Wow wat een missers allemaal. Verschrikkelijk. En als ik dan die van beallingen lees mag ik mezelf heel gelukkig prijzen dat ik elke keer een bloedtransfusie heb gekregen ondanks maar 1 liter bloedverlies maar laag hb en elke keer geadviseerd werd in het ziekenhuis te blijven zodat ik kon aansterken ipv naar huis te worden gestuurd. Aan die dames, durven jullie een volgende zwangerschap gewoon aan of heben jullie het aangedurfd?
* Zowel huisarts als neuroloog hebben mijn hersentrombose niet opgemerkt in begin! Ze bleven al mijn klachten steken op "migraine". Wekenlang. Tot ik het zo beu was en ze gewoon quasi huilend gesmeekt heb om een scan te doen. Eens neuroloog de uitslag van die scan had, kon het overigens ineens niet snel genoeg gaan. De neuroloog heeft nadien zijn fout toegegeven. Qua huisarts heb ik een andere gezocht. Het was het zoveelste "kleine feit" in een hele reeks andere. En dit was gewoon de druppel. Bovendien gingen mijn ouders en mijn zus op dat moment bij dezelfde huisarts, maar heeft hij nooit maar dan ook nooit meer geïnformeerd naar mij, terwijl ik en heel de familie al 15 jaar zijn patiënt was. Ben uiteindelijk door neuroloog doorgestuurd naar een groter (universitair) ziekenhuis en heb daar 3 weken gelegen voor onderzoeken en dergelijke. * Mijn zwaar gekneusde voet werd in een veel te strak gips gestoken. Op de bovenkant van mijn voet was immers nog een wonde en die is door de hitte in dat gips ... gewoon opengebarsten en ik heb er 10 dagen mee rondgelopen (tot de volgende controle). Het gevolg was dat ze die wond weken hebben mogen uitlepelen. Dat ze die quasi niet dicht kregen. En dat ik nu - 16 jaar later - nog altijd een mega hard litteken heb op mijn voet, dat zeer doet als je eraan komt. En dat ervoor zorgt dat mijn voet "klotst" (precies alsof het nooit helemaal genezen is). Op blote voeten rondlopen kan ik ook niet. Ik moet sokken aan, met dank aan dat ding. Bovendien wist de behandelende geneesheer (orthopedist) misschien heel veel over botbreuken. Maar niks over de geneeswijze van wonden. En ging ie elke, maar dan ook elke keer in discussie met thuisverpleging en mijn moeder (een apothekeres) over de behandelwijze van die wond. Ik was zelf 13 dus had weinig in te brengen. Het is dankzij mijn moeder en die thuisverpleegster overigens dat die wond uiteindelijk dicht is geraakt.
Fijn om te lezen dat de ivf gelukt is Wij waren ook zo gezegend dat het de 1e ivf raak was. Gefeliciteerd met je zwangerschap
Toen mijn vader ernstig ziek was zijn we tegen zoveel problemen aangelopen, met name van de huisarts en 'specialisten' in het regionale ziekenhuis. Ze zijn zo laks en makkelijk. Pas toen hij in het AMC op de intensive care lag werden we echt goed geholpen, maar alsnog konden ze bijna niet vinden wat hij had. Toen ze er eindelijk achter waren was het al veel te laat en is hij een paar maanden later overleden op 52-jarige leeftijd
Wat een heftige dingen allemaal zeg. Onze dochter werd als hyilbaby bestempeld. Zelf na doofheid, gezien door ha, kno arts en vervolgens audiogisch centrum. Laatste gaf aan, klein beetje vocht maar gaat al weg achter trommel blies. Nooit gewezen op mogelijk oorpijnen. Na 3 jaar moeilijk inslapen en doorslapen buisjes gekregen door andere kno arts. Die aangaf dat slaapproblemen vaak door oor problemen komt. Vind het erg slecht dat dit ons in die drie jaar nooit verteld is. Laatst was een huisje eruit. Direct weer problemen. Ha ziet vocht niet, kno wel. Blijkbaar moeilijk te zien?
Een arts assistent die door bleef drammen dat hij nog een keer een balloncatheter in wilde brengen om ontsluiting te krijgen (was al twee x gebeurd zonder succes) Een gynaecoloog die niet zegt dat die prikjes op mijn huid prikjes waren om te kijken of de verdoving goed werkt.. Niet goed verdoofd tijdens keizersnede..
