Ik las zojuist een topic hier over de weken in verlof en fysiek nergens meer toe in staat.. Ik ben nu bijna 34 weken, en dat herken ik ook.. (zit ook al 3 weken volledig thuis met bekkeninstabiteit en zwangerschapsdiabetes).. en dat met een peuter van bijna 3 is best intensief! Maar nou een ander punt.. en misschien dat iemand dit herkent.. "Panieken en angsten".. Ik was heel relaxt deze zwangerschap, los van de lichamelijke klachten.. natuurlijk ook wel onzekerheids momentjes, maar ook niet zo als bij de eerste zwangerschap.. Ik "wist" nu immers wat me te wachten staat.. De eerste zwangerschap had ik veel onzekerheden over werk in combi met een kindje (onregelmatige banen) en gewoon over het moederschap zelf.. onbekend als het me was.. ik ben een persoon die houdt van zekerheden.. Uiteindelijk heb ik een slechte start gehad, na de bevallig ziek geweest, borstvoeding lukte niet, kindje ziek geweest en uiteindelijk was ik doodongelukkig.. een post partum depressie.. Maar achteraf gezien had ik eigenlijk die hele zwangerschap al erg veel last van moodswings.. Ik voelde me nu deze zwangerschap psychisch heel erg goed, had het idee dat alles wel goed ging komen.. tot ongeveer 2 weken terug.. Het voelt alsof mijn hormonen opeens een loopje met me nemen.. Ik voel me overdag vrolijk en zeker, en heb het gevoel van "dit komt ook wel weer goed".. maar tegen een uur of 5 (bizar dat het altijd s avonds is) beginnen de onzekerheden.. Ik ga in ene beren op de weg zien.. Het bedrijf waar ik werk is in reorganisatie, en ik ben dan opeens heel erg bang dat ik het als ik terug kom van verlof niet meer kan regelen met de opvang.. of ik ben opeens heel erg bang dat mijn bekkenklachten niet over gaan en vraag me af hoe ik dat allemaal moet gaan doen (ik heb een fysieke baan, kan niet werken zo) of dat ik mijn zoontje verdriet doe doordat hij een zusje krijgt, en hij dan minder aandacht krijgt.. Ik noem maar een aantal dingen.. De angst en onderheid en het piekeren krijgen de overhand zo gauw de schemer inzet zegmaar.. Ik voel me ongemakkelijk, slaap slechter.. en als ik wakker word midden in de nacht (volle blaas) dan lig ik daarna vaak nog een tijd te piekeren voordat ik weer in slaap val.. Ik probeer dan mezelf te kalmeren door mijn gevoelens te relativeren, en door mezelf toe te spreken dat ik me de volgende ochtens weer goed zal voelen.. dat het nergens op slaat dat ik mezelf wakker houd met overdenken.. maar dat is gewoon heel erg lastig.. Het gevoel dat ik heb is ook gewoon heel erg lastig uit te leggen.. Herkent iemand dat?
Ik herken je klachten. Hier komen de angsten ook opzetten als het avond word en lig ik snachts wakker. Ik focus me heel bewust op iets anders. Het zijn de hormonen die dit met mij doen. Ik ga meestal onzin lezen op mn telefoon of doe een lampje aan en lees een boek. Ik zou je wel adviseren om hulp te zoeken mochten je klachten erger worden. Zeker vanwege het risico op een pnd. Bij mij werden de klachten erger na de bevalling.
Hoi, Kan het naast hormonen nog met vermoeidheid te maken hebben? Omdat je het vnl einde van de dag hebt. Ik heb nu ook wel als ik moe ben ik veel meer beren op de weg zie en ook wel momenten gehad dat ik me bijna depressief voelde. Ook ben ik een keer (paar jaar geleden) heel ziek geweest, zware longontsteking, en toen ik daarvan aan het herstellen was voelde ik me overdag okee, en vanaf een uur of 6 echt depressief, gevoel dat het nooit meer goed kwam. Was echt door vermoeidheid. Kun je overdag bijv even gaan rusten? Ook al ben je dan nog niet moe? Over PND gesproken: ik ken iemand die een hele zware pnd heeft gehad, kreeg allemaal ad, hielp niet, en bij haar hielpen toen hormonen heel goed. Dat is niet heel gebruikelijk, maar klinkt mij heel logisch Sterkte! En inderdaad op jezelf inpraten, je bent echt met de laatste loodjes bezig...
Ik herken het ook, vooral ook dat het savons en snachts allemaal veel erg lijkt. Begin zelf ook pas de laatste weken weer enorm te piekeren en ben heel erg labiel. Ik heb ook geen fijne herinneringen aan mn eerste kraamtijd, had het mentaal gewoon erg zwaar met mezelf, en zie er daarom nu weer tegenop. Voel me ook met terugwerkende kracht schuldig tegenover mn zoontje en pieker daar ook over. Herken ook heel erg dat ik me schuldig voel dat er een tweede komt die zijn hele wereldje op de kop gaat zetten, terwijl ik rationeel wel weet dat dat echt grote onzin is (ik heb zelf een broertje waar ik gek op ben! ) Het nieuws kan ik al helemaal niet meer tegen, elke krant die ik zie vormt voor mij reden voor een jankpartij. Kortom: niet fijn. Maar ik probeer mezelf maar af te leiden met luchtige series, tijdschriften etc, en af en toe even uitjanken. Heel veel sterkte en hou jezelf goed in de gaten, trek aan de bel als je het niet meer zelf trekt!