Oh nee...hij wil niet bij me weg hoor Hij wil gewoon het volgende: ....over 15 jaar, 4 maanden, 2 weken, 2 dagen en 2 uur... Eureka...!!! "wil je met me trouwen?" of... "uhm, nee ik wil niet trouwen" Zodat hij in de tussentijd nog kan nadenken :x
Probeer daar dan ook vooral de nadruk op te leggen, dat het mede daarom zo veel voor jou betekent! Daarnaast, als je trouwt voor je bevalt scheelt weer heel veel regelen in andere zaken voor de kleine
Dat was ook mijn eerste gedachten toen ik dit verhaal las En dan wij vrouwen weten ze weer teleur te stellen omdat we bang zijn voor teleurstelling haha
Ik zou gewoon de rest van het jaar afwachten. En als er niks van zijn kant komt, dan organiseer je op een willekeurige dag een mooi aanzoek. Mijn man wilde ook niet trouwen, had ie niet zo veel mee. Ik heb al van kinds af aan dat ik juist wel graag wilde trouwen. Ook ik kreeg niet duidelijk waarom hij nou niet wilde trouwen. Ik heb op een willekeurige donderdag een enorme bos rozen gekocht, heerlijk maaltje gekookt en toen dat op tafel stond de rozen erbij gehaald en hem op mijn knieën ten huwelijk gevraagd. Hij was er helemaal emotioneel van en antwoorde volmondig ja. Geef hem in dat aanzoek ook helder aan waarom je met hem wil trouwen, dezelfde naam dragen etc. Bij ons heeft mijn man zeker net zo veel als ik naar onze trouwdag toegeleefd en van de dag zelf genoten. En nu is hij heel erg blij dat we getrouwd zijn en trots dat ik zijn naam draag. Hopelijk zorgt het in ieder geval dat je duidelijkheid krijgt. Succes!
Geef hem dan ook de optie van geregistreerd partnerschap. Iets wat ik zelf eigenlijk raar vind hoor. Want het is haast hetzelfde als trouwens, alleen heet het niet zo! Dan kan je ook dezelfde naam aannemen dacht ik!
Ik kan je gevoel heel goed begrijpen, zo was mijn man ook. Echt verschrikkelijk, hij wist ook niet te vertellen waarom hij dan wel of niet wilde trouwen. Toen ik uiteindelijk zwanger was heb ik hem dus ook verteld dat ik het zo mooi en fijn gevoel zou vinden om dan met z'n 3en dezelfde achternaam te mogen dragen. (waarom dat gevoel is weet ik eigenlijk niet, voor sommige slaat het misschien helemaal nergens op. Maarja) Dan zou ik me er meer bij voelen horen ofzo denk ik. Maar hij wilde echt helemaal niets weten van een grote bruiloft. Nou tegen die tijd maakte het mij ook niet meer uit op wat voor manier we zouden trouwen, dus zijn we echt heel heel heel intiem getrouwd. Op een door de weekse dag zijn we even naar de gemeente gegaan en met 2 getuigen van de gemeente zijn we getrouwd, geen poespas. En 's avonds hebben we er met de familie een drankje op gedronken bij ons thuis. Dus probeer misschien zo iets voor te stellen. Maar ik zou het inderdaad afwachten tot januari om er over te beginnen. Wij vrouwen kunnen zich ook wel heel erg vastbijten in iets, waarvan mannen alleen maar besluitenlozer worden. Sterkte en succes ermee.
hmm, ik heb ook jaren geroepen dat ik niet wilde trouwen, het voegt voor mij niks toe, echt helemaal niks. Maar ik zag dat het voor hem wel belangrijk was, dus toen hij de hoop eindelijk opgegeven had, heb ik onze dochter een shirt aangetrokken met de tekst: papa, wil je met mama trouwen?
Hmm.. Moeilijk, ik snap je helemaal! Wij zouden gaan trouwen en ik heb ook best lang moeten wachten En ook zo vaak er naar gevraagd omdat we het ook hadden afgesproken maar een aanzoek bleef uit. Ik heb wel gemerkt hoe vaker ik erover begon hoe meer beladen het onderwerp werd en hoe minder spontaan hij ook daadwerkelijk een aanzoek kon doen. Misschien moet je 1 x heel duidelijk stellen hoe je erover denkt en dat het je verdriet doet dat hij niet duidelijk is en het dan los laten? HOe moeilijk ook, misschien geeft dat wat ruimte bij hem?
Ik vind 't altijd zo'n raar argument om perse niet te willen trouwen 'omdat het niets toevoegt'. Als het jou niet zoveel uitmaakt, dan voegt het dus toe dat je iets doet wat jou niet veel moeite kost en waar je partner erg gelukkig van wordt. Waarom zo moeilijk doen? Heb je het hem op die manier ook gevraagd? Als het voor hem niet zo belangrijk is, of hij het dan niet wil doen, omdat het dat voor jou dus juist wel is? Ik bedoel, als je verder een stabiele relatie hebt en hij wil er niet vandoor kunnen of zo, wat maakt het dan uit?
