Zo te horen hebben jullie je leven aardig op orde dus waarom zouden er dan bezwaren zijn om jong ouders te worden als jullie dit graag willen. Wat ik net zo als anderen hier ook niet zo goed snap, is dat jullie noet eerst gaan samenwonen. Je komt er pas echt achter hoe iemand in elkaar steek als je met deze persoon samenwoont en je elke dag bij elkaar bent. Samenwonen is een heel ander verhaal dan een relatie hebben terwijl je allebei nog bij je ouders woont. Waarom niet rustig een huisje zoeken, dit helemaal naar smaak inrichten, aan elkaar gaan wennen en dan we kindje. Maar weet je, het maakt niet uit wat ik en de rest van de wereld denkt, als jullie dit zo willen en dit goed voelt voor jullie, dan moeten jullie dat doen. Ik wens je in ieder geval succes
Zoals eerder vermeld is het ons nog onduidelijk waar we bij intrekken. Bij mijn ouders zijn wij van harte welkom, bij de zijne echter ook.
+1! En echt meid, een vast stekkie is je eigen huisje! Niet bij paps en mams in. Dat is super handig als het kindje ongepland is, maar gepland lijkt me dat echt niet ideaal.. (Al hangt het er ook vanaf hoe groot het huis is, en in welke zin je echt op elkaars lip zit). Maar ik gun je alle geluk van de wereld, maar please denk erover na.. Je weet écht pas wat je relatie waard is als je echt samenwoont. de verantwoordelijkheden van een eigen huis. Het met elkaar opgescheept zitten.
deze snap ik idd ook niet helemaal. Maar elke dag samen zijn is toch nog weer anders dan samen wonen. Want dan moet je zelf alle bankzaakjes regelen, huishouden runnen eten koken etc. Dat wordt nu gedaan door jou of zijn ouders (tenminste dat vul ik even in). Tuurlijk heb je vast je eigen kosten en regeldingetjes. Maar rondkomen thuis of rondkomen in je eigen woning is toch wel anders heb ik ervaren...
Misschien een beetje kort door de bocht maar ik zou zeggen, ga eerst eens kijken of je zelfstandig genoeg bent door op jezelf te gaan- of samen te gaan wonen alvorens de zorg van een nieuw leven op je te nemen. Ik denk dat jullie en eind op weg zijn maar nog niet helemaal klaar voor een kindje.
19 en afgestudeerd hoe doe je dat😳?? Sorry beetje nieuwschierig hihi! Maarehm.. waarom niet eerst eens samenwonen en dan pas voor een kindje gaan? Denk dat ouders evengoed wel kunnen helpen ook al woon je niet thuis? Verder ja als jullie je zaakjes op orde hebben waarom niet, leeftijd doet er verder niet toe vind ik, (of in ieder geval, boven de 18+ dan) zolang je maar verantwoordelijkheid neemt en bewust bent van je keuze om voor een nieuw leven te leven lijkt mij er niets mis mee
Hoi! Ik zou hier niet bewust voor kiezen. Het lijkt allemaal wel makkelijk om bij je ouders te wonen, maar ze gaan zich toch bewust en onbewust bemoeien met de opvoeding. En daar komen echt irritaties van en dat lijkt me niet de bedoeling. Ik was 19 toen ik mijn zoontje kreeg en ik woon samen met mijn inmiddels man. En ik ben echt heel blij dat wij samen onze zoon op kunnen voeden. Soms bemoeien m'n ouders zich ermee als ze op bezoek zijn etc. En ik zou het niet trekken nu weer bij hun te wonen met kind. Ik zou echt eerst op zoek gaan naar een eigen huisje. En dan langzaam aan kinderen beginnen (als dit al zomaar lukt natuurlijk). Ik was18 toen ik zwanger raakte en ik dacht alleen aan de leuke dingen, maar denk ook eens aan de minder leuke kanten. Minder vrije tijd, slapeloze nachten, vriendinnen die afhaken. En je eigen zaak? Hoe zie je dit voor je? Denk aub eerst na voordat je keuzes maakt. Je bent jong. En ik spreek uit ervaring. Als je denkt dat je dit alles aan kunt wat ik net opnoemde en je het kunt combineren met je zaak, dan lijkt het me verder geen probleem. Maar denk goed na succes !!
