Ik zeg ook niet dat tuc denkt dat ik lieg, even voor de duidelijkheid en begrijp ik het nu goed dat jij nu eigenlijk beweert dat twee mensen destijds tegelijkertijd iets vanuit hun psyche naar boven hebben laten komen? En dat dat min of meer een wetenschappelijke verklaring zou moeten zijn voor mijn engelen verhaal? Dat klinkt voor mij nog ongeloofwaardiger : 2 mensen met dezelfde inbeelding .
Ik geloof zeker in engelen. Omdat in de Bijbel geschreven staat dat ze bestaan. Juist vanavond na het eten lazen we over Daniel die in de leeuwenkuil werd gegooid, waarna de Heere engelen stuurde die zorgden dat de leeuwen Daniel niets deden. Toen dacht ik ineens aan dit topic. Op veel plaatsen in de bijbel staat geschreven over engelen, ter bescherming of om mensen te informeren of als dienaren van God.
Zelf geloof ik zeker dat er meer is tussen hemel en aarde. Maak regelmatig wat mee als alles je brein is en wetenschappelijk te onderbouwen is vraag ik mij af hoe dit te verklaren is. Zal een voorbeeld geven: Op een zo op ma nacht werd ik om 5 voor 3 wakker. Ik zag in een soort droom een cliënt dood gaan, in zijn huis. Ma morgen ik naar mn werk de eerste 10 min nog niks aan de hand en jahoor de nachtzorg zoekt contact met ons. Zij hadden die nacht rond half 5 deze cliënt gevonden, overleden. Kwam amper bij deze cliënt dus had niet een goede band ofzo. Dit is maar 1 voorbeeld
'Jezelf iets wijsmaken' vind ik toch totaal anders klinken dan wat je nu hier zegt. Ik geloof overigens zeker ook in de wetenschap . Ik heb daarnaast echter ook teveel meegemaakt in mijn leven om niet in 'meer' te geloven. Het is logisch dat er vanuit de wetenschap verklaringen worden gezocht voor dat 'meer'. Iets wat je niet kan, wil je verklaren.
Het is inderdaad mogelijk dat 2 of meer mensen hetzelfde zien/ ervaren daar is volgens mij vanuit de wetenschap etc een term voor.
Ik denk dat dat ook heel veel gebeurt. Ook door mijzelf omdat ik sommige dingen ook wil geloven (dat mijn vader soms van zich laat horen door als vlinder langs te komen) Maar er zijn ook veel dingen die we niet kunnen verklaren. Ik ken een meisje (blijft bewust even anoniem). Zij zit op ponyrijden en had een speciale band met 'haar' lespony. Op een dag, na een rijles op die pony, was ze ineens heel verdrietig. Op vragen wat er was antwoorden ze dat ze zo bezorgd was over de pony. Hoezo dan? Je hebt vanmiddag nog op hem gereden. Toen wasser niks. Jawel. Hij had buikpijn. Moeder beloofde om de dag erop nog even naar de manege te gaan om te kijken. Die avond barst het kind ineens in tranen uit. Pony is dood, bleef ze maar roepen. Het was te laat om nog te bellen, maar beloofd om meteen morgenvroeg naar pony te gaan. Vinden ochtend een mail van de manege: we hebben helaas gisteravond pony morgen laten inslapen. Uit de eerste hand, van mensen die ik goed ken en op geen enkele manier gelovig zijn. Zie dat maar wetenschappelijk te verklaren.
Weet je wat het is met de wetenschap? We denken alles te weten en kunnen meten. Maar dat is niet zo. Om maar een voorbeeld te noemen. Ooit was bliksem (of überhaupt het weer) ieys mystiek en onverklaarbaar, dus het was God (of de goden afhankelijk van tijd en plaats in de geschiedenis) die dit regelde. Nu weten we hoe het werkt en kunnen we voorspellen (ongeveer) wat voor weer het wordt. Maar er zijn ook nu dingen die we biet kunnen verklaren. Dus het zijn engelen of God over overleden zielen of ... Maar misschien kan de wetenschap het met nieuwe technieken over x jaar wel perfect verklaren. Misschien kan de wetenschap tegen die tijd aantonen dat het inderdaad je overleden geliefde is die iets doet. Of een beschermengel. Of je hersens die je beelden of geluiden of gevoelens voorschotelen vanuit ogenschijnlijk niets. Of toch iets.. Of niet. Dat is het mooie. Je weet het niet. Dus is er ruimte voor geloof.
