Niet iedereen heeft mijn vorige post gelezen maar ik ben gewoon heel erg in de war op het moment dus ik wil graag mijn situatie voorleggen en ja advies en tips zijn altijd welkom Ik heb niemand op advies aan te vragen dus daarom doe ik het hier Sinds dinsdag weet ik dat ik zwanger ben. Ongepland, maar het is gebeurd. Ik ben 19 jaar en student en mijn vriend is 18 jaar en werk/school -loos. Nu is het zo, dat wij meerdere dingen hebben die spelen nu, er moet een verhuizing komen, mijn schoonmoeder ligt in het ziekenhuis ( wat mijn vriend veel stress geeft ) en de toekomst is nu een beetje uitzichtloos. 1 grote chaos. Nou is het dus zo van nou oke ik ben zwanger waarschijnlijk 5 weken en verloskundige zie ik pas 17 oktober. Dit even van de situatie.. Nu over wat er bij ons speelt: Beide wouden we nooit voor abortus gaan, en ja.. ik ben daar dus ook geen fan van. Vooral niet omdat het alleen even moeilijk word. Maar het probleem vooral voor mij is dat ik volgens mij de enige ben. Dan zegt hij dat we er wel uitkomen, en ondertussen wilt hij niks over kinderen horen of zien op tv etc. en zegt hij tussendoor dat hij er echt niet klaar voor is en het niet kan. ( Hij heeft totaal tot geen ervaring met kinderen, irriteerde zich juist eraan en wou later pas kinderen.. ) Nou nu is het zover dat hij ook geen enig seksueel contact meer met me wil en hij krimpt al in elkaar als ik zeg dat ik een zwangerschapskwaal heb, Natuurlijk we weten het net maar ik ken me vriend en ik denk dat ik als ik bij de verloskundige ben geweest dat het nog steeds zo is.. Ik ben ook wel van slag en weet het ook allemaal niet zo goed, maar ik zie een abortus gewoon niet zitten Maar tegelijkertijd zie ik mezelf ook geen alleenstaande moeder worden omdat ik overal al alleen in sta ( rekening houden dat hij nog kan vertrekken of iets.. je weet t maar nooit ) Sorry voor het lange bericht maar ik weet het gewoon allemaal niet meer en ben helemaal radeloos en kan echt niet genieten van me zwangerschap zo. ( de sfeer is nogal gespannen alsof er woorden niet uitgesproken mogen worden ) Dankjewel voor het lezen in iedere geval !
Jeetje zeg..... Weet niet zo goed hoe te reageren. Mijn man wist eerst ook niks van kinderen en wij kregen er meteen 2, maar het is goed gekomen.............. Probeer te praten met elkaar. Sterkte!
Jeetje meid, wat een lastige situatie. Ik zou inderdaad toch het gesprek aangaan. Ik zou ook de verloskundige ook even bellen of je niet eerder een afspraak kan maken. Je kan ook altijd naar de GGD, zij kunnen ook met je meedenken! En zo zijn er ook nog meer instanties die met je mee kunnen denken! Je hoeft dit niet alleen te doen, praat met mensen zodat je een weloverwogen beslissing kan nemen! Heel veel sterkte!
Ja verloskundige wou echt niet eerder want moest maar wachten tot 8 weken zei ze en eerder had geen zin. Had gezegt sta er prakitsch alleen voor en weet ook niet wat ik moet doen of wat dan ook. Ja het zit zeker even niet mee en pff hoop dat het veranderd maar zie het eerlijk gezegt niet gauw gebeuren
Moeilijke situatie. Het is inderdaad dan heel anders dan je misschien altijd gedacht hebt. Je bent wel heel duidelijk over feit dat je geen abortus wilt en denk daarom ook dat je echt spijt gaat krijgen als je dit wel zou doen. Ik snap best dat je vriend zo reageert, het is toch een hele schok ook voor hem. Echter dit overkomt jullie beide. Vind wel dat hij op den duur verantwoordelijkheid moet nemen daarvoor. Er voor jou zijn en hier beide uit zien te komen. Misschien betekent kind houden dat relatie voorbij is, maar wat als je abortus zou doen... hoe gaat de relatie dan verder? Jij wil het eigenlijk niet, dus doet het echt voor hem. Is de vraag of die relatie dan wel stand houdt. Ik zou het aangeven bij vk en daarbij dus ook dat jij het kindje eigenlijk wil houden. Geef je vriend wat tijd en ruimte en zie hoe hij gaat reageren.