Ik ben wel eens gebeld dat mijn vader was overleden. Hij werd geopereerd aan een gescheurde aorta. Ik de familie ingelicht, wij allemaal naar het ziekenhuis. Kom ik in het ziekenhuis blijkt hij nog op de operatietafel te liggen...
Heb wel eens een klacht ingediend bij de HAP, vanwege een fout advies. Niet echt een medische misser. Mijn zoontje was net een paar weken oud en ik gaf volledige bv. Hij had al 2 wkn niet gepoept, al bij de huisarts geweest en in het weekend toch maar de HAP gebeld. Die adviseerde om vooral veel jus d'orange te drinken. Met als gevolg dat hij 2 dagen huilde van de buikpijn
Ik ben zelf het slachtoffer van een medische misser, net als mijn broer, zus en moeder. Mijn broer lag in stuit en haar eigen gynaecoloog had haar al onderzocht en zei dat het wat krap was van onderen maar dat het wel zou moeten lukken. Nou niet dus, hij heeft een normale bevalling met alle geweld doorgezet. Met als gevolg dat mijn broer er dus echt niet door kon. Ik zal jullie de details besparen, maar het is dus met grof geweld gegaan en mijn broer heeft het dus niet overleefd. Hij gaf later toe, dat het idd niet echt paste, en hij verkeerd gehandeld had *&^% Ik ben er 1 van een tweeling en we waren met 36 weken geboren. We werden in de couveuse gelegd en iemand heeft mij met een bacterie besmet, waardoor mijn hart stopte met kloppen. Toen ze die weer aan de gang kregen hebben ze mij een cocktail van antibiotica toegediend om die bacterie te bestrijden. Ik was echt heel erg ziek, maar het ging goed. Later bleek dat die bacterie de rechterkant van mijn kaak en heup had aangevreten. Ik heb vanaf mijn 4de tot nu bij specialisten gelopen om mijn kaak goed te krijgen. Dit betekend veel onderzoeken, rongen foto's, beugels etc. Ik ben op mijn 6de geopereerd aan mijn kaak, kaak eruit, rib eruit en er is een nieuwe kaak van gemaakt. Later op mijn 18de nog een keertje, omdat het bot niet mooi mee groeide. Afgelopen april heb ik een totale nieuwe heup gekregen, na jaren van pijn en ellende. Ik slikte elke dag morfine en kon mijn eigen kinderen op een gegeven moment niet meer verzorgen. Sporten en gewoon dingen doen die normale mensen doen ging ook niet meer. Ik liep al jaren bij een orthopeed hier, maar die zei, ah je bent jong, je kunt alles doen, bevallen, ah probeer maar gewoon, gaat vast wel! Ik kon mijn been niet eens opzij doen, en met het verhaal van mijn moeder wilde ik dit niet, dus werd het een keizersnee. Dit was ook nog een hele strijd om te voeren, want mijn vk geloofde mij niet en dacht dat ik bang was voor pijn. Ook de eerste gynaecoloog die ik kreeg, begon meteen een lulverhaal dat een keizersnee enorm gevaarlijk is en er jaarlijks veel vrouwen aan overlijden! Daarna weer een second opinion genomen qua gynaecoloog en die KEEK tenminste waarom ik niet normaal kon bevallen ipv meteen zo'n lulverhaal. Hij heeft toen ook meteen besloten dat ik nooit normaal kon bevallen. Mijn eerste orthopeed vond een nieuwe heup ook onzin, je kan nog jaren doorlopen zei hij! Ik heb toen een andere genomen, en die zei meteen kind, hoe kun jij nog lopen. Wanneer wil je geopereerd worden? Dag en nacht verschil! Mijn tweelingzus is in dat ziekenhuis, toen zij in de couveuse lag, gepikt door een vrouw die in de war was. Die vrouw was haar kindje net verloren en is de couveuse afdeling opgegaan en heeft de eerste de beste baby meegenomen. Dat was dus mijn zus. Gelukkig zag een schoonmaker haar lopen met een kleine baby onder haar jas, anders weet ik niet wat er gebeurd was. Klinkt allemaal als iets uit een slechte film, maar alles is echt gebeurd.
