We zijn al jaren samen, al jaren bezig een gezin te stichten. Hebben een prachtige woning. En deze corona crisis geeft geen spanningen we zijn eigenlijk meestal samen. We missen elkaar als we elkander een dag niet zien. We hebben onze ups en downs. Als ik niet fit ben moet ik gewoon doorgaan. Hij ziek mag hij rusten. Het huishouden komt al jaren op mijn schouders neer naast mijn baan. Zou graag zijn hulp willen in huis.
Ik ben ontzettend gelukkig al 13 jaar. En nu met Corona, even heerlijk wat tijd samen. We denken over bijna alles hetzelfde en hij helpt goed mee in huis.
Ja ik ben gelukkig op dit moment in onze relatie. Ja er zijn ruzies en meningsverschillen, maar heel eerlijk; die lijken wij ook nodig te hebben. Het zet ons weer even op de juiste plek. Af en toe knallen hoort er bij ons bij en ja, ook als de kinderen erbij zijn. Dat is niet erg. Die momenten zijn namelijk geen bedreiging voor de kinderen, maar meer momenten dat de kinderen zien dat je als ouders zijnde best af en toe een kleine 'ruzie' mag hebben met elkaar. Wat wij heel erg belangrijk vinden als er eens iets gebeurd waar de kinderen bij zijn, is dat zij zien dat papa en mama het ook weer goedmaken met elkaar. Mijn man is mijn maatje, mijn minnaar en mijn beste vriend en ik kan me geen leven voorstellen zonder hem. Alleen al de gedachte dat hij me zoiets flikt als de manier waarop wij bij elkaar zijn gekomen; daar krimpt mijn maag van samen. Mijn man en ik knuffelen wat af met elkaar en zorgen er regelmatig voor dat we ook tijd samen hebben. Dus de kinderen uit logeren en wij even een paar nachtjes weg samen. Voor ons voelt dat goed en we hebben dit ook nodig. Wat anderen daarvan vinden of wat anderen doen, dat maakt mij niet uit. Zolang het in je relatie maar goed voelt. Ik heb in mijn vorige relatie (17 jaar samen) altijd het gevoel gehad dat er meer was, dat ik nog verder moest, dat dit niet mijn eindstation was. Misschien niet heel bewust, maar achteraf denk ik van wel. Het voelt heerlijk om dit gevoel niet meer te hebben. En wat ik nog meer fijn vind en wat mijn moeder ook zo leuk aan ons vind, is dat ik vaak maar 3 woorden over werk hoef te zeggen en hij weet wat ik bedoel (zelfde werk). Mijn moeder zei laatst; 'het is goed dat jullie niet meer samen op één werkvloer werken, maar die communicatie over dat stuk tussen jullie, daar luister ik altijd graag naar.' En zo voelt het ook. Als ik zeg; 'die en die rechter' of 'die en die hulpverlener' weet hij het precies.
Hier nog steeds zielsgelukkig, vrijdag 7 jaar officieel samen, bijna 3 jaar getrouwd. Hij vervult voor de oudste de rol van vader met veel liefde en toewijding, waar zijn eigen vader het laat liggen. Aangezien we voorheen samen werkte is de huidige tijd niet zo veel verschillend, we hoeven nu alleen niet een uur heen en terug samen te reizen huishouden, klussen en koken doen we samen vanaf het begin net als de zorg voor de kids. Irritaties zijn er ook af en toe echt wel maar die mogen uitgesproken worden en worden ook uitgepraat. We hebben behoorlijk wat heftige dingen meegemaakt samen, zijn daar samen ook sterker door geworden. Wat we nu alleen heel moeilijk vinden is dat we de echo's niet samen mogen doen, want onze kracht ligt echt in het samen.
Ja heel gelukkig! Ik ben super trots op ons zo midden in een verhuizing zonder hulp van grootouders met 3 kinderen thuis, zonder ruzie! 15 jaar samen, 7 jaar getrouwd en het wordt eigenlijk alleen maar beter.
Ik ben heel gelukkig. Ik besef me steeds vaker dat ik nooit een andere gek had gevonden die zoveel voor me overheeft. Vooral omdat ik na mijn ongeluk flink ben veranderd en hij neemt dat allemaal voor lief en klaagt bijna nooit als hij extra bij moet springen omdat ik iets op dat moment niet kan. Hij werkt hard om me te kunnen geven wat ik nodig heb en wil. Het enige waar we slecht in zijn samen is praten. Ik ben geen prater en hij is een wegstopper. Dus soms ontploft de boel hier even om daarna weer rustig verder te kunnen.