Wat vervelend dat je vriend zo afwezig is... Hoe is je band met jou ouders? Zouden zij je kunnen helpen? Ik denk dat je vriend sowieso nog even wat tijd nodig heeft, jullie weten beide net dat je zwanger bent. Het is een hele verandering, en bij mannen duurt het meestal net even wat langer, dat wennen. Het is wel heel belangrijk om te praten, over de leuke en de niet leuke dingen, heel realistisch zijn.. Snap dat het moeilijk is voor je vriend, en voor jou om erdoor heen te prikken, maar t zal toch echt moeten.. Ik hoop dat hij langzaamaan toch een beetje bijdraait, en dat je lekker kunt genieten van je zwangerschap.
Ik zou eens kijken op de website van siriz. Zij kunnen ondersteuning bieden bij een ongeplande zwangerschap en je op weg helpen om alles in je hoofd te ordenen en te organiseren wat er voor jou nodig is. Succes!
Dankjulliewel voor de reacties Ja het is zeker vroeg en dat realiseer ik me ook wel moet bij de albert heijn de baby afdeling al mijden maar hoop dat hij wel bijdraait of dat we tot een gezamelijke keuze komen. Ik heb enkel contact met me vader via de mail, mail ik 3x per dag - hij woont te ver weg namelijk maar eigenlijk wil ik heel graag met hem praten maar heb geen geld om erheen te gaan ( kost 50 ) maar met mijn moeder heb ik geen contact en de rest van de familie ook niet daarom sta ik er dus praktisch alleen voor, ik denk dat me vader een enorme steun kan zijn en dat hij niet kwaad word want hij weet dat ik wel slimmer ben en het aankan maar ik ga het dus absoluut niet per mail tegen hem vertellen.. en voor de rest wachten we verloskundige af, misschien dat hij tegen die tijd ietsje makkelijker erin word maar hij wil de echo niet zien.. hoop dat hij het dan wel wilt zien..
Je kunt ook bij het Fiom voor informatie terecht: Fiom l Onbedoeld zwanger Verder, is het een idee om met een vertrouwenspersoon op je opleiding te gaan praten over hoe je een kind en je opleiding kunt combineren? Verder kun je ook eens op het gemeentehuis navragen welke voorzieningen er zijn. Is het realistisch om hulp te verwachten van de ouders van je vriend? Sterkte.
Hulp van mijn schoonouders, ik denk dat het begin misschien pittig is omdat we natuurlijk jong zijn en ze hebben toch een toekomst beeld van hun zoon, maar ik verwacht uit eindelijk wel dat ze er voor ons zullen zijn. Maar -> ouders zijn gescheiden en wonen ook ver weg.. Dus het is niet zo dat wij 1,2,3 hulp of oppas of iets hebben.. Ik heb alleen 1 vriendin die mij misschien af en toe kan helpen ( even oud als mij ) Nou ik moet wel even wat erbij zeggen denk ik, ik vind dat ik opties open moet houden - nouja eerst moet kijken hoe alles werkt en informatie in moet winnen voor ik een echte keuze maak. Ik heb zojuist gekeken hoe een abortus bijvoorbeeld in zn werking gaat, wat ik zou moeten verwachten en wat ik me erbij in moet beelden.. Nou ik zit met tranen in me ogen pff Ik denk echt niet dat dat voor mij is weg gelegt en ik ga mijn vriend dat ook wel vertellen want hij zei dat ik bij de abortus er maar niet over na moest denken hoe het werkt..
Och jee meis. Heel veel sterkte. Ik heb niet veel tips, maar misschien kan de huisarts iets voor je betekenen? Die heeft vast tips. Het is logisch dat je vriend even moet 'wennen'. Zeker als het ongepland is! Vrouwen voelen zich eerder moeder, dan dat mannen zich vader voelen. Misschien heeft het gewoon tijd nodig. Probeer veel te praten samen!
