Zijn er hier ook vrouwen met epilepsie? Toen ik een baby was heb ik hoge koortsaanvallen/ stuipen gehad. Als kind zijnde viel ik erg vaak flauw als ik ziek was, ging vaak gepaard met hoge koorts. In mijn puberteit heb ik ook heel wat tijd doorgebracht op de grond, maar dit ging vaak gepaard met alcohol, soms maar 2 glaasjes. Vanaf mn 25e ongeveer gebeurt het ook zonder alcohol, koorts...er is eigenlijk geen aanleiding. 3 jaar geleden ben ik op vakantie 2x 10 minuten bewusteloos geweest. Mn vriendin heeft een ambulance gebeld en ben opgenomen geweest. Testen gehad en zij zeiden dat het epilepsie was. Eenmaal thuis gekomen, hier weer naar het ziekenhuis, maar ze konden niks vinden Het afgelopen half jaar ben ik 4x neer gevallen waarvan een keer 4x in 2uur tijd. Nu was het afgelopen zaterdag weer zover. Ben heel even weggeweest, maar baal hier zo enorm van en ben zo bang aan het worden nu. Ben alleenstaand met mn dochter van 2. Wat als het gebeurt als zij erbij is? Of ik sta met haar bovenaan de trap en het gebeurt! Ik voel het soms aankomen, maar zo kort dat ik nog net kan zitten om de val te onderbreken. Als ik erin zit is het net of ik in een centrifuge zit. Het gaat ook vaak gepaard met urineverlies (lekker genant in het openbaar ) en ben ik 2 a 3 dagen nodig om weer een beetje de oude te zijn, het is net of alle energie letterlijk uit mn lichaam wordt gezogen. Ik ben maar weer naar de dokter gegaan, want het moet toch iets zijn? Dit is toch niet normaal? De vervanger gooide het de vorige keer op stress, geloof wel dat het er iets mee te maken kan hebben, maar geloof niet dat dat de oorzaak is. Bovendien is dit geen normaal flauwvallen. Mijn eigen dokter gaat me nu weer doorsturen, maar hij dacht niet aan epilepsie, maar aan menière, terwijl ik vorige keer een gehoortest heb gehad en ook hier was niks uitgekomen. Wordt hier erg onzeker van inmiddels. Nu is mijn vraag eigenlijk aan mensen die epilepsie hebben...wat voelen jullie voor, tijdens en na zo'n aanval? Want ik denk nog steeds dat dat het is.
Ik heb epilepsie, al blijven nu ik de juiste medicijnen slik, de aanvallen gelukkig uit. Ik heb een aantal keer echt grote aanvallen gehad, eentje duurde zelfs een half uur. Maar om even je vragen te beantwoorden: een aanval voel ik niet aankomen, tijdens een aanval voel ikniets, en na een aanval weet ik niets meer. Urineverlies is tijdens een aanval niet ongebruikelijk (hoe vervelend ook als je net bij iemand logeert ), maar er zijn ook andere dingen die kunnen gebeuren. Denk aan verwondingen op het lichaam (je bent enorm sterk tijdens een aanval), kapotte tanden, kapotte tong etc. Na zo'n aanval had ik zeker een paar weken nodig om weer bij te komen. Of jij ook epilepsie zou kunnen hebben, durf ik niet te zeggen. Je aanvallen lijken niet enorm heftig, maar dat wil natuurlijk niks zeggen. Laat je goed onderzoeken in het ziekenhuis. Tijdens een EEG-onderzoek kunnen ze vaststellen of er afwijkingen te vinden zijn. Als je nog vragen hebt, mag je me ook altijd pb-en. Groetjes, Andreams
Hier ook 1....Aanvallen voel ik ook niet aankomen. Na een aanval wel heel veel hoofdpijn en erg moe. Ik heb abcenses en migraine. Ook denk ik niet teveel na wat er kan gaan gebeuren. Dat zie ik dan wel weer. Ben er vrij nuchter onder eigenlijk, ik weet ook niet beter. Het hoort bij mij.
Zelf geen epilepsie,maar mijn man wel. Die voelde de aanvallen altijd aankomen, verder zag en herkende ik zelf ook als hij een aanval ging krijgen. Moet wel zeggen dat ondanks dat het vanaf begin duidelijk was dat het epilepsie was,de artsen pas na heel veel onderzoeken diagnose vastgesteld hebben. Hij had grote aanvallen,met trekkingen over hele lichaam en soms drongen dingen tot hem door maar soms was hij ook uren en wel eens hele dagen kwijt. Enige die je uitsluitsel kan geven is een neuroloog die verschillende onderzoeken zal doen.
