Ik heb al jaren heel veel moeite met het maken van deze keuze. Mijn verstand zegt dat ik gewoon donor wil zijn,maar mijn gevoel wil niet aan de dood denken en dus al helemaal niet wat daarna gebeurt... Nu is het zo dat het vorige heel dicht bij is gekomen, mijn jongste zoontje is zwaar nierpatient, hij is 2 maanden en zijn nieren zijn verkeerd aangelegd en zal dus afhankelijk zijn van een donornier van een overledene, of een levende donornier. Ik geef met alle liefde een van mijn nieren en ben ook beter na gaan denken over het donorschap na overlijden en toevallig was dan ook nog de donorweek. Ik ben erover uit dat ik iemand met mijn lichaamsdelen een beter leven wil schenken als het voor mij geen zin meer heeft...
Ja, ik ben donor,waarom.. als ik toch al overleden ben en ik kan iemand anders zijn leven redden of draagelijker maken.. mijn man is het niet en die vind het ook niet zo fijn dat ik het wel ben. Hij denkt daar nu nog liever niet over na..vandaar dat ik het ook wel fijn vind dat mijn keuze telt als het nodig is,want van hem zou het denk ik niet mogen..
Toch jammer Babbel.... het is juist iets om NU over na te denken vind ik. Ik weet van mijn man dat hij ook donor wil zijn. En ook dat we (heaven forbid dat het ooit nodig is) de organen van onze kinderen zouden afstaan. Een volwassen orgaan past namelijk niet in een kinderlijfje... dus ook die zijn hard nodig. Mochten we in de situatie komen dat de vraag gesteld wordt, dan hoeven we tenminste op dat moment midden in alle emoties niet meer te gaan bedenken 'wat zou hij/zij gewild hebben', want dat wéten we dan van elkaar. Als we nu de kop in het zand zouden steken, staan we op zo'n moment voor een onmogelijke beslissing...
Ik ben zeer zeker donor, als je wilt ontvangen vind ik ook dat je moet geven. Als ik er niet meer ben, heb ik er toch niks meer aan en wie weet kan een ander door mijn donatie nog een goed/beter leven hebben. Ook mijn man is om diezelfde reden donor.