Hey meid, ik ben even oud als jij, en heb dan misschien een stabielere thuissituatie als jij (getrouwd, wonen samen, ik hoef niet te werken) maar hier is het ook zeker geen vetpot. Na de vaste lasten + schulden houden praktisch niets over. Maar eerlijk gezegd vind ik de kosten die we aan ons kindje hebben heel erg meevallen. Luiers, billendoekjes, en eens in de 1,5 maand een pakket nieuwe kleding van marktplaats voor 20 EU. Bij elkaar "kost" het ons misschien 65 EU per maand. Dat is de helft van de kinderbijslag... Het zijn echt meer de vaste lasten die niet goedkoop zijn. Eerlijk gezegd begrijp ik je vriend heel goed. Maar een ding staat vast. Jíj en je kindje moeten op tijd een veilig, definitief onderkomen en een vast inkomen (ook al zijn het slechts toeslagen) hebben om van te kunnen leven. Dus ongeacht of hij bijdraait/een baan vindt, jíj moet nu al gaan kijken waar je terecht kunt en waar je recht op hebt. Zoals al eerder aangegeven helpen ze je bij siriz of fiom graag verder. Veel succes meid, het is niet makkelijk, maar het is het waard! En je vriend draait hopelijk wel bij. Maar ik zie het niet gebeuren dat hij binnen 7 maanden vast werk en een ingericht huis voor jullie kan regelen. Daarom mijn advies om de zakelijke dingen echt zelf aan te pakken en hopen dat hij emotioneel een beetje bijdraait als hij van de schrik bekomen is.
Wow.. Het is inderdaad heftig en voor een man is dit allemaal nog een stuk lastiger te begrijpen. Hij zal hier ook veel tijd voor nodig hebben denk ik.. Het is al een keer eerder gezegd, maar ook ik raad je sterk aan om contact op te nemen met Siriz!! Zij zijn gespecialiseerd om vrouwen als jij te helpen met de keuzes die je moet maken. Ook kunnen ze bemiddelen in gesprekken met je vriend en/of familie. Ik wens je heel veel sterkte deze periode!
Geef het tijd. ... Ik ben dan geen tiener meer maar al alleenstaande moeder van een zoontje. Ik heb geen relatie maar alleen een goeie vriend waar ik sex mee heb een waar ik dus zwanger van ben geraakt. .. Ik kan ook geen abortus doen. Als je dat niet kunt en niet achter staat DOE HET NIET!!! De man wat ik zwanger van ben is dan zelf ook al stukje ouder Ik 29 hij 43 hij heeft al een dochter van 18 dus voor hem was de klap ook groot. .. hij wilde er eerst ook niks van weten maar we hebben nu zelfs al samen Namen bedacht. Hij is er steeds meer mee bezig. Ik denk dat je het gewoon even tijd moet geven. ... dus ik ben al alleenstaande moeder en straks van twee kinderen. Probeer te genieten want al die stress is echt niet goed. .... houd hij het voor gezien kan hij nog tot inkeer komen als de kleine er eenmaal is. ... en heb je niet andere mensen die je zullen steunen ouders? Broers of zussen?
Heel cliché, maar als je niet 100.000% achter je beslissing staat om een abortus te doen, dan moet je het ècht niet doen. Geloof me, been there, done that. Je situatie kan er nu een beetje uitzichtloos uit zien, maar alles komt altijd op zijn pootjes terecht. Het wordt even moeilijk, maar ik denk dat je op een dag trots zult zijn dat je je kindje hebt gehouden. De reactie van je vriend is ook harstikke normaal hoor. Hij is gestressed en heeft op dit moment geen werk of zit niet op school. Ik denk dat ie tijd nodig heeft om dit allemaal te verwerken
Ik denk dat jullie even moeten gaan bekijken wat jr. Echt wil. Ik kan me voorstellen dat hij nog niet op een kindje zit te wachten en jij hebt er volgens mij al zin in. Als je je best moet doen om niet langs d'r babyafdeling te lopen in de ah....... En het is logisch dat hij geen kinderdingen en babydingen wil zien op tv. Kom op je bent ingepland zwanger je weet het net een paar dagen en je dwingt hem nu al om te keuvelen????? En hoezo ik kan zo niet genieten??? Natuurlijk kun je dat niet! Je weet het pas net. Ik zou maar gaan bedenken wat je gaat doen op het moment dat hij het kindje niet wil en jij wel. Blijf je bij hem of ga je weg. En je vader is een volwassen vent die kan ook wel naar jou toekomen lijkt me zo. Wat betreft familie die heb je niet nodig om een kindje te kunnen krijgen. Je neemt je kindje gewoon mee als je ergens naar toe moet. Dus dat er geen familie in de buurt woont speelt niet mee. Ik zou een afspraak maken met de huisarts zij kunnen je doorverwijzen naar verschillende instanties. Er is geloof ik ook een huis waar je als alleenstaande tienermoeders heen kunt als je hoogzwanger bent zij helpen je dan de boel op de rit te krijgen Succes
Misschien kun je ook eens bij je eigen huisarts proberen. Hij/zij heeft toch ook een plaats in het hele gebeuren. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en probeer op je gevoel te vertrouwen.
