Gelukkig niet zo erg als de rest hier, maar toen ik elf was stond m'n rug al scheef.. Naar het ziekenhuis geweest, was toen nog niet zo heel scheef, dus je zou zeggen een corset zodat het niet verder gaat.. Nee, ik hoefde niets, want ik was een paar maanden daarvoor voor het eerst ongesteld geworden, dus ik zou niet meer groeien en m'n rug zou ook niet meer verder scheef groeien.. 'Maar als je het echt wilt, ga je maar in therapie om je spieren te versterken' Zes jaar later was het zo ver gevorderd dat er geen andere optie als opereren meer was, onder het mes dus.. Met m'n rug gaat het nu een stuk beter, maar ik heb er wel veel andere (niet-ernstige) dingen aan overgehouden (minder concentratie, minder herinneren, enz.). Vraag me nog regelmatig af of ik wel gewoon m'n diploma had kunnen halen als ik op m'n 11e een corset had gekregen..
Mijn vader werd bij de eerste hulp naar huis gestuurd omdat ze zogenaamd geen plek hadden, hij er niet ziek uit zag en hij had op dat moment een flink hartinfarct! Nou ja, dit soort dingen maar dan x10 ofzo. Onze familie heeft bikkels die niet zo pijngevoelig zijn. Als wij bij een arts aankomen is het echt hard nodig (anders gaan we niet). Ik had 41,3 graden koorts, zat op het randje en de dokter zei: je ziet er niet ziek uit Bij mijn bevalling had ik (vanuit het niets) 7 centimeter ontsluiting; ah joh, het is de eerste, dat kan nog wel even duren... Hij kwam een kwartier later aangerend... Alles op medisch vlak gaat regelmatig fout; diagnoses, onderzoeken of gewoon hun mate van inschatten/interpretatie. Daarom is het vertrouwen in doktoren ontzettend weg.
- Toen mijn zoontje nog in het ziekenhuis lag zag ik (en de verpleegkundige die toen voor hem zorgde) duidelijk dat mijn zoontje ziek was. De zaalarts wilde mij niet geloven, hij had geen koorts dus was niet ziek. Uiteindelijk heb ik geëist dat de neonatoloog bij hem kwam kijken (lees: ik heb de zaalarts nog net niet aan haar haren over het bedje van mijn zoon getrokken). Zoon was idd erg ziek. Had een flinke infectie en zijn ijzergehalte was erg laag. Heeft 's nachts een bloedtransfusie gekregen en ruim twee weken aan de antibiotica gelegen. - Een huisarts bij de HAP vroeg zich af waarom mijn zoon in het begin van het jaar ruim 3 maanden in het ziekenhuis gelegen had. Op mijn 'hij is ruim 14 weken te vroeg geboren' vroeg ze 'maar waarom heeft hij dan in het ziekenhuis gelegen'. Heb ons toen maar door laten sturen naar de kinderarts die dienst had.
Hmz waar te beginnen?? -Ziekenhuis die mijn moeder na een paar uurtjes naar huis stuurden zonder verwijzing naar een psychiater of iets ondanks een duidelijke zelfmoord poging voor de tweede maal, kreeg te horen dat ze niet gek genoeg was :x -Huisarts die voor chiropractor gaat spelen op mijn rug, gevolg; twee weken krom gelopen en uiteindelijk geen lucht meer krijgen (liep zelfs blauw aan) -Een interniste die niet alleen een darmonderzoek deed bij mijn moeder maar ook voor gyn ging spelen (helaas hebben mijn ouders nooit een aanklacht wegens aanranding/verkrachting gedaan, maar moet dat mens niet tegen komen :x ) -Kinderarts in het zh die beweert dat dochter scheel kijkt door brede neusbrug, nee niet dus, maandag kan ze naar de.orthoptist. -Huisarts (die dacht dat ie chiropractor was) wist dat ik een halswervel te veel heb, heeft het alleen nooit verteld, dat deed een van zijn aio's. (had veel gezeik kunnen schelen in België), inmiddels is een van zijn aio's mijn huidige huisarts. -Verloskundigen die in april wisten dat ik te hoge suikerwaardes had maar pas in augustus actie ondernamen...(gelukkig ging het allemaal goed) ik heb ze daarop ook even de waarheid verteld en kreeg excuses, dus afgerond. -Vervangende huisarts die mijn dochter te lang op de nistatine heeft laten zitten, gevolg, overgevoelig voor suiker en gevoelige darmen. Maar ik kan het de ha niet kwalijk nemen, zij wou liever voorzichtig zijn dan gelijk zware middelen geven die grotere gevolgen konden hebben. (better of two evils zeg maar) -En de laatste, de huisarts die we vroeger hadden, had niet gezien dat ik een gebroken neus had nadat ik van zijn pony was afgekukeld (wat ik zelf schuld was) en belde een paar dagen later met mijn moeder dat mijn neus toch wel gebroken kon zijn.....het was te laat om nog te zetten dus nu.een mooie breuk zichtbaar.
