Wie kent ze nog?

Joehoeeeee, jaren 90!




De klaparmband



Wie kent hem niet? De armband die al je vriendjes hadden, dé armband die je móest hebben want anders was je niet tof. Dé armband waarvan je uitslag kreeg omdat je polsen dusdanig zweetten dat je de dag erna onder de rode bultjes zat, de armband die je jeukende bulten gaf, maar ach, daar deed je gewoon dé armband weer overheen.

De Tamagotchi


Prrrprrrrr,mieee mieee, ieeee ieeeeh. Dat geluid kwam er uit je broekzak als je beest eten nodig had of wilde spelen. "De mijne heet Blacky en is een dino, en de jouwe? " "De mijne heet Alfred en is een hondje, hij heeft al 80 discipline" Dé gesprekken die je op elk willekeurig schoolplein kon horen."ik ga even Alfred een appel voeren hoor, hij heeft honger en dan gaat mijn level omhoog"
Dé Tamagotchi. De overgewaaide hype van het virtuele beestje in een ei. Iedereen had ze, in alle kleuren, soorten, vormen en maten. Kuikens, dino's , honden en poezen. Als je die níet had, hoorde je er níet bij. Je deelde lief en leed met je virtuele beestje, je at liever zelf niet dan dat je beest geen eten kreeg en had je er geen zin meer in? Dan liet je hem gewoon doodgaan en 3 maanden later startte je je beestje weer op, Ideaal toch?

Speentjes


Speentjes. Het eerste waar je aan denkt is baby's. Maar niets is minder waar. Dé speentjestrend. Miljoenen waren ervan, miljoenen stuks in allerlei verschillende soorten en kleuren. Spenen, dolfijnen, flesjes. Ze hingen overal aan; jassen, tassen, sleutels en zelfs aan schoenveters. had je er 1 hetzelfde, dat ruilde je hem om voor een soort die je nog nig niet had. Hoe meer je er had, hoe beter en toffer. Hoe meer kilo je sleutelbos woog, hoe toffer je was, hoe minder goed je kon lopen door de 90 speentjes aan je schoen, hoe beter. En had je niets te doen in de les? Dan kon je er op zuigen. Tot er bekend werd dat er kankerverwekkende stoffen in bleken te zitten. PANIEK! En toen? Toen werd er niets meer vernomen van de speentjestrend..

SpiceGirl schoenen



Meters, meters hoog! Dat werd je als je deze schoenen aantrok. Mensen keken tegen je op. Letterlijk dan. Wat een lelijke monsters, witte en zwarte. Ikzelf deed er helaas aan mee, ik had de witte, de meest opvallende nog wel achteraf. Wie bezielde dit? Overal liepen 1,85 meter hoge 10 jarige kinderen. Ongeloof.. man man man....

De kuif


05:00 uur. De wekker gaat. Je springt eruit, je wast of douched je en je sprint naar het laatje met de haarlak. Met de 20 bussen haarlak, want zoveel gingen er doorheen elke week. Uuuuren deed je erover. De kuif. De kuif waar iedereen mee liep. Maar dan ook echt iedereen. Ik ook. Ja ik weet het, en je hoeft niets te zeggen. Vreselijk. Uren stond je voor de spiegel, je kwam zelfs te laat op school, maar wél met je mini haarlakbusje in je tas voor als het regende op de heenweg. Hoe hoger je kuif, hoe beter. Net als in de dierenwereld. Horken waren het, horken...

Flippo's


Smiths, zakken vol! Kasten vol en planken vol met Smiths. Het liefst gooide je de zakken gelijk leeg, je graaide dusdanig in de zak dat je nadat je eenmaal je flippo te pakken had, je zakje chips was veranderd in een zakje gruis, maar je had je Yosemite Sam flippo, dé flippo, die je helaas al 83 keer dubbel had. Wat een teleurstelling, een dubbele flippo en een zakje hamkaasgruis.
Wie kent ze niet? De flippo! Nu, 15 jaar later, ruiken je handen nog steeds naar de hamkaas chips doordat je uuuuren van je leven aan het graaien was, graaien, schudden, voelen, pakken en kijken. De flippomappen, ik had ze allemaal, en ik heb ze nog steeds. Pure nostalgie...

Hakkuuuh



Daar is gabbertje, daar is gabbertje, daar is gabbertjuh met ze (half)kale kop. Waar hoorde je het niet? Het nummer werd nog net niet op bruiloften en begrafenissen gedraaid maar man o man o man wat hoorde je dat nummer vaak. Happy Hardcore, gabbermuziek, gabberkleding, gabberkoppen. Meisjes met half kale hoofden, met "aussi" pakken aan, witzwarte legerbroeken en nike airmax, grote kettingen om je nek , het liefst naamkettingen in het nepgoud, en je peukie in de hand en gaan met je kaluuuh kop.
Schoenen met lichtjes


Guwelijk waren deze. Kleinduimpje maar dan gemoderniseerd. In plaats van kruimeltjes achter te laten op de plekken waar je liep, liet je rode lichtzwermen achter overal waar je liep, bij elke stap die je zette. Ubertof, ubercool en supergaaf waren de woorden die er achter je gefluisterd werden als jij langskwam met je Star-Trekachtige schoenen met lichtjes. En gingen ze stuk? Dan kocht je mama ze toch gewoon weer opnieuw voor slechts 50 Nederlandse Gulden.
Barbapappa


Er is een Barbapapa, Barbamama,Barbabenno, Barbabella, Barbabientje,Barbaborre, Barbabob,Barbabee,Barbalala! Elke dag was het op tv, een afkevering leek uren te duren, het was zooo spannend, in wat zou barbabob dit keer veranderen en wat zou er gaan gebeuren. Wat een toffe tekenfilm was dat zeg, ondanks de slechte hoge stem van barbapapa en de harige barbabob, was dit dé tekenfilm die de Nederlandse buis roeleerden!

En tot slot: De Viewmaster


Ken je hem? ja ken je hem? Ja je kent hem he! Dat móet gewoon, je móet hem kennen, het meest gave, extraverte, adembenemende apparaat op de Nederlandse markt in 1994. Overal zag je hem, op de reclames van je Nordmende tv, in de Telegraaf, in de Telekidsuitzending en bij ál je vriendjes en vriendinnetjes op de kamer. Dit was echt een gaaf ding. Ik had hem zelf ook. Allerlei plaatjesschijfen had je ervoor.Je pakte hem op, stopte er een schijf in, zette hem aan je ogen en je liet je verassen door de vreselijk slecht getekende plaatjes welke je zelf in volgorde kon verwisselen met een knop aan de viewmaster. Wat een geweldig ding, wat een geweldige prehistorische tekenfilm, wat een geweldige uitvinding...