Jeetje wat een heftige verhalen! - Ikzelf heb wat kleinere dingetjes meegemaakt, vroeger. Ik had ooit een tekenbeet en de vervangende huisarts zou deze er wel even uithalen. Na ruim een halfuur prutsen met een pincet (ondertussen een gat in mijn bovenbeen), een verdoving en PIJN, bleek het beestje er een week later gewoon nog in te zitten en heeft mijn eigen huisarts hem alsnog verwijderd. -Een enorme snee in mijn vinger werd geplakt, waarbij ook mijn hand netjes aan de tafel werd vastgeplakt, door dezelfde vervangende huisarts. -En wederom deze huisarts wist mij met een zware astma-aanval te vertellen dat ik last had van kroep, pompte me vol met medicijnen en stuurde me het weekend naar huis. Na een hels weekend, waarin mijn moeder me 's nachts niet alleen durfde te laten en dus geen oog dicht heeft gedaan uit angst dat ik niet meer wakker zou worden, werd ik met spoed naar het ziekenhuis gebracht, waarna toch nog een goede afloop volgde. Hetzij met een zeer verergerde toestand van mijn longproblemen die jaren zou duren. Fijne arts was dat, nooit echt iets mee gedaan. Die arts heeft wel enorm op z'n kop gekregen van onze eigen huisarts en de kinderarts destijds, en we zijn er ook nooit meer naartoe geweest. Tijdens mijn zwangerschap werd mij door mijn huisarts verteld dat ik mijn medicijnen (voor astma) niet meer mocht gebruiken, waarna ik het wekenlang ontzettend benauwd had, waar zij niks aan kon doen, want die medicijnen mochten echt niet. Na aandringen kon ik naar een longarts, die daar helemaal niet blij mee was, omdat de risico's voor de baby vele malen groter waren bij extreme benauwdheid dan het gebruik van de medicijnen. De oude vertrouwde medicijnen werden weer voorgeschreven en onze apotheek weigerde alsnog de medicijnen mee te geven. Dat vond ik heel erg, omdat ik het gevoel had dat ons kindje in gevaar was gebracht door iemand die er simpelweg niet genoeg verstand van had gehad, en dat heb ik ook aangegeven bij onze huisartsenpraktijk.
Ik heb ook een medische misser meegemaakt. Ik had onafgebroken hoofdpijn voor een hele lange periode, in Nederland onderzochten ze me verder niet dus ging ik naar het ziekenhuis in Knokke, België. Nou, scan hier en onderzoek daar, de huisarts die me had doorverwezen belde me op dat ik een aneurysma in mijn hoofd had en dat ik een behoorlijk risico liep. Ik deed er goed aan mensen in te lichten over hoe ze het konden herkennen als het mis ging. Dat deed ik dus, op mijn werk, op school. Een paar weken moest ik weer een scan om het aneurysma precies te lokaliseren en om te zien of een operatie mogelijk was; ook daar moest ik me psychisch gezien maar op voorbereiden. Tot ik de uitslag van de nieuwe scan kreeg; het was toch geen aneurysma, foutje! De huisarts schaamde zich dood dat hij mij dit moest vertellen. Ik heb er niets mee gedaan, ik was natuurlijk blij dat het niets ernstigs bleek te zijn, maar ook ontzettend boos omdat ze me wel in die waan hadden gelaten. Pfff.. dat vind ik ook wel echt een medische misser.
Mijn zus had ernstig zwangerschapsvergiftiging. Ze had alle symptomen maar de verloskundige vond van niet. Op de monitor was te zien dat de hartslag van mijn neefje stopte als mijn zus een wee had. "Dat was normaal" vond de verloskundige. Tijdens de bevallig viel mijn zus weg, schuimbekken, schudden etc. De verloskundige had zoiets van "Ze kan niet goed tegen de pijn". Totdat een andere dokter toevallig langs de kamer liep, mijn zus zag en schreeuwde: "Het kind moet eruit! NU!". Vervolgens doken er twee zusters op, duwde met alle macht op haar buik, en die dokter trok mijn neefje eruit. Als mijn neefje secondes later geboren was, zou mijn zus overleden zijn. Mijn zus heeft 3 dagen op de IC gelegen. Er loopt op dit moment een rechtszaak.
Vriendin overleden omdat de arts niet wou komen (het was weekend). Verpleegkundige die hem aan de telefoon had is ook de ziektewet ingegaan.