Bedankt voor jullie reacties. Ik weet dat er verschillende vormen epileptie zijn, dus de symptomen zullen her en der ook wel verschillen. Ik wil dit keer nu een volledig onderzoek en ga niet eerder weg voor ze me verder kunnen helpen, heb me al jarenlang af laten schepen. @Fairy 11 heb jij ook kinderen dan? En ben je dan niet bang dat je alleen met ze bent als dit gebeurt? Die van mij kan ik namelijk nog geen 1 minuut alleen laten, laat staan dat ik een paar minuten op de grond lig, wie weet wat ze allemaal kan uitspoken. Het is zo dubbel, tuurlijk wil ik het liefst dat er niks is, maar aan de andere kant, als het wel epilepsie is, kan et misschien onderdrukt worden met medicijnen, ben het vertrouwen in mn lichaam nu helemaal kwijt. Ik ga volgende week voor het eerst naar een concert en zie daar enorm tegenop. Ik heb dit soort dingen altijd ontlopen, omdat ik bang ben in de drukte neer te gaan. We zullen zien.
Ik heb 4 kinderen 13, 11, 7 en 2 Dus de jongste is nog niet op school... Heb het ook nog niet meegemaakt dat ik een grote aanval overdag heb gehad. Wel een heel erge migraineaanval epilepsiegerelateerd. Gelukkig was mijn man toen thuis, hij heeft de dokter gebeld. Er zijn veel leukere dingen om aan te denken dan aan je suf zitten piekeren over "wat zou er gebeuren als" Vertel het je buren, als er dan iets is misschien kun je dan op hen terug vallen. Probeer in ieder geval iets te regelen zodat als er dan iets met je is dat je dan iemand in kan schakelen! Dat geeft ook een rustiger gevoel voor jou.
hier ook epilepsie, sinds de pubertijd begon kwam het naar boven, ze konden na diverse malen onderzocht te hebben in t ziekenhuis niets vinden mn moeder heeft volgehouden en ben uiteindelijk opgenomen geweest in klokkenberg en daar was t na 2 dg al geheel duidelijk naarmate ik ouder ben geworden kreeg ik in de gaten wat mn lichaam als voorsignalen gaf dus ja nu voel ik ze aankomen, waardoor ik ze veelal zo goed als kan voorkomen (zicht gaat raar doen en hele lichaam raakt verdooft en kan niets meer zeggen) tijdens een aanval voel en weet ik niets, na de aanval ben ik echt helemaal kapot en nee sta er verder dagelijks niet bij stil... wil graag gewoon leven t levert wel extra controles ect op tijdens zwangerschap maar verder voor mij geen stress punt in t gewone leven en tja soms wat aanpassingen, ik ga niet alleen zwemmen bv ik heb bewust geen rijbewijs (ook al mag dat wettelijk gezien wel na 2 jr aanval vrij, ik voel ik me niet lekker bij)
Ik denk dat het hier ook meer de paniek is, omdat ik niet weet wat het is en vind het geen prettig idee dat ik altijd alleen ben. Ben ook weleens gewoon flauwgevallen, even 5 minuten rustig blijven zitten en dan gaat het wel weer, maar dit is anders. Dat verdoofde gevoel ken ik, volgens omstanders staar ik raar voor me uit, draai met mn ogen en ben weg. De buren waarschuwen is wel een idee opzich, alleen als ik 10 minuten weg ben, helpt dat niet veel maar kan ze altijd inlichten natuurlijk voor daarna. Ik wacht maar af op een oproep en hopen dat ze nu een keer duidelijkheid kunnen geven.
Het zou epilepsie kunnen zijn, maar weet je, iedere aanval is anders, iedere epilepticus heeft andere kenmerken, geen geval is hetzelfde. Ik zou je aanraden je eens na te laten kijken bij Kempenhaeghe, in Heeze. Die zijn gespecialiseerd in epilepsie. Vaak zit er een arts van Kempenhaeghe wel 1 keer in de zoveel tijd in je eigen ziekenhuis. Mij heeft dat heel erg goed geholpen. Als je er niet gerust op bent, laat dan wat onderzoeken doen. Een huisarts herkent het vaak niet meteen. Een scan, een EEG, eventueel een 24 uurs EEG. Zeker als je alleen bent met je kindje zou ik het risico niet graag lopen en met de juiste medicijnen kun je het vaak prima in de hand houden! Sterkte!
ik heb zelf ook vanaf de puberteit epilepsie ben nu gelukkgi medicijn vrij maar er zijn dagen geweest dat ik 10 aanvallen per dag had verder denk ik er eigenlijk precies als tanya over. bij iedereen is het verschillend en hopelijk met medicijnen te onderdrukken