Ik heb bij mijn dochter haar geboorte kantje boord gelegen. Tijdens het inknippen hebben ze een ader geraakt wat heel erg bloedde. Ik gaf op een gegeven moment aan dat ik geen gevoel meer in mijn voeten had, dit werd weg gewijft met masseer haar voeten maar. Weer aangegeven dat ik tot aan mijn knieen geen gevoel meer had. Dan gaan we haar bloeddruk maar even meten. Bloeddruk was nog 41/37, er werdt gezegt bloeddruk meter was kapot, nieuwe meting met nieuwe bloeddrukmeter weer 41/37, die was volgens hun ook kapot. Voorzichtig vroeg mijn moeder of er geen inwendige bloeding kon zijn, nee dat was niet mogelijk. Er werdt gewoon een vuilnisbak eronder gezet voor het bloeden en daarna werdt ik gehecht, ze zeiden dat de ader nu wel dicht was. Dit was achteraf dus niet en ben bijna 2 liter bloed verloren. Buitenbewustzijn geaakt, bij gekomen, weer buiten bewustzijn geraakt en heb toen letterlijk de lange witte gang gezien(kan je vertellen doodeng) Daarna weer bij gekomen en met het in de benen gaan, verloor ik dus een gigantische bloedstolsel. Daarna 2 infusen gekregen en zuurstof. Heb ruim 3 uur in mijn eigen bloed gelegen voor ik werd gewassen en mijn bed werd verschoond. Smiddags op de kamer hebben ze me laten plassen op de po stoel en terwijl ze wisten wat me was overkomen een paar uur daarvoor, heeft ze me alleen laten zitten en me het belletje gegeven voor als er wat was. Wist nog dat ik me raar voelde en op het knopje heb gedrukt daarna was ik weg en kwam bij met heel veel mensen om me heen. Volgende dag mocht ik gewoon naar huis terwijl ik niet op mijn benen kon staan en mijn eigen dochter niet eens vast kon houden. Heb ruim 2 jaar nodig gehad om weer alles te kunnen en mijn weerstand weer terug had.
Jemig TS, wat gruwelijk.. En wat jammer dat je er nu niets meer mee kunt. Eigenlijk zou daar een langere periode voor moeten gelden he? Denk je niet dat jullie tóch nog een brief kunnen sturen naar het betreffende ziekenhuis? Of denk je dat jullie toch geen erkenning zouden krijgen? Verder lees ik ook een hoop andere gruwelijke verhalen hier.. Het is toch bizar dat er in sommige situaties zo belachelijk gehandeld wordt? Er zijn zoveel mensen die zeggen dat 'fouten menselijk zijn', maar dit soort dingen zouden toch gewoon nooit mogen gebeuren..? Wij zijn een jaar lang voorgelogen door onze vorige kliniek. Volgens hen was het zaad van mijn man prima geschikt om een zwangerschap te realiseren. Ze hebben 2 IUI's gedaan (met 6 en 10 zaadcellen..) en een ICSI. Door een hel van een punctie, omdat ze het infuus niet aangelegd kregen, het dus zonder verdoving moest en het werd gedaan door iemand die ingewerkt werd, durfden wij niet nog een keer ICSI aan bij die kliniek. We zijn toen overgestapt naar Düsseldorf, daar bleek na 1 dag al dat het zaad wat op de normale manier geproduceerd wordt nóóit een eicel zou kunnen bevruchten. M'n man heeft een TESE gehad en inmiddels is gebleken dat we helemaal geen kindje kunnen krijgen wat biologisch ook van ons samen is en dat een donor onze enige optie is. Wij hebben er zéker iets mee gedaan. We hebben onze verzekeraar (die al onze zinloze behandelingen van ongeveer 10.000 euro heeft vergoed) ingelicht. 2 van hun medisch specialisten hebben het onderzocht en zijn het met ons eens; de behandelingen hadden nooit uitgevoerd mogen worden, want ze waren zinloos. We hebben ook een klacht ingediend bij het Tuchtcollege. Achmea (en tig verzekeraars die onderdeel zijn van Achmea) sluiten in 2014 geen zorgcontract af met deze kliniek. Momenteel loopt de procedure nog om onze kostbare ICSI-poging, die we nu hebben verspilt, terug te krijgen op de teller. Het onderzoek van het Tuchtcollege loopt ook nog, maar het is voor ons al een hele overwinning dat de verzekeringen het zo geregeld hebben.
