Bri: ooh nog iemand die vind dat oorbellen ene kleinigheidje zijn Ben niet de enige. Emmarijn: ik snap je! Tjessia: ja, omdat je ook op mij doelt, dus praat ik terug. Maar wij staan er gewoon heel anders in. Dat kan, is ook niets mis mee. Maar vind het lastig te begrijpen.
Dit soort dingen uitsluitend en alleen als oma (of wie dan ook) het kind in gevaar zou brengen. In alle andere gevallen vind ik dat je als moeder niet in de weg moet staan dat je kind een relatie wil met zijn/haar familieleden, ook al staan ze jou niet aan.
Mee eens, ik doe daar ook echt mijn best voor, terwijl t tussen mij en mijn schoonmoeder niet botert. Maar daar heeft het kind niets aan!) Verder denk ik echt dat iedereen hier oprechte beslissingen maakt met heel zijn hart voor de kinderen. En je weet nooit van te voren of het een goede beslissing is. MAar wat is er mis mee om later te zeggen: "Ja, achteraf bekeken was het niet zo handig". (oid) Ik zou dat mijn mond wel uit krijgen hoor, omdat ik het dan ook meen.
Ik denk dat je je als inmiddels volwassen geworden kind wel moet afvragen wat je wilt bereiken met kritiek op je ouders en hoe ze het vroeger met je hebben gedaan. Het goed maken kan niet, daarvoor is het te lang geleden en zijn de gevolgen allang realiteit. In dat opzicht: het is verleden tijd, laat het gaan. Maar als het je stokt in je ontwikkeling, of je voelt je er echt doodongelukkig door omdat je geen erkenning krijgt voor wat ze jou (naar jouw mening) hebben aangedaan, kun je wel proberen dat ze inzien dat het op jou dat effect heeft gehad. Maar het is minstens zo waardevol om in te zien waarom ze hebben gedaan wat ze hebben gedaan. Misschien konden ze wel niet anders, of zagen ze geen andere mogelijkheden. En dat kun je ze dan de rest van je leven gaan nadragen, maar daar bereik je helemaal niets mee. Dus: wat wil je dan van je ouders, en hoe realistisch is het dat je dat gaat krijgen? Er komt ook een tijd dat ze zo oud zijn, dat ze hun gedrag toch niet meer gaan veranderen, en je moet concluderen dat ze nooit de vader of moeder zullen zijn die je graag had gewild. Je hebt er dan meer aan om dat te accepteren, dan dat je blijft proberen ze te vormen naar wat jij graag wilt.
Zo. Ben nu helemaal bij gelezen. Ik hoop dat ik zelf altijd groot genoeg zal blijken om mijn kinderen heel serieus te nemen als ze vinden dat ik iets niet goed heb gedaan. En ook sorry te zeggen, als ik vind dat dat eigenlijk wel op z'n plaats is. Maar als je ouders dat niet doen, dan kun je tegen ze aan blijven schoppen en roepen tot je een ons weegt, maar hun gedrag verander je ook niet. Dan sta je voor de keus om het te accepteren, of om de relatie oppervlakkiger te maken (of in meer extreme gevallen te verbreken). Door te blijven strijden tegen het onrecht dat ze je hebben aangedaan, hou je jezelf tegen, zonder dat je er iets wezenlijks voor terugkrijgt. En zo komen we op het topic van Vergeving, wat al eerder is langsgeweest van de week. En dan bedoel ik niet het soort vergeving waarbij je probleemloos samen door één deur kunt, maar het soort vergeving waardoor je geen woede meer voelt tegenover degene die je iets heeft aangedaan. Dat is echt een last die van je schouders valt, als je dat kunt doen.
