Zucht, zonder er een lang verhaal van te maken.... Worden jullie er ook altijd zo moe van om jezelf altijd maar te moeten verdedigen tegenover familie als je bv niet op een verjaardag kan komen, niet mee wil met een gezamenlijke vakantie of simpelweg omdat je gewoon anders over bepaalde dingen denkt als zij? Ik ben het zo beu, al jaren lang, nu weer gaat dat gemekker maar door. De app blijft weer rinkelen en juist daarom was ik uit de familie app gestapt vorig jaar. Echt, ik heb de laatste jaren astma en hoge bloeddruk ontwikkeld, ik vermoed dat dit ook deels door de stress komt die we al jarenlang met ze hebben. Het is gewoon nooit goed, wat we ook doen! Ben er zo klaar mee. Laat ons lekker ons leven leiden zoals wij dat willen, maar dat vinden anderen kennelijk héél moeilijk! Echt iets met een plaat voor de kop denk ik. Zo, nu mogen jullie lekker je gal spuwen hier onder
Ik herken het (gelukkig) niet. Heb echt de meest fijne familie ooit maar als het je vooral stress oplevert; lekker voor jezelf kiezen en het contact minimaal houden! Mensen kan je toch niet meer veranderen op een gegeven moment.
Oh nee gelukkig niet iedereen doet wat hij wil Sowieso heeft iedereen bij ons een hekel aan verplichtingen we zijn bv samen omdat we dat leuk en gezellig vinden niet omdat het kerst is en dat zo hoort oid ik verbaas me echt in sommige topics hoe verplicht mensen dat zien M’n broer werkt bij de politie ik in het ziekenhuis en dus onregelmatig hierdoor zien we elkaar niet zo vaak niemand die daar een ding van maakt
Wij staan juist aan de andere kant. Ik heb een schoonbroer die niet naar verjaardagen komt, niet van ons, niet van zijn neefjes en nichtjes. Die ze niet feliciteert. Geen feestdagen met ons wil vieren. Zich overal afzijdig van houdt. Hij is nooit meer ergens bij, niets interesseert hem nog. Ik maak me zorgen, maar stoor me er eigenlijk ook wel aan. Is ook niet echt leuk hoor.
Hier hele andere (schoon) familie perikelen, maar evengoed; PFFFFFFFFF..... Dempen die groepsapp zou ik zeggen
Ja, op dat punt sta ik ook een beetje. Maar ik maak me zorgen omdat hij in het verleden al eens een zelfmoordpoging heeft gedaan. En ik ben bang dat als wij contact verbreken, dat het weer helemaal fout gaat.. het is gewoon zo moeilijk. Maar aan de andere kant heb ik ook zoiets van: Het boeit me niet dat je mij niet meer wil spreken (om wat voor reden dan ook, geen idee van namelijk), maar wel dat we straks aan de kinderen moeten uitleggen dat hun oom geen interesse heeft.
Lastig, ik zou denk ik wel het gesprek willen aangaan. Ik zou te nieuwsgierig zijn naar de reden denk ik. En wat betreft dat laatste: dat hoef je in mijn ogen niet uit te leggen, het is gewoon zo. Kinderen accepteren dat heel makkelijk, zeker als ‘het altijd al zo was’. Hier overigens ook wel familieperikelen, maar dat ligt aan mij of eigenlijk mijn verwachtingen
Die heb ik vorig jaar al verlaten, bracht een hoop rust Alleen gaan ze nu persoonlijk verder. Ik reageer trouwens niet, want ik heb gisteren aangegeven dat mijn man al had geantwoord en dat ik het daarbij wil laten. Vervolgens toch weer doorgaan. Ik zei het al, een héél groot bord voor de kop.
Ah sorry, lezen is ook een vak, ik dacht dat je er opnieuw weer in zat. Misschien maar gewoon geen antwoord meer geven idd
Ik snap dat in dit geval jouw andere kant ook zorgen met zich mee brengt. In jouw situatie heel lastig, sterkte!
Oh herkenbaar. Als het aan mijn schoonmoeder gelegen had was mijn man in een 3 onder een kap komen te wonen. Zijn zus en hij allebei op een hoek, schoonmoeder in het midden. Als hij dat als goed idee had gezien denk ik niet eens dat we getrouwd waren. Hier is het vooral nooit goed, vooral met schoonmoeder/schoonzus. Als we niet bellen krijgen we het verwijt dat we nooit bellen, bellen we wel krijg je de vraag 'hoezo bel je'. Als we langskomen zijn we er nooit lang genoeg en er wordt ons constant een gebrek aan initiatief verweten. Schoonmoeder belt altijd tijdens werktijden en is dan boos dat niemand opneemt. Schoonzus heeft een hele bijzondere telefoon, die kan alleen gebeld worden geloof ik. Laatst kregen we een opmerking naar ons hoofd dat we niet snel genoeg gereageerd hadden op het appje dat ons neefje geslaagd was voor z'n examen (stonden nog geen 2 uur later met een groot cadeau op de stoep, was tijdens kantooruren), maar zelf is ze de verjaardagen van onze dochter en mijn man vergeten. Als je haar daar dan op aanspreekt 'is ze er wel mee bezig geweest', dus elke keer als wij thuis nu iets vergeten roept iemand dat ie er wel mee bezig is geweest
Je hebt het contact niet te verbreken. Je stuurt het hoog nodige. Verder niets, verwacht ook niets terug. Hij wilt blijkbaar niet. Misschien dat hij dan gaat beseffen dat hij ook eens aandacht aan andere mag geven.