Wat gruwelijk zeg Maar had je geen partner of evt. ouders die hebben gezegd tegen het ZH dat je zo niet naar huis kon? Ik had ook veel bloed verloren 1,5 liter en heb 2 dagen in het ZH gelegen voor ik weer in staat was om een stap te zetten en mocht toen ook pas naar huis.
Voor mij voelt het als een misser. Mijn zwangerschap die mis ging na de vlokkentest. Waarvan ik eigenlijk niet wist dat ik die zou krijgen, dat hadden ze zo bedacht en helemaal overdonderd ben ik maar gaan liggen. Die vlokkentest voelde alsof ik op een slachtbank lag. 1 dame die met t echo apparaat enorm hard op mijn buik drukte en de gyn die diverse pogingen ondernam om voldoende materiaal te verkrijgen. Ze had nooit zo lang door mogen gaan. En ondertussen verging ik van de pijn. Een week later was ons kindje overleden. Er zit ook nog een verhaal aan vast van een verloskundige die t ook niet helemaal fijn heeft aangepakt. Ik heb er nooit officieel een klacht over ingediend, stond er wel voor de deur om een afspraak te maken, maar toen bleken ze gesloten.
8 november 2013 galblaas verwijderd bijna 23weken zwanger. Operatie geoed gegaan Aalten de kolieken die ik vervolgens achter elkaar kreeg hoorden niet. De wond ewilde niet dicht en vervroegd naar chirurg terug. Ik was geel enorme jeuk En op. Na bloedonderzoek en mri ben ik 14 dagen geleden met spoed doodziek opgenomen. Een aalvleesklierontsteking. Helaas melden ze dit pas een dag later. Toen ik behandeld werd een de stenen uit mijn galweg zijn gehaald die de chirurgvergeten was te ccontroleren nadat die er al 1 uit had gehaald. Grrr. Baby en ik zijn Door het oog van de naald gegaan. Inmiddels gaat het goed. 31/12 moet ik terug naar mdl arts en ik wil nu toch wel weten waarom er niet gehandeld is door zijn collega?
Jeejte wat een heftige verhalen allemaal zeg. Ik weet niet of dit een echte medische misser is maar ik ben bevallen in het zh. Ben toen geknipt en gescheurd. De ass. gyn heeft me na de bevalling gehecht en de mocht naar huis. Thuis aangekomen lekker met de kleine op bed gaan liggen toen ik voelde dat ik wel heel wat bloed verloor. De kraamverzorgster geroepen die overnam gelijk actie en belde de vk. Die wilde in de 1e instantie niet langs komen maar de kraamverzorgster drong erop aan en de vk kwam langs. Toen is gelijk 112 gebeld en moest ik met spoed weer naar het ziekenhuis om daar geopereerd te worden omdat de ass. gyn mij niet goed gehecht had en ik ruim 2 liter bloed was verloren daardoor.