Ja dat zijn deeltjes van verhalen waaruit ik niet veel kan opmaken als buitenstaander. Ik heb bijvoorbeeld een eigen verhaal. Oma en opa hadden een kat. Oud beest, beetje problemen met vanalles maar als wij er waren was het een lieve kater.(de plasjes in huis en niet meer kunnen ophouden, letten wij niet echt op). Voor mijn zussen is hij plots overleden. Ik reageerde amper op het overlijden en zei: dat ik het al wist dat hij overleden was. Hoe dan, hoe weet jij dat? Wie weet welk verhaal werd daar van gemaakt. Alleen is het verhaal zo saai als wat. Ik heb gewoon door het sleutelgat staan kijken en afluisteren en wist dus dat ze de kat gingen lagen inslapen.
Mijn eerste reactie is ook: neen, er is niks méér dan hier op aarde. Maar toch heb ik ook 1 voorbeeld waarvan ik blijf denken: wat was de kans?? De avond van het overlijden van mijn vader wilden mijn moeder en ik een vriendin van mijn grootmoeder contacteren, om ons bij te staan wanneer we mijn oma zouden melden dat haar zoon/mijn vader overleden was. Maar we hadden totaal geen contactgegevens van haar... geen adres, geen telnr, geen familienaam... Moeilijk dus.... Een uur later ging plots de telefoon bij mijn moeder en wie hing aan de lijn? Die vriendin! Ze zei me vlakaf "Ik had een drang om te bellen, ik moest gewoon: hoe gaat het met je papa?" En toen vertelde ik haar dat paps een uur eerder overleden was. En kon zij alsnog mee naar mijn oma...
Ik vind dat juist een voorbeeld waarbij ik weinig raakvlakken zie met beschermengelen en geloven in communicatie met het hiernamaals. Het lijkt me heel aannemelijk dat een kind kan aanvoelen dat een dier ergens pijn heeft. Kinderen kunnen dat ook nog niet zo goed verwoorden misschien, maar als ze een dier goed kennen, valt hen ook kleine gedragsveranderingen op. Logisch dat ze vervolgens bang is dat het dier dood zal gaan. Alle verkeersvoorbeelden vind ik ook niet zo sterk. Dat bewijst voor mij vooral dat het verkeer heel gevaarlijk is en dat het gelukkig veel vaker nét goed gaat dan precies fout. Gevoelsmatig geloof ik er allemaal niet in. Rationeel gezien vind ik dat ik overal rekening mee moet houden en weet ik dat ik gewoon opgevoed ben als nuchtere Nederlandse en dat dat mijn kijk op de wereld beïnvloedt en niet per se betekent dat mijn gevoel klopt.
Ja, ik geloof sowieso in engelen. Tijdens de geboorte van N. daalde mijn hartslag en zijn hartslag zo hard dat het ontzettend kritisch werd of we het beide gingen halen. Zelf was ik al te ver heen om dit allemaal door te hebben. De hele kamer stond al vol met mensen en zelfs de arts zag het somber in. Uiteindelijk kwam N. ter wereld met een handafdruk op zijn gezicht en gezond en al. Deze afdruk die je nog regelmatig (ooievaarsbeet) ook in zijn nek zie ik een rode vlek. Blijf het een wonder vinden, na 3 jaar werd ik ineens zwanger en toen hij geboren werd zag ik dus dit.
Ik geloof ook in dat aanvoelen, andersom zie je dat bij dieren ook juist. Dat is heel bijzonder, maar hoeft niet per se een soort ‘hogere macht’ te zijn. Hier was ik bv nét zwanger en gingen we bij vrienden op bezoek, die hebben een hele schuwe kat, in de 8 jaar dat ze hem toen hadden, hebben we hem maar een paar keer gezien voor hij zich verstopte. Maar die dag kroop hij op mijn schoot en lag hij daar uren te spinnen. Toen ik naar de wc ging, liep hij achter me aan en wachtte op me, om daarna weer op m’n schoot te gaan liggen. En ook in verzorgingshuizen hebben ze soms katten die juist gaan liggen bij iemand die gaat overlijden (vroeger dachten ze dan juist dat die kat een teken van onheil was, maar volgens mij voelt zo’n kat dat gewoon aan). En honden die bv kanker kunnen ruiken, hoe bijzonder is dat?
