De afspraak staat voor as woensdag. Erg snel dus, het liefst zou ik het uit willen stellen maar dan zal ik uit blíjven stellen. En het feit dat ik 'het' nooit vast ga kunnen houden vind ik ontzettend moeilijk. Maar ik begrijp mijn vriend wel, ik wil zijn leven niet verzieken en een kind niet ongewenst laten voelen.
Hij vindt het nu wel oké. Maar hij denkt dat er niks goed van gaat komen als ik met mijn moeder praat, omdat hij bang is dat ik omgepraat word.
Wat een lastige situatie waar je in zit, maar ik merk wel dat jij je vriend een hand boven z'n hoofd houdt. Fijn dat je nu wel met je moeder kan praten, al vind ik dat je dat in eerste instantie al had mogen doen als je dit wilde. Het lastige is, niemand kan voor jou de knoop doorhakken. Bedenk alleen wel dat voor alles een oplossing is, dus ook een kind op je 21e. Ik zou bewust met vorige zs 1 jaar ouder geweest zijn dan jou. Ook daar was het passen en meten maar dat hadden we zeker gekund. Tevens kun je een abortus niet meer terugdraaien. Is het kindje echt niet welkom? Dan kun je het overwegen. Bij een klein beetje twijfel moet je het niet doen. Ja, je bent jong. Maar er is heus een oplossing te verzinnen. En wat betreft je moeder: Laat desnoods je vriend meegaan naar je moeder om erover te praten, zo is hij erbij en weet hij waar jullie het over hebben.
Je volgt je vriend wel heel erg... je begrijpt hem, zou precies alles doen wat hij zegt. Maar is dat ook omgekeerd zo? Begrijpt hij jou? Heeft hij ooit al eens (goed!) nagedacht over wat JIJ wil en hoe jij je er bij voelt? Eigenlijk komt het er op neer dat je met een andere vriend dit kindje wél zou houden en met deze vriend niet, omdat hij het niet wil? Of zie ik dat verkeerd? Denk er goed over na. Een vriendin heeft het ook gehad. Nadien, als ze echt aan kinderen wou beginnen, lukte het niet meer...
Als ik met een man zou zijn die het kind zou willen, dan zou ik de zwangerschap doorzetten. Natuurlijk ook met veel spanning en angst. Maar mijn vriend weet ook niet of hij wel van het kind zou kunnen houden. Dan kan ik met alle liefde en warmte in mijn hart alles geven aan het kind, maar wanneer het zo ongewenst is zal dat nimmer genoeg zijn, denk ik.
Hierin hoor ik alleen maar dat je de abortus doet voor hem. Jij begrijpt hem, doet hij ook maar moeite jou te begrijpen! Op basis hiervan denk ik echt dat je spijt gaat krijgen van de abortus en dat heeft zeker ook alleen maar negatieve gevolgen voor de relatie.
Dan zeg ik op mijn beurt, zeg de abortus af (of denk er langer over na) want je doet het alleen voor je vriend. Natuurlijk heb je een punt als je zegt dat het kindje misschien geen liefde en warmte van je vriend zal krijgen, maar zou jij het kunnen om dan met zo iemand in een huis te leven? Ideaal zou zijn als je er beide achterstaat. Maar jullie staan er beide anders in. Natuurlijk wordt het niet makkelijk, maar alleen kun je ook heel veel bereiken, samen met je kleintje. (instanties genoeg die kunnen helpen)
Lieve meid denk alsjeblieft goed na. Toen ik 19 was raakte ik ook zwanger. Toen de tijd was mijn ex vriend 28. Van hem moest ik het ook weg laten halen. Hij dwong mij gewoon. En begon te dreigen dat hij mij of het kindje wat zou aandoen. Tot op de dag van vandaag heb ik zo spijt. Heb de eerste maanden elke dag moeten huilen en niemand die ik ooit wat vertelt heb. Week na arbortus heb ik het ook uit gemaakt. Ik was zo boos op hem. Wil jou niet dwingen om te houden. Maar ik krijg nu nog steeds hulp omdat ik het gewoon moeilijk kan verwerken. Denk goed na praat veel met elkaar. En doe waar jij je goed bij voelt!
