Even een vraag, ik loop een beetje te piekeren... We hebben het op dit moment niet zo gemakkelijk thuis en heel af en toe heb ik een moeilijk moment (vooral als ik bv met mijn moeder erover praat ofzo) en ziet mijn dochter mij wel eens huilen (geen hysterie maar gewoon wat tranen). Ik herstel me dan weer snel maar als ik dan haar vragende snoetje zie vraag ik me toch af wat het met haar doet. Ik wuif het weg en leg heel kinds uit dat mama's ook verdriet kunnen hebben. Ik geef haar een dikke knuffel en alles is weer zoals het was. Ben van mening dat mama's ook niet van steen zijn en ik vind wel dat ik mijn emoties mag tonen in hun bijzijn (binnen bepaalde grenzen dan). Het hoort ook bij het leven, net zoals blij of boos zijn. Maar kan dit in haar koppie blijven hangen en een eigen leven gaan leiden of niet? Hoe pakken jullie zo'n situatie aan?
Ik leg dan altijd uit waarom ik huil, in Jip en Janneke-taal dan. In de periode van mijn laatste mk heb ik erg veel gehuild in het bijzijn van mijn zoontje, heb toen tegen hem gezegd dat ik buikpijn had. Ik vond dat wel te heftig om dat uit te leggen, want dat snapt ie natuurlijk nog helemaal niet.
Ik huil ook wel eens in het bijzijn van mijn kinderen. Mijn oudste vraagt dan wat er is en vindt mij zielig. Ik leg hem dan beknopt en in kindertaal uit wat er aan de hand is. Heb niet het idee dat het heel veel met hem doet, hij kan na mijn uitleg gewoon weer verder spelen. Overigens heb ik ook vaak tranen van geluk als ik mijn mannen lief zie spelen o.i.d., dat leg ik hem dan ook gewoon uit.
heel moeilijk idd, zeker bij kinderen onder de 4. Tijdens mn mk heb ik veel moeten huilen en het lukte mij niet altijd dat voor haar te verbergen..ik heb uitgelegd dat ik mij niet lekker voelde. Laatst toen de uitgerekende datum kwam werd het weer even moeilijk...toen heb ik haar gezegd dat ik zo blij was dat wij een babytje kregen...is ook zo natuurlijk
Ja hoor ik vind dat kinderen best mogen zien dat wij moeders ook gevoel hebben en af en toe huilen. Ik leg het altijd uit en vertel dan dat ik verdrietig ben. Dan word ik meestal geknuffeld en dan is het bij mij vaak ook al over zo lief!
ik huil ook geregeld waar mijn uk bij is, ze komt me dan troosten, heel lief, ik vertel normaal gesproken de waarheid, alleen bij mijn mk niet
Huilen is toch ook een normale emotie? Waarom zou ik dat verborgen houden voor mijn kind(eren). Ik wil niet dat mijn kind later het idee heeft dat hij zich moet schamen voor bepaalde emoties.
allereerst sterkte met waar je mee zit. Vervelend dat het even niet zo lekker gaat. Huilen in het bijzijn van mijn kinderen doe ik ook weleens. Ik wil ze absoluut niet opvoeden met het idee dat mensen van steen zijn, of dat ik geen emoties heb. Ze leren zo ook dat je best af en toe een traantje mag laten. Waar ik wel fel tegen ben is, om de kinderen dan letterlijk met mijn problemen op te zadelen. Dat heb ik zelf meegemaakt en die last zal ik ze nooit opleggen. Maar af en toe een keer een traantje, och.... Dat hoort bij het leven. Als er ook maar op zijn tijd gelachen wordt
mama's kunnen ook verdrietig zijn en huilen in het bijzijn van je kind laat ook aan je kindje zien dat je mens bent. En dat het dus niet erg is om te huilen als je verdrietig bent of ergens pijn hebt. Ik vroeg me dit laatst ook af toen ik huilde en mijn dochtertje de kamer binnen kwam, ik probeerde me te vermannen, maar het lukte me niet. Toen mijn dochtertje mij zo zag kwam ze naar me toe en gaf ze me een kusje en omhelsde mij . Iedereen heeft zo zijn eigen idee hierover, maar de mijne is dat je kind best mag weten dat mama ook gevoelens heeft (zonder te overdrijven uiterraard ).
Ik heb best veel gehuild waar mijn zoontje bij was.. hij kwam/komt dan bij mij zitten. Ik vertelde hem dan dat ik zijn zusje zo mistte. Ik ga dat verdriet niet voor hem verbergen, is toch normaal om verdriet te hebben. Om andere dingen huil ik eigenlijk nooit, maar je kind mag toch zien dat je niet altijd blij en gelukkig bent.
zit laatste tijd helemaal niet lekker in mijn velletje... moet ook vaak huilen.. van pijn van onmacht.. j komt dan naar me toe gaat bij me op schoot zitten pakt me stevig vast en gaat met zijn handje over mijn rug wrijven... daardoor moet ik nog meer huilen... dan probeert hij de kusjes uit... voel me dan zo schuldig... hij is bijna 2 maar snapt alles zo goed
Ik huil wel eens in het bijzijn van mijn zoon. Soms van verdriet omdat ik *joey zo mis en dan zeg ik dat ook tegen hem. We knuffelen daarna samen en daarna kan ik ook weer lachen dus dan is hij het zo weer vergeten Ook huil ik wel eens van geluk. Toen hij een week geleden voor het eerst naar mi toe tijgerde stond ik te huilen van geluk. Wat was ik trots en wat wordt hij al groot. Ook dit heb ik op een vrolijke manier tegen hem gezegd hoe knap het is en hoe trots mama is en hoe gelukkig ik ben en dat het tranen van geluk is.
Inderdaad! Ik vind het erg belangrijk dat mijn kinderen weten dat het ok is om je gevoelens te uiten. Je mag verdrietig zijn, boos, teleurgesteld of juist blij .
Hier ook hoor. Maar ik herinner me nog wel dat toen ik klein was, ik het juist altijd heel eng vond als mijn moeder moest huilen... Ik ging dan of zelf meehuilen of ik werd heel bang...
Ik denk dat er niks mis mee is zolang je je kindje uitlegt waarom, ik heb wel eens zoveel pijn met bepaalde dingen dat de tranen in mijn ogen schieten, mijn mannetje komt dan direct aan rennen en geeft kus op over mama pijn en daarom verdrietig zegt hij dan, ze hebben zulke dingen snel door en denk ook dat er niks mis mee is.
Vanuit de hulpverlening heb ik geleerd te zeggen dat je best in het bijzijn van kinderen mag en kan huilen. Zolang je idd maar bevestigd dat je verdrietig bent. Zeker bij wat oudere kinderen is het belangrijk om dit niet te ontkennen, als kinderen gaan vragen wat er is. Want dan geef je gemengde signalen af en weet een kind niet meer of hij op zijn eigen waarneming kan vertrouwen.
Ik moest laatst ook huilen komt timo echt op me schoot zitten kijkt me heel serieus aan en vraagt....mama au kussie...toen moest ik gelijk lachen
Hoi, mama mag zeker verdriet hebben, maar al het gaat om spanningen met je partner dan is het wel belangrijk hier zorgvuldig mee om te gaan. kinderen voelen wat dat betreft veel aan.