Nou kijk het is niet zo dat ik moeite moet doen om niet langs de baby afdeling te moeten gaan alleen ja moeder zijn is voor mij gewoon heel anders.. Mijn vader kan niet zomaar hier komen ivm geld problemen en hij is afgekeurt tot rolstoel. (even zo gezegt) En tuurlijk verwacht ik niet dat mijn vriend zo 1,2,3 het accepteerd en vrolijk erop reageert maar ja ik ken em langer dan vandaag en ja het zou me zeg maar verbazen als hij het kind wel wilt houden omdat hij altijd er al zo moeilijk over heeft gedaan en dat is iets waar ik me zorgen om maak Ik zal zeker wel aankloppen bij wat instanties kijken wie wat voor mij kan betekenen en ja of ik hem zou verlaten of niet.. eerlijk gezegt heb ik nu geen flauw idee. Ik wil zoiezo de verloskundige afwachten tot ik ook maar iets ga beslissen.. en tot die tijd beetje aan het idee wennen en beetje puzzelstukjes op zn plek leggen.
He meid. ik zelf ben ook ongepland (en mijn viend vond het zelfs ongewenst) zwanger geworden. Maanden hebben we ruzie gehqd en gevochten voor onze relatie. Super laat (ik was 32 weken) konen we ons koophuis in, alles schoonmaken en opnieuw verven. Inrichten en aankleden zijn we nu nog steeds mee bezig. al die weken heb ik spullen en geld gespaard. We konden er zo in. terugdenkend aan die tijd word ik al moe. Dikke buik en sjouwen, werken, verven boren en shoppen. 'S avonds laat klussen en de volgende ochtend om 7 uur weer op mn werk staan. even kort gezegd: wij hebben binnen 7 maanden een heel eigen leven op gebouwd, terwijl we ook nog 4 weken uit elkaar zijn geweest. Maar.. het is gelukt. We zijn samen, baby'tje is geboren, happy family! T is logisch dat jou vriend nu even niet op je zit te wachten. Het is erg moeilijk om ongepland en zo jong zwanger te zijn! Mannen snappen het allemaal niet zo goed.. zelfs mannen die 'bewust' een kindje maken hebben dar regelmatig! Heel veel succes! pb me maar als je wat wil weten!
Heeyheey. Ik ben zelf ook 19 vriend 22 maar gedrag van nog een puber. Nu ben ik ook ongeplant zwanger geworden en meneer moest er niets van weten. Kwaad dat die was als ik vroeg om er nog goed over na te denken. Heb dagen in een dip gelopen en ineens wou hij het kind houden. We hadden nog geen eens een relatie van 6 maand woonde niet samen en de relatie was ook nog niet van je van het. Toch ging hij ervoor ondanks we ook niets hadden. Werken wel allebij maar is niet genoeg voor compleet plaatje. Nu hebben we geknokt voor samen wonen en relatie die staande moet blijven (gaat trouwens erg goed hoor) maar lastig als je weinig geld heb! Geef hem de tijd om na te denken want de mannen schrikken echt heel erg van dit soort situaties en de reactie is dus dit... helaas. Maar als jij het kind wil houden zeg dat hem en je komt er echt wel. Het is altijd lastig en zal ook moeilijk worden maar je krijgt er altijd wat moois van terug. Zoek anders hulp, doet ook altijd goed. Hou er rekening mee als jullie het houden en bij mekaar blijven dat je vriend weinig intresse toont, doet de mijne ook omdat hij het niet snapt en niet voelt, maar kijkt er erg naar uit als onze kleine er is. Suc6!