Ik heb al lang zitten denken of ik dit hier neer zou zetten maar ik moet het gewoon even kwijt. Ik heb vanacht weer wakker gelegen hiervan. Het is zo: mijn vriend heeft een broer en die is getrouwd en ze hebben 1 kindje. De broer van mijn vriend en zijn vrouw zijn erg op zich zelf. Ze tonen nooit interesse in ons en in anderen (ook niet eens in hun ouders, in de ouders van mijn vriend dan). Ze vragen nooit iets...wij gaan trouwen en ik ben zwanger. Ik heb niet eens een hand gehad....nog geen kaart....niets. Geen 1 keer gevraagd hoe het met ons gaat, hoe het met de voorbereidingen van de bruiloft gaat. Terwijl wij dit alles bij hun wel hebben gedaan. Aan het einde van haar zwangerschap heb ik haar bijna elke week gebeld hoe het ging. Nu hebben ze sinds kort e-mail en vroeg ze mij voor alle adressen van onze vrienden (we hebben dezelfde vriendengroep). Heb ik haar gemaild en toen heb ik haar verteld over mijn echo. Toen mailde ze wel terug dat ze nog een keer langs kwamen want ze hadden nog een kleinigheidje. Nou leuk dacht ik. Dus laatst vroeg ik aan haar....wanneer komen jullie? Nou de komende maanden hebben ze het druk...(waarmee vroeg ik me dan af, maar goed). Dus ik zeg tegen mijn vriend...vraag jij het eens aan je broer (want ik denk dus dat zij alles achter zijn rug om doet). Nou klopte dus. Hij wist nergens niets van. Later die avond hoorde en zag ik dat mijn schoonbroer met zijn vrouw ging praten over ons bezoek en ze was heftig nee aan het schudden. Ze wil gewoon niet dat wij komen. Ze doen dit bij iedereen, zelfs bij mijn schoonouders, hun hebben hier erg veel verdriet van. Ze zien hun 1e kleinkind bijna nooit, omdat hun nooit op bezoek gaan. Mijn schoonouders hebben al vaker dit besproken met mijn schoonbroer, maar niets helpt. Ik zit hier zelf ook heel erg mee. Ik kan gewoon niet begrijpen hoe je gewoon helemaal geen interesse kunt hebben in iemand (en in dit geval in ons). Ik snap het gewoon niet. Ik denk er nu over om met hun te gaan praten, mijn vriend zit dit niet zitten denk ik. Hij is niet zo'n praten wat dat betreft. Maar ik kan er soms niet van slapen. (het lucht wel op om het hier neer te zetten) Sorry voor het lange verhaal, maar wat zouden jullie doen?
Jeetje ik ben bang dat je niet veel kan doen... Misschien kan je zijn broer eens vragen of hij dan niet zonder zijn vrouw kan komen als zij niet wil. Het is toch ook leuk voor jullie en voor je schoonouders om je neefje een keer te zien, dat kan ze toch niet ontkennen. Dat zij niets met jullie te maken wil hebben zou je neefje toch niet onder mogen lijden!
ik denk niet dat zij dat zo ziet. Ze doen zo tegen iedereen, ook tegen onze vrienden. Behalve tegen haar eigen fam. en ouders. Het lijkt alsof ze in hun eigen wereldje leven. Maar ook al zou ik een hekel aan iemand hebben, dan nog zou ik niet zo tegen iemand kunnen doen! Ik weet ook 100 % zeker dat mijn schoonouders nooit iets fout gedaan hebben, echt het zijn lieve mensen. Ze dringen zich niet op, ze zeggen niet hoe je moet leven, ze doen werkelijk niets fout! 2 jaar geleden heb ik een operatie gehad en ik heb nooit iets van hun gehoord, ze hebben nooit gevraagd hoe het gaat (terwijl het best een heftige operatie was). Toen overleed mijn opa en ik hoorde weer niets. Vorige jaar overleed haar oma en toen kregen wij te horen dat wij niets hadden laten horen. (wij wisten dit niets eens, ik kreeg te horen dat haar oma overleden was een paar dagen na de begrafenis). Maar dit is dus typisch een voorbeeld van hoe zij denkt....zij laten nooit iets horen en dan gebeurt er iets bij hun en dan moet de hele fam bij hun aan komen kloppen. Echt ik kan er wel een boek overschrijven. Soms is ze ook heel aardig hoor. Het lijkt alsof ze twee kanten heeft. Ik vind het gewoon een moeilijke situatie. Mijn vriend zegt dat ik gewoon normaal moet doen. Maar dit wordt steeds moeilijker voor mij. Moet ik gewoon schijnheilig daar gaan zitten met verjaardagen.. En als ons kindje geboren is en ze hebben daar nooit interesse in.....sorry maar dat gaat mij ook te ver. Ik zal mijn vriend nooit verbieden om daar naar toe te gaan en als hun iets hebben zal ik altijd voor hun klaar staan. Maar er is voor mij ook een keer een grens en ik slaap er slecht van, ik moet er regelmatig om huilen, ik raak er gestresst van. En dit is niet goed voor de kleine in mij. En dat is het mij dus niet waard.
