Dit was voor mij ook de 1ste keer dat ik hem heb laten huilen. Was even een drempel over. Maar hij was zo moe, straks komt de poetsvrouw en we moeten vanmiddag naar de kapper. Slapen moest echt even. Geen idee of ie me begreep, hij gilde zo hard dat ie me mss niet eens hoorde. Maar gelukkig ligt ie nu te slapen. Hij is nu op de leeftijd dat ie grenzen gaat zoeken dus durfde nu wel ff vol te houden. Al zat ik strak vd stress beneden op de bank. Niet leuk zo.
Oké, dat geeft hoop al duur het wel nog even ik heb om me heen alleen maar "rustige" kindjes waarbij een slechte nacht betekent steeds een speen/aandacht moeten geven enzo... heeft denk ik toch veel met het karakter te maken (Hier issie àltijd erg alert en pittig). Maar fijn om te horen dat het dus niet hoeft te betekenen dat hij over een paar jaar nog zo'n stuiterbal is.
Vreselijk he, kan het me helemaal voorstellen ik heb m in het begin 1x 10min laten huilen op advies van het cb, maar zat zelf al vrij snel mee te janken het ergste vond ik toen dat het nog voelde als falen ook; zo "Lang" laten huilen en hij sliep er niet door! Helemaal voor niks dus.. Gelukkig bij jou nu gelukt, hoop voor je dattie vrolijk wakker wordt
Als ze zo klein zijn moet je ze niet laten huilen, stom van cb om dat aan te raden. Zo zielig he als ze zo huilen, ik kon het ook nooit aanhoren. Veel gewiegd, getroost, terug gelegd, gewiegd, getroost etc. Hier bij elke sprong slaapdrama... Echt terugkerend. Het is een faaaaaaase, ook dit gaat weer voorbij. De mantra van de dag/nacht.
Helemaal mee eens! Was ook 1x en nooit meer. Althans, tot hij me gaat begrijpen en dan zien we wel weer. Fijn dat je het een fase noemt haha, daar ga ik me toch maar weer aan vast houden. Al kan ik me nu even niet voorstellen dat i weer gewoon gaat slapen Blijft gek dat het per kindje zo enorm verschilt, lullig maar toch fijn om hier te lezen dat ik niet de enige ben met dit bijzondere en zo sterk wisselende gedrag
Zit er toevallig met 13 maand een sprong. Haha. Muppet wil alllllessss zelf doen. En anders is t niet goed. En in dit geval kan ze het echt niet zelf. Want ze wil zelf op de wc klimmen, en de deur dicht doen. En als ik haar op de wc zet laat ze zich er weer af vallen en probeert het weer opnieuw. Zelf op de kinderstoel klimmen, maar dr been nog niet hoog genoeg kunnen krijgen. Haha.
Ik heb 4 kinderen met heel verschillende karakters en ik geloof er niet in. Babies zijn geen automaten, hoe meer verwachtingen ouders ervan hebben hoe slechter het gaat. Een beetje meeveren als ouder is erg belangrijk. En dat een guppie van 3 maanden oud niet alleen in bed wil liggen is echt geen wereld schokkend drama. Zulke dingen horen er helaas bij. Net als dat een kind pas slaapt als hij moe is, niet als jíj moe bent.
Ik vind een guppie dat 3.5 maand prima op zichzelf heeft geslapen en ineens vrijwel niet meer slaapt toch wel een opvallende verschijning en ik durf te zeggen dat ik een zeer meeverende moeder ben, meneer beslist hier nml alles Met 4 kids, heb je hier ervaring mee? Met ineens geen enkel normaal slaapje? Waar schreef jij het aan toe en hoe lang duurde zo'n niet wereld schokkend drama meestal ?
Hier een kindje dat met de sprongen nergens last van leek te hebben wat nu druk is en soms onhandelbaar. Andere kindje was drama met sprongen en is nu heel rustig.