Een abortus is echt een HEL voor je leven. Dat kan je nu nog niet overzien. Als je er toch voor kiest terwijl je er in staat zoals je nu doet, heeft jullie relatie sowieso geen kans van slagen meer, omdat je t hem ooit kwalijk gaat nemen. Dus ik zou echt het risico nemen dat ie dan bij je weggaat. Overigens kan het goed zijn dat ie t toch gaat accepteren. Hij moet wel want hij heeft het er zelf in gestopt. Enne....het kindje is nu al wel wat hoor. Een lichaam in wording en al vanaf dag 1 een energie die graag bij jou/jullie wil zijn, anders was het er niet gekomen...
Dat het kindje door jou gewenst zou zijn is echt genoeg. En ik begrijp dat je je vriend geen ongewenst kind op wil dringen (ik ben voorstander dat mannen afstand kunnen doen van hun vaderschapsrechten in zo'n geval). Maar abortus terwijl jij daar niet echt achterstaat zou ik niemand toewensen. Echt niet. Ik denk niet dat je dat jezelf kunt vergeven....
Ik heb dit topic stilletjes meegelezen, maar nu moet ik toch echt reageren. Ik weet dat ik bevooroordeeld ben omdat ik een MMM'er ben, maar stel dat je voor abortus gaat en stel dat uiteindelijk blijkt dat je geen kinderen meer kan krijgen... Dat deze zwangerschap puur geluk was... Bovendien merk ik aan je posts dat je, je vriend heel erg op #1 zet, terwijl je ook echt aan jezelf moet denken! Wat wil jij? Het is net zo goed jouw leven! Want ik denk echt dat je hem dit enorm kwalijk gaat nemen. En dat hij geen flauw idee heeft van de impact van dit alles.
Lieve meid, ik zou écht met je moeder gaan praten. Zo'n beslissing kan je toch niet in je eentje nemen, onder druk van je vriend die er heel anders in staat dan jij. Ik ga er vanuit dat zij met jullie mee zal denken en jullie zal steunen.
Als jij je al om zou laten praten dan betekent dit dat je niet volledig achter een abortus staat. Als jij echt achter een abortus staat dan zal niemand je om kunnen praten. Zelfs je moeder niet.
7751, In 1 klap lijkt jullie hele toekomstplan in duigen te vallen. Ik kan me goed voorstellen dat jullie deze "verstoring" in eerste instantie direct wilde we halen. Om zo verder te aan met jullie plan. Jij begint deze "verstoring" te zien voor wat het is...namelijk een klein kindje van jullie. Een levend wezentje die niets minder is dan een wonder. Je vriend is, net als veel mannen, niet zo snel in staat om dit wondertje als iets anders dan een verstoring van jullie plan te zien. Hij zal dus vrij emotieloos vast blijven houden aan een abortus, want dan is die verstoring weg. Hij beseft en voelt (nog) niet wat je beseft en voelt. Of dit wel gaat komen is niet te zeggen. Jij bent in de war. Je voelt dingen die je niet had verwacht te voelen. Je bevindt je in een situatie waar je waarschijnlijk nog maar weinig aan gedacht hebt. Je probeert net als je vriend te denken en voelen, maar dat kan je (heel logisch) niet. Je voelt nu al wat moedergevoel en instinct. Het is heel eng om die "zekere" toekomst te moeten verliezen. Als je het kind houd...blijft hij dan bij je? Kan jij je plannen qua opleiding nog uitvoeren? Heb jij dit kind genoeg te bieden....zeker als je relatie strand? Ik denk dat jullie beide moeten beseffen dat de toekomst niet meer zal worden als jullie gedacht hadden. In beide gevallen niet, dus zowel na een abortus niet als bij het houden van dit kindje niet. Een abortus gaat voor jou zowel lichamelijk als geestelijk heel wat teweeg brengen(wist je dat er een kans is op onvruchtbaarheid na een abortus?). Jullie relatie zal er onder gaan leiden en er is een aanwezige kans dat jullie uit elkaar gaan. Wanneer je het kindje houd zal er ook heel veel veranderen. Er komt een kindje. Dit is een grote verantwoordelijkheid en zal je toekomstplannen qua opleiding waarschijnlijk even naar de