Hmmmz ik heb mijn ouders ook dingen gevraagd waarom ze het gedaan hebben. Waarom dat ze dachten dat ik gelukkig was. Ik kreeg er weinig antwoord en het gevoel dat ik mezelf niet moest aanstellen. Prima maar dan is het over. Ik heb dus ook geen contact meer. Ook met dingen ja maar zo heb ik het nooit gedaan bij jou. Ja jammer maar dit zijn mijn kinderen en ik doe het op mijn eigen manier. Dus om gelijk antwoord te geven op personen. Ja ik heb besloten dat mijn kinderen hun opa en oma nooit meer zullen zien zolang als ze bij mij onder het dak wonen. Daarna tja de jongste heeft ze nooit gekend de oudste tot 2 jaar dus geen herinneringen aan ze.
ipv je ouders te wijzen op hun fouten kun je beter vragen waarom ze zo gehandeld hebben, misschien is er wel een (logische) verklaring voor? mijn ouders hebben ook steken laten vallen, maar ik neem het ze niet kwalijk,zij hebben mijn zus en mij in een hele andere tijd opgevoed, dan dat ik nu mijn kinderen opvoed. Zij hadden veel minder kennis en financiele middelen dan dat wij nu hebben. Ik kan het helaas niet meer aan ze vragen waarom ze bepaalde beslissingen wel of niet hebben gemaakt, mijn moeder is er al 7 jaar niet meer en mijn vader was er toen niet genoeg bij betrokken dus die zal zich er niet veel van kunnen herinneren. Ik ga er vanuit dat elke ouder (uit welke generatie dan ook)op het moment van beslissingen nemen, dit goed overwogen heeft en met de beste intenties doet. Als dit later anders uitpakt, is het jammer, maar niemand is perfect, mensen blijven hun hele leven lang leren, dit houdt niet op zodra de kinderen het huis uit zijn.
Maar stel je nu eens in dat jij wél behoefte hebt aan excuses of behoefte om met hem te praten. Te vragen naar waarom. Dat moet toch kunnen? En dan zou het toch fijn zijn als hij daar eerlijk over is? Misschien heeft hij wel spijt van die erge dingen, misschien niet. Maar ik snap best dat een (inmiddels volwassen) kind vragen heeft. Daarmee bedoel ik oprechte interesse en niet meteen verwijten/kritieken...
Maar waarom zouden ze hun gedrag moeten aanpassen? Als ze gewoon kunnen uitleggen waarom ze bepaalde beslissingen genomen hebben hoeven ze toch niet hun hele gedrag te veranderen? Ik zeg niet dat het in alle gevallen helpt om erover te praten. Soms zijn er dingen die zo erg zijn voorgevallen... Maar in de meeste situaties kan je er wel over praten zonder problemen.
Ik denk dat er een groot verschil zit in je ouders vragen waarom en je ouders verwijten dat en dat dit in deze discussie door elkaar wordt gehaald. Ik heb het idee dat niemand het raar vindt als een kind vragen heeft en dat ze dan gewoon netjes antwoorden en zelfs kunnen toegeven dat sommige keuzes achteraf misschien niet de beste waren (he, iedereen is menselijk). Maar als een kind jou dingen gaat verwijten, ja... Wat moet je daarmee?
Dat hangt ervan af wat het onderwerp is. Alleen over keuzes die in het verleden zijn gemaakt, of over het gedrag van je ouders in het algemeen. Bijvoorbeeld dat ze nooit over moeilijke dingen willen praten, zoals over de 'fouten' die zij als opvoeder hebben gemaakt. Dan kun je inderdaad wel vragen waarom ze dat zo doen, en uitleggen wat het met jou doet, maar als ze dat niet willen of kunnen veranderen blijft het zoals het is. Dat is waar ik op doelde, de min of meer vastgesleten patronen in het gedrag van (met name wat oudere) ouders.
Door schande en schade wijzer geworden. Moet ik eerlijk toe geven. Had gewilt dat ik 20 jaar eerder dat ingezien had. Was een harde leer school. En bedoel met normale dingen je dus eigenlijk serieus nemen. Wat dat betreft hoop ik mijn les je wel geleerd te hebben. Sins ik me ouders minder beschuldigd. Gaat het stukke beter. En hoop hier door anders te kunnen reageren naar mijn kinderen toe. Van ja het was moeilijk maar had ik dat 20jaar geleden gelooft denk het uit eindelijk niet. Een ding vind ik belangrijk van je fouten moet je leren en uit eidelijk is het aan je zelf hoe je daar mee omgaat.
Ja, maar patronen kan je moeilijk veranderen. Ik snap wat je bedoelt, maar daar doelde ik eigenlijk niet op. Ik denk ook dat vragen en verwijten hier door elkaar heen loopt. Ik vind vragen iets heel gewoons. Verwijten zal ik nooit. Maar ik heb ook een leuke jeugd gehad en er zijn geen ernstige dingen voorgevallen. Maar vragen staat vrij. En als ouders daar dan moeilijk over doen vind ik gek. Gewoon vragen waarom iets zo gegaan is zie ik geen probleem in. Je krijgt dan antwoord: wat je leuk vind of niet. En daar doe je het mee.