Dat is nu juist het lastige aan kinderen. Het ene moment willen ze weer een nachtvoeding dan hebben ze ineens last van huilen als ze naar bed gaan. Eerst smullen ze van bepaalde voedingsmiddelen, daarna draaien ze hun hoofd om. Ene dag eten ze niks, andere dag gaat alles op. Zij kunnen niet communiceren zoals wij en wij hebben ook mindere dagen, slecht humeur of juist een heel energieke dag. Hoe meer je de verandering die niet zo leuk is de kop in gaat drukken hoe meer het kindje ontregelt raakt en hoe moeilijker het allemaal wordt. Mijn oudste dochter wilde regelmatig een nachtje tussenin tot een maand of 9. Inmiddels is ze 4 en vanaf dat ze zo 1,5 is zie ik haar nooit tussen 7 en 7. Het wil dus niet zeggen dat als je echt kleine kinderen, zo tot een 1,5 jaar kunt verpesten. Ze zijn eeuwig flexibel maar gedijen het beste op confort. Dwang werkt niet. Alles gaat vanzelf over. Wat wel helpt is steeds eenzelfde structuur bieden aan voeden, wassen, verschonen, aankleden en slapen. En dat hoeft niet altijd op vaste tijden maar juist in vaste volgordes.
Hier zoontje van 5, en die had geen last van sprongen, of nauwelijks, en dat is nu een loslopend terror kind Nu een baby van 6 maanden, en die is echt sprong gevoelig. En dan de hele sprong. Dus toen de 4,5 maand sprong begon heeft hij ook echt 5 weken lang niet tot nauwelijks geslapen overdag. Ja 10 min per x terwijl het anders best een flinke slaapkop is..
Dat met dat terug en omrekenen nav moment van je bevalling en daardoor PRECIES de tijd weten dat ze vervelend zijn geloof ik niet zo. De manier, de lengte en de nieuwe vaardigheden die er na zo’n sprong komen kan ik dan weer wel bijna altijd herkennen in Mn dochter.
Onze knul had erg last van sprongen, het is wel een combinatie van sprongen en een voorsprong. Dus achteraf gezien zal het voornamelijk de constante frustratie zijn geweest tussen dingen willen en kunnen. Hij oefende bijvoorbeeld niet alleen overdag dingen maar ook snachts tot hij het kon. Ondertussen 4.5 en heel lief, krielkip, eigenwijs, weet wat hij wil (en niet wil) , ziet en hoort alles, creatief en soms denk ik dat ik al te maken heb met een puber (woordgebruik komt niet altijd overeen met zijn leeftijd, scheld overigens niet)
Dit dus. Hij probeert steeds te gaan zitten (ook snachts), dacht in de nacht vanuit boosheid maar misschien is het gewoon oefenen? Al raakt hij erg gefrustreerd van sinds een paar dagen ook aan het proberen te tijgeren, vandaag kwam hij een paar cm vooruit. Hoe ging jij hier mee om? Want het gaan zitten en tijgeren is gewoon nog te vroeg en lukt dus ook niet. Maar hij gaat er tot in de treuren mee door en wordt echt heel boos op den duur. Hem niet in buikligging leggen lijkt me geen optie, en hem niet op zn rug leggen ook niet soms ben ik geneigd m in zithouding tegen me aan te nemen want dan issie een stuk rustiger maar dat is natuurlijk ook niet goed. Lastig lastig
Het lag er ook aan waar hij mee wou oefenen, buik en rug en andersom is geen probleem, daar kon ik mee helpen om de armpjes goed te leggen (onder je buik en dan rollen werkt niet) met zitten was hij rond de 6 maanden dus niet zo'n probleem. Midden in de nacht vond ik minder leuk aangezien we al heel veel slapeloze nachten hadden. (Verborgen reflux) meestal nam ik hem even uit bed en gaf hem een knuffel. Daarna oefende hij net zo hard verder. Hij kon echt enorm boos worden als het niet lukte, afleiden hielp bijna niet. Dus proberen te helpen en aanmoedigen en daarnaast hopen dat het zo weer over is. Bij ons was het zo dat wanneer hij het kon ook mee stopte en een tijd niet gebruikte. Konden we even opladen tot het volgende. Ook dit is niet veranderd, toen hij eenmaal alle letters kende was het niet interessant tot hij bedacht had dat hij niet kon lezen en dus begon te lezen. Nu kan hij wat lezen maar is nog beginnend maar had bedacht dat hij niet kon schrijven. Nee woorden is niet voldoende dus begint met zinnen. Het snel gefrustreerd raken wanneer het niet lukt blijft. Stelt ook hoge eisen dus dat helpt natuurlijk niet.