Ja we noemen dat aanvoelen maar ik denk dat geur een heel belangrijke rol speelt bij dat soort dingen. Mensen kunnen natuurlijk maar weinig ruiken...
Ze was toen 11, en uitstekend in staat haar gevoelens te verwoorden. En ook rationeel genoeg om niet bij een eerste pijntje te denken dat iemand dood gaat. Kan een kind ook precies op het moment van overlijden gaan huilen en echt overstuur worden, omdat ze overtuigd is dat het dier, waar ze diezelfde middag nog gewoon de les mee gereden heeft is overleden. En idd. Precies dat moment. Ze zijn naderhand naar de manege gegaan en hebben navraag gedaan hoe het precies is verlopen. En de moeder ken ik goed. Die zou precies zo reageren. Dat het hersenspinsel zijn. Etc. Maar die stond dus ook met d'r onderkaak op de grond, van, hoe kan ze dat nu weten? Ik snap overigens je reactie wel. Las ik dit verhaal van een willekeurig forumlid, dan had ik waarschijnlijk precies zo gereageerd. Nu denk ik dat de connectie met het dier bij haar zo sterk is geweest dat ze het plotseling ziek worden en overlijden echt heeft gevoeld. Hoe? Geen idee.
Precies, zo komen die verhalen allemaal. En dat gaat niet over liegen oid, maar mensen vinden het mooi om zoiets te geloven.
Nee ik geloof niet in beschermengelen. Vind ik net zoiets als religie. Bedacht door mensen. Een verklaring voor het onbekende. Ik denk dat heel veel ook berust op toeval en veel verklaard kan worden. Al die verhalen van mensen, tja, ik denk dat je iets op een bepaalde manier kan beleven en interpreteren maar verder geloof dat allemaal niet zo.
Het punt van wetenschap is dat alles wat daarmee bewezen wordt daadwerkelijk vaststaat. Iets wat niet wetenschappelijk aangetoond is kan (nog) niet geclaimd worden als: " het bestaat toch". Dat kan pas als het daadwerkelijk bewezen is. Daarnaast heb je idd geloof. Maar wat ik vreemd vind, is dat mensen elkaar willen overtuigen van hun geloof. Zowel in een god, als in dit topic. Het is iets dat je gelooft en het is onzinnig als iemand zegt dat niet te geloven dan te roepen: maar het is toch echt zo. Het is iets dat jij (niet jij mamafiets, maar in het algemeen) jezelf of je hersenen of hoe je dat wil omschrijven wijsgemaakt hebt. Een ander hoeft dat dus helemaal niet te verklaren.
Je zegt natuurlijk weleens van joh ik had echt een engeltje op mijn schouder want ik kon nog net die auto ontwijken. Dat is naar mijn mening gewoon een kwestie van geluk hebben. Toch nog net op tijd de situatie overzien en daarop handelen. Was je even niet zo oplettend geweest dan had je een ongeluk gehad. Ik vind het altijd wel een lastige. Zo ben ik als klein meisje eens in een sloot gevallen tijdens onze vakantie. Mijn ouders en broers waren binnen. Is stond op een steiger waar altijd veel eendenpoep lag en ik stond te kijken naar de eendjes en ineens gleed ik uit en lag ik in het water zonder zwemdiploma. Kopje onder en wel een ondiep water maar een hele drassige bodem. Ineens lag ik weer op de steiger, ik was eruit gekomen op eigen krachten. Hoe, weet ik niet, een oerkracht of toch een engeltje op mijn schouder? Ik zal nooit de gezichten van mijn ouders en broers vergeten toen ik doorweekt en onder het kroos naar het huisje kwam lopen. Het had ook heel anders af kunnen lopen maar wellicht ook een kwestie van geluk hebben of toch iets anders?