Hoi allemaal, Ik dacht ik ga nu voor het eerst ventileren want ik ben het echt helemaal zat. Ik ben nu 32 jaar geworden. Vroeger had ik altijd gezegd ik wil voor mijn 30ste wel kinderen hebben en het liefst een heel elftal. Getrouwd op m n 25ste en inmiddels 7 jaar getrouwd. We zij nu zeker 6 jaar bezig en geen een keer de pil gebruikt. Nu erachter gekomen dat ik pcos heb en 2 kleine vleesboompjes die total niet in de weg zitten en geen probleem moeten zijn. Ik heb ook 25 kilo overgewicht en krijg dat er gewoon niet af. Heb een tijde zware bloedingen gehad en uiteindelijk metfoemine gehad en cyxlus weer regelmatig en niet meer zulke erge bloedingen. Heb 5 cyclussen met clomid geprobeerd en had ook niets gebracht. Sowiezo ben ik God dankbaar en ik weet dat zwanger worden een zegen is. Ik kan daarmee leven. Lastige gedeelte vind ik de overgewicht omdat het mij niet lukt om af te vallen. En dat kan ik mijzelf niet vergeven. Plus omgeving vraagt zovaak wanneer krijgen jullie kinderen? Willen jullie geen kinderen? Etc.. Wilde iui proberen maar moet ook eerst wat afvallen. En ik kreeg nog inofolic voorgeschreven. Soms ben ik het gewoon zo zat en denk ik zal ik deze wens anders gewoon maar laten varen wat ik ben er moe van. Vraag bij de arts; heb je kinderen? Ik nee ben je zwanger gewees ik nee nooit. Ik heb nooit gevoeld hoe het is om zwanger te worden. Ik heb nooit een pil geslikt. Kortom moe. Iui durf ik ook niet meer te ragen An de arts. En iedereen om me heen krijgt kinderen waar ik oprecht blij voor ben. Ik ben zeker niet jaloers dat durf ik 1000 procent zeker te zeggen. Het is alleen een confrontstie met de tijd voor moj van oh jeey ik ben nu alweer een jaar verder. Of als een vriendin nog een kind krijgt dan denk ik oh jeey weer een periode voorbij. Echt heel lastig. Ik haat het als me potjes folium zuur op zijn. Weer een potje van 90 dagen voorbij. Ik haat hwt om langs de babyvoeding afdeling te lopen van de supermarkt want ik kan het niet kopen. Ik ben heel gelukkig in mij leven. Alleen dit stukje doet pijn. Ik merk dat het mij nu ook beinvloed. MOE. Ik snap niet dat mensen ook lomp kunnen reageren. Oh op jouw leeftijd had ik al 5 kinderen. Ok en bedankt. Ik schaam me voor me schoonmoeder. Ik heb een heel lieve schoonmoeder en hoef me niet te schamen. Maar door mij is ze nog geen oma. Voel me schulsig. Bel haar ook niet meer omdat ik me schaam. Dat gevoell geeft ze me niet maar dit is iets wat niemand weg kan halen. Ik bem gelovig dus ik geloof echt in het feit dat het een zegen is en het voor je geschreven staat. Alleen dat afval gedeelte vind ik lastig want dat doe ik zel. Maar het is zo zwaar dat ik eten gewoon fijn vind. Sorry allemaal voor mijn on samenhangend verhaal maar ben gewoon ff moe. Wil gewoon zo graag een kindje wat op m n man lijkt of mij of oma of opa een kind om voor te zorgen. M n man en ik hadden voordat w geteouwd waren er al over om te adopteren. Dat wilde we sowiezo wel ooit een keer doen. Omdat we genoeg hrbben om vooor anderen te zorgen. Alleen nu een kind adopteren terwijl we nog gwen eigen kind hebben willen we ook niet want we willen niet zielig gevonden worden of dat mensen denken dat we onze kinderwens op deze manier willen vervullen. Thnx for listening. En succes voor iedereen . Bericht wijzigen/verwijderen Met citaat reageren Snel reageren op dit bericht Reageren Voeg dit onderwerp toe aan:
Praat je verder met iemand over deze dingen? Ik kan me voorstellen dat het een last is om te dragen en dan is het misschien fijn om er met iemand over te praten.. Maar schuldig moet je je absoluut niet voelen naar anderen toe. Het is niet jou schuld dat je schoonmoeder nog geen oma is.. vind het erg dat je je zo voelt daarvoor.. Heb het trouwens van dichtbij meegemaakt met een dierbare die ook ongewenst kinderloos was. Heb wel gezien dat zodra zij er open over praatte, er meer begrip was en dat het ook voor haar zelf beter was.. Maar ik denk wel dat je echt zelf hulp moet vragen qua behandelingen etc. Ik weet daar verder niets van, en of je al meerdere behandeling hebt gehad, maar de artsen in het ziekenhuis zijn er juist om jou te helpen lijkt me Ik hoop dat het heeft opgelucht om dit te delen en ik hoop dat je toch binnekort ook mama mag worden
Wat naar dat je zo moe bent. En begrijpelijk als jullie het allebei zo graag willen en het lukt maar niet. Dat afvallen is inderdaad iets dat je echt zelf moet doen. Maar je kunt daar wel hulp bij krijgen. Heb je dat (met hulp afvallen) al eens serieus geprobeerd? Dat gaat je echt lukken! Mooi dat jullie aan adoptie denken! Er zijn zoveel kindertjes op deze wereld die lieve ouders nodig hebben. Waarom zouden jullie je daar niet iets verder in verdiepen? Zwanger zijn is iets anders dan ouder zijn. En die laatste wens kun je prima via adoptie waarmaken. Veel sterkte en blijf erover praten. Met je man natuurlijk maar eventueel ook met een buitenstaander (die niet hetzelfde/vergelijkbare proces doormaakt).