Hier zijn ook wel een flink aantal dingen gebeurd maar geen klachten ingediend eigenlijk - ik was gestopt met de pil en werd maar neit ongesteld. Volkomen normaal volgens de ha. Gesmeekt om doorverwijzing bleek ik pcos te hebben en dus niet of nauwlijks dat ik zwanger kon worden. - ik was vier maanden zwanger en had al drie weken keelontsteking. Niet slapen van het hoesten en kon amper meer lopen van moeheid. Maar kreeg geen medicijnen. Bij de hap probleemloos een lage dosis codeine. Heb 16 uur achter elkaar geslapen. - onze dochter was geboren en had reflux maar dit was gewoon een huilbaby en lag allemaal aan mijzelf want ik zou gestresst zijn. Logisch heh met en kind wat 20 uur per dag huilt. - onze dochter had bijna geen bloed meer (65 ml met een hb van 1,8) met de geboorte en kreeg dus tranfusies in het wkz. Daar prikten ze dus een andere bloedgroep bij haar omdat ze volledig donorbloed in zich had. Hierdoor vond de assisten gyn dat ik geen rhesusspuit nodig had. Maar ik had wel 437ml van onze dochter bij mij gekregen. Hierdoor pas 3 dagen later 23 rhesusspuiten via het infuus gekregen. Dit houdt in dat het niet of nauwelijks gewerkt heeft en ik zoveel antistoffen heb aangemaakt dat ik bij een volgende zwangerschap vanaf de 16 weken haast continue in leiden ben opgenomen voor binnenbaarmoedelijke bloedtransfusies bij de baby - mijn man werd bij de ha naar huis gestuurd met nierstenen maar dat bleek paniculites mesenterica te zijn, een ontsteking van het orgaanvet wat om kan slaan naar kwaadaardige tumoren.
M'n schoonzusje stond met m'n moeder de afwas te doen toen ze ineens out ging en heel veel bloed begon te verliezen (grote plas bloed op de vloer). M'n broertje nam haar direct mee naar de SEH, de receptioniste (!!!) zei "Oh dat is een miskraam, ga maar naar huis toe, hier doen we niks aan." En dat op het moment dat ze weer out ging en haar lippen blauw werd. M'n broertje werd woedend en pakte zijn vriendin op om naar een andere ziekenhuis te gaan. Bleek dat gedrocht van een receptioniste dat ziekenhuis ook gebeld te hebben om te zeggen dat ze het afraadde om ze te helpen omdat het "maar een miskraam" was. M'n broertje schreeuwde maar de hele tijd dat ze niet zwanger was. Net op dat moment liep er een arts langs die wèl ingreep en direct ingreep. Ze bleek 25 weken zwanger te zijn... Ze is die avond bevallen van een overleden jongetje.
Hier ook een medische misser meegemaakt.. Mijn vader moest voor omleidingen aan het hart naar het ziekenhuis. Heel goed gegaan, 's avonds op visite geweest, voelde zich goed. Volgende dag 16:00 hartaanval (kwam vaker voor na zo'n operatie) en toen bloed toegediend gekregen waar een bacterie inzat. Dit heeft uiteindelijk alle organen aangetast, waardoor hij 2 weken later er niet meer was...
Wat een heftige verhalen allemaal.. Mijn eerste zwangerschap is een verhaal met een lang staartje. Even in het kort: Met 5 weken ontzettende buikpijn, naar de gyn maar alleen een vruchtzakje te zien. Met 7 weken terug, geen hartactie. In die tussenliggende 2 weken nog ontzettende buikpijn gehad. Gyn wilde afwachten. Bij 9 weken wéér terug, toen stelde hij een ma vast. Dus een curretage. Nou, na 6 weken nog niet ongesteld, en wél telkens enorme buikpijn dat ik dacht ongesteld te worden. Gyn vond dat ik nog moest wachten, en ik gaf al aan dat het voelde of het er niet uit kon. Hij wilde niet luisteren. 1 maand later nóg geen ongi mar wel weer die buikpijn. Weer naar gyn, kreeg de pil voorgeschreven om ongi op te wekken. Lukte niet. Nou uiteindelijk dan toch maar een kijkoperatie, bleek er een verkleving te zitten waardoor ik dus niet ongesteld werd.. Nou, toen 6 weken lang een spiraaltje om verkleving tegen te gaan. Na 6 weken werd ie door de gyn eruit gehaald. Het deed enorm zeer en ik huilde een beetje. Zegt de gyn, een mannelijke :"Stel je niet aan, bij de tandarts doet het zeerder." Hierna was ik uiteraard helemaal klaar met hem! De zwangerschappen erna heb ik in een ander ziekenhuis gedaan.