Ik heb niet echt een medische misser maar wel een verhaal waar een aantal dingen mis zijn gegaan. Ik had al een aantal weken voordat ik moest bevallen van de 1e een slecht gevoel over de bevalling, (en mijn voorgevoel klopt vaak) Dus bij de vk aangegeven dat ik erover in zat dat mijn dochter er niet uit zou kunnen, had ook huilbuien echt wel een diepe angst. vk stuurde me door naar een gyn om te kijken hoe het eruit zag en om bekken op te meten (mijn moeder kon niet normaal bevallen door kleine bekken). Toen wij een afspraak hadden bij de gyn had ze een enorme haast, ze renden door de gang naar de echo kamer, zette hop het ding op mijn buik en volgens haar zag alles er goed uit. Tijd om vragen te stellen kregen we niet toen stonden we alweer op de gang. Dus mijn onbestemde gevoel bleef maar probeerde het ook maar wat weg te wuifen. Uiteindelijk braken mijn vliezen met 41 weken, eerst thuis gebleven tot ik koorts kreeg en naar het ziekenhuis moest. Allemaal aan de apparatuur en volgepompt met wee opwekkers. 6 uren heftige weeen storm en na dik 20 uren zat ik nog maar op 4cm ontsluiting. om 19.00 had de gyn gezegd als je over een paar uur nog niks erbij hebt dan word het een keizersnee. UIteindelijk was ik echt dood en dood op al 2 nachten niet geslapen en toen was er uiteindelijk besloten voor een keizersnee, maar er was ook wiseling van de wacht, nieuw personeel, ik kreeg een gyn in opleiding of al afgrond maar in ieder geval nog fris en fruitig in het vak. Die begon aan te dringen op een ruggenprik en dan nog maar even door te zetten. (ik vergeet het nooit meer "je bent al op 5cm" Dit vond ik erg vervelend want de keuze was al gemaakt en dan ineens komt nog even iemand haar zin door drijven. Na duidelijk gemaakt te hebben dat ik er wel klaar mee was en het niet meer zag zitten taaide ze af. Uiteindelijk was het dus maar goed ook dat het een keizersnee is geworden, dochter had er nooit en dan ook nooit uit gekunt, waren ze door gegaan had het nog weleens heel slecht af kunnen lopen. Mijn dochter lag ook nog als een sterrenkijkertje en is bij het snijden in haar hoofd gesneden een paar cm boven haar oog, snee van 3cm. Ze was ook nog eens 4720gr. Ik ben veel bloed (meer dan 2l)verloren had een fluxus en hoefde net geen transfusie, had bloed waarde van 4. nog wat net boven de grens. Maar heb me al met al wel een tijdje belabberd gevoeld. Ook nog een week continu plat moeten liggen door een hoofdpijn reactie op de ruggenprik dus alle eerste dingen in badje en ga zo maar door moest ik liggend toe kijken vanuit bed. Daar kon niemand wat aan doen maar wel vervelend. Ik vind wel dat als de gyn die de echo deed mij serieus had genomen dat ze ook had kunnen constateren dat mijn dochter groot was en als ze naar de ligging had gekeken had ze ook kunnen zien hoe ze lag. Daarbij vind ik dat ze veel te lang door zijn gegaan en als ze tussentijds hadden gekeken met een echo apparaat hadden ze veel sneller kunnen zien dat ze er gewoon niet uit kon. Het heeft er ook voor gezorgd dat ik bij de 2e niet meer normaal durfde proberen te bevallen en dat ik geen vertrouwen meer had in het ziekenhuis. De vk vond het wonderbaarlijk hoe goed ik het heb aangevoeld dat dochter er niet uit kon.
Holymoly wat een nare missers! Hier gelukkig geen echte missers meegemaakt, maar wel een huisarts die ik ervan verdenk haar diploma te hebben gekocht.. Zij schreef altijd direct paardenmiddelen voor zonder echt door te vragen. Die belandden dan ook altijd bij ons ongebruikt in het medicijnenkastje en later de prullenbak. Gelukkig bleken ze ook niet nodig. Maar toen mijn man over hoofdpijn klaagde had ze hem naar het ziekenhuis moeten sturen ipv een of ander extreme pijnstiller voor te schrijven. Gelukkig was het wrs een griepje oid, maar het had allemaal anders kunnen lopen.. Toen de oogleden van mijn man gingen hangen zei ze: Ja, ik weet ook niet precies hoe dat komt.. kom maar terug als je mondhoeken ook gaan hangen. m.a.w. als je een hersenbloeding blijkt te hebben... Dus sindsdien lieten we een notitie maken dat we deze dame niet meer wensten te zien.