De leeftijd maakt inderdaad niet uit. Iemand van 18 of 19 kan het beter voor elkaar hebben dan iemand van 30. Maar inderdaad meid juist omdat je zo jong bent heb je wel echt de tijd om eerst alles voor jezelf in orde te maken en op eigen benen te gaan staan. Je wil ook niet de stress hebben van verhuizen en voor het eerst samen wonen wat wel eens kan botsen als er een baby op het punt van komen staat. En het is echt waar. Je zal niet de eerste zijn die pasbij het samenwonen dingen ontdekt die je in die 7 jaar samen niet eerder hebt ontdekt aan je partner. Wij wonen inmiddels 2 jaar samen en nog ontdek ik soms dingen. Positief en ook echt wel negatief. Maar vooral de eerste weekjes en maanden merk je dit echt wel. Uiteraard bepalen jullie dit zelf. Het is duidelijk dat jullie bewust voor een kleine kiezen maar voordat je zwanger bent is het zoiezo handig om al te overleggen waar je gaat wonen. Wie doet wat enzovoorts als je besluit thuis te blijven wonen met een baby
Hey meid, als je zegt dat jullie elke dag bij elkaar zijn en slapen dan woon je dus eigenlijk al samen. Alleen is het wel helemaal anders als je binnenkort niet meer bij je ouders inwoont want dan komen alle verantwoordelijkheden op jullie eigen schouders terecht en dat wordt vaak onderschat. Prachtig dat jullie al zo lang samen zijn en ik begrijp de kinderwens echt wel hoor, ik heb dat ook al sinds men 22ste maar ik heb er toen bewust voor gekozen om ermee te wachten omdat de omstandigheden voor ons ook nog niet ideaal waren. Ik ben inmiddels 26 en nu zijn we, na een miskraam, opnieuw aan het proberen voor ons 1ste kindje. De omstandigheden zijn misschien bij jullie op dit moment niet echt ideaal, ook niet voor de baby, maar als jullie echt allebei een grote kinderwens koesteren, dan zal niemand jullie van gedachte kunnen doen veranderen en wens ik jullie alvast veel moed en sterkte toe! Het is jullie gegund hoor! Liefs en succes!
Ik las net jouw post voor aan mn partner en het eerste wat hij zei was dat het get idee heeft dat jij ook niet weet of het nou een handige keus is omdat je anders niet om onze meningen zou vragen. Vond dit een redelijk logische gedachte van hem. Als jij en jouw vriend dit hebben besloten, dan lijkt deze post alsof jij twijfelt.
Ik ben zelf 22 dat vinden veel mensen ook nog jong. Maar ik woon samen. Ik zou er niet aan moeten denken om thuis te wonen zonder ooit samen gewoond te hebben met iemand en dan een kind samen willen. Geloof me als je gaat samen wonen, leer je iemand pas echt kennen. Maar goed ik zou het zelf geen verstandige keuze vinden. Geniet eerst nog van elkaar en ga eerst samen wonen, dat is wat ik zou doen als ik jou was. Maar je moet het zelf weten natuurlijk, dat kan een ander niet voor je beslissen. Maar denk wel goed na of dit echt is wat je wilt en of het in je toekomstplaatje past. Zo ja, dan vooral doen
Het zou niet mijn keus zijn geweest. Daarbij is om de week 'samenwonen' bij jullie ouders totaal anders dan wanneer je samenwoont met zijn 2en in een huis en alles op jullie eigen schouders terecht komt. Kan je echt niet met elkaar vergelijken, zelfs niet als je al 7 jaar samen bent. Maar het is jouw keus dus meningen van anderen zouden je niet moeten deren als je er zelf zo zeker van bent. Vind het overigens erg bijzonder van jullie ouders dat ze hiermee akkoord gaan. Mijn ouders hadden me geloof ik een kuisheidsgordel omgedaan als ik zoiets geopperd zou hebben op zo'n leeftijd zonder eerst geleerd te hebben op eigen benen te staan.
Tja, ik denk dat het ook heel erg afhangt van de de cultuur waarin je opgroeit. Ik krijg een beetje de associatie met volksbuurt/woonwagen, hard werken , veel samen, familie voor alles. maar misschien lees ik dat verkeerd hoor In elk geval, in sommige families wordt er gewoon heel veel samen ondernomen, en stel jullie hebben wel eigen huisje zit je nog elke dag bij elkaar op de koffie. Ik zou zelf absoluut niet aan een gezinnetje beginnen als ik geen eigen plek had, ook wat de rest zegt, is ook zo belangrijk om de eerste samen woon relatie perikelen te overwinnen zodat als je een kleintje krijgt je de perikelen die daarbij horen in alle rust kunt opvangen! Je komt op mij niet achterlijk over, maar wel een jonge meid die zich soms volwassener voor doet /gedraagt dan ze is, bijvoorbeeld de zakelijke schrijfstijl tussen persoonlijke stijl door. Geloof echt wel dat een mogelijk kindje van jullie het overleefd en in liefde wordt opgevangen maar im denk dat de groei van samenwonen, huishouden runnen ( en ja dan het echt zelf allemaal moeten doen en bedenken, want ik vermoed een reactie dat je nu ook al veel doet) een hele waardevolle ontwikkeling is voordat jullie aan een gezin beginnen.