Toen ik zwanger was van onze 3e ben ik naar de huisarts gegaan omdat ik allerlei tintelingen voelde in mijn benen. Ook had ik het idee dat ik kracht begon te verliezen. Volgens de huisarts had ik tekort aan een bepaalde vitamine en moest ik maar even bloed gaan prikken. Braaf gedaan natuurlijk. Aan het einde van de dag kreeg ik uitvalsverschijnselen en heeft mijn man me naar de huisartsenpost gebracht. Toen bleek ik dus Guillain Barre te hebben (zeldzame ziekte waardoor je lichaam je eigen immuunsysteem aanvalt en je verlamd raakt) Gelijk met spoed opgenomen en was binnen 1 dag verlamd van mijn tenen tot mijn nek.... Gelukkig is het langzaam weer goed gekomen, maar ik heb alles moeten leren. Mijn huisarts is nooit meer op haar foute diagnose terug gekomen en heeft zelfs nooit gevraagd hoe het me me was en hoe ik me voelde....
Trouwens laatst maakten ze nog een foutje.. Zkh in Lelystad waar ik loop, zei dat ik een afspraak voor een gewone SEO moest maken. Eenmaal zover, bleek ik recht te hebben op een GUO.. Toch maar de SEO gedaan, want we waren er toch. 2 softmarkers gevonden en de dag daarop konden we terecht voor een GUO in Zwolle. Ook daar 2 softmarkers.. Op 3-12 een vwp laten doen daar, om trisomie 18 en 21 uit te sluiten. Kregen na 3 dagen netjes de uitslag alles was goed! Afgelopen dinsdag had ik ineens een voicemail bericht van het ziekenhuis, of we nog even wilde bellen n.a.v. het onderzoek.. Blijkt dat ze nog een Array onderzoek moesten uitvoeren en of we die middag nog naar Zwolle konden komen om bloed te prikken en voor een gesprek met de klinisch geneticus. Ja, weinig keuze.. Inmiddels was ik al ruim 22 weken, dus nu moest het gedaan worden met spoed (uitslag duurt normaal 2 weken(, mochten ze toch nog wat vinden en wij besluiten af te breken voor de 24 weken. Hopelijk horen we deze week de uitslag..
Mensen noemen het vaak een misser. Ik noem het altijd meer pech.. Man en ik werden een week na de bevalling wakker in een plas bloed. Heb vanaf toen niet zoveel meer meegemaakt. Alleen dat er een hoop paniek was en ik zo snel mogelijk naar ziekenhuis moest. Daar aangekomen kwamen ze erachter dat ik nog een stuk placenta in mijn baarmoeder had zitten. Dat is eerst geprobeerd zonder verdoving eruit te halen. Maar doordat het werken met de kraan open was hebben ze naar ok gereden en daar verwijdert. Daarna bloedtransfusie gehad. Helaas hebben mijn hersenen een klap gehad door shock(zuurstof tekort) en heb ik nu een vorm van neuropathie aan over gehouden. Heb 24/7 last van zenuwpijn. Maar geen gevoel (gevoel van slapend ledematen ) meer in mijn linkerkant maar bij aanraking doet het verschrikkelijk pijn (lekker tegenstrijdig He ) heb een krachtprobleem in mijn linkerbeen. Gelukkig zien mensen niets aan de buitenkant wat ook wel eens problemen geeft omdat mensen denken dat ik een gezond persoon ben.
Hier heeft de verloskundige bij de tweede bevalling van onze dochter achteraf gezien een inschattingsfout gemaakt. Ik begon heel vlot en zat na 15 minuten binnenkomst van de verloskundige al op 10 centimeter ontsluiting. Ik kon vrijwel meteen persen maar dit wilde totaal niet lukken. De verloskundige heeft mij op mijn knieën geest, op de wc, op mijn hurken en ik heb bijna op de kop gehangen. Na 4(!) uur met volledige ontsluiting en persdrang heeft ze de ambulance gebeld en ben ik afgevoerd naar het ziekenhuis. Daar heeft de gynaecoloog het overgenomen en toen was ze er ook binnen 13 minuten. Ze was een sterrenkijker en doordat ik zo lang heb geperst en zij dus zo lang in deze ongelukkige houding heeft gelegen heeft zij een enorme klap opgelopen op haar nek. Nu 2 jaar later heeft ze nog fysiotherapie en lopen we bij de osteopaat. De verloskundige werkt inmiddels niet meer op de praktijk. Wel heeft ze haar excuus gemaakt en toegegeven dat ze te lang heeft gewacht voordat ze heeft ingegrepen.