Nope momenteel niet. Maar ik weet wel dat het weer gaat komen. Problemen op werk, (bij mij), ziek thuis ivm rugpijn, zou revalideren maar dit is tot nader order uitgesteld ivm de corona. Daarbij elke dag 3 jonge kinderen thuis en het huishouden dat op mijn schouders komt zorgt voor nog meer pijn en stress. Hierdoor kan ik niet lief tegen hem doen en alleen maar snauwen, wat soms een gewenst effect heeft maar vaker het tegenovergestelde. En die kinderen van ons pffff. Die vechten elkaar al vanaf sochtends vroeg de tent uit en tegenwoordig hebben ze zoiets van: Luisteren? Echt niet! Tweeling die niet met en niet zonder elkaar kan, oudste die brutaal is en de regels aan zijn laars lapt. Voorbereiden van een verhuizig en alles wat daarbij komt kijken (huisarts zoeken, nieuwe school, nieuwe kinderopvang, zwemles, noem maar op). Het nieuwe huis gaat ons meer rust en vooral meer ruimte geven gelukkig. Dan hopelijk snel een plekje op de kinderopvang en bso dan kan ik ook naar ander werk uit gaan kijken.
Mwah het gaat wisselend. Ik kan niet zeggen dat het echt slecht is, maar echt geweldig ook niet. We hebben geen knallende ruzies momenteel. Tijdje terug wel even gehad. Sommige momenten denk ik met hem wil ik echt oud worden, en sommige momenten wil ik heel hard weg rennen . Man heeft moeilijk verleden , is nu na een lange pauze opnieuw in behandeling. Lijkt soms alleen over zichzelf te kunnen praten, zijn ellende , zijn verleden . Bij hem is tegenwoordig alles of zwart of wit . Grijs is er niet bij . Ik hou van hem maar dit moet allemaal niet te lang duren. Ik wil ook aandacht... Ik wil ook eens oprecht gevraagd worden hoe mijn dag was , of een complimentje krijgen enz. Niet alles draait om hem. Ik wil mezelf niet weg blijven cijferen voor hem! Misschien ben ik daardoor wel gevoelig voor aandacht van anderen. ( voor de topic herinneraars, het appen met mijn buurman heb ik op een laag pitje gezet naar alleen contact wanneer nodig ).
Ja hier gaat het goed. 9 jaar samen en 3 jaar getrouwd en samen hebben we een prachtige dochter van 7 maanden. We moesten wel even een nieuwe modus vinden na de geboorte van onze dochter. Maar we hebben onze draai gevonden en gaan zelfs weer voor een tweede.
Ja,ik ben heel gelukkig. We hebben een aantal keuzes gemaakt en dat bleken de juiste te zijn. We zijn weer naar elkaar toegegroeid en ik zit zelf ook weer een stuk beter in mijn vel. Ik heb keihard aan mezelf gewerkt en het is heel fijn om zoveel verschil te merken.
Deze week even niet . We zijn inmiddels 9 jaar samen en hebben altijd periodes van 'heel goed - gewoon prima - even iets minder lekker - knallende ruzie' en dan beginnen we weer van voren af aan . Soms gaan hier maanden overheen en soms een paar weken, maar zo werkt het blijkbaar voor ons. We zitten nu bijna in de 'knallende ruzie' fase, wat gisteren begon. Het gaat dan niet over grote dingen hoor, gewoon kleine irritaties die zich opstapelen. En we zijn beiden ook enorm koppig en temperamentvol, helpt ook niet mee .
Ja! Na een lange relatie van bijna 17 jaar gescheiden. Poos later een relatie met mijn vriend gekregen. Nu drie jaar later een baby op komst. Ik was ongelukkig in mijn eerste relatie, voelde me down en depressief, nooit mooi of goed genoeg. We deden niets samen en hadden echt teveel ruzie. Onze dochters hadden er last van en het kon niet meer worden gemaakt. Ik ben echt super gelukkig omdat we samen goed klikken, we kunnen alle dingen bespreekbaar maken en er is veel meer liefde.