Als jullie het zo willen en alle partijen ermee instemmen moeten jullie er gewoon lekker voor gaan! Wel zou ik je een paar dingen mee willen geven (niet alle reacties gelezen dus excuus als het allemaal al genoemd is er het er dubbel staat); - maak duidelijke afspraken met je ouders over de "taakverdeking" en hou een aantal goede gesprekken over hoe jij de opvoeding voor je ziet. Het wordt jullie kindje wat jullie naar eigen inzicht op willen voeden en dat zou strijdig kunnen zijn met hoe je ouders het voor zich zien, probeer daar een goede compromis in te bereiken en, wanneer de baby er is, blijf er dan over praten gezien dinten vaak toch net anders uitpakken dan je denkt. - heb een plan klaar om op jezelf te gaan, ook al is dat niet direct de bedoeling, mocht het dan namelijk niet zo uitpakken als jullie willen weten jullie dat je binnen een bepaald termijn op jezelf kunnen en dat geeft dan rust/scheelt een hoop uitzoeken in een hectische periode. - bespreek ook voor hoe lang dit is, tot welke leeftijd bijvoorbeeld. Natuurlijk kan je dit altijd wijzigen maar er zit (ook voor je ouders) nogal een verschil tussen alleen de baby-fase of tot het einde van de basisschool zeg maar. Maar bovenal veel succes en plezier toegewenst meid!
Op je leeftijd zeker geen commentaar. Ik was zelf ook jong. Maar omtrent het thuis wonen, dit vind ik niet verstandig. Samenwonen kan ervoor zorgen dat je 'verborgen' kanten leert kennen van je partner. Dit lijkt mij een vereiste om te weten of je samen kan leven, voordat je aan kinderen begint. Het feit dat je zegt dat je de hulp wilt van je ouders komt op mij over alsof je er echt nog niet klaar voor bent. Ik zou dus nooit bewust aan kinderen beginnen zonder eerst een periode echt samengeleefd te hebben.
Het lijkt mij geen goede basis om gepland zwanger te raken wanneer je nog bij je ouders thuis woont..(mijn mening natuurlijk ) Leeftijd zegt niets! Je geeft aan in dit topic dat jullie wel bezig zijn met een woning voor jullie zelf te zoeken. Waarom wacht je dit niet af?
Leeftijd zegt niets. Maar vind je situatie verre van ideaal. Zou eerst een eigen huis kopen en dan pas aan een kindje beginnen
Ik denk dat je jezelf de vraag moet stellen in hoeverre je er zelf op vertrouwt dat je het kindje samen met jouw vriend op kunt voeden. Je geeft nu aan dat je niet op 20 minuten rijden van je ouders wilt wonen omdat je dat te ver vindt voor hulp. Toch ben jij de moeder en zul je in staat moeten zijn om (ook in een lastige situatie) 20 minuten voor je kind te zorgen zonder hulp. Op welk vlak verwacht je bijvoorbeeld hulp nodig te hebben? Tijdens de kraamtijd legt de kraamhulp alle praktische zaken uit en daarna ben jij de moeder van jouw kleintje en moet hij op jou kunnen vertrouwen voor de zorg. Het lijkt nu alsof je denkt dat je het zelf niet kunt. Maar je kunt niet altijd op je ouders blijven rekenen. Stel dat je ouders er niet zouden zijn (bijvoorbeeld omdat ze in het buitenland wonen), zou je dan nog steeds voor een kindje kiezen op dit moment? Het lijkt me gewoon het allerbelangrijkste dat je er 100% van overtuigd bent dat je jouw kindje ook samen met jouw partner kunt opvoeden zonder eventuele hulp. En natuurlijk is het fijn om terug te kunnen vallen op je ouders, maar in eerste instantie moet je het zelf kunnen, lijkt me. En iedere vrouw die voor de eerste keer moeder wordt, is onzeker, want het is natuurlijk niet niks om ineens de verantwoordelijkheid te hebben voor zo'n kleintje. Maar als je van tevoren al het idee hebt dat je veel hulp nodig hebt, ben je er misschien toch nog niet klaar voor, hoe graag je het ook wilt. Daar kan verschil in zitten. En sommige wensen kun je best uitstellen tot een moment waarop je er wél klaar voor bent. Ik wil niet zeggen dat je dat niet bent, maar ik wil je helpen, want door de vraag te stellen, geef je een klein beetje aan dat je misschien toch niet zo zeker bent van je zaak.