achtergrond schuiven. Of je vriend bij jullie blijft is onzeker. Als je niet voor 100% achter een abortus staat is het niet verstandig deze door te zetten. Ga met iemand praten! Je moeder(natuurlijk heb je je moeder nu nodig!), maar ook iemand als bijv. Fiom of je huisarts. Besef je dat je overal uit kan komen. Dat elke situatie er 1 is waar jij de regie over kan nemen. Niet perse de regie over de uitkomst, maar wel over de manier waarop je erin staat. Er zijn je miljoenen meisjes/vrouwen voor gegaan die ook op dit kruispunt hebben gestaan. Hartstikke goede moeders met gelukkige kinderen en de baan die ze in eerste instantie wilde. Als je wil kan je heel veel voor elkaar krijgen. Dit zal absoluut niet altijd makkelijk zijn kind of geen kind. Je mag best wel duidelijk maken aan je vriend, dat het voor jou heel anders voelt dan voor hem. Dat hij wel erg makkelijk denkt over bijv. de abortus en de gevolgen hiervan. En dat hij best wel wat meer moeite mag doen om te proberen zich in jouw schoenen te verplaatsen. Jij bent namelijk de gene die een wondertje in haar buik heeft, die de eventuele abortus(met mogelijke blijvende schade) moet ondergaan. Geef ook aan dat die afspraak woensdag te snel is, want dat is hij overduidelijk! Als je bang bent voor uitstellen van de abortus, dan wil je duidelijk geen abortus! Je mag me altijd een prive bericht sturen! Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid.
Helemaal mee eens.. Ik vind dat ieder baby mag blijven leven, zeker als je inziet hoe wonderbaarlijk het is. Niemand garandeert je nog een zwangerschap, dit zou ook je laatste kunnen zijn. Je bent 22 als je baby er is in een relatie van 4/5 jaar, samenwonend. Ik zou er echt goed over nadenken meis.. Onderschat een abortus niet. Mannen kunnen zich gedurende 9 maanden niet eens binden aan de baby zoals een vrouw dat kan, dus ik begrijp dat radicale gedrag van je vriend wel maar stel je doet het, en je krijgt later een baby, ik geloof niet dat zo'n beslissing je ooit loslaat. Je zult altijd denken: er was er eigenlijk nog een..
Eens met de reactie van MyMiracle, mooi verwoord. Wat betreft de praktische bezwaren (opleiding/werk) dat komt echt wel goed. Er zijn zat ouders die beiden fulltime werken en een opleiding volgen en een gezin grootbrengen. Maak je juist niet te druk om de praktische bezwaren, je hebt negen maanden tijd om aan oplossingen te werken. Sterkte met je beslissing. Wat het ook is, laat het jouw beslissing zijn.
Ook ik lees dat je zelf geen abortus wil doen.ik raad je dus ook aan om het niet te doen,je gaat enorm veel spijt krijgen en het je vriend kwalijk nemen. En je wilt zijn leven niet 'verzieken'???sorry maar een kind 'verziekt' je leven niet maar maakt het juist fantastisch!! Ik vind het ook heel erg dat hij jou "dwingt" tot abortus en daarbij mag je ook nog is niet met je moeder praten?? Van wat ik lees geeft hij alleen maar om zichzelf en zijn leven en denkt hij totaal niet na over hoe jij je voeld en wat dit allemaal met jou gaat doen. Ik vind het ook wel een beetje zorgwekkend dat je de abortus voor HEM wilt doen en hem met alles op nr1 zet. Sorry maar jij bent je eigen persoon en jij alleen beslist over jou lichaam en wat ermee gebeurd.het is zijn keus om te blijven of niet en als hij echt van je houd blijft hij wel ,zo niet is hij je niet eens waard.hij was er zelf ook bij of niet,je bent niet alleen zwanger geraakt!! Ik hoop dat je heel goed na gaat denken en hier ook zeker met je moeder over gaat praten.als je tegen je eigen wil in abortus gaat doen om iemand anders blij te maken,blijf je de rest van je leven je schuldig voelen,je zal je nooit meer compleet voelen en altijd boos op jezelf blijven. Ik hoop dat je de juiste keuze (voor jezelf) kunt maken