Ik ben het met je eens. Mijn moeder heeft toen ik 3 was een beslissing genomen die enorm veel impact op mij heeft gehad. Later zat ik hier nog steeds mee in mijn maag en ik heb me gewoon heel rot gevoeld toen. Ik heb ervoor gekozen om het te zeggen. Mijn moeder schrok ontzettend en heeft gezegd dat ze die beslissing nu ook nooit meer zo zou nemen. Ook vindt ze het heel erg dat ze de tijd niet terug kan draaien en vindt het verschrikkelijk voor mij dat ik me daardoor ze rot heb gevoeld. Die erkenning was heel fijn voor mij. Mijn moeder is de beste moeder en dat gesprek duurde een uur, ik heb haar niet gewezen op een foute opvoeding maar ze nam mij wel serieus en erkende mijn gevoel. Als moeder kan je achteraf best anders over een situatie denken en toegeven dat je een slechte beslissing hebt genomen. Je bent nooit te oud om te leren en ik ben blij met de open verstandhouding die ik heb met mijn moeder. Op die manier mag en kan je ook moeilijkere onderwerpen bespreken, niks mis mee.
Ja, zoiets bedoel ik dus. Dat ontaard niet in ruzie, contact verbrekingen enzovoorts. Maar een eerlijk gesprek over toen en de beslissing die gemaakt is en die nu anders gemaakt zou zijn. Lijkt me heel fijn om dit gesprek te hebben als je zo met iets in je maag zat. Gefeliciteerd trouwens, met je dochtertje!
Off topic: Nee, ze is al 14 maanden. Banner stopte ermee en moet een nieuwe maken, lukt alleen niet goed op de iPad Moet een nieuwe zwangerschap bij staan! Jij gefeliciteerd met je zwangerschap en heel veel sterkte met je misselijkheid, zag ik net in een topic voorbij komen..
ik vind dat er hier wel makkelijk over gepraat wordt, ik laat mijn kind dit en ik laat mijn kind dat zelf beslissen... Ik heb 2 dochters 5 en 10 jaar oud. Maar uiteindelijk maak ik hier de beslissingen, ook over wat ze aantrekken, willen ze niet, dan gaan ze maar in pyama naar school. Als ik dat niet doe, ligt na 10 minuten de hele inhoud van de kast over het bed en weten ze het nog niet Dit is dan een lullig voorbeeld misschien, maar als ik mijn kinderen alles zelf ga laten beslissen komt het niet goed. En ik zie mezelf niet als vriendin van mijn kinderen maar als opvoeder, en daar hoort mi zeker het nemen van beslissingen bij. Het enigste waar ik echt spijt van heb, is dat ik de oudste niet meer los gelaten heb, en dat gaat niet over beslissingen nemen, maar over het vrij laten en het laten ondervinden...
Ik zie mezelf ook als opvoeder. En daar hoort voor mij steeds meer ruimte geven om zelf beslissingen te nemen, omdat ik ze hoop op te voeden tot zelfstandige mensen. Zodat ze op een gegeven moment zelf kleren kunnen uitkiezen zónder eerst die hele kast overhoop te hoeven halen. Ik geef aan wat de ruimte is waarbinnen ze mogen beslissen, en binnen die ruimte is het ook echt aan hen. Maar goed, ieder zijn/haar eigen methode. Wat ik maar wil zeggen: het geven van beslissingsvrijheid wil helemaal niet zeggen dat ik de vriendin van mijn kinderen wil zijn.
Dat wil ik er ook niet mee zeggen, maar ik zie wel steeds vaker, dat moeders vaker een vriendin willen zijn dan de strenge opvoeder. en ook vaak een discussie aan gaan met het kind, en dat het kind dan vaak de discussie *wint* Als ik zeg nee, en ik krijg tegengas, dan loop ik gewoon weg, ik ga niet in discussie. En ik merk dat mijn kinderen, in ieder geval 1 meer baat heeft bij duidelijkheid en regels dan bij vrijheid