Oh zo herkenbaar. Alleen dan van schoonfamilie. Ze vinden alleen zichzelf belangrijk, laat je een tijdje niks horen zijn ze weer beledigd dat je niks laat horen maar ze bedenken zelf niet dat ze ook zelf eens een berichtje kunnen sturen. Ze lullen achter onze rug over ons, als we daar zijn is het goed voelbaar dat wij buiten de boot vallen. Alleen maar omdat wij andere keuzes maken dan de zusjes van mijn man. Er is zoveel meer gebeurd, maar dat ga ik hier allemaal niet neerzetten ivm herkenbaarheid. Maar dat ik gek van ze wordt is 1 ding dat zeker is.
Ik zou hun dan op dempen zetten en niet meer reageren. Dan heb je er minder last van. En als het om schoonfamilie gaat zou ik ze zelfs blokkeren denk ik. Dan gaan ze maar naar m’n man toe.
Heb ik inmiddels gedaan ja (schoonfamilie). Mijn man bestoken ze ook hoor. Ik denk dat ze er niet zo goed tegen kunnen dat wij nu niet reageren. Pff, wat een gezeur om niets zeg.
Herkenbaar, zowel bij gedeelte schoonfamilie als sommige 'eigen' familie leden, na veel verdriet en stress hiervan bepaalde contacten verbroken... Heftig, maar misschien nog wel heftiger om om de haverklap veel energie te moeten stoppen in contacten met mensen die zulke andere normen en waarden er op na houden. Voor nu veel rust, en misschien ooit in de toekomst weer ruimte voor contact maar nu is dit goed zo!
Gelukkig hebben we hier zelf geen last van. We hebben beide geen grote families en weinig echte verplichtingen. Alleen verjaardagen en eens kerst, maar als je dan met een uurtje vertrekt kijkt ook niemand je raar aan. Vervelend dat jullie er zoveel last van hebben. Ik moet er ook niet aan denken zoveel contact te moeten hebben. En al helemaal niet dat ze doorzeuren.. Dan was ik er ook al snel klaar mee. Hebben jullie al eens goed om tafel gezeten over waarom etc? Welk gevoel jullie dit geeft en waarom deze grenzen er zijn? (En waarbij zij hun gevoel ook mogen uiten natuurlijk). Ik zou voet bij stuk houden en duidelijk blijven in je grenzen. Gaan ze eroverheen? Niet reageren.
Oh wat herkenbaar.. verschrikkelijk! Hier zijn wij beide de rare eenden van de familie. Vooral bij die van mij. Wij denken anders, en dat kunnen ze blijkbaar niet hebben. Ik denk deels jaloezie, omdat ik het verder schop dan mijn moeder en zus ze hebben altijd gezegd dat ik hetzelfde ben als mijn moeder en ook jong zwanger ben, thuis blijf en veel kinderen zou krijgen. Nou NEE Ik vind werken en onafhankelijk zijn ook belangrijk. Ik kijk tegen veel anders aan. Daarbij is t ook zo dat mijn moeder mijn zus en broertje voortrekt op mij en mijn andere broertje. Praten is er niet bij, want dat zien wij verkeerd En dan nog mijn shoon(L)oeder. Die kan ook voortrekken, maar niet zo erg als mijn eigen moeder. Ik zou soms wel willen breken met ze, allemaal. Maar ik weet precies hoe dat gaat lopen en ik ben het monster. En gelukkig zijn mijn meisjes gek op hun oma. Daar doe ik het voor.
Hier ook. Een aantal jaren geleden besloten om voor mezelf te kiezen omdat elke vorm van contact altijd stress en spanning opleverde en destijds besloten het contact alleen op te zoeken als ik me er zelf goed bij voelde. Kom al enkele jaren niet meer op verjaardagen of feestdagen bij mijn vader en zijn aanhang. Uit de familie app gestapt en als ik het idee had dat mijn vader me belde om ergens over te zeiken gewoon niet opnemen. Toen ik kritiek kreeg heb ik hem heel duidelijk laten merken waarom ik er zo instond en sindsdien is het rustig. Jammer voor hem, beter voor mij.