Dus daar ben ik eigenlijk heel zuinig in. Ik heb net wel met plezier voor €150 boodschappen gedaan. Kan nu al voorgenieten van samen gourmetten, mijn verjaardag vieren, lekker even samen en dan kijk ik niet op een euro meer of minder. Niet dat ik het duurste wil, maar wel het lekkerste.
Ik geef niks om spullen. Ik koop ook haast nooit wat voor in huis en kleding alleen als het moet omdat er teveel versleten is. Wij geven wel heel graag en veel uit aan vakanties en leuke dingen doen. En ik woon graag in een comfortabel huis, goed geïsoleerd, netjes,geen ouwe meuk of kapotte rommel om me heen. Daar word ik heel onrustig van. Mijn zusje vindt mij daarom materialistisch. Ik vind van niet. Tja.... smaken verschillen.
Tot een bepaalde hoogte wel. Ik vind het leuk om ons huis met mooie spullen in te richten of een paar knetterdure en flitsende nieuwe ski’s aan te schaffen (toevallig net gedaan ). Ik word ook erg blij van onze robotstofzuiger en alle andere spullen die mij werk uit handen nemen. Ook zonder ben ik gelukkig, maar van deze spullen word ik wel blij en kan ik ook oprecht van genieten. Computers, telefoon’s, tv’s, auto’s etc boeien mij weer niks. Ook ben ik voorstander van tweedehands spullen om meerdere redenen. Overigens zie ik materialisme niet perse als iets negatiefs mits je de zaken die er echt toe doen, zoals gezondheid, geluk etc, maar op waarde weet te schatten.
Ik ben zelf ook chronisch ziek en heb juist het gevoel dat ik door het kopen van spullen en kleding een stukje geluk terug krijg wat ik door mijn ongeval ben kwijt geraakt.
Als iedere vrouw die werkt ipv 100% bij de kinderen zijn (terwijl het financieel niet nodig is) zich slecht en oppervlakkig zou voelen, zouden er veel ongelukkige vrouwen zijn en veel minder vrouwen participeren in de arbeidsmarkt. Mijn kind staat op nr. 1, maar ik werk ook. Nu is het bij ons financieel nodig, maar als dat niet meer nodig is wil ik dat nog steeds doen. Om dagelijks uitgedaagd te worden, onafhankelijk te zijn en om extra budget te hebben voor ‘spullen’, vakanties, uitjes etc. Ik heb genoeg meegemaakt om te weten dat het niet om spullen gaat in het leven, mijn ouders zijn absoluut niet materialistisch, maar ik word blij van dat pakketje aan de deur. En ik hou van mooie merken. Wel ben ik ontzettend prijsbewust, ik koop bijna altijd met korting of in de sale...
Dat heb jij meerdere keren geschreven op zp. Maar wat jij voelt is geen materialisme. Jij voelt een leegte en die probeer je te vullen. Je koopt spullen omdat dat jou een fijn gevoel geeft, je krijgt er endorfineboost van. Helaas werkt dat op maar zeer korte termijn, net als de meeste verslavingen. Je wordt niet werkelijk gelukkiger van het kopen, en al helemaal niet als je meer spullen hebt.
Nee, eigenlijk niet. Ik houd van een mooi opgeruimd huis, maar dat is voor nu een werkproject (iets met 3 jonge kinderen en twee jobs). Ik zou graag een nieuwe tv-kast willen en een nieuwe bank. Maar we hebben gewoon de tijd niet om eens rustig te gaan zitten en te zien wat we eigenlijk mooi vinden. Het maakt me dan niets uit of het van Ikea is, tweedehands of van een duurdere winkel. We kopen alleen wat we mooi vinden. Ik verwacht dat het over een jaar allemaal beter gaat en dat we dan kunnen denken aan ons interieur. Ik geef liever eens per jaar veel geld uit aan iets wat we echt nodig hebben, dan elke maand aan mindere spullen. Kopen om het kopen, daar heb ik niets mee. Al geniet ik er wel van voor mijn dochters te shoppen. En ik wil er zelf ook leuk bij lopen, maar daarvoor hoef ik echt niet elke week iets nieuws te kopen. Op het gebied van auto's en gadgets ben ik totaal ongeïnteresseerd. Mijn man is wat auto's betreft vooral geïnteresseerd in de kracht van de motor en dat het er een beetje mooi uitziet (geen type koekblik), ik of er genoeg ruimte van binnen in zit.
Misschien kan je er wel achter komen. Shop je om je beter te voelen, of omdat je echt iets nodig hebt? Waarom hecht je veel waarde aan spullen/wat anderen van je denken? Koop je echt voor jezelf, of omdat je indruk wil maken? Ik snap dat volledig, want als mijn ouders komen wil ik ook dat ze denken dat we het perfect voor elkaar hebben. Terwijl dat eigenlijk met mijn eigen onzekerheid te maken heeft.