Nou ik heb dus precies hetzelfde, alleen waren mijn schoonouders ook zo maar nu ik zwanger ben zijn ze iets meer geinteresseerd gelukkig. Ik heb hier dit topic over geplaatst: hoi ik heb een vraag... Het broertje(23) van mijn vriend word over een paar maanden oom. Hij heeft een vriendin(18 ) en woont nog thuis. allebij studeren ze nog. Nu hebben we de dag van de test aan beide ouders verteld dat we zwanger zijn, hij wist he dus vanaf dag 1. Nou is het volgende: Wij zijn 2 jaar geleden samen gaan wonen en hij komt eigenlijk alleen maar met onze verjaardagen langs(2x p/j dus.) Hij is in deze 2 jaar 1 keer met zijn vriendin op visite geweest. Hij komt dus eigenlijk nooit, wat wij heel jammer vinden. Regelmatig hebben we em uitgenodigd om te gaan stappen of een filmpje te kijken ofzo, maar we krijgen nooit een reactie terug. Nu ik zwanger ben is er niks veranderd. We zien em nooit, spreken em nooit. Als we em wel zien toont ie totaal geen interesse in ons of de baby. Hij heeft de kamer en de echo's etc nog niet gezien en onze vrienden en andere familie wel. Nou vind ik dit dus eigenlijk niet kunnen...maar we weten niet wat we moeten doen, dwingen is ook niks natuurlijk. wat vinden jullie...dadelijk groeit ons kindje op met 1 tante en die ene oom die het heeft bestaat gewoon niet? groetjes(sorry voor het lange verhaal) Nou kreeg ik hier reacties op...dat het miss zijn leeftijd is of iets dergelijks. Maar ik ben eigenlijk van mening dat dit ook bij je opvoeding hoort en het totaal niet netjes is om je familieleden zo te laten 'barsten', of zie ik dit nou helemaal verkeerd? sterkte!
Is echt moeilijk ja. Opvoeding weet ik niet. Mijn vriend is ook niet zo, en die toch echt door dezelfde ouders opgevoed. Ik denk dat het aan mijn schoonzusje ligt. Mijn schoonbroer is zelf al een stil persoon. Hij zegt weinig en het boeit hem gewoon niet. Nou is mijn broertje ook zo. Als mijn broertje nou ook een vriendin heeft die lijkt op mijn schoonzusje dan zou hij misschien ook zo worden als mijn schoonbroer. (snap je wat ik bedoel). Maar mijn broer heeft een super leuke vriendin, die zelf erg veel interesse toont in iedereen en dit ook overbrengt op mijn broertje. Ik denk dat als mijn schoonzusje zo zou zijn, mijn schoonbroer ook meer interesse zou tonen. Ik weet niet wat mijn schoonzusje denkt....normaal kan ik mensen redelijk inschatten. Maar ik weet gewoon nu totaal niet wat ik er mee aan moet. Ik heb weleens tegen mijn moeder gezegd dat ik weleens met een professioneel iemand hierover zou willen praten. Lijkt misschien overdreven, maar ik word hierzelf hartstikke gek van! Net belde mijn vriend en we hadden het er even over, en ik vind het gewon zo erg. Het is toch niet normaal dat ik hier om moet huilen en bijna hysterisch word? Ik kan gewoon niet snappen hoe iemand zo kan zijn. En ik kan het niet van mij afzetten (wat iedereen mij aanraad). Ik wil het wel, maar hoe?
