Ik vind itt tot de rest dat je helemaal gelijk hebt! Mijn dochter is net 2 en die weet ook dondersgoed wat wel en niet mag. Bij doordrammen en heel erg vervelend doen, gaat ze ook gewoon naar haar kamer en moet ze op het kleed zitten. Na 5 minuten even kijken en dan knuffelen we en is het over.
Dat wil hij zelf he! Ik ben een paar keer naar boven gegaan, maar hij riep elke keer mama weg, mama beneden. Mij (hij vertikt het om zijn naam te zeggen) bovenspelen. En zo had ik eindelijk de tijd om het huishouden even te doen, na een hele pittige dag. Dat is niet zo erg toch?
Misschien heb ik t dan verkeerd begrepen, ik dacht dat dat ook de 'straf' was. En dat heeft natuurlijk geen zin. Het wordt vanzelf wel beter hoor. Ik kan mij best voorstellen dat het je op een gegeven moment teveel wordt. Mijn zoontje kon heel lang niet praten of duidelijk maken wat hij bedoeld en huilde op een gegeven moment om bijna alles. Heel frustrerend en voor mij als moeder ook. Je vraagt je soms af of je het wel goed doet.
Voor kinderen van die leeftijd is de impuls nog erg groot - dit is leuk, dus dat doe ik. Hij heeft nog geen ontwikkeld geweten (mama wil graag dat ik ...). Jij bent zijn geweten en je moet hem (keer op keer op keer) vertellen en herhalen wat je van hem verwacht. Zo leren kinderen wat goed en fout is. Het geweten is pas volledig ontwikkeld met een jaar of 7. Ik vind het echt dreumes/peuter gedrag. Hoe slim ook en hoe goed ze het ook begrijpen, de impuls is nog te groot en het geweten is er nog niet.
Dat je zoon verbaal sterk is, wil niet zeggen dat de ontwikkeling op alle vlakken voorloopt. Je hebt kans dat je hem overvraagt en dat is voor een kind lastig en frustrerend en komt het gedrag niet ten goede. Situaties voorkomen en accepteren in de wetenschap dat het vanzelf beter zal gaan is het enige wat je kunt doen. En geef hem de ruimte om nog even klein te zijn, ze moeten nog zo lang groot zijn.