Wij zijn zwanger van ons 2e wondertje hebben een dochter van 2 jaar. En verwachten nu nog een meid erbij. Ik ben super blij dat ik zwanger bent en we straks 2 kindjes zullen hebben. Maar de laatste tijd loop ik steeds te piekeren in me hoofd en ben ik stiekem een beetje bang. De angsten die ik voornamelijk heb zijn kan ik net zo veel van dit kindje houden? Kan ik me liefde en aandacht straks wel eerlijk verdelen? Klinkt misschien heel stom. Maar ik hou zo ontzettend veel van mijn meisje ze is echt mij alles. En heel veel mensen zeggen ja dat gaat vanzelf en dat zal denk ik ook echt wel. Maar toch spoken die vragen regelmatig door mijn hoofd. Is dat gek? Of hebben meer mensen dit en of meegemaakt? Ps. Kijk echt uit naar de komst van ons 2e meisje hoor.
Ik herken het zelf helemaal niet,maar ik heb het om me heen heel vaak gehoord,ook werkgerelateerd.Het is dus echt heel normaal. Net zo normaal is het dat je straks echt net zoveel van je 2e kindje houdt als van je eerste!Echt!
Ik heb die gedachte ook gehad hoor, me eerste is ook me alles maar als het er eenmaal is denk ik dat je vanzelf dat gevoel wel krijgt. Het is iets van je eigen dus ja daar hou je toch zoiezo van maar goed ken het gevoel wel, 1ste zwangerschap is natuurlijk bijzonderder dan de volgende.
Die vragen heb ik mezelf ook zovaak gesteld tijdens de zwangerschap. Ik kan je vertellen dat het helemaal goed gaat komen. Ik heb helemaal niet dat ik 1 leuker vind dan de ander ik hou van allebei net zoveel en vind ze allebei even leuk. Ik merk wel dat ik met mijn zoon al meer een band heb. Dat klinkt misschien raar maar hij is wat ouder en dan heb je toch meer interactie.
Ik snap het wel hoor! Als ik nu naar onze dochter kijk denk ik, wow je bent zo geweldig, hoe kan daar ooit nog iemand aan tippen? Maar goed, het zal vast onterecht zijn aangezien ik me vooraf ook niet kon indenken hoe het is om te voelen wat ik voor m'n dochter voel..
Bedankt voor jullie reacties. Dacht al dat ik misschien gek werd omdat ik dat dacht. En denk ook wel dat het goed komt en het vanzelf gaat, maar gewoon stom loop ik toch met die vragen rond. Denk dat het net als bij de 1e is als het eenmaal op je buik word gelegt je gelijk verliefd bent.
Ik was ook erg bang dat ik nooit zo veel kon houden van mijn jongste meisje als van mijn oudste meisje, maar dat is echt helemaal goed gekomen wel heb ik het er de eerste periode moeilijk mee gehad dat ik door de ks niet voor mijn oudste kon zorgen en vrijwel de hele dag met de baby in de weer was. Oudste meisje heeft ook een poos behoorlijk dwars gelegen, en ik verweet mijzelf dit omdat ik zo veel tijd bezig was met de baby. Uiteindelijk vormt zich weer een ritme en gaat het echt (heel cliché) helemaal vanzelf. En ECHT ECHT ECHT waar ik houd van mijn beide meisjes even veel
Sterker nog, ik ben meer van mijn oudste gaan houden sinds de tweede er is. En ik houd nog meer van de tweede omdat hij de oudste zo beïnvloed. Sinds de oudste grote broer is heb ik kanten van hem leren kennen die we daarvoor niet kenden. En ik vind het prachtig. En daardoor vind ik mijn tweede extra speciaal. Door de dynamiek van ons gezin. Nu we een derde krijgen geniet ik dubbel van de blijdschap die mijn zoons hebben. Mijn oudste was waarschijnlijk nog blijer met de gedachte van een broertje of zusje dan wij ooit zouden kunnen zijn. Dus houd ik weer meer van hem en meteen ook extra van onze frummel in de buik!