Ik heb geen idee hoe...als je dat weet vertel het mij dan ook maar mijn vriend is ook heel anders maar denk dat dat ook zo gekomen is omdat wij thuis veel opener zijn en dan ga je daar denk ik wel in mee ja. Ik weet eigenlijk niet echt hoe de vriendin van mijn schoonbroertje is. Ze lijkt heel geinteresseert, maar ook stiekem. Zei spreekt ook vaak met mij af dat ze komen maar volgens mij weet hij er ook niks van. Ik heb echt geen oplossing...zit met hetzelfde dilemma.
ok...hoezo nieuwsgierig dan begin je het ook vast te zien? bij wel in ieder geval...en dat frustreerd me dan ook dat je dan geen reactie krijgt van de oom in spe...grrr Ik denk wel eens, we redden het ook wel zonder heb maar vind het zo jammer voor mn kindje dat die dan 'geen' oom heeft...
Bij mij zie je nog niet echt een buikje. Ik denk soms ook van: ja jammer. Maar soms zit ik er wel heel erg mee. Ik denk dat we ons er maar bij neer moeten leggen, je kunt mensen ook niet veranderen. Maar het is wel moeilijk!
Bloem misschien moet je soms ook dingen maar accepteren zoals ze zijn, hoe moeilijk dit ook is. Wij hebben met mijn schoonouders geen innige band, en zelfs nu onze dochter is geboren is dat nog steeds niet zo. Ik heb me daar heel lang heel druk om gemaakt, maar die mensen zijn hoe ze zijn (en idd heel anders als wij) Wel hebben we een paar keer geprobeerd om over te praten, maar dat is alleen maar op ruzie uitgelopen. Mijn advies: misschien helpt bij jullie wel een goed gesprek, en anders vrees ik dat je misschien toch moet accepteren dat jullie nooit heel close zullen worden.......
Ik weet dat je eigenlijk gelijk hebt en het gewoon zo moet laten. Maar ik heb het erg moeilijk mee als we hun dan zien. Ze zitten in dezelfde vriendengroep en als we elkaar dan zien ook nul komma nul interesse. En met verjaardagen precies hetzelfde. Ze geven hun kindje nooit af aan mijn schoonmoeder, ze heeft hem in totaal 4 x vastgehad of zo en hij wordt bijna 1 jaar. Ik vind dat dan zo zielig voor haar. Ik kan ook niet wachten tot ons kindje geboren is. Deze week hebben we weer verjaardag en dan gaan we eerst eten bij mijn schoonouders en hun komen dan ook. En dan weet ik nu al dat ik 's avonds weer hoofdpijn heb. Ik wil het graag laten rusten maar HOE?
Hoi Bloem, Geen leuke situatie maar helaas, je doet er heel weinig aan. Jouw schoonzus heeft gewoon geen behoefte aan jullie kant van de familie. Dat interesseerd ze niet. Klinkt heel hard, maar dat is wat je moet accepteren. Ga gewoon je eigen gang, wees lief voor je schoonouders. Meer kun je niet doen. Laat niet je eigen leven verpesten door zo'n egoistisch mens. Ik heb ook zo'n schoonzus en ik weet nu wat ik er aan heb. Niets dus. Maar mijn leven gaat gewoon verder hoor. Ook zonder haar. Dit is de enige tip die ik je kan geven. Jij moet zelf een knop om kunnen draaien. Meid, veel sterkte ermee.
Ik zou inderdaad proberen om het van je af te zetten. Je kunt je schoonzus namelijk niet veranderen..... Misschien heeft ze er haar redenen voor, misschien ook niet. Wat belangrijk is, is dat jij er niet onder lijdt. Bedenk ook hoeveel mensen er nog om je heen zijn waar je wel een goede band mee hebt (ook al zijn dat bijv. geen familieleden). En besluit voor jezelf dat je je eigen gedrag er niet door laat beïnvloeden. Dus bijv. als je wel graag met je broer (en schoonzus) meeleeft in belangrijke dingen in hun leven moet je dat gewoon blijven doen, maar niet automatisch verwachten dat je eenzelfde reactie terugkrijgt. Ook al lijkt dat zo normaal en zou het leuk zijn. Succes ermee