Ik krijg absoluut een geluksgevoel van kopen! Ik koop geregeld dingen die ik niet nodig heb, bijv. spijkerbroek nummer 18 en paar schoenen nummer 25. Maar dat koop ik niet omdat ik denk wat zal een ander dat mooi vinden, puur omdat ik daar zelf dus heel blij van word. En ik word echt wel blijer van een paar louboutins dan van een paar schoenen van de van haren. Of tenminste met schoenen van van haren ben ik even blij en met nieuwe louboutins kan ik bijv. een maand lang dol gelukkig zijn. En dan nog gelukkiger als ik een tas erbij vind die zo leuk staat bij die schoenen oh en dan ook nog die mooie zonnebril (waar ik ef ook al 18 van heb). Ik kan alles dan thuis nog 5x uitpakken, aanraken en naar kijken. Weet niet of ik het helemaal goed onder worden heb gebracht maar denk het wel. Het enige waar ik rekening hou met wat anderen zouden kunnen vinden is mijn huishouden. Zo ga ik nooit de deur uit zonder dat alles spik en span is maar meer met het idee wat als er iemand onverwacht straks op de stoep staat en niet omdat ik het zelf zo leuk vind om schoon te maken voor ik weg ga.
Dat huishouden klinkt bekend ja Ik heb 1 paar Levi's die al zes jaar lekker zit, en die vervang ik pas als hij gaten begint te vertonen. Dus wat dat betreft herken ik de rest niet. Ik heb genoeg jurkjes in mijn kast hangen maar kan ook heel lang met 1 stuk doen.
Echt niet om je af te branden hoor, maar ik vind het niet materialistisch klinken maar meer richting een koopverslaving. Zou dat kunnen? Ontopic; ik vind leuke spullen kopen, kleding, dagjes uit, vakanties erg leuk maar het hoeft niet per se.
Volgens mij hou jij op veel meer punten rekening met wat anderen denken. Over het uiterlijk van je kinderen, wat voor kleding je man draagt, hoe je zelf overkomt, dat ze moeten denken dat je 'modebewust' bent enz. Wellicht niet bewust, maar enkel obv je berichten op zp spat die onzekerheid van het scherm af. Is het wellicht een idee om die onderliggende onzekerheden en oorzaken aan te pakken? Want at the end kunnen spullen jouw emotionele onderliggende behoefte niet bevredigen.
ik begrijp niet hoe spullen je gezondheid / geluk terug zouden brengen? dat mijn lijf niet meer doet wat ik wil kan geen (ik pak maar iets uit je shoplijst) zonnebril of spijkerbroek compenseren. een rolstoel misschien maar ik denk niet dat je dat bedoelt en eens met amda dat het mss eerder een leegte vult. dat kan voor een keer best leuk zijn maar als het keer op keer is lijkt dat me niet gezond.
Dat herken ik wel. Niet dat ik ziek ben. Maar wel een vervelende tijd gehad en dan voel ik me soms echt beter met leuke spullen om me heen. Ik word echt gelukkig van mijn MacBook. Maar tegelijkertijd vind ik dan erg dat ik me zo hecht aan spullen. Want het zijn maar spullen.
Ik denk dat ik best wel materialistisch ben. Maar zoek wel balans tussen alles. Wil graag een net huis geen bij elkaar gezochte spul. Maar ook het interieur staat gerust jaren. Shop graag. Maar geef niks om merk kleding. Wel goede duurzame schoenen. Die dan meestal wel van een merk zijn. En soms loop ik tegen een koopje aan, zoals 2 paar (leren)schoenen halen bij de le ballon voor maar 30 euro etc. Of dat leuke leren tasje wat met 50% korting is. En dat kan dan gewoon en ben mij er zeer bewust van. We bestellen zeker 1x per maand wel iets te eten en ook bijna elke maand uit eten. Ook ergens ff zitten met een kop koffie en iets lekkers. Ook gaan we wel 1x per jaar op vakantie..maar meestal hier in nl. En onlangs heb ik voor mij en mijn dochter kaartjes besteld voor de lion king. Stel ik zou dit soort dingen niet meer kunnen dan zou ik mij denk ik wel iets ongelukkiger voelen. Omdat je dan flink moet terug met schakelen. Wij genieten met volle teugen van het leven op onze manier en beseffen ons dat we het goed hebben zo.
Dit herken ik dan weer niet. Ik geef juist niet graag geld uit en voel me schuldig als ik grote bedragen uit geef. Dat doe ik dus ook alleen bij dingen waar ik denk dat ik er geen spijt van krijg. Want als hetgeen wat ik gekocht heb daarna erg bevalt, dan kan ik er daarna wel van genieten. Ik hou ook niet van veel spullen om me heen. Daar word ik een soort onrustig van.