Ik ben denk ik afwijkend aangezien het gros vindt dat een kind maar 1 papa en mama heeft. Hier 2 samengestelde gezinnen in de familie en daar worden de stiefouders papa en mama genoemd. Het gaat in totaal om 4 kinderen. Van 3 zijn wij echt " oom en tante", van eentje niet officieel, zo ook met opa en oma, maar daar wordt geen onderscheid in gemaakt
Ja ik ken er 1 die mama en mama voornaam zegt. Of mama en mam, maar ook 1 die beiden mama bleef noemen en op een gegeven moment konden ze aan de toon horen wie er bedoeld werd . Maar goed, dat is nu de situatie niet bij jouw vriendin natuurlijk, dat ligt toch even wat anders. Lastig als het zo gaat..
Mijn opa is de stiefvader van mijn vader, mijn vader was 5 toen zijn vader is overleden hij heeft altijd pa gezegd want zegt hij: hij heeft mij opgevoed en voelt voor mij als vader. Ik vind wel dat er een verschil is als een ouder gestorven is. Ik zou het aan het kind overlaten, maar bij scheiding zou ik geen mama genoemd willen worden maar gewoon mijn naam.
Ik ben van mening dat hierin het kind 'moet' worden gevolgd. Verwarring vind ik geen legitieme reden om kinderen iets op te leggen. Ze geven zelf aan dat ze niet willen, en dat lijkt me duidelijk genoeg... Mijn oudste is mijn vriend na verloop van tijd steeds vaker papa gaan noemen. Maar ze wisselt het ook vaak af met zijn naam. We pushen haar daar niet in, maar corrigeren haar ook niet. Ik zou zelf heeeel erg moeten slikken als ze een relatie van mijn ex, mama zou noemen, maar ik heb vanaf we uit elkaar zijn (nu 8 jaar) gezegd dat als zij zich bij een andere vrouw zo welkom, fijn, veilig voelt dat ze mama wil zeggen, ik haar niet zal tegenhouden hoe erg ik het ook zou vinden. Idem dus ook voor wanneer zij mijn vriend papa wil noemen. We laten die keuze volledig bij haar. Ik noem hem zelf bij zijn naam als ik over hem praat tegen haar. Als ik papa zeg bedoel ik haar echte papa.
Mijn oudste is biologisch gezien niet van mijn man, overigens wel erkend door mijn man. Haar biologische vader is niet in beeld. Zij noemt hem bij zijn voornaam. Papa mag ook, want er is geen andere papa. Voor mijn andere kinderen niet verwarrend overigens. Al hebben zij nooit gevraagd waarom zij hem bij zijn voornaam noemt of hoe het zit. Wij hebben ook nooit benoemd dat zij een andere 'vader' heeft. Mijn man heeft 2 kinderen die mij bij mijn naam noemen. Zij hebben een moeder en ik zou niet eens willen dat zij mij mama noemen. Ik zelf heb ook een 'stiefmoeder' en die noem ik bij haar naam. Ik zou het verschrikkelijk vinden als wij zouden scheiden en mijn kinderen moeten de nieuwe vrouw mama noemen. Dan zou ik echt met mijn hakken in het zand gaan staan.
Toevoeging mijn dochter ziet mijn man wel gewoon als haar vader. Hij is sinds haar derde in haar leven.
Zeker als de echte ouder nog in beeld is, snap ik het bezwaar tegen papa/mama. Toch vind ik het ook niet helemaal gepast als een jong kind alleen de voornaam gebruikt, zeker bij een mede-opvoeder. Mijn neefje was twee toen vader ongeveer rechtstreeks van de een naar de ander ging, die zegt mama voornaam. Toen zijn moeder veel later een nieuwe partner kreeg, waarbij uiteraard al een stuk ouder. Die noemt hij wel bij de voornaam. Ik heb als peutertje de nieuwe partner van oma nog "opa voornaam" genoemd, wat gewoon opa werd toen ze trouwden. Mijn "echte" opa was overleden lang voor ik geboren werd. Wij zijn allebei van huis uit gewend dat jonge kinderen nabije volwassenen oom en tante noemen. Man komt uit een familie met enorme leeftijdsverschillen binnen een generatie, daar noemen de jongste neven en nichten de oudsten zelfs oom en tante. Ik merk zelf trouwens, nu ik ruimschoots volwassen ben, dat ik het oom en tante langzaam loslaat naar mijn eigen ooms en tantes toe.
Ik noem mijn stiefvader bij zijn voornaam. Bij anderen m'n vader/opa/ouders. Ik merk dat mijn oudste twee kinderen dit ook bij mijn huidige man doen. Thuis zijn voornaam en bij vriendjes hebben ze het over hun vader of ouders. Mijn jongste zoon heeft totaal geen last van de verwarring en papa is voor hem gewoon papa.
Mijn man zijn tante is ook stiefmoeder en ik denk dat het niet eens in haar opkomt om verschil te maken; tot voor kort wist ik niet eens dat niet al haar kinderen haar "echte" kinderen waren... Idem met mijn man zijn oma (toen ze nog leefde). Ik zie het probleem ook niet zo van kinderen die mama/papa zeggen tegen niet-biologische ouders. Ik denk dat het in veel gevallen (van mensen die daar iets op tegen hebben) toch wel een beetje jaloezie is dat meespeelt.