hier ook wel wat dingen hoor. en niet bij alles een klacht ingediend. - toen ik een jaar of 11 was heb ik heel hard een basketbal tegen mijn pink gehad. maar dokter vond het niet nodig foto te laten maken. ondanks de pijn. die spalkte hem alleen met wat tape. om er jaren later achter te komen dat hij wel gebroken is geweest. en dat bij 2 verschillende pinken - bij mijn bevalling aangegeven dat ik pers weeen had. dit was rond 16.00. hun geloofden me niet. eerste kindje dus kan niet zo snel. vk kwam pas om 17.00 die kwam erachter dat het dus wel pers weeen waren. toen hij er eenmaal was en zei duurt nu nog anderhalf uur dacht ik no way niet nog anderhalf uur deze helse pijn. heb zo hard geperst dat ik totaal ruptuur had. totaal 3 liter bloed verloren, maar duurde lang voordat het gyn team terug was (waren net naar huis) al met al hadden bepaalde dingen echt anders kunnen lopen. daarbij kreeg ik in het ziekenhuis niet eens te horen dat ik totaal ruptuur had ondanks dat ik het herhaaldelijk gevraagd had. kraamverzorgster las het pas toen we thuis waren! Zelfs vk was niet op de hoogte gesteld (moest naar de ok ivm placenta dus hij is niet tot einde operatie gebleven) - toen oudste 10 maanden was was hij giga aan het spugen. steeds werden we weggestuurd bij de arts, want hij was te rustig. Ondanks dat ik vertelde dat hij hoge pijngrens had. Uiteindelijk na 3 dagen tobben ging ik toch op mijn moederinstinct af omdat hij ineens giga begon te huilen (2e dag had hij best wat binnen gehouden in eerste instantie) maar die 3e dag naar het sophia ziekenhuis gereden en daar kreeg ik te horen dat ik geen uur later had moeten komen! kind was totaal uitgedroogd. hiervan wel een klacht ingediend. gesprek gehad met de huisarts en hierna dan ook overgestapt naar een andere.
Een voetoperatie krijgen, middels ruggenprik verdoofd. Opname van 24 uur, uiteindelijk 6 dagen en naar huis met een katheter voor 4 weken. Ze geloofde niet dat ik niet kon plassen en moest plassen na de ruggenprik. M'n blaas stond op knappen en was helemaal opgerekt.. 2,5 liter bloed verliezen tijdens keizersnede, op ok 2 bloedtransfusies. 2 dagen later helemaal slap, HB van 3,2 en een verloskundige die zegt: je bent gewoon moe, je hebt geen bloed meer nodig. Gelukkig kwam de gyna nog even langs en die schrok zich dood toen ze me zag. Heeft de verlos op d'r *#^{%]£\>\ gegeven en 2 zakken bloed besteld.
Wat een erge verhalen lees ik zeg.. Toen ik 15 was, leek het alsof ik zwanger was. Had een hele grote "bal" onder mn milt. Ik met mn moeder naar de ha en die zei metee "ach, is waarschijnlijk een gescheurde buikspier en die is nu iets ontstoken. Niks aan de hand." Wij terug, maar ik voelde dat het niet goed zat. Paar weken later ik weer naar de ha. Die "bal" was nu nog groter. En opeens werd overal spoed achter gezet. Ze vermoedde een kwaadaardige tumor. Na allerlei onderzoeken was het gelukkig goedaardig, maar al wel 15 cm groot! Hier ben ik uiteindelijk 4x aan geopereerd en bij de laatste operatie is mn milt eruit gehaald, omdat het maar bleef terugkomen. Zoonlief had ook verborgen reflux, en dokter stuurde me WEER steeds naar huis. Op een gegeven moment was ik het zat en eiste een verwijzing. Eenmaal doorverwezen zag de ka het al gelijk en kreeg medicijnen voorgeschreven. Helaas werd mn zoontje dag erna opgenomen, omdat ie al bloed begon te spugen en telkens wegzakte..:x