Mijn broertje werd ziek toen ik net zwanger was van de derde. Hij was moe, lusteloos ed. Werd afgedaan als een griepje. Ging niet over toch maar een keertje bloedprikken. Kwam niks uit. Toen kreeg hij enorme opgezwollen klieren in zijn nek. Aha, toen wisten de dokters het: ziekte van Pfeiffer! Hij werd zieker en zieker, toch opgenomen in het ziekenhuis, weer naar huis, wat vitamines erin, antibiotica. Hij was toen 20 jaar, en lag hele dagen op bed. Ik en mijn moeder aandringen, aandringen, aandringen op verder onderzoek. Oke dan, nog maar een keertje bloedprikken. Dezelfde dag nog teruggebeld door de huisarts en hij moest met spoed naar het Daniel den Hoed ziekenhuis in Rotterdam. Hij zou Hodgekin hebben..er werd meteen gestart met een chemo voor Hodgekin. Na die kuur werd pas duidelijk wat hij echt had: een zeer agressieve vorm van acute leukemie. En toen was het al te laat...een maand later is hij overleden.
Dat was het ook. Ik was als een moeder voor hem, aangezien mijn moeder haar eigen problemen had. Ik was ook 6 jaar ouder als hem. En 4 weken later ben ik bevallen van mijn oudste zoon.
Mijn Opa (nooit ziek, fit, sportief enz. ) ging met ontzettend veel pijn en ziek naar de dokter. Griepje, goed uitzieken zei de dokter. Werd alleen maar erger. Nog paar keer geweest. Weggestuurd. Tot dat mijn moeder bij hem langs ging en hem huilend en schreeuwend aantrof van de pijn. Ambulance gebeld, onderzoeken gehad. Kanker, helemaal uitgezaaid ondertussen. Binnen 5 weken overleden.
Jeetje wat een heftige fouten!! Je broertje is echt erg Maar dit verhaal over je zus is ook echt te eng zeg. Als die schoonmaker net niet had gekeken was je zus gewoon weg geweest...pfff
Ja deze fouten zijn allemaal in hetzelfde ziekenhuis gebeurd. We hadden ze echt moeten aanklagen, maar mijn ouders waren er kapot van en daardoor hebben ze er nooit aandacht. Logisch ook wel. Mijn broer zou nu 28 moeten zijn, het is dus een tijd geleden maar mijn moeder heeft het er nog steeds moeilijk mee. Zo rustig en 'mooi' zoals het tegenwoordig gaat met foto's en handafdrukjes, zo ging het toen dus echt niet. Er is 1 foto gemaakt van hem en ze mocht hem niet eens meer vasthouden. Hij werd erna meteen weggehaald en ze heeft hem nooit meer gezien. Erover praten werd niet gedaan, ze kreeg erna ons en daar moest ze blij mee zijn want ze had er 2 kinderen voor terug gekregen...pff Best een heel eng idee dat als niemand het gezien zou hebben, mijn zus gewoon misschien wel weg was geweest. Mijn moeder heeft ons erna ook geen moment meer alleen gelaten. Ze sliep in een stoel in de couveuse afdeling en weigerde weg te gaan en dat na een keizersnee! Ze hebben haar erna een aparte kamer gegeven, waar wij gewoon dag en nacht bij haar mochten zijn. Dit was wel na de couveuse tijd.
Een echte misser was de arts die weekenddienst had toen mijn moeder doodziek op de bank lag en bloed overgaf. Mijn vader had meerdere malen gebeld naar hem maar de arts was niet bereikbaar, mijn vader kreeg steeds een ander nummer te hooren of dat hij 112 moest bellen (de telefoon van de arts stond dus uit!) dus mijn vader belde 112. Uiteindelijk bleek het niet ernstig te zijn. Maar die arts kwam er niet makkelijk vanaf, hij bleek zijn telefoon uit te hebben gezet omdat ie aan het golfen was :x Het is tot aan de tuchtraad geweest, die hebben er niet veel mee gedaan. Maar een paar jaar larer kwam ik hem in de lift tegen op mijn stage in het bejaardentehuis. De lift was even te klein. Ik heb hem (ten overstaan van begeleider en patiënt) of hij niet moest gaan golfen want daarvoor dook hij zelfs onder zijn dienst uit......hij was niet blij, en na dat hin begon te kafferen tegen mij was ie in het tehuis niet meer welkom.