Naar aanleiding van je vraag ben ik gaan nadenken. Wel een leuke analyse. Hier van onze 3 kinderen (inmiddels 9+ jr, dus goed inzicht in karakterontwikkeling): - oudste: zeer rustige baby, geen krampjes, eigenlijk geen last van sprongen. Inmiddels een zeer pittige jonge dame met een sterke eigen wil en sterke karakter. Middelste: huilig als baby, alle sprongen afgevinkt tot zeker 4 jaar allerlei fases, moeilijke slaper/ veel angsten als peuter tijdens sprongen. Inmiddels: rustig kind, sterke eigen wil maar geen voorloper of drammer, zoekt rust op. Jongste: alle lijstjes afgevinkt: tot 2 jaar niet doorslapen, huilbaby, allergieën, extreme sprongen, extreme nightterror fase, you name it. als baby constante frustratie tijdens ontwikkelfases. Heeft de periode tussen tijgeren en kruipen doorgekrijst totdat kruipen lukte. Hetzelfde met puzzelen met 1 jr, geen acceptatie dat iets (nog) niet kan. Inmiddels: kind met een flinke voorsprong in ontwikkeling, pittig karakter maar heeft erg behoefte aan eigen rust enruimte.
Met 3 jaar zul je met weemoed terugdenken aan de babyperiode. Vooral als het om ontwikkelfases en 'moeilijke' periodes gaat. En daarna wederom Hoort er gewoon bij
Hier dan 3 kinderen, maar ze gaan allemaal door tig verschillende ontwikkelfases. Ze komen en gaan, sommige duren een dag - sommige 3 maanden. En ja, dat is op zich heel natuurlijk tijdens snelle groeiperiodes: baby's en dreumesen veranderen om de zoveel tijd qua gedrag, soms tot extreme. Het is een beetje een regel in de eerste maanden: als je denkt een ritme te hebben gooit de baby die helemaal om. En als je denkt alles te hebben gehad komen pas de heftige ontwikkelfases rond 1,5 en rond 3jr. En daarna bij veel kinderen nightterror in de kleuterleeftijd. Wij hebben nachtenlang opgezeten met een kind van 5 omdat ie verschrikkelijke nachtmerries had en er niet uitkwam. Gelukkig kunnen ze het dan tenminste vertellen.
De sprongen als baby zijn ook helemaal niet voorspellend als het gaat om een karakter. De manier waarop een baby geslapen heeft is van zoveel fasen afhankelijk. Mijn oudste sliep altijd,dag en nacht. Als baby zeker 16-18 uur per dag. En was daarbij ook een enorm makkelijk kind, ook als peuter. Toch blijkt nu achteraf dat er wel een en ander aan de hand is met haar waardoor de zorgen pas na de kleuterleeftijd kwamen. Broertje sliep veel minder overdag en sliep vanaf 2 jaar s nachts ook heel slecht. Verder een heel ondernemende dreumes en peuter met een zeer pittig karakter. Inmiddels met 5 jaar is hij zoals zn zus en zijn de zorgen vergelijkbaar.
De kinderen hadden allemaal moeilijke periodes en ook vaak wel rond dezelfde leeftijden, 4-6 maanden, 9-11 maanden en 13-15 mnd waren hier bij alle 3 berucht ... Veel huilen en dreinen, problemen met eten/slapen e.d. Het verschil zat hem in het karakter/temperament, mijn dochters waren beide beduidend slechtere slapers dan mijn zoon (vanaf het begin en nu nog!), dus als we dan in een moeilijke fase kwamen dan gingen ze van niet-zo-goed-slapen naar compleet-slaap-drama... Dat voelt dan al snel heel wat pittiger... Ook zijn mijn meisjes erg gevoelig en hadden altijd veel behoefte aan veiligheid en geborgenheid en dus veel contact (veel op de arm, op schoot etc). Mijn zoon was de makkelijkste baby, heel gemoedelijk, maar na zijn 1e verjaardag kwam de grote problemen. Mijn oudste dochter was een heel bewerkelijke baby, maar was een relatief milde peuterpuber en heeft wel haar 'gebruiksaanwijzing' maar is al lange tijd mijn 'makkelijkste' kind. Mijn jongste was een redelijk makkelijke baby, maar na haar 1e verjaardag veranderde dat snel. Zeer pittige ondernemende peuterpuber en nu nog een heel pittig, temperamentvol ding... (dus ervaringen in baby-tijd geven geen enkele garantie voor de toekomst )