Wat zitten er verschrikkelijke en onbegrijpelijke verhalen tussen! Vreselijk dat dit toch 'vaak' gebeurd. Ik vind het lastig om dit als een medische misser te bestempelen, maar zo voelt het voor mij wel. Er zitten altijd twee kanten aan een verhaal en ik kan de keuzes die gemaakt zijn ook wel begrijpen, maar andere keuzes hadden zoveel verschil kunnen maken. Tijdens mijn zwangerschap ben ik met 23 weken opgenomen met een dreigende vroeggeboorte. Dit heeft uiteindelijk 7 weken geduurd (al die tijd daar gelegen) met veel heftige momenten. Of het dreigde weer door te zetten of zoontje dipte heel erg (van 140 naar 60/50 bijvoorbeeld). Vaak werd dit afgedaan als een meetfout, ook al hoorde ik duidelijk dat het afzakte en weer langzaam opkroop na zo'n dip. Tot met 30 weken mijn vliezen braken en ik twee dagen later niet lekker was. Toen ik rond 17:00 de verpleging riep, omdat ik zoontje al sinds de ochtend niet gevoeld had en ik me niet lekker voelde, kreeg ik de vraag of ik een warme kruik wilde. Toen maar gevraagd of ze niet beter naar het hartje kon luisteren. Veel te hoge hartslag, zoontje had het duidelijk niet naar zijn zin in mijn buik. Voor ons was het toen duidelijk, hij moest geboren worden. In mijn buik zat hij slechter, dan daarbuiten. Maar toch wilden ze het aan blijven kijken, de bevalling zou zich vanzelf wel aandienen als zoontje het moeilijk had. AB Gekregen en de CTG verbeterde wat. Tot mijn vriend om 19:00 binnen gelopen kwam, bijna direct dook de hartslag van 160 naar 50. Bij elke harde buik/wee, deze had ik om de minuut, zakte de hartslag steeds verder (dieptepunt van 8!!). Pas rond 20:30 werd er besloten dat ze toch een spoedkeizersnede zouden doen. Om 20:58 was zoontje er, hartstikke grauw kwam hij uit mijn buik, maar met wat hulp deed hij het al gauw beter. Tot we na 3 weken te horen kregen dat hij een hersenbeschadiging had! En een flinke ook. Ontstaan door zuurstoftekort, maar wanneer precies, wisten ze niet. Tot de kinderarts een half jaar terug vermelde dat dat wat zoontje heeft 3 weken voordat het zichtbaar is, ontstaat (rond de geboorte dus). Voor mij was dit een kwestie van 1+1 optellen, zijn hersenbeschadiging is ontstaan omdat hij te weinig zuurstof in mijn buik kreeg vlak voor de geboorte! Door het oneindige afwachten van de artsen, heeft mijn zoontje dus een hersenbeschadiging. Hij heeft het na de geboorte altijd super gedaan, dit was helemaal niet nodig geweest. Zijn toekomst zou een stuk makkelijker zijn, als er op tijd was ingegrepen. Zo jong, maar toch al getekend voor het leven door een domme 'fout'. De artsen durven niets te zeggen of hij bijvoorbeeld gaat kunnen lopen, maar ze zijn er zeker niet positief over, het antwoord neigt naar nee. En zo zijn er nog veel problemen die komen kijken bij wat hij heeft. En tuurlijk, het kan altijd erger. Maar voor mij is het hartverscheurend dat mijn zoons leven bepaald is in de uren voor de keizersnede. Maar ik weet niet of het nut zou hebben om hier een klacht over in te dienen.. Wat schiet ik er mee op? De artsen zullen het nooit toegeven, want ze kunnen het gewoon niet 100% zeker weten.
Dit had mijn verhaal kunnen zijn. Daarna is er tijdens de operatie ook endometriose ontdekt maar dat hadden ze me niet verteld. Dat heb ik zelf ontdekt toen ik stom toevallig mijn dossier zat te lezen voor mijn 2e (!) bbz operatie. Die had me dus bespaard kunnen blijven als ze me verteld hadden van de endometriose! :x Via natuurlijke weg zwanger worden was na de 1e operatie al geen optie meer
Wat naar Sprits! Hier was het na de bbz ook einde oefening. Ik heb een defecte linker eileider. IVF sloeg bijzonder goed aan bij ons, daar zijn we iedere dag dankbaar voor. Ik heb denk ik vier of vijf keer gebeld en mijn vermoeden van een bbz uitgesproken. Maar omdat ik geen pijn had was dat niet aannemelijk en de eerste echo liet een goede zwangerschap zien volgens de Vk. Ik heb ervan geleerd altijd op mijn gevoel te vertrouwen. Ik had naar dat stemmetje moeten luisteren, ik hoop dat ik dat een volgende keer wel doe.
Mijn rug instabiel gebroken, hadden dit moeten opereren maar ben enkel in een gipskorset gezet. Had aangegeven ook last van pols te hebben, maar 'dat ging wel over'.. 4 maanden later (al die tijd op krukken gelopen vanwege rug) bleek n botje in m'n hand (scapoid) gebroken. Dus in gips gezet. Toch naar ander Zkh gegaan want vertrouwde t niet helemaal.. Bleek bot al aan het afsterven.. Dus schoongemaakt en nu pin erin. Nog steeds last van beide helaas..