Dat is exact hetzelfde dat ik tegen mijn vriend heb gezegd toen hij zei dat het voor hem niet zoveel betekende. Nou, voor mij dus wel. Hij heeft dan ook aangegeven wel te willen trouwen omdat het voor mij zoveel betekent Hihi Tja. Ik zou wel mijn poot stijf houden. Misschien zou ik het er zelfs op aan laten komen. Niet op oudjaarsdag, maar wel kort daarna. Dat wikken en wegen heb je niets aan.
Ik zou nu zelf de stap zetten, hij heeft tot het eind van het jaar de tijd zeg je. Wat ik zou doen is op een luchtige manier hem ten huwelijk vragen Op 1 Jan. met bijv. Een shirtjes voor de baby met de tekst, papa wil je met mijn mama trouwen. Dit inpakken en het hem open laten maken. Dan erbij zeggen, jij had tot gisteren de tijd om te beslissen......nu ben ik aan zet! Zo is het niet al te beladen en heb je hopelijk (positief) antwoord.
Hier hetzelfde verhaal. Toen ik hem leerde kennen wilde hij wel trouwen maar nu eigenlijk niet meer. Hij heeft er goede argumenten voor waarom hij niet wil trouwen dus ik probeer het ook maar los te laten. Ik vind het veel belangrijker dat hij kinderen wil. Een leven zonder bruiloft vind ik minder erg dan een leven zonder kinderen. Bovendien is samen een kind hebben veel ingrijpender dan trouwen. Zo probeer ik maar er mee om te gaan.
mocht hij het echt niet willen.. miss wil hij wel geregistreerd partnerschap? dan heb jij wel het papiertje en hij niet de hele ja ik wil bedoeling erbij en dan kunnen jullie thuis een feestje geven voor vrienden en fam om te vieren dat jullie toch wel van plan zijn jullie levens te delen.. want daar zijn jullie al een tijd mee bezigen als bekroning een kleintje beetje de middelweg vinden dus succes!
@Juenco: Wat hebben jullie voor de kinderen en jullie zelf op papier geregeld? Als je namelijk geregistreerd partnerschap hebt getekend (daarbij mag je ook de naam van je man aannemen) of getrouwd bent dan is er altijd iets geregeld dat mocht er iets met 1 van jullie 2 gebeuren (bijv. overlijden) dat de ander en de kinderen niet voor nare verrassingen komen te staan. Misschien is dit een goede reden om hem te overtuigen?? trouwen hoeft niet veel te kosten, het is net hoe je het zelf invult.
HAi lieve meiden, Alle argumenten (ja echt allemaal) heb ik al met hem besproken. Ook heb ik hem laten weten hoeveel verdriet het me doet. Hij blijft echter voet bij stuk houden en blijft zwijgen Geregistreerd partnerschap vind ik dan weer net niks, dan liever niet niks (na ja, we hebben een samenlevingscontract) En hem ten huwelijk vragen is mijn eer na 8 jaar echt te na. Nee, ik doe dit echt niet meer. Hij is aan zet. Ik ben benieuwd, want ik wacht tot en met 1 januari...
sorry maar ben ik dan de enige dat dat een enorme slapjanus vindt? Bedenk gewoon wat je wilt ja of nee... Ik ken mezelf ik zou dit niet accepteren. Hij weet nu gewoon dat hij jou pijn en verdriet doet door niet met een antwoord te komen. Ik zou dus echt een fikse ruzie maken hierom. Maar goed dit komt misschien omdat ik echt een ontzettende trouwmiep ben. Ik wilde al van kleins af aan (uitgebreid trouwen). Mijn man begon op een gegeven moment over kinderen, toen heb ik hem echt verbaasd aangegeken "hoezo ben je al op je knieen geweest dan". Voor mij was dat onderwerp niet bespreekbaar als we niet getrouwd waren. Heel raar maar waar. Maar goed, jij hebt niet echt meer een keuze, je kids zijn er al... Ik hoop voor jou dat hij snel een beslissing neemt! En trouwens over de verbintenis... zijn de kids die je samen hebt niet een veel grotere verbintenis? En so what hij heeft er niks mee... jij hebt er wel wat mee... hij heeft er toch ook geen aversie tegen?
Als mijn man zou zwijgen zou hij echt een slechte aan mij hebben. Hij ontkent hiermee gewoon jou gevoel... sorry maar ik had echt furieus geweest...
Het komt op mij over dat hij niet van plan is om te trouwen. In ieder geval niet volgend jaar. Als jij het belangrijk vind om dezelfde achternaam te dragen dan kun je hem ook voorstellen om de baby jouw achternaam te geven. Mocht hij zich dan ooit nog eens bedenken om wel te willen trouwen dan kan hij ook jouw naam aannemen.