Mijn zoons noemen mijn vriend gewoon bij naam. Mijn vriend is bijna 8 jaar in ons leven. Als mijn vriend praat zegt hij wel altijd ik heb twee zoons in plaats stiefzoons. En mijn kinderen zeggen wel vaak ik heb twee vaders. Ik zou het ook niet prettig vinden als mijn ex man een vriendin krijgt en ze noemen haar mama
Ik vind dat je zoiets niet moet opleggen. Het moet uit hun eigen komen. Mijn zoontje noemt mijn vriend bij zijn voornaam. Hij weet ook heel goed wie zijn vader is. Mijn ex vind het niet kunnen als het uit zijn eigen zou komen. Ik vind dat best lastig. Stel je voor dat hij na een paar jaar besluit dat hij papa wilt zeggen tegen mijn vriend of mama tegen mijn ex zijn vriendin. Zal wel even slikken zijn voor ons beide, maar moet je dan tegen je kind zeggen dat hij dat niet mag zeggen??
Ik ben stiefmoeder van 2 kinderen en het is altijd ‘Iris’ geweest voor hen en zo zal het ook altijd blijven. Ook toen we Ies en Luc kregen. Ze hebben namelijk al een moeder.
Ik vind dat je zoiets niet kunt verplichten of afdwingen... Mijn man noemt zijn stiefmoeder bij haar voornaam.. maar zij kwam pas op latere leeftijd bij zijn vader wonen (toen was m'n man 17) Voor onze kinderen is zij wel gewoon oma..
Oh ja maar ik zei wel tegen de broers en zussen van mijn stiefmoeder ook oom en tante en tegen haar ouders opa en oma. En mijn kinderen zeggen ook oma tegen mijn stiefmoeder. Maar ik en mijn zusje blijken zelf toen we klein waren te hebben gezegd dat we mijn stiefmoeder “gewoon xxx” wilden noemen. En niet mama want dat voelde toen ze overleed niet goed (ik denk dat het voor mij ook voelde als verraad dan ofzo want ik heb ook vaak gezegd als iemand in een winkel ofzo zei “je moeder” Nee dat is mijn moeder niet” Vandaar dat ik denk dat je het beste je kinderen kan volgen. En als ze mama willen zeggen is dat goed maar als ze dat niet willen ook. Ik zeg dus wel gewoon “mijn ouders” of bij onbekenden “mijn moeder” maar haarzelf noem ik al 30 jaar bij haar voornaam.
Ik denk zelf dat het enorm aan ligt hoe oud en het kind als er een stief ouder op het toneel verschijnt. Hoe jonger, hoe groter de kans is vaak dat een stief ouder de titel papa of mama draagt. maar, ik vind áltijd dat het kind dit zelf bepaald. Als hij of zij zich er niet goed bij voelt, dan niet. Dat is key. mijn vader kreeg een nieuwe vriendin toen ik 19 was. En ze voelt als familie. Ze krijgt elk jaar een kadootje en kaartje met Moederdag, omdat ze wel een belangrijke rol vervult in onze familie en ze is de oma van onze kinderen. Zo wordt ze door hun ook aangesproken, zij weten nog niet dat ze mijn moeder niet is. maar, ik noem haar bij haar voornaam en geen mama. Dat zou ik ook nooit gaan doen. dwingen is sowieso zinloos. Je moet het voelen. Anders werkt iets niet.
In het geval van de vriendin van ts, worden de kinderen iets opgelegd. Zijn zien hun stiefmoeder niet als moeder of willen haar geen mama noemen. En dan vind ik dat wel degelijk een probleem als dat wel van ze geeist wordt. Maar tegelijkertijd wordt in ergens in dit topic gesteld dat een kind maar 1 papa en mama heeft en dat impliceert dat het ouderschap enkel een biologische kwestie is en dat is natuurlijk niet zo. Dus ik ben het met je eens dat er geen probleem in zit als kinderen een niet-biologische ouder papa/mama noemt, maar dat moet dan wel voor het kind zo voelen en niet opgelegd worden. Er zijn zat situaties te bedenken waarin een niet-biologische ouder toch echt wel dé mama/papa is, of situaties waarin een kind meerdere mama’s/papa’s heeft. Mijn dochter zegt zelf: ‘ik heb 2 mama’s en 3 papa’s.’ En daarnaast is het ook heel goed mogelijk dat een stiefouder niet als ‘echte’ ouder voelt. Dat is vooral situatie afhankelijk, en bv de leeftijd waarin de stiefouder in beeld kwam. Ik denk dat dit vooral een emotionele kwestie is die niet af te dwingen valt.
Dit bedoel ik dus, natuurlijk geen dwang, de kinderen in mijn voorbeeld deden dat op een gegeven moment uit zichzelf. En de gedachte: een kind heeft maar 1 vader en 1 moeder vind ik nogal bekrompen. Lijkt mij voor jou ook raar om te horen. 1 van de kinderen die ik noemde had dus "2 papa's": 1 bij mama en 1 "echte papa" en die zei dus papa Piet en papa Jan. Met als gevolg dat onze kinderen mijn man ook papa met zn voornaam noemden. Dat was voorhen heel normaal, hebben ze jaren gedaan
Hier alleen ervaring met pleegmoeder. Ik zou het echt aan de kinderen zelf overlaten, hun keuze. Hier de ervaring dat ze graag gewoon mama zeggen. Vaak in het begin mama (voornaam) maar als ze er langer zijn wordt het vaak gewoon mama. Ondanks dat ze ook een eigen mama hebben. Maar ik kan me voorstellen dat de situatie van stiefmoeder iets anders ligt. Maar dan nog; kinderen de keuze laten, vind ik.
Mijn 2 oudsten noemen hun stiefvader bij zijn voornaam. De jongste zegt papa (is zijn papa). Verwarring is er niet hoor, het is zoals het is. Mijn partner vervult wel een vaderrol maar is niet de papa van de oudsten. Simpel. De jongste weet niet anders. Er is hoogstens bij mij soms wat verwarring als in: "papa komt zo thuis, oh ik bedoel <voornaam> komt zo thuis", afhankelijk van tegen wie ik het heb of als ze samen in de kamer zitten. Maar dat is het wel.