Demi's eerste verjaardag komt eraan. Ik vind het feit dat ze al weer bijna 1 is en soms al zo groot lijkt al een dubbel gevoel. Maar er is nog een dubbel gevoel. De vader van mijn man (demi's opa dus) is twee maanden geleden na een ziektebed van jaren, alsnog vrij onverwachts overleden. Het ging al steeds slechter met hem en we hadden verwacht dat dit zo zou blijven afbouwen. Maar ineens was het over. Dit geeft al een dubbel gevoel. Mijn meisjes eerste verjaardag en haar opa is er niet bij. Het doet me veel verdriet dat hij niet haar eerste verjaardag mee maakt. Nu is haar opa gecremeerd en wordt hij geplaatst in een muur. Dit gebeurd met een officiele ceremonie en die zal naar alle waarschijnlijkheid de week voor, de week van of de week na demi's verjaardag plaatsvinden. Zelf vind ik het een vervelend idee omdat ik bang ben dat het gesprek tijdens de verjaardag veel daarop gericht zal zijn. En ik blijf ook een beetje bang dat je, als je later terug denkt aan haar eerste verjaardag, het ook snel daarmee associeert wat toch altijd een beetje een rotgevoel geeft. (mn man denkt overigens dat dit niet zo zal zijn) Misschien vinden jullie me wel dat ik me aanstel hoor. Maar wilde het gewoon eventjes kwijt. Heb ook lang getwijfeld om het hier neer te zetten, maar misschien lucht het ook wel een beetje op.
Gecondoleerd... Kan me voorstellen dat dit heel moeilijk is... En wellicht kun je toch een leuke verjaardag vieren. Een eerste keer is toch ook bijzonder... Misschien kun je een dergelijke sfeer creeeren waarbij iedereen toch meer met Demi bezig is. Ook fijn wellicht voor de anderen om even hun gedachten opzij te zetten en "gewoon" wat leuks te doen die dag. Ik weet bijvoorbeeld van mijn ouders dat die juist bewust niet over een begrafenis en dergelijke zouden praten, ook al zou het heel vers zijn. Maar weet natuurlijk niet hoe dat binnen jullie familie zit.
Allereerst gecondoleerd. Wat verschrikkelijk jammer dan haar opa Demi's 1e verjaardag niet mee mag maken. Er zal tijdens Demi's verjaardag ongetwijfeld veel over het overlijden van haar opa gepraat worden, het is natuurlijk niet niks. Maar ondertussen kun je er echt nog wel een leuke dag van maken hoor! Het zal wel dubbel zijn, maar een feestje is zeker op zijn plaats, opa zou het waarschijnlijk ook zo gewild hebben. Zelf is mijn vader een maand voor Tess haar geboorte overleden. Een verschrikkelijke tijd, maar tegelijkertijd was er natuurlijk ook de blijdschap vanwege de geboorte van Tess. En nu, achteraf, denk je toch meer aan de mooie dingen in die periode van haar geboorte, dan aan het verdriet. Kortom, probeer er ondanks het verdriet een feestelijke dag van te maken. Als je na een tijdje eraan terug denkt overheerst waarschijnlijk toch een happy gevoel, hoewel het wel dubbel blijft.
hey ik heb hetzelfde meegemaakt, wel anders... Mijn oma is een week na de geboorte van mijn zoon overleden (heel plotseling, ze hebben haar dood in haar huis gevonden) ze heeft haar achterkleinzoon 1x gezien. Ik was erg gesteld op mijn oma, zag haar als mijn 2e moeder en nu was ze inene weg en ik was net moeder... heel heftig allemaal. Toen mijn zoontje 1 jaar werd, had ik er ook zo'n moeite mee dat zij er niet bij was, spookte zo erg door mijn hoofd steeds. En de dag na zijn verjaardag dacht ik steeds tis vandaag 1 jaar geleden dat oma mijn zoon voor het laatst gezien heeft en ik mijn oma. Op de 1e verjaardag van mijn zoon hebben we wel gezegd jammer dat oma dit niet mee kan en mag meemaken... maar verder hebben we er een leuke dag van gemaakt. Mijn zoon snapt het nog niet, en het was zijn feestje. Ik zou zeggen probeer dit ook zo te doen, tis moeilijk, maar probeer er idd een mooie dag van te maken!